Hello po. 2 weeks no update dahil sa loob ng 2 weeks na iyon ay may practice po kami sa graduation namin. Opo, no'ng June 23, graduate ako sa kursong kinuha ko and heeeep, may latin award po ang author niyo. hahahaha. (Secret muna kung ano) at dahil official unemployed na ako, babalik na po tayo sa update ulit. Iyon po ang dahilan bakit hindi ako nakapag update ng 2 weeks. Pasensya na po.
Ramdam ko ang paghagod ng kamay ni Yenro sa likuran ko. Tila tinatahan ako. “Nag grocery ba kayo?”mahinang bulong ko. Narinig ko siyang natawa. Parang may kung anong sumuntok sa sikmura ko sa tawa niya. Nagawa pa talaga niyang tumawa samantalang heto at kinakain ako ng selos sa lakad nila. “Huwag ka ngang tawa-tawa diyan,” naiinis na sabi ko. Sinuntok ko pa ang dibdib niya ngunit mahina lang naman. “I see. So hindi ka pumasok sa room?” aniya. Kumunot ang noo ko. Bakit? “Hindi kami magkasama ni Rona. Nasa school siya at nasa resto ako ni papa.” Nanlaki ang mata ko at napatingin sa kaniya. Nakita ko ang kislap sa mata niya. Naloko na! Wala na akong kawala sa taong ito. “You got scared for nothing. But hindi naman dapat kasi wala naman akong balak na bigyan ng attention ko maliban sa ‘yo,” sabi niya at ninakawan ako ng haIik. Agad akong pinamulahan. May pa iyak iyak pa akong nalalaman pero heto at wala pala siyang ginagawa. “Naiinis ako sa ‘yo, Yenro,” sabi ko. Pumungay ang mata n
Nasa kama ako ngayon ni Yenro at nakahiga. Naubos namin ang light liquor na ‘yon at medyo nahihilo nga ako pero konti lang naman. Nahiga na nga ako sa tabi niya habang siya naman ay kinukumutan ako. “Drunk?” bulong ni Yenro. Umiling ako. “Pero nahihilo ako ng konti,” sabi ko sa kaniya. Hiniga niya ako sa braso niya at niyakap. “You can sleep,” mahinang bulong niya sa tenga ko. I nodded. Natulog nga ako gaya ng sabi niya. At swear, natulog akong wala sa isipan ang pag-aalala kay papa. First time kong matulog na hindi iniisip kung nasaan si papa. Payapa akong natulog sa tabi ni Yenro. At nang magising kinaumagahan, naabutan ko pa siyang nakatingin sa akin. Tuloy, hindi ko alam kung natulog ba siya o hindi. “Kanina ka pa nagising?” “Kakagising lang,” nakangiting aniya. Pinagkunutan ko siya ng noo at tinignan kung anong oras na sa wall clock. “Uwi nako,” sabi ko sa kaniya. “Too early,” reklamo niya. Natawa ako at sumiksik sa katawan niya at inamoy ang leeg niya. Ang bango naman,
“Akhael wanted drop off from school.” Bungad ni Diego nang lapitan niya kami dito sa gym. “Ito na nga ba ang sinasabi ko. That guy is not thinking rationally!” Naiinis na sabi ni Steven na nasa tabi ko. Nawawala na rin kasi Kael ilang araw na. Silang dalawa ni Agatha ang nawawala actually at kalat sa balita ang mukha ni Kael at pinaratangan pa siyang kidnapper. “Galit ngayon sina tita sa ginawa ng pamilya ni Agatha.” Sabi ni Diego na nag-aalala na. Mayaman si Kael at ang pamilya niya at ganoon rin sila Agatha kaya halos laman ng balita ay tungkol sa pamilya ng dalawa. “They are the Romeo-Juliet wanna be in the Philippines,” natatawang bulong ni Yenro sa tabi na tanging ako lang ang nakadinig. “It’s not the right time to joke around Yenro,” naiinis na sabi ko. “Iyon ang sabi sa balita. Iyon ang bansag sa kanila ngayon lalo’t kalat ang litrato nila na mag jowa sila kaya suspetya ng karamihan ay nagtanan ang dalawa. Magkagalit ang pamilya nila, parang sina Romeo at Juliet lang.” H
Nagkulong ako sa library. Pumasok ako sa classroom nang 10 minutes nalang bago magstart. Hindi alam ni Steven nasaan ako since sira nga ang cellphone ko. Hindi niya ako ma-contact. Hindi pumasok si Yenro no’ng hapon kaya wala akong katabi habang naiirita naman ako dito kay Rona dahil naririnig ko siya na ipaglandakan ang ginagawa kuno nila ni Yenro na silang dalawa lang. Imbes na makinig ay hinayaan ko siya sa pagka ilusyunada niya. Nang matapos ang klase, hindi ko na hinintay si Steven dahil mamaya pa sila alas siete ng gabi matatapos. Nauna na ako sa kaniyang umuwi. 5 in the afternoon, hindi na mainit masyado kaya nilakad ko na ang papunta sa park dahil malapit lang naman sa pinapasukan ko. Iniisip ko ang nangyari kanina. I wonder saan na kaya si Yenro. Dahil tinatamad na akong magluto pag-uwi, kumain nalang ako ng streetfoods at solve na ako doon. Around 6:30 nang maisipan kung umuwi. Nag-aabang na ako ng tricycle nang biglang may puting van ang huminto sa harapan ko. May mga
“I can’t contact you,” mahaba ang nguso ni Steven nang makita niya ako sa school. “Sorry, pinapagawa ko kasi ang phone ko. Nasira,” sabi ko habang nakatitig sa mga notes ko. Kahit ang totoo ay hindi ko alam saan ko na nalagay iyon. “2 days kitang hindi nakita. Anong ginagawa mo?” sa loob ng 2 days na ‘yon, pilit ko siyang iniiwasan. Ayaw ko talagang magtagpo kami. Nagtatago ako. “Na busy lang ako,” sabi ko. Hindi ko siya magawang tignan. “Oh. Okay.” Aniya at natahimik. Maya-maya pa ay naramdaman kong tumabi siya sa akin. “Are we good hon?” naramdaman ko ang baba niya sa balikat ko. Nilalambing ako. Tumibok ng malakas ang puso ko sa ginawa niya. Kinakabahan ako. Hindi ako makagalaw. Pero pinili kong kumalma. “Oo naman Steven, we’re good,” sabi ko sa kaniya. Ngunit kita sa mata niya na hindi siya naniniwala. “I’ve been away for a week dahil isasama ako ni dad sa out of town niya. Hindi ko kayang umalis dahil pakiramdam ko ay hindi tayo okay,” sabi niya sa ‘kin. Tumingin ako at
"What happened?" Hannah asked habang papalit palit ang mata sa amin ni Yenro."I was being bullied by a classmate. Yenro just comforting me." Sabi ko at ramdam ko ang tingin ni Yenro sa gilid ko.Please stop it Yenro. Ayaw kong malaman ni Steven ito."Oh. Comfort." Ani Hannah sa nagdududang tono."Anong klaseng comfort iyon? Comfort as a classmate? Or comfort as a friend?" aniya na may nanunuyang tingin."Hannah!""Yes?" pinanlakihan niya ako ng mga mata."From the start, I don't like you. Hindi ko alam bakit pero hindi talaga kita gusto." Tumingin siya kay Yenro."Pero ngayon, alam ko na kung bakit hindi kita magawang magustuhan," aniya sabay balik tingin sa akin."Manggagamit at mal@ndi!""HANNAH!" Galit na sabi ni Yenro. He even stepped up para ipagtanggol ako kay Hannah ngunit hinarap niya si Yenro na may galit sa mga mata."It's a shame that I like a person like you. Go and defend her, Philip. I don't care. Because I'll do the same. I'll defend my kuya no matter what it takes." M
"Hoy! Tulala ka na naman!" Pambungad ni Vios na kakapasok lang ng bahay.Hindi ko siya pinansin at tahimik na nanonood ng palabas."Nakita kitang pumasok ulit kanina. Bakit? Akala ko magtatago ka lang sa bahay mo.""Wala. Gusto ko lang makita sila dahil anytime, papaalisin na ako ng boss mo."Tumahimik siya sa sinabi ko at nanood nalang ng palabas na pinapanood ko."Vios, bakit mo ito ginagawa? Bakit mo 'ko tinutulungan? Hindi ba kanang kamay ka ni Lia?""She's a lost girl, Amanda. I can't disclose any information to you dahil baka mas manganib ang buhay mo. Ang magagawa ko nalang ay siguraduhing ilayo ka sa kamatayan na binabalak niya."Balak nga akong patayin ng boss niya. How odd. Sinasabi ito ni Vios na parang wala lang. Hindi ko alam kung anong dapat ko naisin. Mabuhay pero takot at nagtatago o mamatay nalang."Tingin mo mabubuhay ako sa Canada ng mag-isa, Vios?""Pilitin mo, Amanda. Pilitin mo."May luhang kumawala sa mata ko. Ang saklap ng kapalaran ko."Si Yenro at Steven, hi
“Again?” Hindi makapaniwalang tanong ni Steven. “Let’s break up,” pag-uulit ko hoping marinig niya. Alam kong naintindihan niya agad iyong sinabi ko but ayaw niyang intindihin. I saw him chuckled but his eyes didn’t smile a bit. “You’re mad again, hon?” Hindi talaga siya naniniwala. Ayaw niyang maniwala sa sinasabi ko. “Steven, please.. Huwag mo na akong pahirapan,” may luha ng tumulo sa mga mata ko. I want to end this as soon as possible. “Are you hungry? Gusto mo bang kumain muna tayo?” he desperately said. He’s trying to approach me but I stepped back. “Is this about your father, hon? Are you stressed because of it? Tell me, do-doublehin ko ang effort ko to find him para hindi ka mag-alala pa. Just, huwag mo lang bitawan itong relasyon natin dahil napapagod ka na sa paghahanap sa kaniya.” Maririnig na ang pagmamakaawa sa kaniya. Pinahiran ko ang luha mata ko. Seryoso ko siyang tinitignan. “No need. Alam ko na kung saan si papa.” “Alam mo?” “Yes at nasa ibang bansa pala siy
“Pa, namiss kita,” sabi ko habang nakatingin sa libingan nila ni mama. “Pasensya na po kayo kung ngayon lang ako nakadalaw sa inyo ah?” mahinahong sabi ko. “Sila po ba si lolo at lola, papa?” ang maliit at mahinhing boses ni Snow sa likuran. Lumingon ako sa kanila ni Yenro. “Hali ka anak, pakilala kita kay lolo at lola mo,” ang sabi ko. First ni Snow makasama sa amin dito sa puntod ni mama at papa. Hindi namin siya inaalis ni Yenro sa isla noon dahil hinuhuli pa nila ang mga iilang galamay ni Lia. Kung makalabas man siya ng isla, sobrang bantay sarado at limited lang ang mapupuntahan niya. Lumapit silang dalawa ng ama niya sa akin. Ngumiti ako kay Yenro at hinarap muli si mama at papa. “Ma, pa, this is my daughter and— “Her husband ma, pa,” pagtatapos ni Yenro sa sasabihin ko sana. Natatawa akong yumakap sa kaniya ng patagilid habang sa si Snow naman ay lumapit sa puntod ng lolo at lola niya. “If wala ka, baka kasama ko na sila ngayon.” Sabi ko. Dinungaw niya ako at bahagyan
10 years later, Masaya na ako no'ng makasama ko ang anak ko at si Yenro ng payapa pero mas sumaya ako no'ng nahuli na si Lia sa pamamagitan ni Ria. Masiyadong maganda ang plot twist na hindi pala pangkaraniwang tao si Ria. Kaya ayun, nahuli si Lia at nasa kalalagyan niya ngayon na ni sinag ng araw ay hindi niya makikita. Masaya akong masaya na si Steven ngayon, at masaya ako sa piling ni Yenro. Masaya akong hindi lang kami ang narito sa isla kundi halos lahat ng mga magbabarkada. Dito na namin pinili manirahan sa Isla. "Ate," napatingin ako kay Hannah na ngayon ay, maayos na. Sa awa ng Diyos ay maayos na ang buhay niya. Minsan lang, napapangiwi ako sa ate niya pero sobrang saya ko na maayos na kami. No'ng may pinagdadaaanan siya, hindi ako nagdalawang isip na aalagaan siya. Ako ang naiiwan sa kaniya habang busy sila sa laban kay Lia. Tapos na ang paghihirap ko. Ngunit na ipasa sa kanila ang lahat ng sakit na dinanas ko. "Hindi pa nga pala ako nagpapasalamat," aniya habang sum
“Kamusta naman ang buhay kasama ni Yenro mo?” tanong ni Chichi habang nilalantakan namin ang langka na natira mula sa kinuha ni Yenro kahapon. “Ayos lang naman,” sagot ko ng nakangiti. Masaya talaga ako at ang gaan gaan ng pakiamdam ko ngayon na kasama ko si Chichi. Masaya na ako na wala na akong iisipin pang Lia. Masaya rin ako na kasama ko si Yenro. At mas sumayo ako na kahit papaano, ang itinuring kong kapatid ay narito kasama ko. “Si Arman nga pala, kamusta na siya?” namiss ko rin kasi siya dahil medyo matagal na kaming hindi nagkikita. Isa din iyong kuya ko e. Kasal man kami, ang turingan namin sa isa’t-isa ay hindi lalagpas bilang isang kapatid. “Ayun, masaya sa boyfriend niya,” natatawang sabi niya. Alam kong masaya na siya sa kalagayan ni Arman ngayon. At matagal na rin namang pinag-isipan ni Arman na pumunta ng Thailand para sa jowa niya. “Kamusta nga pala ang buhay mo sa Thailand?” tanong ko kasi alam kong nasa Canada na ang buhay niya. Kung hindi dahil sa akin, baka nas
"I'll give this p*ssy to you, 5 to 9, 9 to 5!" Napapikit ako at naririndi na dahil pang ilang ulit na iyang kinanta ni Yenro. Kanina pa ako nagising at nasa sala ako para mag unat unat. Pagka gising ko palang narinig ko ng kinakanta niya yan. At halos hindi ko na mabilang na sa loob ng 20 minutes, inulit ulit niyang kantahin yan. "Hindi ka ba talaga titigil? Pang ilang ulit mo ng kinanta yan?"Nakita ko ang paglingon niya sa akin at pagkagat niya sa pang ibabang labi niya para pigilan na huwag matawa sa mukha kong nakabusangot. Hubad baro siya ngayon at pakiramdam ko ay feel na feel talaga niya ang moment.Hindi ko alam kung ano pero may plano yata si Yenro na mag-apply bilang bouncer sa bar. Bakit ba siya nakahubad? Ano? Flex lang niya katawang lupa niya? "Good morning, baby. Bakit hindi ka nakangiti ngayon?"Pinandilatan ko siya ng mata. Hindi ko alam kung nanti-trip ba siya o seryoso. Mukha talaga siyang engot sa harapan ko ngayon at kita na ngang bad trip ako, mas babadtripin
"Yenro," tawag ko sa kaniya."Love?" busy siya ngayon sa laptop niya. Feeling ko ay minomonitor niya ang drone na nakapalibot sa amin. Lumapit ako sa gawi niya at sinalubong naman niya ako ng haIik. Umupo ako sa tabi niya. Hirap na ako sa tiyan ko. Ang laki na e."Kamusta si Steven?" ang tanong ko."He's fine." Ang sagot niya. Tumingin ako sa mata niya na ayaw niyang iharap sa akin.Napabuntong hininga ako. Alam kong hindi. He must be suffering now. I know it kasi iyong ang nararamdaman ko. Hindi niya pa rin alam nasaan ang mag-ina niya ngayon and nakikiplastikan pa siya kay Lia na lantaran ng nagpapapansin sa kaniya. "Nakakaawa siya." Ang sabi ko.Kinuha niya ang ulo ko at isinandal sa kaniya. "He'll be fine. Ang mahalaga, dito ka lang sa bahay."Peke kaming ikinasal ni Steven para lang palabasin na kasal na siya sa akin at galitin si Lia. At ngayon nga, si Lia, ginagaya si Ria. Nakikipapel na siya sa buhay ni Steven. I know how hard it is for him dahil araw araw siyang nakikipag
“Amanda, this is my mother, Sonya,” pagpapakilala ni Lia sa ina niya na siyang nag-alaga daw kay Ria. Ilang buwan ng nagta-trabaho si Ria kay Steven at wala na akong ibang ginawa kun’di ang maging kontrabida sa buhay niya. Lagi kong pinagpipilitan ang sarili ko sa buhay ni Steven kahit harap-harapan niya akong tinataboy. Kada pamam@ldita ko sa kanila, double din ang sakit na nararamdaman ko. Rinig na rinig ko kung paano gamitin ni Lia ang mga tao sa paligid niya makuha lang si Steven. Ganoon siya ka desperada. Kahit mama niya na gusto lang bumawi sa kaniya ay gagamitin niya. Umiiyak na ako sa kwarto dahil wala na akong mahahawakan pa. Nagkulong na ako dito ng ilang araw. Noong una, sabi ko bahala na pero hindi ko pala kaya madamay ang anak namin ni Yenro. Nalala ko sa resto, kita ko ang pagkamuhi sa mata ni Ria. Pero sobrang saya ko ng hindi niya hihiwalayan si Steven kahit pa mama na niya ang nagsabi na hiwalayan niya ito. Iniisip niya siguong ako ang anak ng mama niya. Hindi
“She’s here again? Can you tell her to leave?” matigas na sabi ni Steven nang papasok ako sa loob ng bahay niya. Pumasok pa rin ako at ngumiti sa harapan niya. “Ano ba Amanda! I said, leave. Hindi nga kita papanagutan!” Ang sabi niya. I am pregnant. Pero si Yenro ang ama. I am 2 months old pregnant. Akala ko si Steven lang mag-isa sa bahay niya, nagulat ako nang makita si Yenro na nanlalaki ang mata nang makita ako at ang tiyan ko. After naming mag-usap matapos non ay umalis na siya at hindi nagpakita. Ngayon pa kami nagkitang muli. Nakakainis at nakakaiyak dahil alam ko sa sarili ko na hinahanap ko siya pero alam rin ng utak ko na hindi pwede. “Steven, bakit hindi? Anak mo ito!” Sigaw ko. “Anong anak? Ni hindi ko nga maalala na may nangyari sa atin no’ng magsama tayo. How can I be the father?” Hindi nagsalita si Yenro. Pero alam kong igting ang panga niya at doon sa baso niya na may alak ang tingin. “Kung hindi ka aalis sa bahay ko, ako ang aalis!” “Your mom approved aboou
“Nasa labas pa ba si Yenro?” tanong ko kay Ben. “Yes,” sabi ni Ben sa akin. Mahigit sampung minuto ng nag do-doorbell si Yenro sa labas ng bahay ni Ben. “Open the fvcking door Ben or I’ll crush it!” nagsimula na siyang sumigaw. Umakyat na nga siya sa gate na nakasara tas ngayon, may balak pa siyang magwala. “Dito ka lang at huwag ka ng lumabas. Ako na ang bahala sa kaniya,” sabi ni Ben. Pagbukas ng pintuan, agad iyong sinara ni Ben para hindi makapasok si Yenro. “Open that fvcking door. Dammit! She’s hiding inside your house!” “Sino bang tinutukoy mo?” rinig tanong ni Ben. “Steven told me na magkasama kayo ni Amanda nang pumunat doon sa gulfing niyo!” “Nagkita lang kami. So? Anong problema mo?” “TABI! KUKUNIN KO SIYA!” “You can’t! That’s trespassing.” “THEN SUE ME! FVCK YOU!” Nakagat ko ng mariin ang labi ko. Sobra na ang galit ni Yenro para murahin niya ang kaibigan niya. “AMANDA! GET OUT!” He’s really certain that I am here. May kumalampag sa pintuan. Nang sumilip ako
Napadaing ako nang magising ako dahil kay Yenro na busy na naman sa kakahaIik sa katawan ko. "Yenro, pagod ako," paungol na sabi ko. Hindi siya nakinig. Hinarap niya ako sa kaniya at nang magtagpo ang paningin namin, nasalubong ko ang mabibigat niyang tingin. "I want more," bulong niya. Tumingin ako sa baba at nakitang nakatayo na naman yun. "Hindi ba yan napapagod?" kunot noong tanong ko. Imbes na sagutin ay siniil niya ako ng haIik sa labi. Akala ko ba Amanda pagod ka? Bakit nagpapadala ka sa mga haIik ng lalaking ito? Nababaliw na rin yata ako dahil agad ko ring ipinulupot sa kaniyang leeg ang kamay ko. At nangyari na naman ng pa ulit ulit ang pagiisa ng aming katawan. Kinaumagahan, akala ko mauuna akong magising kay Yenro ngunit pagmulat ko ay wala na siya sa tabi ko. May nakahanda na ring pagkain sa mesa. Napangiti ako sa ginawa niya ngunit nagtataka ako kung saan siya nagpunta. Akala ko matatapos ang araw na ito na good mood ako, pero nagkamali ako. Dahil biglang pu