NASA may bungad pa lang kami ng nakasaradong pintuan ng event hall kung saan nagaganap ‘yung charity ball ay napansin ko na agad ang pag-angat ng braso ni Wayne. Hindi ko maiwasan na pasimpleng batuhan ‘yon nang tingin... hindi naman kasi ako slow para hindi ko maintindihan kung ano ba ang ibig sabihin no’n. He wants me to cling to him.‘Akala ko ba galit siya sa akin?’ Hindi ko maiwasan na itanong ‘yun sa isipan ko, pero kahit ganon ay unti-unti ko na lang inangat ang kamay ko at saka tinanggap ‘yon... ayoko naman kasi na pagtalunan pa namin ‘yon lalo na at nasa harapan na kami ng double door noong event hall kung saan magaganap ‘yung charity ball ngayong gabi.Makalipas ang ilang segundong paghihintay ay tuluyan na ngang bumukas ang pintuan na ‘yun. Hindi ko maiwasan na agad na humanga sa buong paligid. Napakaganda! Hindi maikakaila na talagang para sa mayayaman ang event na ‘yon. Mula taas hanggang sahig ay mukhang pinaghandaan talaga ‘yon ng professional na nga organizers, pinag-
SAGLIT lang na nakapag-usap si Wayne at ang lalaking kausap nito kanina na Zeid ang pangalan dahil hindi nagtagal ay nagdatingan na rin ‘yung ibang kilala ni Wayne sa event na ‘yun at isang tao lang ang naging pamilyar sa paningin ko… walang iba kung hindi si Attorney Brent, na ilang beses lang naman akong pinagpabalik-balik sa firm na ‘yun. Hindi ko tuloy mapigilan ang sarili ko na batuhan siya nang masamang tingin. Pasensiya na, okay? Ang labo lang kasi talaga niya eh… kung ayaw niya sanang tanggapin ang kaso ko, diniretsa niya na lang sana ako para hindi na rin sana nagtagpo ang landas naming dalawa ni Wayne. Kung tutuusin, siya siguro ang dapat kong sisisihin kung bakit nagkita pa kaming muli ni Wayne eh.“Oh, you are with Ms. Devon.” Pasimple niya pa akong binatuhan nang tingin, saglit lang ‘yun dahil ibinalik na rin niya kay Wayne ang kaniyang atensyon.“Yeah. She’s my client now,” pormal lang na sagot ni Wayne. Well, wala namang mali sa sinabi niya dahil kliyente naman ta
Huli na nang mapansin ko na hinihila ako ni Wayne palabas ng mismong event hall kung saan wala na akong masyadong nakikita na mga tao sa paligid. Lumabas kami sa parang isang backdoor at may madilim na hallway. Hindi maliwanag ang dinadaanan naming dalawa dahil malayo ‘yung poste na merong ilaw… pero alam ko na daan ‘yun papunta sa toilet. Rinig na rinig ko ang bawat ingay na ginagawa ng heels ko na tumatama sa tiles na sahig na nilalakaran naming dalawa. Gaya nang sinabi ko, walang ibang tao roon na nagiging dahilan kung bakit dumadagdag ‘yun sa kaba na nararamdaman ko.Hindi ko maiwasan na mapangiwi ng konti kapag nararamdaman ko ang bawat paghigpit nang kapit ni Wayne samay mismong pulsuhan ko pero hindi ko magawang bawiin ‘yun dahil umiikot na nga ang paningin ko.Makalipas ang halos ilang minuto, marahas na binitawan ni Wayne ang kamay ko na medyo ikinagulat ko. Rinig ko ang malakas na pagbuga niya nang hininga kasabay nang mabilis na pagluwag niya sa necktie na suot niya.He fa
Magkasalubong ang kilay ni Wayne habang papasok siya sa event hall matapos nilang mag-usap ni Leigh. Agad na hinanap ng kaniyang mata kung saan nagpunta ang dalaga upang pilitin ito sa pangalawang pagkakataon na umuwi na lang sila. Hindi man siya required na umuwi at umalis sa charity event na 'yun dahil isa siyang VIP guest, kaya lang, mas gugustuhin niyang umalis na lang sila kesa ang makitang may ibang kausap na lalaki si Leigh. Ang malala pa roon ay 'yun 'yung lalaking nakita niyang tinititigan kanina ni Leigh sa may elevator pa lang. Hindi niya tuloy maiwasan na makaramdam ng inis sa mga nangyayari.Ngunit, habang hinahanap ng kaniyang mata kung nasaan si Leigh, bigla na lang lumapit sa tabi niya si Becca."There you are. Nandiyan ka lang pala? Saan ka ba nagpunta?" sunod-sunod na tanong nito sa kaniya at muling uminom ng wine sa hawak nitong baso. "Bigla ka na lang nawala kanina sa harapan ko. The event will start in 15 minutes, should we grab our sit now?" Hindi na naka-angal
Napaangat ang mata ni Wayne nang makita niyang pumasok sa kaniyang opisina ang sekretarya niya na si Charm. Wala naman kasi siyang narinig na pagkatok sa nakasaradong pintuan kaya nakaramdam siya ng inis. Kasalukuyan lang siya na nasa firm nang tanghaling 'yun at abala sa mga binabasa niyang kaso. May trial siya mamayang alas-kuwatro kaya naman nire-review niya ang mga kailangan niyang basahin. Maaga siyang umalis ng kaniyang bahay kaninang umaga kaya naman hindi niya na naabutan pa si Leigh na magising."Good afternoon, Attorney Ferrer. Pinapatawag niyo raw po ako?" wika ni Charm sa kaniya sa malanding tono ng pananalita nito. Nakalabas ang cleavage ng sekretarya dahil sa unang dalawang butones na nakabukas mula sa puting blouse na suot nito. Mas maikli rin ang fitted skirt nito kesa sa ibang sekretarya at ibang empleyado sa kaniyang firm. Kung dati ay natutuwa pa siyang makita ang mga 'yun; pwes hindi na ngayon."I don't called you. Sinong may sabi niyan sayo?" Malamig na sago
Kahit hindi ko pa rin talaga alam kung ano ba ang eksaktong nangyari sa aming dalawa ni Wayne kagabi ay wala na akong choice kung hindi ang magbihis na ng damit. Siyempre, hindi ko naman siya haharapin suot lang itong damit niya. AY EWAN! Hindi ko pa rin maiwasan na sabunutan ang sarili kong buhok sa tuwing naiisip ko na may nangyari sa aming dalawa na hindi ko lang talaga maalala. Sa tuwing pinipilit ko na isipin ay mas lalo lang talaga na sumasakit ang ulo ko.Bumalik na ako sa kwarto ko para makapagpalit ng damit. Binilisan ko lang talaga ang pagkilos ko dahil tiyak na hinihintay na talaga ako ni Wayne sa baba. Sabay nga raw kasi kami na kakain na hindi ko na alam kung bakit. Pagkabihis ko ay bumaba na rin ako agad.Naabutan ko siya sa may dining area na pinaghahain ni Manang Fracia. Si manang ang unang nakakita sa akin dahil saktong nakatalikod sa akin si Wayne dahil siya ‘yung nakaupo sa kabisera.“Oh, Leigh. Buti naman at gising ka na.” Ngumiti pa sa akin si Manang Fracia nang b
THIRD PERSON’s POV Nagdaan ang buong Sabado at ngayon ay Linggo. Matapos ang naging pag-uusap ni Wayne at Leigh ay hindi na sila muling nakapag-usap pa. Sa katunayan ay ‘yun na rin ang huling pagsasalubong ng landas nilang dalawa sa bahay na ‘yon. Kung hindi kasi nasa loob lang ng kwarto niya si Wayne ay lumalabas naman ito ng bahay na hindi naman halos namamalayan ni Leigh. Kapag umaalis ang binata ay hindi na rin niya namamalayan ang pagdating nito.Hindi tuloy maiwasan ni Leigh ang mapabuntong hininga habang nasa loob siya ng silid at nakahiga lang sa kaniyang kama.“Ang labo niya,” saad niya sa kaniyang sarili. Nakalapat ang kaniyang likod sa malambot na kama niya kaya naman diretso lang siya na nakatingin sa mataas na kisame ng kaniyang kwarto. “Hindi ko akalain na kaya niyang magalit sa akin ng gano’n dahil lang sa hindi natuloy ‘yung gusto niyang mangyari. At saka, hindi ko naman talaga sinadya na malasing ng gano’n eh. Pero siyempre, sino ba naman ako para paniwala
Napakunot ang noo ni Wayne nang magpasya siyang lumabas ng kanilang private room, kung saan narinig niya rin ang yabag ng mga kaibigan niyang sumunod sa kanya sa labas. Seryoso lang si Wayne ng mga sandaling ‘yon kaya naman hindi na lang niya pinansin ang mga kaibigan sa likod.Buti na lang at nasa second floor si Wayne, kung saan walang makakapansin sa kanya kahit tumingin siya sa railings. Madali para sa kanya na tumingin sa ground floor nang hindi nagpapahalata. Mula sa ibaba, kitang-kita niya ang nangyayari at lahat ng taong kumakain doon. May mga server ay naglalakad sa paligid na naghahain ng pagkain at kumukuha ng mga order; nakatayo ang ibang mga customer, ngunit karamihan sa kanila ay nakaupo at masayang kumakain.Ngunit isang lalaki at isang babae ang nakaagaw agad ng atensyon ni Wayne. Nakaupo ang dalawa malapit sa transparent wall ng restaurant. Sa hindi malamang dahilan ni Wayne, kusa na lang umigting ang kaniyang dahil sa kaniyang nakikita. Tinanggal niya rin ang suot n
Nang patapos na ang kanta at alam kong pabalik na si Wayne sa upuan kung nasaan ako nakaupo, mabilis akong nagpaalam kina Alexander upang pumuntang banyo. Narinig ko pa nga ang pahabol na sinabi ni Alexander at Fritz na sasamahan na nila ako pero hindi ko na lang ‘yon pinansin. Agad ko silang tinalikuran at naglakad papalayo.Parang wala sa sarili ako na naglalakad sa dagat ng mga taong nadadaanan ko. May ilan akong nakakabungguan pero hindi ko na ‘yon pinapansin pa. Masyadong blangko ang utak ko para pagtuunan pa sila ng pansin.Ngunit, tila’y pumtik ako pabalik sa realidad ng isang mabigat na kamay ang agad na humablot sa braso ko. Para akong natauhan dahil doon at saka awtomatikong lumingon upang makita kung sino ‘yon. Agad na nagsalubong ang aming mga mata na naging dahilan kung bakit ako natigilan. Kunot na kunot ang noo niya habang nakatingin sa akin.“Where are you going? Hindi ba at sinabi ko na ‘wag kang lalayo sa akin?”Napalunok ako ng laway at hindi agad nakap
Hindi ko maiwasan na lihim na mapa-angat ang gilid ng labi ko habang nakikita ko si Wayne sa tabi ko na nakabusangot. Nakaupo siya ngayon sa may passenger’s seat habang ako ang nagmamaneho ng kaniyang kotse. Ayaw niya sana na ako ang magmaneho pero wala naman siyang choice dahil nga may sling siya sa kanan niyang kamay.Biniro pa nga siya ulit kanina ni Hanz at sinabi na kami na lang dalawa ang sabay na pupunta sa bar kasi siya lang naman daw ang mag-isa sa kotse niya. Si Oliver at Vince kasi ang magkasama roon sa isang sasakyan, tapos si Kai at Alexander naman ang magkasama, tapos solo si Fritz at Hanz sa sari-sarili nilang kotse. Pero siyempre, hindi pumayag si Wayne.Ngayon na nakikita ko siyang nakasimangot pa rin, ramdam ko na badtrip pa rin siya dahil sa kalokohan ng mga kaibigan niya.“Galit ka pa rin ba, Wayne? Ano ka ba… inaasar ka lang naman ng mga tropa mo,” medyo natatawa na saad ko. Hindi ko siya magawang batuhan nang tingin dahil diretso lang na nakatuon ang
Mabilis lang lumipas ang mga araw. Linggo na ngayon, at naglalakad lang ako pauwi ng bahay. Alas-singko pa lang naman ng hapon kaya naisipan kong maglakad na lang kaysa ang sumakay pa. Nanghihinayang pa kasi ako na pabaryahan ‘yung mga buo kong pera. Nanghihinayang pa ako na gastusin ‘yong sinahod ko sa loob ng buong linggo.Ito na ang huling sweldo ko sa restaurant kaya kailangan ko ‘tong tipirin. Nakapagpaalam na nga pala ako kay Ma’am Sammie. Kahit nahihiya ako sa kaniya dahil nga hindi man lang ako nagtagal sa pagtatrabaho ko, idagdag pa na nirekomenda lang ako ni Pio, wala naman akong magagawa kung hindi ang tuparin ko ang naipangako ko na kay Wayne.Nakakalungkot lang dahil alam ko naman sa sarili ko na keri ko ‘yung trabaho ko. Nakakapagod, oo... pero wala namang madali na trabaho, hindi ba? Nalungkot din ‘yung mga kasamahan ko sa trabaho sa biglaang pagre-resign ko. Nalungkot din ako kasi naging malapit na sila sa akin, lalo na si Yuki, tinuring ko na ‘yun na p
“So, are you damn saying na nag-deliver ka ng pagkain sa ganoong klase ng lugar?” singhal ni Wayne sa akin nang makapasok na ako ngayon sa bahay niya. Actually, ramdam ko naman kanina na i-o-open niya talaga ang topic tungkol doon, hindi niya lang magawa dahil nga hindi naman kami sabay na umuwi. Dumaan pa kasi ako sa restaurant para ibalik ‘yung motor habang siya naman ay binalikan ‘yung kotse niya kung saan niya naiwan.Pagkapasok ko pa lang ay tinanong niya na agad sa akin kung anong ginagawa ko sa lugar na ‘yon, at sinagot ko lang naman ang tanong niya. Ngayon ay kitang-kita ko ang galit sa ekspresyon ng mukha niya habang diretsong nakatingin sa akin.“Oo, dahil trabaho ko ‘yon,” seryosong sagot ko sa kaniya. Hindi ko alam kung anong ikinakagalit niya ngayon, samantalang siya itong may problema sa aming dalawa.“Naghatid ka ng pagkain sa isang pasugalan!” pag-uulit niya pa. “Sinabi ko na nga ba at hindi ligtas ‘yang trabaho mo!” Napatayo na rin siya mula sa pagkaka-upo niya sa sof
Napuno nang inis ang umaga ko nang maaga akong magising habang naghahanda na sa pagpasok ko sa restaurant. Halos ibato ko na sa vanity table ang suklay na ginagamit ko ngayon. Dala-dala ko pa rin ‘yung inis na nakatulugan ko kagabi. Naiinis ako, hindi dahil sa hindi natuloy ang nangyari sa aming dalawa ni Wayne, kundi dahil napagtanto ko na, kagabi pa lang, kung sino ba ‘yung tumawag sa kaniya.Kaya pala pamilyar sa akin ang pangalan na ‘yun. Hindi ako pwedeng magkamali, siya ‘yung matapobreng babae sa charity ball. Siya ‘yung sinamahan ni Wayne noong gabi na naging dahilan kung bakit dineny niya ako.“Argh! Nakakainis! Kung nalaman ko lang kaagad na ‘yun pala ‘yung babaeng ‘yon… eh di sana pala, gumawa ako ng paraan para pigilan si Wayne,” saad ko sa sarili ko.Bumuga na lang ako nang isang malalim na hininga at nagpasya na nga na tuluyan nang lumabas ng kwarto ko. Baka ma-late na ako sa restaurant kung uunahin ko pa ang inis na nararamdaman ko.Pagkababa ko, awtomatikong
Walang lingon-lingon akong bumaba ng sasakyan ni Wayne nang makapag-park na siya ng kotse niya. Yakap-yakap ko ng mahigpit ang sarili kong sling bag nang dumiretso ako sa pagpasok ng bahay niya. Ramdam ko ang bawat kabog ng puso ko. Gusto ko sanang lingunin siya upang makumpirma kung sinusundan niya ba ako, o hindi… pero mas pinili ko na lang na ‘wag nang gawin ‘yun at mas lalong bilisan na lang ang paglalakad.“Kailangan kong makapasok agad sa kwarto ko,” bulong ko pa sa aking sarili.Katulad nang inaasahan, wala na si Manang Fracia nang makapasok na ako sa may sala. Mas lalong dumoble ang kaba na nararamdaman ko ng dahil doon. Mabilis na akong umakyat ng hagdan, kung pwede ko nga lang na hakbangin ng tig-tatlo ang baitang, baka ginawa ko na, para lang makaakyat ako agad.Napangiti ako ng lihim nang marating ko na ang harapan ng pinto ng kwarto ko. Hindi na ako nagdalawang-isip at agad ko nang inabot ang doorknob noon, pipihitin ko na sana upang mabuksan, kaya lang may i
LEIGH’s POV Ramdam ko ang pagkawala ko sa aking sarili habang nakaupo lang ako rito sa may dulo ng jeep kung saan ay papunta na ako ngayon sa restaurant. Nakahawak pa ako sa handle, pero nakatulala lang ako. Hindi ko akalain ang nangyari sa aming dalawa ni Wayne.Kung pwede ko lang na pukpukin ang sarili kong ulo ngayon, baka ginawa ko na. Kaya lang, pinigilan ko ang sarili ko dahil hindi lang naman ako ang pasahero ngayon.Sana lang talaga ay hindi makita ng mga tao na nasa harapan ko ang pamumula ng mukha ko ngayon. Ramdam ko kasi na nag-iinit ang dalawang pisngi ko lalo na at tandang-tanda ko pa ang nangyari matapos ‘yung nangyari sa kotse. PAKIRAMDAM KO, sa mga bisig pa lang ni Wayne habang buhat-buhat niya ako patungo sa kwarto ko ay medyo naka-idlip na ako ng ilang segundo. Nang dahan-dahan niya na akong inilalapag sa malambot na kama ay doon pa lang ako medyo naalimpungatan.Rinig ko ang mahina at medyo paos na boses niya nang bumulong siya sa akin, “Ju
Hinimas-himas ni Wayne ang kaniyang hita, paatas at pababa, habang diretso pa rin na nakatingin sa kaniyang mata.“Please, tell me na hindi ka na magtatrabaho. I’m offering you a secretarial position on my firm. Why can’t you just accept it, huh?”Napakakagat si Leigh sa pang-ibaba ng kaniyang labi dahil sa init na kaniyang nararamdaman sa ginagawa ni Wayne, ngunit pinigilan niya. Pinigilan niya ang kabilang sistema ng kaniyang pagkatao upang magawang sagutin ang binata.“A-ano ba, Wayne—”At hindi naituloy ni Leigh ang balak na sabihin nang biglang sinunggaban siya ng halik ni Wayne. Sobrang nabigla si Leigh ng mga sandaling ‘yon, hindi siya makapaniwala na mauuwi sa paghahalikan ang usapan nila. Ngunit nang mapansin niya na nakapikit na ang mga ni Wayne habang ninanamnam ang pagdidikit ng kanilang mga labi, kusa na rin na napapikit ang kaniyang mga mata.“Hmmm.” Hindi man sinasadya pero napa-ungol na si Leigh. Patuloy pam rin kasi ang paghimas ni Wayne sa kaniyang hita kasa
Mabilis na isinarado ni Wayne ang folder na kaniyang binabasa ng gabing ‘yon. Mabilis niya rin na binatuhan nang tingin ang suot niyang itim na wristwatch, at doon ay nakita niya na malapit nang mag-alas-siyete ng gabi.Tumayo siya, aabutin na sana ang itim na coat na nakasabit sa kaniyang swivel chair nang biglang pumasok sa opisina niya si Brent na hindi man lang kumatok.“Oh? Aalis ka na agad?” tanong ni Brent sa kaniya, may bitbit pa ito na halos limang puting folder kung saan ay doon napagawi ang mabilis na tingin ni Wayne.Kasalukuyan lang siya na nasa kaniyang firm ng mga sandaling ‘yon. Ang sabi niya ay hindi siya papasok sa opisina dahil nga nagkasakit siya noong gabi… ngunit dahil na-boring siya sa kaniyang bahay lalo na at wala naman doon si Leigh, kaya pumasok na rin siya noong tanghali pagkatapos na kumain nilang dalawa ng lunch.Sobrang bilis nga lang talaga na kumain ni Leigh, kung hindi nagkakamali si Wayne ay halos nakalimang subo lang ito at talagang umalis