Sa taong 2006

Napabalikwas ako mula sa pagkakahiga, hindi kasi naging maganda ang epekto ng sinag ng araw na tumama sa kabuuan ng mukha ko. Kasabay no’n ay ang paulit-ulit na pag-a-alarm ng telepono na iniwan ko sa side table katabi ng kama ko. Mas’yado pa atang maaga, tinatamad pa ‘kong bumangon. Bahagya kong hinila ang unan na alam kong nasa tabi ko lang, niyakap iyon na animo’y ang asawa kong si Alice. 

Alice? Asawa? 

Doon ay tuluyan na akong napatayo sa kinahihigaan ko. Ang sunod kong ineksamin ay ang aking mukha, ilang beses kong kinapa ang pisnge sunod ay ang aking mga palad.

“Buhay ako?”

Pero impossible ata ‘yon, kitang-kita ko kung paano walang awang iniwan nina Harold ang katawan ko sa ilog. Pinatay nila ako ng gabing ‘yon.

“Nasa langit na ba ‘ko? O nakaligtas ba ko mula sa insidenteng ‘yon?” muli pang pagtatanong ko sa sarili.

“Hindi. Hindi. Napakaimpossible talaga no’n,” ani ko. “Pero ano ‘to?”

Hindi na mawala ang labis na pagtataka ko sa nangyayari. “Kung nakaligtas man nga ako ay salamat sa Diyos. May pagkakataon pa ako na maayos ang mga nangyari. At ang una kong gagawin ay ipakulong ang pamilya kong pinagtangkaan akong patayin.”

“Hindi ko papalampasin ang ginawang pagtataksil ng asawa ko, ang magaling kong kapatid at ang pagbaril sa ‘kin ng stepmother ko. Pagbabayaran nilang lahat ng sakit na naramdaman ko.” Pinipilit kong i-encourage ang sarili na dapat ay dati ko pa talaga ginawa, simula ng bata pa ako. Kung hindi lang naman dahil sa ipinangako ko kay Papa bago siya namatay ay hindi ako magtitiis ng matagal sa ugali nila sa ‘kin. 

“Pero hindi na ngayon,” ani ko pa.

Tumayo ako’t agad na nagtungo sa banyo. Kailangan kong maghilamos para mas mahimasmasan ang sarili dahil kung tunay man na nalagpasan ko ang kamatayan ay magbabago na ang buhay ko. Wala akong maalala sa mga sumunod na nangyari sa akin. May pagkalito sa utak ko, lalo na’t dito ako mismo nagising sa mansyon. Na-coma ba ako’t gumaling na lang bigla nang ganito kaya wala akong maalalang iba tungkol sa nangyari?

Pero kahit na ano pa ang nangyari ay isa lang ang sisiguraduhin ko, hindi na nila ako matatapakan pa, isa ‘kong Kordal at ‘yon ang ipapamukha ko sa kanila. 

Subalit ang lahat ng tapang ko’y naglaho ng mabungaran ko ang sarili sa harapan ng salamin sa loob ng banyo. Kinapa-kapa ko ang mukha sa labis na pagkagulat. Sinipat ang ilang bahagi ng katawan kung may ibang nagbago.

“Ano ‘to?”

“N-nanaginip ba ‘ko?” 

“AH!” Napalakas ata ang pagkakasampal ko sa sarili.

“Impossible, ano ‘to?”

Mabilis akong lumabas ng banyo, doon ko lang napagtanto na hindi talaga tama ang mga bagay sa paligid ko.

Pamilyar ang kuwarto na kinaroroonan ko, ang isang set ng console sa kaliwang sulok, ang higaan na mayroong purong puti na kobre kama at ang mga sapatos na maayos na nakasalansan sa tatlong layer na shoe rack. Halos madapa pa ako palapit sa mga sapatos, marami ang tumatakbo ngayon sa isipan ko tungkol sa lugar na ito. Hindi ko maipagkaila sa sarili ko na alam ko kung nasaan talaga ako, ngunit pilit kong hindi pinapaniwalaan iyon. Kaya naman ng madaanan ng mata ko ang kulay pulang converse shoes na nasa pangalawang rack ay kinuha ko iyon. 

Kapag nakita ko ang markang ‘yon sa ilalim ng swelas nito ay maghihisterikal talaga ako sa kaba. Kaya naman mataman muna akong pumikit habang kinakabahan sa bubungad sa ‘kin.

“Wala, wala ‘to. Tiyak na nananaginip lang ako.” 

Pero paano naman ako mananaginip, ang huling nangyari sa ‘kin ay nabaril ako pagkatapos ay walang awa na pinatay ng tiuturing kong pamilya?

“Walang marka ng pinturang itim ang swelas na ‘to,” pilit kong pinapaniwala ang sarili sa bagay na ‘yon.

Dumadagundong ang dibdib ko, namumuo ang pawis sa noo na pinataob ang sapatos na naaalala kong iniregalo sa akin ni Papa noong ika labing-anim na taong kaarawan ko.

Ngunit lahat ng pagpapakampante ko sa sarili ay naglaho ng tumambad sa mata ko ang marka na ayaw kong makita.Naitapon ko ang hawak at napaatras, iginiya ang mga mata sa kabuuan ng silid na iyon. Tama ako, kwarto ko ‘to.

Hindi puwede ‘to, dahil ng ikinasal kami ni Alice ay inilagay ko ang lahat ng sapatos ko noon sa bodega, pati ang Console game ko, ang skateboard na nabili ko sa inipon na allowance at pati na rin ang gitara na ngayon ay nakikita kong nakasabit sa pader malapit sa uluhan ng kama.

Muling dumapo ang mga palad ko sa mukha, ako ‘to pero bakit bumata ako?

Ano ba ang nangyari matapos ang pag-iwan nila sa katawan ko sa ilog?

Maging ako ay hindi rin magawang sagutin ang mga katanungang iyon, wala na akong ibang maalala bukod sa nag-away kami ni Harold nang mareceive ko ang pinadalang image sa ‘kin ni Zara. Kumulo ang dugo ko ng makita ang imahe ni Alice na palabas sa hotel hanggang sa paghihintay nito ng masasakyan at ang pagdating ni Harold mula rin sa loob ng Hotel. At ang huling litrato ay ang padaplis nilang paghawak kamay habang pumapasok sa sasakyan. Pagkatapos kong sugurin siya at bugbugin ay naramdaman kong ay mainit na likido mula sa likuran ng dibdib ko. Nahilo ako’t natumba. Do’n ko napagtanto na ang madrasta ko ang bumaril sa ‘kin sa ebidensiyang hawak niya na nakita ko pa bago ako nawalan ng ulirat.

Matapos no’n ay muli akong nagising pero hirap na hirap na ‘kong kontrolin pa ang sarili, pero bago tuluyang sumuko ang mga mata ko’y naaniag ko pa kung papaano i-dispose ng tatlong taong malapit sa ‘kin ang katawan ko. Hinayaan nilang lumubog ang duguan kong katawan sa ilog, habang sila’y nagmamadaling umalis papalayo sa Crime scene. 

Hanggang do’n lang wala ng kasunod ang naaalala ko.

“Tawag, kailangan kong tumawag, si T-Terra, matutulungan niya ‘ko.”

Pero bago ko pa man makuha ang cellphone na nasa side table ay isang nakakabulabog na katok ang dumagundong sa pintuan ng silid ko. 

“Julian, Julian nakaready ka na ba? Bilisan mo na bago pa tayo ma-late. Dinaanan kita rito ng mabasa ko ang text mo.”

Nangunot ang noo ko sa boses ng lalaki na ‘yon. Isa pang pamilyar sa ‘kin.

“Julian, buksan mo ‘tong pinto para ma-discuss ko sa’yo yung tungkol sa tula na ibibigay mo kay Alice mamaya sa School Fest.”

Sa detalye na ‘yon ako nagkaro’n ng interes, lalo ng mabanggit niya ang pangalan ni Alice, ang taksil na ‘yon. Kaya naman dali-dali kong binuksan ang pinto para sa bisitang kumakatok. Pero na-estatwa ako sa napakasayang ngiti na ibinungad sa ‘kin ng lalaking naka-unipormeng pang-eskwelan, may kahabaan ang tabas ng buhok nito na aakalain mong bahay ng isang ibon. May kapayatan siya pero sakto lang ang tangkad.

“Ano hindi ka pa rin nakakapagbihis?” bulalas ng lalaki sabay tulak ng mahina sa akin upang tuluyang makapasok sa silid. 

“Sige na, hihintayin na kita. Ano pa ba ang aasahan ko sa’yo? Eh parati ka namang mabagal kumilos kaya pati sa babae ay parati kang olats.” 

Hindi na humingi ng permiso ang lalaki sa akin, tuloy-tuloy ito sa pag-upo sa aking gulo-gulong kama at kumuha ng magazine ng komiks mula sa ilalim ng nito.

Tama doon nga niya itinatago ang mga babasahing hindi pang-eskwela noong kabataan niya dahil ayaw ng ina na nakikitang nagbabasa siya ng mga gano’ng libro.

“Hoy! Nakatunganga ka na riyan!”

Hindi pa rin talaga ako makapaniwala sa mga nangyayari, nagtime-travel ba ako? Nananaginip?O na-possess ng masamang elemento?

“Joker David?” patanong talaga ang pagkakasambit ko ng pangalan niya, pang play safe para kapag nagkamali ay malulusutan ko pa.

“So, binabanggit mo na ng buo ang pangalan ko ngayon? Gusto mo atang masaktan, no?”

Mas lalo atang sumakit ang ulo ko sa naging sagot niya sa ‘kin. Isa lang ang ibig sabihin kung tama na siya nga si Joker ay nababaliw na ako.

Dahil mahigit isang dekada na nang mawalan kami ng komunikasyon ni Joker. Matapos ang Graduation namin sa College ay pinutol ko na ang pagiging magkaibigan namin. At iyon ang isa sa pinakamaling desisyon ko sa buhay. Si Joker ang matalik kong kaibigan na naaasahan ko sa halos lahat ng bagay sa mundo ngunit ng dahil lang sa isang babae ay nagawa ko siyang kalimutan.

Kung hindi lang ako nakinig kay Alice noon na layuan na siya ay may kaibigan pa sana akong naging karamay ng mga panahong naguguluhan ako sa buhay.

Pero ano’t narito siya ngayon sa harapan ko?