LUKE’S POV "Okay, ready na ako." Kinagat niya ang labi niya, huminga ng malalim at tinignan ako ng diretso sa mata. "Siya...ang mahal ko. Sorry.." Sumunod ang katahimikan, at hinayaan ko muna iyon sa isip ko. Tumango ako sa kanya bilang sagot, napatingin ako sa relo niya at tumingin sa labas ng glass window. "Bakit hindi ka nagulat?" Tanong niya, napataas ang kilay niya sa pagkataranta at nakatingin sa akin na may habag sa mga mata. Ngumiti lang ako sa kanya, “Well I know that already. Inihanda ko ang aking sarili para dito pabalik." Sabi ko, bago magpatuloy, “Sa sandaling hindi ka humingi ng tawad noong gabing iyon sa New Year's Party, para makiusap na manatili ako, alam ko iyon. At hinihintay kong sabihin mo ito sa akin ng opisyal." As I’ve said, it doesn’t hurt me that much, because the whole week that I avoided her, alam ko na sa sarili ko na sasabihin niya yun. Ang aking gut feeling ay hindi kailanman mali. Ang sakit na nararamdaman ko ngayon ay kalahati pa lang ng nar
SNOW’S POV "Saan ka magbabakasyon, Snow?" Tanong ni Emma. “Sshh, Emma. For all we know, she’s going to be with her hubby since it has been a while.” Panunukso ni Hannah at umiling lang ako sa kanila. Ako, si Emma, at si Hannah ay nagpasya na magpalamig sa tindahan ng ice cream ni Eion. Buti na lang at bukas pa ang shop, si Mr. Tim ang nagsisilbing manager sa ngayon dahil wala si Eion. Chill lang kami dito dahil sa wakas natapos na din ang exams namin. Malapit na ang winter break natin. Sumimsim ako sa strawberry ice cream ko, nakangiti sa alaala ng boyfriend kong si Eion. Sus, kakaiba sa pakiramdam na tawagin siya ng ganoon. Gayon pa man, sa palagay ko ang lasa na ito ay hindi masyadong masama pagkatapos ng lahat ... Naalala ko ang nakaraan, naalala ko kung paano unang pumasok si Eion sa shop, kung paano ko siya hinabol para lang maibigay ang sukli niya. Napakasungit niya kaya hindi ko na binalak na magkaroon ng anumang negosyo sa kanya. Ngunit tingnan mo ako ngayon, iniisip si
"Ang flight 221 ay umalis na." Nakaupo ako sa waiting area, halos sumakit ang leeg ko sa sobrang pag-unat ng leeg ko. Isang oras na ang lumipas at hinihintay ko pa rin si Eion, umaasang darating siya. Malamang na delay ang flight niya, di ba? O baka, hindi siya makakapunta pagkatapos ng lahat? Ilang beses na akong nananabik na tumatawag sa kanya at hindi ko man lang makontak si Eion. Sus, nasaan na ba ang robot na iyon? Miss na miss ko na siya, matagal na. napabuntong hininga ako. Hindi ito ang naisip ko ngayon. Ilang buwan akong naghintay para dumating ito, walang paraan na hindi ko makikita si Eion. Dahil sa pagkadismaya sa lahat ngayon, tumayo ako at bumuntong-hininga, sa wakas ay gusto ko nang umuwi. Mukhang nagsinungaling siya sa akin. Habang nagmamaneho pauwi, dumiretso ako sa sala namin nang marinig kong may kasamang tumatawa si mama. Napakurap ako doon, may narinig akong medyo pamilyar na boses. Patakbo akong pumunta sa kusina, halos mapanganga ako sa nakita ko. Nan
Ang biyahe papunta sa restaurant ay iba lang ang vibe. Kami ni Eion ay nag-uusap at nagtatawanan sa halos anumang bagay, na sinusubaybayan ang mga update sa buhay ng isa't isa habang nakikinig kami sa radyo. At hindi ko napigilang huminga ng ilang sandali, hinahayaan ang lahat ng bagay. Sumakay sa kotse sa gabi. Nasa tabi ko si Eion na tinatawag akong babe. Ine-enjoy lang ang company ng isa't isa. Ang tagal ko nang naranasan ito sa kanya. Ang komportableng katahimikan na ito. Ito ay bago, ngunit ito ay medyo kakaiba, ngunit hindi sa isang masamang paraan. Para sa ilan, ito ay maaaring normal, ngunit ito ay isang malaking bagay sa akin. Well, ang makasama lang siya ay ang pinakamahusay. Puwede niya akong dalhin kahit saan at hindi man lang ako magrereklamo. Well, maliban sa ngayon. Kalahating oras ang biyahe sa kotse papunta sa restaurant na binalak akong sorpresahin ni Eion. Ngunit hindi ko inaasahan na ito ay "ito" na lugar. Napanganga ako sa buntong-hininga. Nakakabulag na m
"Sino yun Eion?" Itinanong ko. With that, mabilis na humarap sa akin si Eion at kinakabahang ngumiti sa akin. "Ano? WHO?" Tanong niya, naglalaro ng inosente, at in-end ang tawag. "May tinawagan ka lang?" Itinanong ko. "At narinig kong babae ito?" Umiling siya, tila nagi-guilty, "Hindi, hindi ako." Gosh, nagsisinungaling siya? Never in my life expected this. Nagkaroon ako ng mga pagpapalagay noong nakaraan, ngunit naisip kong hindi ito gagawin sa akin ni Eion! To think pinapayuhan ko lang ang bago kong kaibigan na si Mia kanina na iwan ang isang lalaki kapag sinaktan ka niya! Wow, bakit pinaglalaruan ako ng universe ngayon? Muling tumunog ang kanyang telepono, na may nakaplaster na pangalan na "Sereia" sa caller id. “Serria? Sino yan? Bakit hindi mo ito sagutin? Sabi ko na nga ba! Tama ako! May iba kang babae!" Tanong ko, gusto kong sumigaw pero ayokong magdulot ng eksena. Huminga ako ng malalim, tumayo ako sa upuan sa tapat ni Eion at hinarap siya sa mata. "Anong tinitingin mo
Pinatay niya ang mga ilaw. Ang kanyang mga labi ay patuloy na gumagawa ng mga kababalaghan sa akin. Ang halik na ito ay iba sa alinman sa aming huling pagkakataon. Bumaba ang mga halik niya sa leeg ko, pababa sa collarbone ko. Parang gusto niyang matikman ang lahat, bawat pulgada sa akin. Hindi ko napigilang isigaw ang pangalan niya, "Ugh. Eion.” At tinakpan ko ang bibig ko sa sinabi ko, feeling ko uminit ang pisngi ko sa kahihiyan. Geez, talagang…napaungol lang ako? Nakagat ko ang labi ko, nakatingala sa kanya habang nakatitig siya sa kaluluwa ko, tinutusok ako ng emerald eyes niya. He gulped, almost like in an pain, “Say that again. Tawagin mo ulit ang pangalan ko, Snow." Ginawa ko ang sinabi niya sa akin, "Eion." Para siyang nakikipagdebate sa sarili, pinipigilan ang sarili sa isang bagay hanggang sa bumulong siya ng isang sumpa, “Damn Snow. Ano ang ginagawa mo sa akin?" Tanong niya na ngayon ay humihinga. Sa isang iglap, napabuntong hininga ako nang umabot ang kanyang mga
POV ni Emma Well, I trust Eion,” sagot ni Snow sa tanong ko habang tinitingnan ang oras sa kanyang wristwatch. Bumuntong-hininga, tumayo siya at kinuha ang kanyang bag. "Kailangan kong pumunta ngayon." I just rolled my eyes at her, "Yeah yeah, go to your strawberry addict robot now and leave your bitter and lonely friends." She just chuckled at me and bid her goodbyes, with Hannah encouraging her also. "Kunin mo ang lalaki mo, Snow." She winked at lumabas ng ice cream shop. Sa pag-alis ni Snow, naiwan kaming dalawa ni Hannah ngayon. Lumingon ako sa kanya, “Ano ang dapat nating gawin ngayon? Kakaalis lang ng kaibigan natin at naiinip na ako." reklamo ko sa kanya. Tila walang naririnig na salita si Hannah na sinasabi ko habang ang mga sulok ng kanyang mga labi ay lumingon upang bumuo ng isang ngiti. Oh hindi. Alam ko ang ginagawa niya. napabuntong hininga ako. Maya-maya lang, tumunog ang phone niya at pilit niyang pinindot ang sagot. “Oh siya, babe. Anong meron?” Oh right, si L
4 YEARS LATER TITA MAGGIE’S POV “Justin!” I called out, huffing at umakyat sa hagdan. Nilingon ko ang yaya niya at tinanong, “Hindi pa rin siya kumakain ng almusal niya?” “Opo ma'am. Siya ay tumatakbo sa paligid para sa buong umaga. Humihingi ako ng pasensya." Sagot ng yaya niya. Bumuntong hininga ako, “Let’s stop chasing him for now. I'm sure mapapagod ka agad at kakain." sabi ko, pinaalis ang pagod niyang yaya. ako Naglakad ako patungo sa dining table kung saan nakaupo ang asawa ko at nag-aalmusal. “Honey, pwede bang tawagan mo si Justin? Pagod na ang yaya niya sa pag-aalaga sa kanya nitong mga araw na ito. Kailangan niyang kumain ng kanyang almusal." “Oo, honey.” Sagot ng asawa ko habang nagbabasa ng diyaryo sa umaga. "Halika na Justin, sweetheart. Huwag i-stress ang iyong ina. Malapit nang dumating ang kapatid mo kung ipagpapatuloy mo iyan….” Narinig ko ang huni ng asawa ko. And with that, I felt giggling from upstairs and Justin appeared running around the house and came