Pangako ko

"Ang flight 221 ay umalis na."

Nakaupo ako sa waiting area, halos sumakit ang leeg ko sa sobrang pag-unat ng leeg ko. Isang oras na ang lumipas at hinihintay ko pa rin si Eion, umaasang darating siya. Malamang na delay ang flight niya, di ba?

O baka, hindi siya makakapunta pagkatapos ng lahat?

Ilang beses na akong nananabik na tumatawag sa kanya at hindi ko man lang makontak si Eion.

Sus, nasaan na ba ang robot na iyon?

Miss na miss ko na siya, matagal na.

napabuntong hininga ako. Hindi ito ang naisip ko ngayon. Ilang buwan akong naghintay para dumating ito, walang paraan na hindi ko makikita si Eion.

Dahil sa pagkadismaya sa lahat ngayon, tumayo ako at bumuntong-hininga, sa wakas ay gusto ko nang umuwi.

Mukhang nagsinungaling siya sa akin.

Habang nagmamaneho pauwi, dumiretso ako sa sala namin nang marinig kong may kasamang tumatawa si mama.

Napakurap ako doon, may narinig akong medyo pamilyar na boses. Patakbo akong pumunta sa kusina, halos mapanganga ako sa nakita ko.

Nan