Chapter 4

Hindi mapigilan ang aking labi ang magsilay ng ngiti habang sumasabay ako sa malamyos at masayang tunog na nanggagaling sa malalaking speaker dito sa loob ng auditorium. Napapa-indak ako sa bawat bitaw ng beat at napapapikit ako sa bawat high pitch ng musika.

Pinaghalong palakpak at sigaw ang namayani nang umabot kami sa pinakamagandang parte kung saan biglang bumilis ang kilos ng aming mga paa at galaw ng aming mga kamay.

It is our final performance in our PE3. The ballroom dance we've been practicing is now being performed with audience from lower grades. Kanina ay kinakabahan ako, but music can really remove stress and helps the heartbeat calm and equal, so now I'm enjoying like I own the dancefloor.

Masigabong palakpakan ang naghari sa loob ng malamig at maliwanag na auditorium ng paaralan nang sa wakas ay natapos ang kanta. Nakakatuwa. We did the performance perfectly, I guess. Ilang beses namin itong inensayo.

"Good job, HUMSS-Peridot. May nagawa rin kayong maganda," nakangiti si Sir Sunga bago siya tuluyang umalis.

Pilit na ngiti ang pinakawalan ko nang nakaharap siya, ngunit lahat yata kami ay umirap, bumusangot, at binelatan siya nang tumalikod na. Ngayon niya lang kami ni-appreciate medyo offensive pa.

Umupo muna kami sa gilid ng stage at ganundin ang iba naming kaklase. We're still enjoying the air-conditioned area. Tinanggal ko ang aking glass slippers at inilagay sa'king tabi. I massaged my ankle a little bit as I listened to my classmates' queries.

"Kahit pa maganda ang outcome ng performance natin, mas mataas pa rin ang grades na binibigay niya sa ibang strand. Bakit kaya? HUMSS is unwanted. Tigas kasi ng ulo ng iba riyan," pagpaparinig ni Aela sa iba naming classmates. "Gawa ng isa, gawa ng lahat pa naman ang peg ng mga teachers dito."

I heard Raine released a tired exhale. "Ano pa nga ba? At least masaya naman tayo, right? Besides, kahit tayo ay minsan irresponsible din. Hindi lang natin namamalayan."

Biglang tumayo si Ivy at nag-stretch ng kamay. "Kapagod. Tara na sa labas. Gusto ko nang uminom ng soft drinks. Fried ice cream tayo after class," aniya. Napansin naming unti-unti na ring naglalabasan ang ibang HUMSS.

"Sure." Tumayo na rin ako at inayos ang aking mala-Disney Princess na gown.

I was just about to pick my glass slippers when I noticed that the other one is missing.

"Nasaan ang kapares ng sapatos ko?" tanong ko kina Ivy.

"Aba malay. Wala naman tayong dalang mga bags rito ngayon, kaya sino naman ang nagtago?"

Naglakad akong nakapaa at sinubukang hanapin ito. Bumaling ako kina Ivy at sinabing mauna na sila. Uhaw na uhaw na sila kaya naman nagpatuloy na sila sa pag-alis. Naiwan akong mag-isa rito sa malawak at medyo madilim na auditorium. Pinatay na kasi ang ilaw at tanging sa stage na lang ang natitirang nakasindi.

Umakyat ako sa mga bleachers. Pumunta ako sa back stage. Tinignan ko ang storage room. Wala, hindi ko makita ang aking slipper. After all, it would have been shocking if I find it here. I did not come in these areas.

Naglakad ako papunta sa entrance ng auditorium. Dinig na dinig sa loob ang echo ng aking mga yabag, pero minabuti kong tumakbo para tignan kung marami bang tao. Lalabas na lang akong nakapaa.

It's break time. Ang daming estudyante sa labas. No, I don't want to walk outside with my bare feet. Partida, nakasuot ako ng magandang bestida.

"Where the hell is my slipper?" I frustratedly talked to the air. Naluluha akong bumalik sa stage at pinulot ang kapares nito. Umupo ako sa gilid at niyakap ang mga tuhod ko.

Did someone get it? Doubtlessly yes, but who? I did not notice anyone. And it wasn't so long before I removed it.

A tear escaped from my eye. I can wait until the students will go back to their subjects, but I'm also thirsty and hungry. I also want to have a break!

Napatitig ako sa nag-iisa kong sapatos. I'm also a huge fan of Cinderella, but why did my life turn out like this?

Kumawala ang isang hikbi sa bibig ko. Kasabay no'n ay ang pagkakita ko sa sapatos kong nasa harapan ko na. Nag-angat ako ng tingin. Agad umusok ang ilong ko nang masilayan ang pagmumukha ng kaklase kong guwapo pero walang modo—si Gray Rhodes.

"Bakit mo kinuha? Don't you know how hungry and thirsty I am?! Don't you know I am not in the mood to play with your nonsense actions because I am physically drained? Lahat naman tayo napagod, a. May gana ka pang mang-inis?! That slipper is sacred. Don't you dare touch it!"

Walang tigil ang mga luhang dumadausdos sa pisngi ko. I feel very bitter over what happened. Mahalaga ang sandalyas na iyan. When Cinderella lost her slippers, a Prince did all the way just to find the mysterious princess and returned the glass slippers with love.

"Why are you so mad? Binalik ko naman, e."

Tumayo ako at nanggagalaiting hinarap siya. "Cinderella's Prince tried to find her to return the glass slippers. But look what you did. You took it away from me!"

Bakas ang gulat sa mukha niya sa sinabi ko. Damn, whatever his reaction is, he really is a beautiful man. "Look, you're not Cinderella. You're not my princess. And . . . I'm not your prince either."

Parang piniga ang puso ko sa naging sagot niya. Ang pasmado talaga. Insensitive. Hayop.

I couldn't help but to smile shallowly. I took my slippers and silently wore them.

Tinignan ko siya sa mata at sa pinakamalamig na boses ay sinabi ko, "Who told you that you're my prince? In my life story, you're the villain. Villains deserve punishments. And if I were you, I better get lost."

Walang lingon-lingon na nilisan ko ang lugar. I even hate him more than of those guys who kidnapped me back when I was a kid.

It's true, he is undeniably gorgeous. I was mesmerized, taken at first glance. Indeed, I like him. But that was just a quick emotion. A verb in past tense.

I don't like him anymore. Well, I hope so.

***

"Anak, normal lang iyan sa mga estudyanteng lalaki. Mapang-asar ang karamihan sa kanila lalo na kung—"

"Ma." Itinaas ko ang kamay ko. "Huwag mo nang ituloy. Hindi 'yan totoo. No way."

There is no way that Gray Rhodes has taken a liking in me.

Ngumiti si mama sa akin bago ako kinurot sa pisngi. "Lalo na kung pikon ang inaasar nila," natatawa niyang dagdag.

"Ah," tumango ako. Akala ko iba ang ibig niyang sabihin.

"At lalo ka nilang aasarin kung may crush sila sa'yo," sinabi pa rin niya ang kanina pa nais sabihin bago siya tuluyang tumawa.

Sinabi kong huwag na niyang ituloy, e. What she said made me cringe. Si Gray? Magkaka-crush sa akin? Aminado akong maalam ako sa fashion at maganda ang tindig ko . . . pero pang-average lang ang mukha ko.

Mas maputi ako at mas makinis ang balat ko kaysa sa iba kong kaklase, pero hindi ibig sabihin no'n na maganda ako. At sa hitsura ni Gray, mukhang hindi 'yun nagkakagusto sa mga tulad kong kabutihan lang ng loob ang maipagmamalaki.

"Hindi ako gusto ni Gray." Nalasahan ko ang pait sa sarili kong salita.

"So, Gray is the name, huh?"

Napaismid ako. Hindi man lang ako nagdalawang-isip na sabihin ang pangalan niya.

Yes, my parents are busy people, but they are the kind of bestfriend everybody would wish for.

Nagkibit-balikat ako. "And he's not a Prince material."

Hindi naitago ni Mama ang panlalaki ng mata niya. "You're finding a Prince material not boyfriend material? Come on, Ylona. You're not in a fairy tale."

"That's why I want my life to be exactly as it is. I lived my life like Rapunzel, and so I deserve a happy ending too. Because as far as I remember, I'm so much than with the climax and all the conflicts," may halong pag-asa at frustration sa boses ko.

Mom tsk-tsked. "Fairy tales don't exist, anak. If you don't stop relying on your fantasies, then you're wasting your life."

Bumaba ang tingin ko sa mga librong hawak ko. Sinipat ko ang kapal ng bawat isa, at pinaglaruan ang bawat pahina. Aminado akong kathang-isip lang ang lahat. Pero gagawin ko ang lahat para magkatotoo ang mga ito sa reyalidad.

I would be a living Cinderella, Rapunzel, Belle, and Aurora.

"Anyway, your father is asking about you. Kung nag-e-enjoy ka raw ba sa school ninyo or what. You should call him and tell him about that Gray of yours."

Hindi ko mapigilang ikutan ng mata si mama. "Kailan siya uuwi, Ma?" Naalala kong tatlong araw na nga pala si Papa sa Grabentes. Kung bakit kasi walang kumpletong supply ng hardware ang syudad na 'to. Maunlad naman ang Sangrove sa pagkakaalam ko.

"Sa makalawa pa ang uwi niya, 'nak. May naging problema sa shipping ng hardwares pero nasolusyonan din agad."

"Gano'n? Mabuti naman. Tatawagan ko siya mamaya, Ma. As of now, let me finish this." Itinaas ko ang binabasa kong nobela para ipakita sa kanya.

Umiling-iling si Mama habang nangingiti. "Read fictions as many as you want, but don't lose your reality while you're busy enjoying your fantasies. Don't let yourself drown."

Tumango ako kay Mama at hinalikan siya sa pisngi. "I'll take that in mind, Mama. Sleep tight."

Nagpaalam na siya sa akin bago nilisan ang aking kuwarto. Bumalik ako sa dati kong puwesto at hinayaang kainin ng pagbabasa ang oras na nakalaan dapat sa aking pagtulog.

***

Tagaktak ang pawis ko habang naghahanap ng costume para sa gaganaping impromptu play. By twos ang nasabing activity at hindi pa ako nakahanap ng partner.

"Yes! This is beautiful."

Napatingin ako sa damit na hawak ni Raine. It's a Hogwarts' uniform. Base sa napili niya ay mukhang gagayahin niya si Hermione o ang iba pang Harry Potter characters.

"Sino ang partner mo?" tanong ko sa kanya.

"Ako ang partner niya," may nagsalita sa likod ko. It's Fourth, the top one of the class they say. Itinaas niya ang hawak niyang damit. "Ito ang nagustuhan ko and I guess we're the same," aniya kay Raine.

Hinayaan ko na silang mag-usap. Bumalik ako sa paghahanap ng isusuot. I can't find a perfect dress for my body. I'm too petite.

"Uy, tara na! Nagsasalita na si Ma'am Gonzales sa microphone," pasigaw na tawag sa amin ng isa naming kaklase.

Sunod-sunod na silang nagsilabasan. I can be with Ivy or Aela, but unfortunately they were absent. Parehong nilagnat and dalawa.

Nagsimula akong kabahan. I need to join the play even if I'm not required. Hindi sa nagmamayabang ako, pero maliban sa pagkanta at pagsayaw ay magaling din ako sa pag-acting. I've been waiting for this for so long.

"Hoy."

Napalingon ako nang may magsalita. Agad sumama ang pakiramdam ko pero hindi ko mapigilang humanga sa hitsura niya ngayon. Gray is wearing a suit for a Prince. It fits him well. How dangerously adorable being.

Nagkunwari akong wala akong pakialam sa kanya at ipinagpatuloy ang paghahanap. Baka nakakalimutan niya, may atraso siya sa akin.

"Nagsimula na ang play. Tayo na lang ang walang partners so you have no choice but to deal with me."

Nilingon ko siyang muli. I guess I have no choice then. "Costume ko?" nakataas-kilay kong tanong.

Hahang kinukuha niya iyon sa bag na hawak niya ay 'di ko mapigilang pagmasdan siya. Holy mother of all the fairy tales, his physical appearance is perfect for a model for hot and sexy magazines. Gray is handsome and chiseled. His aura screams authority and dominance.

Bigla siyang tumingin sa akin. Agad akong umayos at tumukhim. "What is the title of our play? Hindi na ba tayo mag-uusap kung paano ang flow? Baka walang patutunguhan ang performance natin."

Ngumisi siya. "Don't you have trust with yourself?"

Napalabi ako. "I have, pero sa iyo, wala."

Umiling siya habang nakapaskil pa rin ang ngisi sa kanyang labi. "The title would be, "The Handsome and the Beast."

Natigilan ako at tiningnan siya. "What?"

He handed me my costume. "Just see." At dali-dali na siyang umalis.

Naguguluhan man ay pinili kong magpalit na lang. Tiningnan ko ang costume na ibinigay niya. At first, I just nonchalantly stared at it, but when I realized what actually it is, it brought myself in tears.

Kaya pala The Handsome and the Beast. Siya ang Handsome at ako ang Beast. I am now literally holding a mascot of a beast.

F-fuck.

Why is the stories I used to love are twisting in a way I do not want?!