Chapter 1

[Disclaimer: The lyrics in the story are taken from the movie Tangled]

---

Seven a.m., the usual morning lineup

Start on the chores and sweep 'till the floor's all clean

Polish and wax, do laundry, and mop and shine up

Sweep again, and by then it's like 7:15

"Ylona! Bumaba ka muna riyan sa k'warto mo at isalin mo itong kare-kare at pansit sa pinggan n'yo. Mainit pa, p'wedeng-p'wede para sa tanghalian." Mula sa pinakamababang palapag ng bahay ay narinig ko ang pagtawag ni tita Vina, ang matagal nang mayordoma ng aming kapitbahay.

Saglit pa akong napaisip kung paano siya nakapasok samantalang isinara ko naman ang pinto kanina.

Isinampay ko muna sa bintana ang hawak kong basang pamunas bago nagtatakbong bumaba. Hindi nakatakas sa aking pandinig ang mga yabag palabas sa pintuan ng kusina. Sinilip ko ito at nakita si nanay Rosing, ang labandera namin. Siguro ay siya ang nagbukas ng pinto para kay tita Vina.

Nagpatuloy ako sa pagbaba. Dinig na dinig ang bawat paghalik ng aking tsinelas sa hagdan, dahilan kung bakit biglang nagsilapitan ang dalawa kong pusa na kanina'y kasalukuyang natutulog sa staircase.

"Para sa'yo lang 'to ha, Ylona. Pakainin mo na lang ng ibang ulam 'yang mga alaga mo."

"Oo naman po," nakangiti kong tugon kay tita habang isinasalin sa ibang pinggan ang mga ibinigay niya. "Mas gusto pa nila ang gulay kaysa karne. Kaya ang lulusog nila."

Narinig ko ang bahagyang pagtawa ni tita. "Puro ka kasi diet. Kung hindi tokwa ay tinapay lang ang kinakain mo."

Hindi ko na tinanong kung paanong nalaman ni tita Vina ang mga 'yan dahil marahil sinabi iyon ni mama sa kanila. Madalas kasi iyong pumunta sa kabila para makipag-kuwentuhan dahil tropa sila ni tita Berty—ang amo ni tita Vina.

"Aba, e," hinawakan ko ang kurba ng katawan ko na may nagmamalaking ngiti sa'king labi, "ang tunay na kagandahan, pinaghihirapan."

Umiling-iling si tita habang nangingiti. "Ang tunay na kagandahan, nasa kalooban. Dati na itong nariyan. At nasa iyo na kung tatangkilikin mo o ipagtutulakan."

Pumunta ako sa malapit na lababo para hugasan ang mga pinggan na pinaglagyan ni tita ng mga ulam bago ko ibalik sa kanya.

"Kaya nga nauso ang salitang 'tiis-ganda', tita, kasi minsan kung ano 'yung maganda 'yun pa ang mahirap makuha. At saka, ang tinutukoy ko lang naman ay ang gandang-panlabas. Mabait naman ako, e."

Narinig ko ang pag-meow ng mga pusa ko na animo'y sumasang-ayon sa aking pahayag. At alam ko, kahit si tita Vina ay hindi makakaangal diyan dahil alam niyang totoo.

"Isa kang mabuting tao, Ylona. Proud ako sa'yo."

Isang matamis na ngiti ang pinakawalan ko. "Pero hindi pa rin ako pinapayagang lumabas." Walang halong sarkasmo ang ngiti ko dahil normal na sa akin ang katotohanang sinabi ko. "But my parents know best kaya hihintayin ko na lang 'yung panahon na magbago na rin ang rutina ng buhay ko."

Ilang segundo ang lumipas ay nakaramdam ako ng marahang paghaplos sa aking buhok. Nakangiti rin si tita sa akin.

"Maghintay ka lang, Ylona. Sa ngayon, i-enjoy mo muna ang buhay sa loob ng bahay. May kasama ka namang dalawang pusa." Tiningnan niya ang mga alaga ko. "'Di ba, Pogi at Ryry?"

Natawa ako at muling bumaling sa kanya. "Salamat nga pala sa ulam, tita. Kaya pala hindi na ako ipinagluto ni tita Nena ng ulam kasi alam niyang may magbibigay."

"Oo, sinabihan ni ma'am Berty ang mama mo kaninang madaling araw. Sana magustuhan mo."

Bigla akong nakaramdam ng pagkatakam. "Nagugutom na tuloy ako."

"O siya siya, kumain ka na at mag-a-alas dose na. Sige mauna na 'ko."

Inihatid ko si tita hanggang sa labasan ng mataas na gate ng bahay at kumaway bago siya tuluyang tumulak paalis. Pagbalik ko sa loob ay agad ko nang nilantakan ang ibinigay nilang pagkain.

Pagkatapos kong maghugas ng pinagkainan ay muli kong itinuloy ang paglilinis. Alas-dos ng tanghali nang sa wakas ay masinop at malinis na ang buo kong kuwarto. Sinigurado kong mula sa pinakamaliit na turnilyo ng aranya hanggang sa kahuli-hulihang nakahilerang libro sa istante ay hindi makikitaan ng alikabok.

Isang malakas na buntonghininga ang pinakawalan ko bago ko napagdesisyunang magpahinga.

And so I'll read a book

Or maybe two or three

I'll add a few new paintings to my gallery

I'll play guitar and knit

And cook and basically

Just wonder when will my life begin?

Napatingala sa akin ang mga batang dumaan sa kalsada nang marinig nila ang aking pagkanta, kanta na mula sa Disney movie na Tangled. Nakatanaw ako rito sa may bintana ng aking kuwarto at pinagmamasdan ang ganda ng paligid.

And I'll reread the books

If I have time to spare

I'll paint the walls some more

I'm sure there's room somewhere

We have a big house but not a castle, we have cars and not horses, we have green pastures but not so wide, and I have a flower crown in my head--but fake. We aren't poor. We aren't very rich either. I don't exactly know what is our social status but that wouldn't bother me at all.

I've been convincing my self that my life is normal, but I just can't help but to fantasize more and more, everything that is beyond what I see. I'm a dreamer, a lady who wishes so bad for a fairy tale life story in the real world outside these walls, and trying so hard to be a princess. Not to mention, I'm just a 18-year-old high schooler who never experienced even going to a public school. Private school ako noong elementary.

Home-schooling naman ako mula nang eleven years old ako, that's seventh grade. This house became my palace—and a hell—and I am its Princess wannabe. Pero kahit nakakulong lamang ako rito ay hindi ako pahuhuli sa uso, lalong-lalo na ang taste ko sa fashion.

I love collecting stuff that the Princesses are wearing. A fake crown, a fake scepter, a wood carved into a horse, and a lot of jewelry. Hindi ko afford ang mga mamahaling gamit, kaya nagse-settle na lang ako sa mga fake. Sometimes, fake things are beautiful. Do I have the heart to belittle them because they're cheap?

Sabi ni mama, I should stop being addicted with these nonsense things. And, that's why I'm using my own money in buying them. Thanks to papa who tolerates me with my luxuries.

Naglakad ako papunta sa malaking salamin ng aking kuwarto at umupo sa pasadyang upuang nasa harap nito. Tinanggal ko ang tali ng mahaba at bagsak kong buhok. Hinayaan ko itong lumadlad sa makintab at makinis na sahig kasabay ng paghawi ko rito sa papunta sa aking kandungan.

And then I'll brush and brush

And brush and brush my hair

Stuck in the same place I've always been

Isa rin ito sa mga ayaw ni mama sa akin. She told me that I look like a little witch with this veeeery long hair of mine. A beautiful little witch to be exact. No one should touch my hair, no one. In my 17 years of existence, minsan pa lang naputulan ang buhok ko, and that's when I'm 14. It was accidentally burnt by the fire from our backyard. Lumaladlad na kasi ito sa lupa, halos hilain ko na kapag naglalakad ako.

Tanghaling-tapat iyon. Tinulungan ko sa paglilinis si Nanay Linda, ang pinakamatagal naming mayordoma na namatay kumakailan lang. Ginapang ng apoy, mabuti at naagapan. Simula noon ay lagi ko nang itinatali ang buhok ko dahilan kung bakit naitatago ang ganda nito.

Though it sounds crazy, I am a big fan of Rapunzel's hair. Life, as annoying as usual, had messed with me by making me live like a real Rapunzel. Buhok niya lang ang gusto ko, hindi ko kailanman pinangarap ang makulong sa malaking bahay na ito. Kung minamalas ka nga naman.

"Ylona!" Isang malakas na pagtawag ang narinig ko na naman mula sa ibaba. Ngunit sa pagkakataong ito ay si mama na iyon, base sa palayaw na itinawag niya sa akin.

Muli kong tinapunan ng tingin ang aking mukha sa salamin bago dali-daling itinali ang buhok kong humigit-kumulang dalawang metro.

Nasa hagdan pa lamang ako ay naririnig ko na ang tunog ng Yamaha YHT-4930UBL na binili ni mama kumakailan lang. Pumapainlanlang ang musika mula sa sound system na sinasabayan ng tunog ng suot ni mama na stiletto t'wing dumidikit ito sa baldosadong sahig.

"Hey, mom. How's the party?" Lumapit ako sa kanya at hinalikan siya sa pisngi. Isa siya sa mga important guests sa Alumni Homecoming Party na ginanap sa isang Cultural Center.

Marahang umupo si mama sa sofa at pinaypayan ang sarili. "It went well. Some of my friends are asking why you didn't come." Lumipat sa akin ang tingin ni mama. "At sinabi kong mas mabuti nang mag-ingat, lalo pa at out of town ang papa mo. Dalawa lang tayo rito."

Muling bumakas ang lungkot sa'king mukha. Kusang nalaglag ang aking balikat at awtomatikong lumipad ang aking paningin sa kisame.

"And I'll keep wanderin' and wanderin'

And wanderin' and wonderin'

When will my life begin?" Isang malungkot na ngiti ang sumilay sa labi ni mama nang marinig ang liriko ng kinanta ko.

"Anak, you're not safe outside."

"Pero 'Ma," I took a deep breath. "It's been five years."

Lumapit siya sa akin at marahan akong hinawakan sa magkabila kong balikat. "Kahit ten years pa 'yan, I don't wanna lose my daughter."

"Ma, hindi naman ako mawawala. Just let me experience things, you know. This house is starting to make me sick. Mama, please." May pagmamakaawa na sa boses ko. Matagal ko nang ipinagdarasal ang bagay na 'to. I hope they would understand that somehow I need to grow.

"Ylona, do you remember that day? The day you were kidnapped?"

Gumuhit ang kilabot sa aking mukha. "Don't remind me, 'Ma."

"See? You don't even want to think about it and you're here, aspiring to go outside without a guarantee that you'll be safe!"

I stood up and frustratedly pulled my hair. Naramdaman ko naman ang haplos ni Mama sa likod ko.

Humarap ako sa kanya. "Mama alam kong hindi madaling maghanap ng limang milyon para sa ransom at mas lalong hindi madaling mag-move on sa isang traumatic experience. But..." I looked at her in the eye. "I don't want to be scared forever. Because tons of obstacles outside are waiting for me to face and overcome them. That will make me grow."

Narinig ko ang mahinang paghikbi ni mama. Isang mapait na ngiti ang pinakawalan ko nang makita siyang nahihirapan sa mga nangyayari. Pero kailangan ko itong panindigan.

"I don't want to spend my life dwelling on the tragic past and being scared that history might repeat itself. I'd rather die than killing my freedom to live."

"Oh, my daughter." Bigla na lang akong niyakap ni mama habang umiiyak. Ramdam na ramdam ko ang pagyugyog ng kanyang balikat dahil sa paghikbi. "I'm sorry. I'm sorry for caging you in this house. I'm sorry for I stole the freedom that you deserve. I'm sorry for being a thief. Patawad dahil hindi kita hinayaang maging masaya. You're now 18 and you should be enjoying your youth. Sorry, my daughter. Mom was scared."

Niyakap ko pabalik si Mama nang mahigpit. Naiintindihan ko. Mahal nila ako at takot sila sa maaaring mangyari na naman sa akin. Money is really dangerous. It was the reason why I was kidnapped when I was twelve. Those culprits wanted 5 million pesos from us. Those cruel swine.

Sinubukan kong patahanin si Mama. Nagsimula akong kumanta nang mahina.

"And tomorrow night

The lights will appear

Just like they do on my birthday each year

What is it like

Out there where they glow?

Now that I'm older

Mother might just

Let me go."

Sa wakas ay tumawa si mama. Humiwalay siya sa yakap ko at tiningnan ako. Dahan-dahan siyang tumango. Nanlaki ang mata ko dahil do'n. Anong ibig sabihin ng pagtango niya?

"Sa April pa ang graduation ng mga Grade 12. Naituro na sa'yo ng guro mo ang mga kinaklase nila dahil summer pa lang nang nagsimula ka. Pero dahil mahal ka ni Mama at gusto niyang ma-experience mo ang normal na buhay, I will contact the principal and some of the teachers for your safety in that school. Bukas na bukas din, sumama ka na sa pinsan mo sa pagpasok sa school niya, tutal magka-edad naman kayo."

Nalaglag ang panga ko. Hindi ako makapaniwala sa narinig ko. Sana tama ang lahat ng sinabi ni Mama. Sana hindi ako nananaginip.

"Mama, anong ibig mong sabihin?"

"I'll talk to your father about this. I'm sure he will be glad that her daughter is now smiling very wide." Tuwang-tuwa si Mama. "My little Princess, Ylona Olivares, I'm now setting you free. Bibigyan kita ng isang buwan para maki-sit in sa isang public school, and that would be Emerson High School."

Is there a fairy tale outside? If none, then I'll create one.