Bahagyang kumunot ang noo ni Austin habang tinitingnan ang cellphone. Kinuha niya ito, mabilis na binuksan, at walang sabi-sabing sinuri ang laman.Nang makita ito ni Helen, dali-dali siyang nagpaliwanag. “Nasa labas lang ako, pero naririnig kong tuloy-tuloy ang tunog ng phone mo. Natakot akong baka may mahalagang tawag kaya kinuha ko.”Napansin ni Austin na si Cailyn pala ang tumatawag. Kumuyom ang kanyang panga, at unti-unting lumalim ang kanyang titig kay Helen.“Anong sinabi ni Cailyn?” tanong niya.Ayaw sanang sagutin ni Helen, pero sa huli, nagdesisyon siyang maging totoo. “Gusto ka nang papirmahin ni Cailyn sa kasunduan ng diborsyo, nang mabilis.”Nang marinig ito, nanigas ang ekspresyon ni Austin. Kita sa mata niyang nanlamig siya sa isang iglap.Hindi pa kailanman nakita ni Helen si Austin na ganito, parang masyadong tahimik para sa isang bagyong malapit nang sumabog. Kahit kinakabahan, pinilit niyang tanungin, “A-Austin, gusto mo ba talagang makipagdiborsyo? Kung gusto mong i
Nakatitig si Austin sa abalang likuran ni Cailyn, tila natulala. Ngunit nang makita niyang babaling ito paharap, agad siyang umiwas at lumabas ng silid. Hindi siya maayos na nakatulog nitong mga nakaraang gabi sa opisina. Ngayon, maaga siyang nagising. Gusto na niyang umuwi. Matapos ang apat na araw ng pagpapakalma sa sarili, pakiramdam niya ay kaya na niyang makipag-usap nang maayos kay Cailyn. Pagkaluto ni Cailyn ng almusal, lumabas siya ng kusina at nagtungo sa hapag-kainan. Ngunit bago pa siya makaupo, napansin niyang nandoon si Austin, nakahiga sa sofa sa sala. Umaga pa lang, pero tila pagod na pagod ito, nakasandal, may nakatakip na kamay sa kanyang noo, tila inaantok pa. Ang dating malamig at matigas na presensya niya, ngayon ay tila may bahid ng pagod at panghihinayang. Napahinto si Cailyn. Kailan pa ito bumalik? Lumabas mula sa kusina ang chef at si Manang Flor, dala ang almusal. Maingat nilang inilapag sa mesa ang dalawang set ng pinggan at chopsticks. Tahimik na um
Matapos dalhin si Austin sa London mula sa isang maliit na bayan sa hilaga, doon lang niya tunay na naintindihan ang kahalagahan ng cello. At sa loob ng limang taon, natutunan na rin niyang tugtugin ang piano. Maliban na lang kung likas na may talento si Helen, hindi basta-basta mararating ang antas ng isang tinatawag na "Cello Queen." Alam ni Cailyn ang isang bagay, kaya nahulog si Helen sa cello ay dahil gusto ito ni Austin. Pinag-aralan din niya ito noon, pero dahil hindi niya talaga gusto, sumuko siya sa kalagitnaan at mas piniling italaga ang sarili sa pag-aaral ng sinaunang aklat at kaalaman sa panggagamot. Samantala, matagal nang hindi nakikita ni Dahlia si Cailyn, at nang mapansin niyang namumula ang pisngi nito, napapanatag siya sa kaisipang hindi gusto ni Austin ang makeup. "Recital ni Helen ang pupuntahan mo, pero ganito ang suot mo? At bakit wala kang makeup?" Nakita niyang ordinaryong damit pangbahay lang ang suot ni Cailyn. May kaunting pulbo sa mukha, pero napakali
Dahil sayang lang ang oras kung uuwi pa para magpalit ng damit, diretso na sina Samantha sa concert hall. Puno na ito, at malapit nang magsimula ang palabas. Habang ipinakikilala ng host si Helen sa entablado, hindi nito mapigilang magtanong kung may buhay nga ba sa langit o sa lupa. Hinila ni Samantha si Cailyn at sabay silang yumuko nang bahagya bago tahimik na naupo sa kanilang pwesto. Nasa VIP area sila, ngunit nasa pinakadulo nito. Nang makaupo na sila, agad napatingin si Cailyn sa harapan, at namataan ang isang pamilyar na ulo na nakaupo sa iilang hanay mula sa kanila. Sinundan ni Samantha ang direksyon ng tingin nito, at saglit na napatigil nang makita si Austin. Magsasalita na sana siya ngunit mabilis siyang tinakpan ni Cailyn. "Shhh, ‘wag ka maingay," bulong nito. Napakahalagang gabi ito para kay Helen, kaya paano mangyayaring wala roon si Austin, ang lalaking laging nasa tabi niya? "Ang ganda ng mga bulaklak sa magkabilang gilid ng entablado," biglang sabi ni Samantha
Hindi maipinta ng host ang ekspresyon ni Austin, kaya tinawag niya ito, "Mr. Austin, sa isang mahalagang araw na ito, maaari ba kayong umakyat sa entablado at magsabi ng ilang salita para sa amin?" Masayang nagsigawan ang mga tagahanga sa audience, isa-isa silang nag-cheer sa kanya. Si Helen, na siyang gumastos ng malaking halaga upang maisaayos ang kaganapang ito, ay tumingin kay Austin nang may pananabik. Hinihintay niyang umakyat ito sa entablado. Kung hindi ngayon magpapakita ng suporta si Austin, siguradong parang sampal ito sa mukha ni Helen at higit pa, parang sinampal niya ang sarili niyang pangalan. Walang nakakaalam kung paano kakalat ang balitang ito sa labas. Sa gitna ng papalakas na sigawan ng lahat, napilitan si Austin na tumayo at pumunta sa entablado. Pagkapunta niya roon, hindi pa siya nakakaharap nang maayos sa audience nang biglang lumapit si Helen, hinawakan ang kanyang braso gamit ang parehong kamay, at tumayo sa dulo ng kanyang mga paa upang bigyan siya ng i
"Austin! Austin!" Samantala, biglang sumugod si Helen, hinawakan si Austin nang mahigpit, yumakap at nagsimulang umiyak. Paulit-ulit niyang sinisigaw, "Huwag n’yong saktan si Austin! Huwag n'yo siyang saktan!" Sa gulo ng eksena, unti-unting napalayo sina Austin at Helen, habang sina Cailyn at Samantha ay napalibutan ng galit na fans. Sinimulan nilang ipaghampasan ang kahit anong bagay na hawak nila, mga bag, bote, at kung anu-ano pa. Hindi lang 'yon, marami pang fans ang sumipa at nanakit sa dalawa, na para bang mga mababang uri ng babae lang sila na sumira sa buhay ni Austin. Sa sobrang lakas ng tulak sa kanila, bumagsak sina Cailyn at Samantha sa sahig. Ginutom ni Samantha ang sariling katawan para protektahan si Cailyn. At ganoon din si Cailyn, hindi niya hinayaan si Samantha. Niyakap niya ito, at magkasama silang nanginig sa takot. Nakita ni Austin ang lahat ng ito. Kitang-kita niya kung paano nila ipinaglaban ang isa’t isa. At sa isang iglap, dumaloy ang matinding galit s
Maitim ang mga mata ni Austin, puno ng galit habang nakatitig kay Cailyn. Ilang segundo siyang nanatili sa ganoong ayos, bago siya bumaling at, sa harap ng mga mata nina Helen, Ellery, at lahat ng tagahanga, naglakad siya pabalik kay Helen. Paglapit niya, yumuko siya at marahang binuhat si Cailyn sa kanyang mga bisig. Mahigpit niya itong niyakap habang matibay na naglakad palayo. Samantala, ipinikit ni Cailyn ang kanyang mga mata, pilit inipon ang natitira niyang lakas, at sa suporta ni Samantha, tumayo siya. "Tara na." "Oo..." Nanginginig na tumango si Samantha, mahigpit siyang niyakap habang patuloy na humahagulgol, bago tuluyang lumisan. Dinala ni Austin si Cailyn sa ospital. Maingat siyang sinuri ng doktor. Wala naman siyang bali, at walang nakitang kahit anong seryosong pinsala. Ngunit hindi siya tumitigil sa pag-iyak sa sakit, at kitang-kita sa kanyang mukha ang paghihirap. Kaya't kinailangang bigyan siya ng gamot at ipinaospital siya ng doktor para sa obserbasyon ng isang
Bumalik si Austin sa Luna Villa. Sa kalaliman ng gabi, nakahiga siya sa kama ni Cailyn sa master bedroom, ngunit hindi na niya kayang matulog ng maayos gaya ng mga nakaraang gabi. Binuksan niya ang mga mata at tinitigan ang kisame hanggang sa sumikat ang araw. Kinabukasan, pagdapo ng liwanag ng araw, tumayo siya at nagligo bago tumuloy sa study. Binuksan ang computer, ngunit ang mga mata niya ay nanatili sa screen, walang kagalaw-galaw. Isang tao lang ang laman ng isipan niya: si Cailyn. Gusto niyang makita si Cailyn ngayon, ngunit mas gusto niyang malaman ang tunay na resulta ng pagsusuri. Kung ang resulta ng pagsusuri ay walang kinalaman sa kanya ang bata, wala na siyang dapat ipaliwanag sa kanyang sarili. Pagkatapos ng lahat, kung gusto niyang magpatuloy kay Cailyn, imposibleng iwan ang dalawang anak na hindi naman kanya. Ngunit... Hindi kayang tapusin ni Austin ang kanyang iniisip. Mas gugustuhin pa niyang magkasala si Cailyn kaysa makita ang ibang resulta. Ang mga temp
Sa nakaraang kalahating buwan, hindi nagkaroon ng payapang araw si Emelita.Maraming bagay ang bumabagabag sa kanya, pero ang matinding sakit ng ulo na ilang buwan nang bumabalik ay muling umatake.Noong nandoon pa si Cailyn, tuwing sumasakit ang ulo niya, ito ang naghahanda ng gamot para sa kanya at marunong din magmasahe. Napakakomportable ng paraan ng pagmamasahe nito—isang beses lang siya mahilot, halos hindi na bumabalik ang sakit ng ulo niya.Kaya nang paalisin niya si Cailyn, nakalimutan niyang ito pala ang may pinakamabisang paraan para maibsan ang kanyang sakit.Ngayon, kahit uminom siya ng gamot at matulog, wala nang bisa.Sa nakaraang dalawang linggo, halos pumuti na ang kalahati ng kanyang buhok dahil sa matinding pahirap ng sakit ng ulo. Pumayat na rin siya nang husto.Nang iulat ng mayordoma na naroon si Dahlia, agad siyang sumigaw sa galit, “Palayasin mo siya!”Naguluhan ang mayordoma, hindi alam kung bakit nagbago ang ugali ni Emelita kay Dahlia. Nanginginig nitong sag
“Pasensya na.” Napakamot sa noo si Cailyn. “Hindi ko dapat hinayaang makatulog ako.”“Hindi ka ba nakatulog nang maayos kagabi?” tanong ni David habang patuloy na nagre-record ng data at tinatanong siya.“Ayos lang, hindi ko rin alam kung paano ako nakatulog.” Sabi ni Cailyn habang tumatayo.Pagkabangon niya, agad na nahulog ang blazer ni David na nakapatong sa kanya.Mabilis niya itong pinulot at tiningnan.Walang duda, pagmamay-ari talaga ito ni David.“Salamat sa coat mo, bakit hindi mo na lang ito isuot?”“Ikaw na muna, susuotin ko na lang mamaya.” Sabi ni David nang hindi man lang tumitingin.Sunud-sunuran si Cailyn at isinabit ang coat sa sandalan ng upuan. Saka niya iniabot ang kamay niya rito.“Tara na.”“May limang minuto pa bago tayo umalis, linisin mo na ang gamit mo para makakain na tayo.” Sabi ni David.Tumingin si Cailyn sa data na naitala niya, saka ngumiti at masunuring nag-ayos ng gamit niya.Nang mailigpit na niya ang mga gamit na kailangang kolektahin, napatingin si
Sakto namang may klase nang hapon at si Sophia ang professor.Pagkatapos ng klase, sinubukan siyang habulin ni Cailyn para kausapin.Pero tinapunan lang siya ni Sophia ng matalim na tingin, sinabihan ng "p*ta" nang pabulong, at dire-diretsong naglakad palayo na parang walang nakita."Uy, Professor Sophia, alam mo ba kung bakit mas pinili ng Dean na ikaw ang umalis kesa ako ang matanggal?" patuloy na habol ni Cailyn habang tinatanong ito.Napakunot-noo si Sophia.Huminto rin siya sa wakas, at malamig na tumitig kay Cailyn. "Hindi ba dahil nakatulog ka na kina Adonis at David? Syempre, ipagtatanggol ka nila."Napangiti si Cailyn. "Ah, so ganun pala ang tingin mo kay Professor David? Kung ganyan, bakit mo pa siya gusto?"Napahiya si Sophia, hindi alam ang isasagot."'Yung halaga na naibibigay ko sa university, hindi mo kayang ibigay. Walang Dean na tatanggi sa isang malaking donasyon mula sa mga sponsors para lang protektahan ang isang professor—lalo na kung may baho ang professor na ‘yo
Hindi napigilan ni Uncle Wade ang mapabuntong-hininga. “Si Cailyn ay napakabuting babae. Bakit hindi kayo magkasundo? At bakit mo siya iniwan?”Matanda na si Uncle Wade, pero ilang dekada siyang naglingkod sa pamilya Tan. Kahit pinalaya na siya at bumalik sa probinsya, hindi niya kailanman nakalimutan ang mga nangyari sa pamilya Tan.Isang taon na ang nakalipas mula nang pumutok online ang love triangle nina Austin, Helen, at Cailyn. Natural lang na umabot rin sa kaalaman ni Uncle Wade ang eskandalo.“Uncle Wade, kasalanan ko ang lahat. Ako ang may mali.” Napayuko si Austin, ramdam ang bigat ng konsensya at guilt. “Pinabayaan ko si Cailyn. Sinaktan ko siya. Hindi ko siya pinahalagahan…”Kung may pagkakataon lang sanang ulitin ang lahat…Pero nakakalungkot. Walang rewind button ang buhay.Matapos ang hapunan nila ni Uncle Wade, sinigurado muna ni Austin na makakauwi nang maayos si Uncle Wade at ang kanyang apo.Iniutos din niya kay Felipe na magpadala ng ₱500,000 bilang pasasalamat kay
Sa loob ng itim na Maybach, tahimik na nagbabasa ng mga dokumento si Austin habang ang driver na si Kristopher ay nakatutok sa daan. Biglang may humarang sa harapan ng sasakyan—isang bodyguard na halatang nagmamadali. Agad na inapakan ni Kristopher ang preno.Mabuti na lang at kalalabas pa lang nila ng garahe, kaya hindi ganoon kabilis ang takbo ng sasakyan. Ngunit ramdam pa rin ang biglaang paghinto.Hindi nag-angat ng tingin si Austin, ngunit bahagyang gumalaw ang kanyang talukap at tumingin sa windshield.“Boss, bodyguard ni Dahlia.” Agad na iniulat ni Felipe, na nasa passenger seat.Napatingin si Austin sa harapan. Bumaba mula sa isang kotse si Dahlia at mabilis na lumapit, halatang hindi niya intensyong umalis hangga’t hindi siya kinakausap nito. Bahagyang sumikip ang kanyang mga mata at malamig na inutusan si Kristopher, “Huwag mong pansinin, patakbuhin mo.”Walang tanong-tanong, tinapakan ni Kristopher ang accelerator. Umungol ang makina ng sasakyan—isang mabangis na paalala na
Sa Opisina ng Buenaventura Group.Abala si Austin sa pagbabasa ng mga dokumento nang biglang may kumatok. Pumasok si Felipe."Hindi ba kita pinapasok?" tanong ni Austin nang hindi man lang tumitingin.Nanatiling tahimik si Felipe, halatang may gustong sabihin pero nag-aalangan.Hindi siya pinansin ni Austin at tinapos muna ang binabasa. Matapos pirmahan ang huling pahina, saka lang siya napatingin kay Felipe at doon niya napansin ang kaba at takot sa mukha nito."Sabihin mo na," malamig na sabi niya, pero ramdam na niya ang hindi magandang balita.Ibinaling ni Felipe ang tingin sa sahig. "Boss… kagabi sa engagement party, may pinadalang ‘regalo’ si Raven para sa’yo."Napakunot ang noo ni Austin sa narinig.Si Raven?Hindi sila magkaibigan. Wala silang anumang koneksyon.Kahit may kaunting pakikisama si Lee sa pamilya Tan noon, alam nilang ang pamilya Buenaventura ang may utang na loob sa mga Tan—hindi baliktad.Kaya anong dahilan ni Raven para regaluhan siya? Malamang, may mas malalim
Maya-maya, lumapit ang butler at sinabing handa na ang hapunan. Lahat ay agad na tumuloy sa dining area, kung saan nakahain na ang napakaraming masasarap na pagkain sa bilog na mesa."Wait lang, 10 minutes lang, magluluto pa ako ng dalawang side dish," sabi ni Cailyn bago pa sila makaupo.Dahil nangako siya kay Prof. David na siya mismo ang magluluto para sa kanya, hindi niya ito pwedeng balewalain."Ang dami nang pagkain, sapat na ‘to," sabat ni Yllana.Ngumiti si Cailyn, parang pamilya na ang turing niya sa Tan family at hindi na nagdalawang-isip na sabihin, "Pinangako ko kay Prof. David na ako mismo ang magluluto para sa kanya, at hindi ko pwedeng baliin ‘yon."Hindi kalayuan, nakatayo si Mario at tahimik na pinagmamasdan ang usapan. Napatingin siya kay David nang may bahagyang pagbabago sa kanyang ekspresyon.Ngumiti si David, bakas sa mukha ang banayad na pag-aalaga. "Tama siya, sobra-sobra na ang pagkain ngayon. Kung magluluto ka pa, masasayang lang."Tiningnan muli ni Cailyn an
Sa Cambridge City.Sa ika-100 araw nina Daniel at Daniella, dumating ang pamilya Tan sa Weston Manor—kasama si Yanyan.Handang-handa si Yllana para sa kanyang mga "apo." Apat na sasakyan ang puno ng mga regalo—mula sa pagkain, damit, laruan, at kung anu-ano pang mamahaling gamit. Halos lahat ay custom-made, walang tipid, walang kulang.Pero pagdating nila sa manor, wala roon si Cailyn. Abala ito sa kanyang research sa laboratoryo ni David.Walang nakakaalam sa pagdating ng pamilya Tan. Gusto nilang sorpresahin si Cailyn. Nang tanungin sila ng butler kung gusto nilang ipatawag ito, mabilis na sumagot si Raven, "Huwag. Hayaan natin siyang mag-focus muna."Kaya habang hinihintay nila si Cailyn, pinaglaruan muna nina Yllana at Yanyan sina Daniel at Daniella.Pero ang totoo, may mas malalim pang dahilan kung bakit naroon si Yanyan.Nais niyang humingi ng tawad kay Cailyn.Noon, bulag siya sa katotohanan—pinaniwalaan niya si Yuna at muntik nang gumawa ng malaking pagkakamali. Nang ipagtangg
Nang mapagtanto ni Emelita ang sitwasyon, bigla siyang tila may naisip.Saglit siyang nag-alinlangan, pero sa huli, sinabi niya, “Dahil wala si Austin… mas mabuti sigurong ituloy na lang ang engagement—”“Hindi, Mommy.”Bago pa matapos ni Emelita ang sasabihin niya, agad siyang pinutol ni Dahlia Song. Agad itong tumayo, halatang kabado pero determinado. “Kaya kong mag-isa. Tulad ng sinabi ni Austin, kaya kong tapusin ang engagement kahit wala siya.”“Oo, tama.” Mabilis ding sumang-ayon si Lydia, ina ni Dahlia, pilit na ngumingiti para mapanatili ang dignidad nila. “Siguradong may mas mahalagang dahilan si Austin kung bakit hindi siya nakadalo. Hindi natin siya masisisi.”Alam ni Emelita na ayaw ng mga Sevilla na matanggal ang engagement nila ni Austin, lalo na sa harap ng napakaraming tao. Dahil mukhang tanggap naman ng pamilya Sevilla ang nangyari, wala na siyang nagawa kundi hayaan ito.At sa ganitong paraan, ang dapat sana’y pinakamagandang engagement party ng dalawang prominenteng