005: Rugs and Curtain

Lara's POV

My irritated aura remained as I scanned him from up to down. I unconsciously did it twice until he chuckled softly.

Natinag ako at napaupo nang maayos nang mapagtanto ang ginawa ko.

Agad akong tumikhim at tinanggap ang kamay niya. Mabilis ko itong binawi at humarap ulit sa pagkain.

I saw my mom sigh and probably signaled her apologies for my actions.

"Hindi ba't sa Manila ka nag-aaral ng Accountancy?" She tried to lighten the mood.

"Yes po, Attorney. Sa UP Diliman po ako ngayon. Babalik rin po ako sa makalawa, binisita ko lang po ang lagay ni Mama."

"Are you here alone? You wanna eat with us?" alok ni Mama.

Agad kong itinaas ang tingin ko at nagkatinginan naman kami ni Rehan. Tinaasan ko siya ng kilay at napakurap-kurap naman siya sa ginawa ko. Ibinalik niya ang tingin kay Mama na nakatalikod pa rin sa akin. "Hindi na po, Attorney, pero salamat po. May kasama po ako mamaya. Mga pinsan ko po."

"Ah gano'n ba."

They both gave their farewells after that. Rehan left for his own table that was two spaces away from ours.

Bumalik sa pagkakaupo si Mama at nginitian ako na para bang nagpapaumanhin.

"Lara."

Napaangat ako ng tingin kay Mama nang tawagin niya ulit ako. Natigilan ako sa pagnguya at hinarap siya. "Nagpaalam ka ba sa lolo mong aalis ka kanina?"

Umayos ako ng upo at tumango nang mahina. "Opo. He also sent his regards to Tav."

Tumango siya at sandali pa kaming nagpatuloy sa pagkain nang biglang tumunog ang cellphone niya. Agad niya itong kinuha mula sa tote bag at pinasilip ang screen sa 'kin para sa caller's ID.

"Your dad." Ngumiti siya.

I gave Papa my greetings before my mother stood up and walked out of our table after asking me for privacy.

"Privacy." I murmured out of disbelief. "Anak naman nila ako, ah."

Iritado akong nagpatuloy sa pagkain nang may malakas na sumigaw mula sa pintuan.

"Rehan!"

Although I am not the person they called, napaangat ako ng tingin sa pinanggalingan ng ingay.

Argh! Them again.

"Lucas, dre, buhay ka pa!" Tuwang-tuwa na tumayo si Rehan para salubungin sila.

"Eh, ikaw?" ani Andrei sa likod ni Lucas. "Bakit buhay ka pa?"

They tapped each other's shoulders and I must say, nakakaagaw na sila ng pansin dito. I hate to say that it's because of their appearances, so I'd rather say they are too noisy— it's disturbing everyone.

"Matagal mamatay ang pogi dre." taas-noong wika ni Rehan.

Uy, pogi raw?

Patawa.

I scoffed at a complete disagreement. I rolled my eyes and slightly shook my head.

Natigilan naman ako nang bigla silang natahimik at napansin ko ang katahimikan. Agad akong napaangat ng tingin at nakita silang tatlong nakatuon ang tingin sa akin.

I noticed the ghost smiles from their lips and they looked at each other as if they understood each other with those looks.

"Pre." Nilingon ni Andrei si Lucas na ngayon at nakapameywang. "Pre, si It's Lara, pre."

I glared at them and they smiled.

"F*** you," I mouthed them.

Inirapan ko sila bago tinapik ni Andrei ang balikat ng dalawa at nagpaalam para mag-CR. Sandali pa ako nitong sinulyapan at parang nang-aasar sa tingin niya.

"Dre, kunin ko lang rin order natin," sabi naman ni Rehan at tumango sa kay Lucas na ngayon ay nakaupo sa mesa nila kung saan ay tapat sa akin.

I threw Lucas dagger looks and all he did was smile. Naaalibadbaran akong magpatuloy sa pagkain dahil sinasadya niyang tumitig sa akin para mang-asar.

His hair was fixated on the left direction but some strands were escaping on his forehead. He was sporting a while polo shirt with khaki shorts.

Sinubukan ko sumubo pero natigil ito nang mahagilap ang nang-aasar nitong titig. Ibinababa ko ang kubyertos at bwisit na tumingin sa kaniya.

I glared at him more when he started walking towards our table. Sinalubong ko siya ng irap ngunit hindi ito nagpatinag. Ang unggoy ay makapal pa ngang umupo sa upuan ni Mama.

"Mag-isa ka ah," puna niya. "Tinakbuhan ka ba... ulit?"

I inhaled deep and closed my eyes hard. Lumunok ako bago siya hinarap nang may matalim na tingin.

"Who told you to seat there?" mataray kong sabi at tinaasan siya ng kilay.

"Who told you to enter our property?"

Kumunot ang noo ko. "It was a matter of life or death!"

He chuckled, completely satisfied with my reaction.

He loves pissing me off.

He rested his chink at the back of his palms and watched me kill him with my eyes.

"Sa nalaman ko, anak ka pala ni Attorney Claveria. And that would make you the child of Mayor Claveria."

Tumango-tango siya at nanatili naman akong iritado ang tingin sa kaniya. Who the heck does not know me?

"Ano kayang sasabihin nila kapag nalaman nilang nag-trespass ang anak nila?"

"Shut up, old man!"

Napaatras siya sa singhal ko. Itinaas niya ang dalawang kamay niya bilang sinyales ng pagsuko pero nanatili ang mapang-asar nitong awra.

"Old man?" puna niya. "Ikaw ngang laging nakakunot ang noo, hindi kita tinawag na old hag, eh."

I groaned in irritation. "May magagawa ka bang mabuti sa buhay mo, ha?!"

"May roon." Tumango-tango ito.

"Then do it!"

"I am doing doing it."

I groaned louder this time, but all he did was to laugh.

"Hoy, Lucio!" Sabay kaming napalingon nang tinawag siya ni Rehan.

"Ang landi ah! Lucio-Lucio moves ka na rin ah!" Tumawa pa ito.

"Shut up, Rene." Tumayo si Lucas matapos akong tunguan at nagsimulang maglakad pabalik sa mesa nila. "Nasaan si Andoy?"

Are they calling themselves using their father's names?

Natigilan si Lucas sa paglalakad at napasulyap ako sa gawi nito. Lumingon siya sa akin. "By the way, mukha kang kurtina sa suot mo." He laughed. "Plower plowers."

Before I could even utter a curse, Mama arrived on our table. Agad naman kaming nagdesisyong umalis na doon.

Kinuha ko ang bag ko at hinila na siya paalis. "Are you in a hurry, dear?"

Nilingon ko si Mama at pilit na ngumiti. "Hindi po. Sorry po," ani ko at medyo binagalan ang lakad.

Nahagilap ng mga mata ko ang tatlong magpipinsan at nakitang nakangisi ang mga itong pinapanood ang pag-alis namin.

Umalis kami sa resto at dumiretso na lang sa isang designer shop. Mama felt free after putting lots of items on her cart.

"Lara, anak!" Nakangiting ipinakita ni Mama sa akin ang isang nakahanger na bestida. "Try this on!"

Napakamot ako sa batok at ngumiwi sa inasta ni Mama. "Mom, I already tried six clothes today. It's tiring!"

Inabot niya sa akin ang hawak na dress. I am really not into shopping and it's the total opposite for her. "Come on, dear. Last na 'yan," aniya at kinindatan ako.

I sighed heavily as I took the dress from her arms. Pumasok ako sa fitting room at dahan-dahang tinanggal ang damit.

Maya-maya pa ay may narinig akong mga boses na kausap si Mama.

"They're your cousins?" Napalakas ang tanong ni Mama sa kung sinong kausap niya. "No wonder, magkakamukha kayo!"

Narinig kong tumawa ang kausap ni Mama at bahagya akong natigilan sandali sa pagsusuot ng dress.

Halos idikdik ko ang ulo ko sa pader dahil sa inis.

Pati ba naman dito?

Iritado akong lumabas ng fitting room matapos isuot ang damit. It was a plaid raw thin collar tweed dress.

Bumungad sa akin ang nakakairitang mukha ng tatlo. Agad ko silang iniripan at humarap sa kay Mama na ngayon ay napatayo mula sa couch.

Inimuwestra niya ang magpipinsan. "Lara, these are—"

"I already met them."

Bahagyang nagulat si Mama. "Really? That's interesting. Since when have you been meetingnother people?"

Hindi ako sumagot. I don't wanna say we met because I was chased by dogs. Heck no!

When she noticed I wasn't answering her, she checked my dress and made me turn around.

Nakita ko sa repleksyon mula sa whole-body mirror ang pag-alis ni Rehan at naghanap ng mga damit niya.

Umupo naman ang dalawa sa couch at pinagmasdan din ako.

"You look pale on that dress," ani Mama.

I think it's good, though. It hugged my body and formed an A-line which apparently shows a pear-shaped physique.

"What do you think, boys?" Sinulyapan ni Mama ang dalawang nakatingin din sa gawi ko.

I unconsciously rolled my eyes at them.

Please, why do I need their thoughts?

Sabay nilang kinilatis ang damit ko at tumango-tango naman si Andrei.

"Cute po, Attorney," aniya. "Pero yung kulay nga po, gaya po ng sabi niyo.. ."

Huh? This is called style!

Tumawa sila nang maliit at tumigil rin nang samaan ko nang tingin ang dalawa.

"What do you think daw, dre?" Tinapik ni Andrei si Lucas na pinagmamasdan pa rin ang damit.

The lunatic grinned at me and raised an eyebrow. Tumango-tango siya at inirapan ko na lang.

"Nagmukha po siyang basahan."