Nawala ang ngiti sa labi ni Sandy. "Busy pa kasi ako," tanging nasagot na lang niya. "Ganon ba, kung wala ka ng sasabihin ay maari na ba akong umalis?" Bilib talaga si Sandy sa lalim magsalita ng lalaki. Kung siya na taga-probinsiya hindi niya halos magamit iyon dahil nakikibagay siya sa mga taga-siyudad dahil mas moderno ang ginagamit nilang salita, kumbaga may ibang salita na hindi na mauunawan kung gagamitin pa ang malalim na pananalita. "Sige, maraming salamat sa pagdala mo ng ulam." "Walang anuman." Yumuko pa ito bago umalis ng tuluyan. Napaisip si Sandy habang tinatanaw palayo si Sandro. Naalala niya ang paraan ng pananalita at kilos ni Sandro, para itong totoong prinsipe kung umasta. Napakunot ang noo niya, hindi nga malabo kung ganon man, bagay naman sa lalaki. Kinuha ni Sandy ang container sa ibabaw ng upuan saka pumasok na ng bahay. Bukas kailangan niyang maagang magising dahil hindi niya matatawagan si Dwight para sabihing babalik na siya at siya na muli ang magiging
Nagpasalamat naman si Sandy ng tahimik dahil malapit lang ang ospital sa lugar na iyon kaya agad na napasok sa operating room si Sandro. Mabilis at detalyado ang sinagawang pagpapaliwanag ni Sandy sa nangyari kay Sandro at sa nakaraang nangyari rito, kaya agad na nagsagawa ng operasyon ang mga doctor doon. Pagod na napasandal si Sandy sa pader sa labas ng operating room. Naubos ang lakas niya dahil masyadong maaga at halos wala pa sa kondisyon ang katawan niya para sa malalang aksidente. Samantala, lumakad ang oras na hindi nakarating si Sandy sa ospital ni Samantha. Halos malapit ng magtanghalian ay naghihintay pa rin si Dwight sa pasilyo ng ospital. Habang si Samantha ay nakabantay at laging tinitingnan si Dwight na hindi na umalis ng puwesto nito. Lumapit si Samantha kay Dwight. "Dwight, mukhang hindi na siya makakarating ngayon." "Puwede mo ba siyang tawagan?" Agad namang kinuha ni Samantha ang telepono niya sa kanyang bulsa. Nag-dial siya at nilapit sa kanyang tenga ang te
"Nahihiya lang po siguro, pero sa operasyon na nangyari, hindi na po siya makakabalik sa ginagawa niyang pag-akyat-baba sa buko, ale." "Mukhang ganon na nga." Humarap muli si Sandy kay Sandro na mahimbing pa rin nag tulog. Mahaba-habang pagpapahinga ang kailangan nito dahil hindi pa ito maaring tumayo o tumihaya ng higa. Baka abutin ng buwan na narito si Sandro sa ospital. "Ako na lamang po ang bahala sa billing niya." Ani Sandy. Umiling ang ale. "Hindi. Ako ang bahala doon anak, wala akong asawa at anak kaya tinuring ko na ring anak si Sandro sa mahabang panahon na nasa poder ko siya, makakabangon muli ako kung sakali na malaking gastos ang kakaharapin namin." Malungkot na napangiti si Sandy, kailan kaya siya magkakaroon ng ganon. Ang kadugo nga niyang ina ay hindi siya maturing na sariling anak, kaya ang suwerte ni Sandro dahil kahit hindi kadugo ay talagang paglalaanan ng pansin at yaman para lang sa kaligtasan nito.Napabuntong-hininga si Sandy. "Kailangan ko na pong umuwi.
"May nadala kong papel na pagmamay-ari mo, Dwight." "Papel?" litong saad ni Dwight. Isa pa, masinop siya sa lahat ng gamit niya at dahil na rin mahahalaga ang bawat papel sa kumpanya niya. "Yes, nadala ko siya at ilang araw ng nasa akin." "Kung ganon, ibalik mo na sa akin ng makauwi na ako." Takang-taka pa rin si Dwight habang may kinukuha si Angelo sa attache case nitong dala. "Ito." Nilagay ni Angelo ang maliit na papel sa palad ni Dwight. Binukas ni Dwight ang palad niya at nadismaya sa papel na sinasabi ni Angelo. "Hindi ako nakikipagbiruan, Angelo. Kung pumunta ka lang dito para gawan ako ng biro, umalis ka na lang." Balak na sanang itapon ni Dwight ang lukot na papel, pero pinigilan siya ni Angelo. "Teka, huwag mo munang itapon 'yan, baka pagsisihan mo sa huli." Habang naka-angat ang kamay ni Dwight na nakahawak sa papel at tinitigan niya si Angelo. "Anong ibig mong sabihin?" "Sobrang mahalaga ang nakasulat diyan, kahit lukot-lukot 'yan. Ikaw rin baka pagsisihan mo s
"Sa palagay ko ay bukas na lang natin pag-usapan ng seryoso ang usapin na 'yan. Matulog ka na lang muna, bukas rin ay aalis na tayo rito at ililipat kita sa ibang bahay na mas magiging kumportable ka." Hindi sumagot si Sandy. Sinusubukan nitong tumayo, pero laging nasasadsad sa lamesa. "Sino ba kasing may sabi na inumin mo ang lahat ng alak na 'yan, at saan mo ba nakuha 'yan! Hindi mo naman kaya, ininom mo pang lahat," sermon ni Dwight habang inaabot ang kamay ni Sandy. "M-Masarap..." Napangiwi si Dwight. Oo nga't masarap pero ang lakas ng tama ng tuba lalo pa't babae si Sandy. "Halika na, aalalayan na lang kita papunta sa kwarto mo rito." Nakatayo si Sandy, pero halatang pasuray-suray. Hawak ni Dwight ang kamay nito, at dahan-dahan na hinala at naging maingat para hindi maipit ang paa sa gulong ng wheelchair. Nasa kalahatian na sila ng sala nang mabuwal si Sandy at saktong sa kandungan ni Dwight bumagsak. Napapikit si Dwight bago hawiin ang buhok ni Sandy na halos tabingan na
Mabilis na napadilat ng mata si Sandy. Napatitig siya sa tao sa harap niya ngayon na humihigop ng kape habang nakatitig sa kanya. "Kumusta ang paglalasing mo kagabi? Masakit ba ang ulo mo? Sa itsura mo mukhang tama ang hinala ko." Kumukurap lang ang mata ni Sandy habang nakatingin kay Dwight. Hindi naman siguro siya nananaginip na nasa harap niya ang binata. Ngumiti si Dwight kaya nagising na si Sandy na totoo nga na nasa bahay niya si Dwight. "P-Paano mo—" "Ang bahay mo?" Tumango naman si Sandy. "May tao lang na nagbigay ng impormasyon kung nasaan ka, kaya ko nalaman." Napaisip si Sandy. Walang nakaka-alam kung saan siya naninirahan bukod kay Angelo. "Lagyan mo na lang ng mainit na tubig ang tasa na 'to para makainom ka ng kape, kumain ka na lang muna mamaya para makainom ka na rin ng gamot para sa sakit ng ulo." Nakatulala pa rin si Sandy kay Dwight. Ilang araw niyang hindi ito nakita pero bakit parang pumayat ito sa paningin niya. Kinuha ni Sandy ang tasa at nilagyan iyon
Nilapit ni Sandy ang sandok sa bibig ni Dwight. Tinikman naman iyon ni Dwight at nilasahan. "Okay na sa akin ang timpla." "Sigurado ka?" "Oo " "Okay, maluluto na 'yon. Malapit na tayong kumain." Ilang minuto ang lumipas nang tuluyan ng maluto ang sinigang na isda. Nilagay ni Sandy ang kaldero sa lamesa at dalawang plato't kutsara, kumuha na rin siya sa isang malaking mangkok ng ulam nila ni Dwight. Magana na kumain ang dalawa lalo na si Dwight. "Napansin ko lang Dwight na pumayat ka. Nahirapan ka ba sa pag-te-therapy sayo ni Sam?" Sinubo muna ni Dwight ang pagkain na nasa kutsara bago sumagot, "Hindi naman, pero nawalan kasi ako ng gana na kumain ng marami nitong nagdaan na araw." "Bakit?" "Siguro ay dahil sa sakit ng katawan, mas gusto ko na lang magpahinga pag may oras kaya konti lang ang nakakain ko." "Pero hindi tama iyon, Dwight. Kailangan mong kumain ng madami, pero syempre yung healthy dapat." Ngumiti si Dwight at tinapos na ang pagkain. Hinugasan lang ni Sandy ang
Lumipas ang oras na nahanda na lahat n iSandy maging ang grocery na inayos niya sa cabinet sa kusina. Nakausap at nagbayad na rin ng eksaktong isang buwan si Sandy sa may-ari kahit wala pa siyang isang buwan. Nagbiyahe sila Sandy papunta sa condo na sinasabi ni Dwight pero huminto sila sa isang malaking bahay. Nagtaka si Sandy dahil parang hindi naman condo itong pinuntahan. Bumaba si Sandy at binuksan ang kabilang pinto ng kotse kung saan naka-puwesto si Dwight. "Tapatin mo nga ako. Condo ba para sayo itong bahay na 'to? Bahay na 'to e!" Ngumiti naman si Dwight. "Condo lang 'yan." "Huwag mo kong biruin, mansion ng matatawag 'to!" Tumingin si Dwight sa bahay na may kulay na light gray mga bintana na babasagin. Parang may naaalala o nakikita si Dwight sa paraan nito ng pagtitig sa malaking bahay. Ibinaba na si Dwight at parehas na sila ni Sandy na humarap sa bahay ngayon. "Tama ka, hindi 'to condo, dahil bahay ko talaga ito kung sakali nga na magkakaroon ako ng pamilya, kaya ika
Inalis ni Sandy ang kumot sa kanyang bewang at umupo habang nakalaylay ang dalawa niyang paa sa gilid ng kama. "Ang l-lakas ng boses mo." "Dahil hindi ka sa akin naging totoo, Sandy." Sumasakit talaga ang ulo ni Sandy, parang maging ang tenga niya. Naging sensitibo sa ingay. Napahinto siya, may aakyat na naman sa sikmura niya palabas. Agad siyang tumayo pero napaluhod na lang sa sahig sa hilo, dahil hindi na siya maka-abot sa banyo, doon na lang niya sinuka ang lahat ng gustong ilabas ng simura niya. "Sandy!" Gulat na tawag ni Dwight. Napangiwi pa ito habang pinanonood si Sandy kung paano lumabas ang pagkain sa bibig nito na naghalo-halo. Hindi nga malabong gutumin ito sa dami pa lang ng nilabas nito sa bibig. "Simula ngayon bawal ka ng uminom ng alak, kahit isang patak pa 'yan!" Inis na saad ni Dwight habang hinawakan ang ilang hibla ng buhok ni Sandy na napupunta na sa mukha nito. Nang matapos ay hapong-hapo na sumandal si Sandy sa gilid ng kama. Habang si Dwight ay humahanap
Mula sa pagkakatitig sa upuan ay lumipat ang tingin ni Sandy sa lalaki sa harap niya, malabo ito at hindi niya mapagtanto kung sino ang nasa harap niya ngayon at tinawag siya sa pangalawa niyang pangalan. "S-Sino ka?" saad niya habang pinipilig ang ulo dahil may pumipintig na doon. Seryoso ang mukha ni Dylan habang nanatiling nakatayo sa harapan ni Sandy. "Sandy?" "Hmmm." Iyon na lamang ang nasagot ni Sandy dahil nawalan na ito ng malay at pabagsak na sa sahig. Mabuti na nga lang at mabilis na nakalapit si Dylan para yakapin ito nang hindi mabagok ang ulo. Hindi malinaw, pero ang sagot ni Rae sa kanya ay totoo. Si Rae at si Sandy ay iisa lang. Dumating si Dwight sa loob ng bar. Ang bumungad sa kanya sa paghahanap niya kay Sandy ay ang kanyang kapatid na hawak si Sandy habang nakapikit ang dalaga. "Dylan," seryosong saad ni Dwight. Lumingon si Dylan. "Kuya. Mabuti at narito ka na, ito ba ang mapapangasawa mo?" "Paano mo siya nakita rito?" "Mahabang kwento, pero kailangan na
"Ako pa talaga ang gagawin mong example sa kalokohan mo!" Malakas na binitawan ni Sandy ang buhok ni Alexis, halos gusto na lang gumulong sa sahig ni Alexis sa sakit ng anit niya sa paghila ng buhok niya ni Sandy. "Ang brutal mo talagang babae ka! Kaya ayokong lumalabas ang side mo na 'yan, masyadong palaban, ibang-iba sa isa mong ugali na hindi makabasag pinggan!" "Dapat ko lang ipakita, dahil na-agrabyado ako at alam mo 'yon Alexis." Bukod kay Lady at Sam, isa rin sa nakaka-alam ng estado ng buhay niya sa kanyang pamilya ay si Alexis. Dinaig pa kasi nito ang babae sa pagkausisa kaya na kwento niya ang buong detalye tungkol sa kanyang pamilya. Mukha naman itong katiwala-tiwala, kaya kahit sa maliit na rason ay na kwento niya kay Alexis. Humarap muli ito sa bote ng mga alak na nasa dalawa na ang walang laman, at hindi simpleng bote lang iyon dahil nasa one liter ang bawat isa kaya lasing ng matuturing si Alexis. "Tsk. Bakit kasi gusto mo pang bumalik sa pamilya mo kung hindi k
"Mamaya na!" Napatingin tuloy ang ibang tao na nasa cafe sa boses ni Sandy na may kalakasan. Pilit na lang siyang ngumiti bago humarap kay Alexis na may nanlilisik na mata. "Oo. Bukas aalis na ako." Napakamot na lang si Sandy sa ulo niya at nilagok ang tirang kape na malamig na sa kanyang tasa. Dinuro niya ang mukha ni Alexis, pero may kalayuan naman sa mukha nito. "Pag ako talaga napahamak sa pag-aaya mo. Irereto talaga kita sa mga babaeng naghanap ng katulad mo. I-la-lock ko kayo sa isang kwarto at hahayaan ko yung babae na gawan ka ng kahalayan para hindi sayang ang lahi mo!!" Buong lakas niyang sabi kay Alexis kahit pa marinig siya ng ibang tao na katabi lang nila ng table. Umismid naman si Alexis at hinigop ang kape sa tasa nito. "Ang hirap mong hingan ng pabor, baka magkatotoo 'yang sinasabi mo sa akin, pero syempre hindi kita aayain kung mapapahamak ka lang. Magsasaya lang tayo doon." Wala ng nagawa si Sandy kung hindi sumagot ng oo, tutal hindi naman na siya nakatira s
Hindi mapuknat ang ngiti ni Dwight kahit nakalabas na sila ng ospital, maging ang driver niya ay nagtataka kung bakit siya nakangiti ng sobra. Lito man ay ginawa na lang ng driver niya ang ginagawa nito sa tuwing isasakay siya sa kotse. "Puwede niyo po ba akong dalhin sa address na 'to?" Pinakita ni Sandy ang address sa driver ni Dwight habang sumasakay ng kotse. "Sige ho." Nang umandar na ang kotse ay saka nagtanong si Dwight, "Anong gagawin mo sa address na pinakita mo sa driver ko?" "May gusto sa aking makipagkita ngayon." Nagsalubong agad ang kilay ni Dwight. "Sino?" "Naging close ko nang mag-stay ako ng ilang araw sa hospital kung saan siya nagtatrabaho." "Babae?" Kunot ang noo ni Sandy na napatitig sa likuran ng upuan ng driver seat. "Bakit mo pa tinatanong kung babae? Paano kung lalaki, sige nga?" Iniwas ni Dwight ang mata niya kay Sandy at nagkunwaring tumitingin sa mga nadadaanan nilang mga kabahayan. "Wala naman akong sinabi. Tinanong ko lang kung babae." "Sa par
Napabuntong-hininga na lamang si Dwight a t lumapit kay Sandy. Kailangan pala niyang dumapa at tumihaya, maging ang mga binti niya ay lalagyan ng mga wire kahit pa hindi ito makadama ng kahit ano. Sinimulan ni Sandy na ilagay ang wire sa binti muna ni Dwight kung saan hindi muna nito mararamdaman ang mga kuryente na dadaloy doon. "Subukan muna natin dito sa binti mo habang inaalis mo ang kaba sa iyong dibdib." Nang inumpisahan ni Sandy na i-on ang makina ay nakatitig siya sa mukha ni Dwight, inuna niya sa binti nito para makasiguro muna na wala pa talaga itong nararamdaman, tama naman siya walang reaksyon si Dwight habang nakatitig ito sa itaas. Hindi man lang din ito napangiwi, tinaas niya sa pinaka-high volume ang kuryente sa binti nito pero wala ring reaksyon si Dwight. Nang okay na ang minuto na nilaan niya para sa binti ni Dwight ay nilipat naman niya ang mga wire sa likod ni Dwight. Tinagilid niya muna ito bago tuluyan na idapa ang katawan ni Dwight sa higaan. "Hingang mal
Sinunod ni Dwight ang sinabi ni Sandy, sinukat niya ang bigas at ang tubig bago iyon takpan. Si Sandy na ang naglagay sa rice cooker at pinindot iyon para maluto. Mga ilang minuto rin ang itatagal kaya maliligo muna si Sandy. "Dito ka muna. Maliligo lang ako." "Sige." Umalis si Sandy at naiwan sa kusina si Dwight. Lumapit siya sa ref, pero wala pa pa palang frozen food doon. Ang alam niya merong dalang grocery si Sandy kaya hinanap niya iyon sa mga cabinet na abot niya, pero wala doon. Mukhang nasa itaas, bumalik na lang siya sa dati niyang puwesto para hintayin si Sandy. Habang nakatitig si Dwight sa telepono niya ay naglalakad na si Sandy sa likuran niya para tanungin, "Dwight kumakain ka ba ng sardinas?" "Oo naman." "Iyon nalang ang lulutiin ko para dumami. Wala naman kong ibang maluluto kun'di 'yon lang at noodles, pero gusto ko sardinas ngayon kaya teka lang." Naghiwa ng sibuyas at bawang si Sandy at nilagay sa kawali na mainit. Habang ginigisa iyon ni Sandy ay naaamoy na
Mahimbing na natutulog si Sandy, Hindi nito naramdaman na may nakapasok sa kanyang kwarto. Ngumiti si Dwight nang makita na tulog pa ang dalaga. Palihim talaga siyang pumasok dahil nasa kanya naman ang mga susi at lalo na ng mga hidden fingerprint sensor sa bahay na ito kaya kahit hindi niya tawagan si Sandy na bukas ang pinto ng bahay ay makakapasok pa rin siya. Lumapit siya kay Sandy na nakalilis pa ang damit hanggang sa ibabaw ng pusod. Inayos iyon ni Dwight at mas lalong lumapit kung nasaan ang ulo ni Sandy. Titingnan niya ang mukha ni Sandy na walang makikita kahit isang pimple, pero may napansin siya sa ilalim ng ilong nito, may manipis na bigote. Pinatong ni Dwight ang dalawang kamay niya sa gilid ng kama ni Sandy upang makapagnakaw ng halik sa labi nito, at nang nagtagumpay siya habang inaalis ang labi niya ay malapad siyang ngumiti dahil hindi pa rin nagising si Sandy. "Sandy, gising na." Bahagyang kumunot ang noo ni Sandy habang nakapikit ang mata, pero pamaya-maya ay n
Kinuha ni Dwight ang telepono niya dahil balak niyang tawagan si Sandy at makipag-video call, pero napahinto siya sa wallpaper ng kanyang telepono. Si Sandy na bagong gising habang nakatulala at nakahawak sa ulo. Pinagmasdan muna niya iyon bago tumawag kay Sandy. Taranta naman si Sandy na sagutin ang tumatawag dahill kalalabas lang niya ng banyo at nakatuwalya lang, wala na siyang nagawa nang napindot na niya ang green na button at bumungad na sa screen ang mukha ni Dwight. "Sandy, hindi kita makita." Tinapat na lang ni Sandy sa kanya mismong mukha ang screen ng telepono para hindi makita ni Dwight na nakatuwalya lang siya. "Ang lapit naman masyado ng mukha mo. Hindi ko makita ng maayos." Wala ng nagawa si Sandy, kaya nilayo ng konti ang telepono sa kanya, kaya maging ang kalahati ng katawan niya na may tuwalya ay kita ni Dwight. Napalunok si Dwight at bahagyang umiwas ng tingin nmhabang nagsasalita, "Bakit hindi mo naman sinabi agad? Magbihis ka na muna." Agad namang sumunod