Chapter 4

Hindi nakatulog ng maayos si Graziana kaka-isip sa nangyari sa kanila ni Thunder. Naguguluhan na siya sa boss. Hindi siya nito gusto pero nagpaakit sa kan’ya. Ang hirap pala talaga espelingin ng boss niya. Mahirap bang aminin na na-attract din ito sa kan’ya? Iba ang nakikita niya sa mga mata nito nang halikan niya at matapos nitong gawin ang hindi dapat gawin. 

Alas-kuwatro na siya yata nakatulog kaya tinanghali siya ng gising. Kung hindi pa niya narinig ang sunod-sunod na katok sa pintuan ay hindi pa siya magigising.

Dahan-dahan siyang humakbang. Naka-tip toe pa siya dahil sa sugat niya. Si Allan ang bumungad sa kan’ya na ikinagulat niya.Papungas-pungas pa nga siya.

“H-hi!” bati niya rito sabay baba ng damit na medyo naka-angat. Naipon kasi lahat sa itaas ng tiyan niya, kaya kita ang puson niya. Buti hindi ito nakatingin doon.

“Magandang umaga po, Ma’am Graziana. Nakahanda na po ang pagkain sa komedor. Wala po ang kasambahay ni Boss kaya ako na lang ang nagluto. Nasa kabilang bahay po naglilinis ng mga kalat dulot ng malakas na ulan kahapon.”

Tumangu-tango siya dito at ngumiti. “Sige, Allan. Salamat. Bababa na lang ako.”

Hindi pa ito natinag kaya napataas siya ng kilay.

“Okay na po ba ang paa niyo?” tanong nito habang nakatingin sa paa niya.

Bumaba ang tingin niya sa paa. “Ahm, medyo.” Ayaw niyang banggitin na lalong nadagdagan ito.

“A-ah, k-kailangan niyo po ba ng tulong pababa?” nag-aalangan nitong tanong.

Napangiti siya dito. Masyado na siyang nakaka-abala dito. “Salamat, Allan pero kaya ko na. Sige na, bumalik ka na sa trabaho mo. Hindi ako ang boss mo dito, remember?” Tumawa pa siya ng bahagya. 

Natawa ito ng bahagya sa kan’ya. “O, sige po. Kayo po ang bahala.” Tumango muna ito bago umalis sa pintuan ng silid.

Nakangiting isinara niya ang pintuan at naglakad papuntang banyo.

Napangiwi siya bigla. Hindi pa nga pala siya nakapag-mumog at toothbrush tapos nakipag-usap na siya rito. Bumuga siya ng hininga sa palad saka inamoy. Amoy laway kaya ilang beses niyang tinampal ang noo. 

Sana hindi nito nahagip ang hininga niya. Kung hindi, nakakahiya kung sakali.

Kailangan na niyang maligo para makakain na siya ng almusal. Paniguradong may gagawin siya dito kahit papaano.

Wala na siyang extra damit kaya nangalkal siya sa damitan ni Thunder pagkatapos. Makikihiram na lang muna siya.

Naghanap siya ng pambabaeng damit sa closet nito pero wala siyang makita. Napakunot-noo siya.

Saan kinuha ni Thunder ang pinahiram sa kan’ya? Napatingin siya sa cabinet na naka-lock. 

Hindi kaya doon nito kinuha ang damit? Tanong niya sa sarili.

Bumaling ang mga mata niya sa damitan ni Thunder. Nagkibit-balikat muna siya bago humila ng damit ng boss. Kumuha din siya ng boxer nito. Napatingin siya sa ibaba niya. Wala rin siyang underwear kaya boxer na lang talaga ang susuutin niya.

Ini-lock naman niya ang pinto kaya inihulog na lang niya basta-basta ang towel at nagbihis. Napangiwi siya nang tumama sa gilid ng maliit na mesa ang paa niyang may sugat. Napakamalas niya talaga nitong mga nakaraan lalo na ngayon. Hindi niya alam kung clumsy ba siya o tanga. Napailing siya sa sarili kapagkuwan. 

Pagkatapos magsuklay ay naglagay siya ng gasa sa sugat niya saka nagpasiyang lumabas na. As usual, dahan-dahan siyang naglakad.

Napatigil siya sa paglalakad nang makita si Allan mula sa baba. Nakatingin pala ito sa kan’ya partikular na sa sugat niyang bagong palit na gasa.

Nahulaan niya kaagad ang nais nitong gawin dahil umakyat ito ng hagdan.

Hindi na siya nakahindi nang bigla na lang siya nitong pangkuin pababa ng hagdan. Nasa huling baytang na sila nang biglang bumukas ang pintuan ng main door at iniluwa ang boss. Natigilan ito at tumingin sa kanila na naka-kunot ang noo.

Bumati lang si Allan dito at dere-deretsong tinungo ang komedor saka ini-upo siya sa upuan. Hindi na siya naka-kontra nang pagsilbihan siya nito. Ito na ang naglagay ng kanin at ulam sa plato niya. Akmang kukunin nito ang kutsara nang pumasok si Thunder sa komedor. 

“Tapos na ba ang inuutos ko sa’yo, Allan?” ani ng baritonong boses ng boss. May iritasyon din iyon. Nakasandal ito sa cabinet at nakatingin sa gawi nila.

“Tapos na po boss. Inutusan kasi ako ni Manang na samahan si Ma’am dito-”

“Hindi na siya bata, Allan para pagsilbihan. Kaya na niya nag sarili niya.” Titig na titig ito kaya tinaasan niya ng kilay. “Tumulong ka na lang sa kabilang bahay. May mga naka-block pa sa daanan papuntang aplaya…” 

Walang nagawa si Allan kundi ang sundin ang boss. Halata sa mukha ni Allan ang pagkalungkot nang iwan siya. Ngumiti lang siya dito para sabihing okay lang siya.

Katahimikan ang namayani sa kanilang dalawa ng mga sumunod na sandali. Tanging ingay ng kobertos na tumatama sa babasaging plato niya ang pinagmumulan ng ingay. Alam niyang nakatunghay ang boss niyang magulo ang isip.

“Feel na feel, huh?!”

Napatigil siya sa pagsubo nang magsalita si Thunder. Tiningnan niya ito na may pagtataka. Naka-hang pa ang kutsara sa ere ng mga sandaling iyon.

“Ang alin po? Ang kumain?” takang tanong niya dito.

Pumikit ito saglit at nagmulat din. Mukhang hindi alam ang sasabihin. “No. I mean, feel na feel mong magpakarga kay Allan. Mukhang napapadalas na.”

Parang gusto niyang isatinig na isa rin ito. Walang paa-paalam kung pangkuin siya. Nakikipaghalikan pa nga sa kan’ya. ‘Yon ang napapadalas.

“Nagmamagandang-loob lang po siya boss. ‘Wag niyo naman pong lagyan ng meaning. Nakakahiya po kay Allan,” aniya sa kalmadong tinig. Pero ang totoo naiinis na siya. 

“At gustong-gusto mo naman?”

Natawa siya ng mapakla at nakipagtitigan dito. “Ahm, yes?” Biglang nagdilim ang mukha nito pagkarinig niyon. “Sa tingin ko boss, wala namang masama siguro kung magkaka-gustuhan kami. Binata siya at dalaga naman ako,” dugtong pa niya. Wala, trip lang niya sabihin.

“Wala akong paki-alam kung magkakagustuhan kayo. Pero sana, ‘wag dito. Respeto sa akin at sa pamamahay ko na lang sana. ‘Wag mong sabihing pinapasok mo din siya sa kuwarto ko?” anitong lukot ang mukha.

Napapikit siya sa mga sinabi nito. Sunod-sunod ang paghinga niya dahil sa mga sinabi nito.

Puwede bang bulyawan ang boss niya? Kahit ngayon lanmg sana. Nakakarami na kasi, e. Kung hindi lang niya mahal, naku!

“Hindi ko po siya pinapasok sa kuwarto niyo, at wala po kaming masamang ginawa kung ‘yan ang iniisip niyo, Boss.”

Pero malapit na, aniya sa sarili.

“Really?!” sarkastikong sabi nito.

“Boss-”

“Bumalik ka na nga ng Maynila, Grazie. Wala kang ibang magandang ginawa dito. Puro na lang pasakit sa ulo.” ‘Yon lang at iniwan siya nito sa komedor. 

Bigla siyang nanggalaiti sa boss. May kung anong kirot siyang naramdaman sa dibd!b. Sana sinabi nito kaagad para umuwi na siya kahapon. Wala pala siyang ginawang maganda dito, e.

Kung makapag-isip pa ng masama sa kan’ya, wagas. Anong akala nito sa kan’ya, ganoon kalandi? Kaya niya bang landiin si Allan sa mismong pamamahay nito? Ni wala nga siyang nararamdamang spark kay Allan. Kaya, bakit niya lolokohin ang sarili niya?

At kaya lang niya sinabi kanina na walang masama kung magkagustuhan sila ni Allan para tumigil na ito. Hindi naman niya akalaing mamasamain nito.

Hindi na niya tinapos ang pagkain dahil tinawagan niya ang kakambal nito. Babawi na lang siya ng kain sa bahay niya. Nakisuyo siya kay Ace kung puwede magpasundo. Mabilis namang dumating ang chopper nito. Nakisuyo rin siya kung puwedeng magpadala ng damit niya. May extra siya sa cabinet niya sa opisina kaya iyon ang pinadala ng binatang doktor.

Wala si Thunder nang umalis siya kaya naipagpasalamat niya. Dala niya ang ilang papeles  na nasa library nito. Dala rin niya ang sama ng loob niya sa binata. Nagpadala lang siya ng mensahe dito na bumalik na siya ng Maynila kaya magdiwang na ito. Makaka-pokus na ito sa asawa nito.

Pagkatapos ng araw na iyon naging propesyonal na siya sa tuwing kausap ito. Minsan si Ellen na ang pinapakausap niya dito kapag may ipapasabi siya sa boss. Abala siya sa opisina nito. Ikaw na kasi maging sekretarya nito pero ang responsibilidad, napakabigat. Kaliwaan ang mga meetings niya. Pero sa kabilang banda, natutuwa din nanan siya kasi, nakakalimutran niya ang mga nangyari sa Bicol.

“Ma’am sabi ni Boss, tawagan niyo daw po siya.” Napatingin siya sa pinto nang marinig ang boses ng assistant.

Nagpakawala siya ngbuntong-hininga bago nagsalita. “Puwedeng pakikuha ng mensahe ni Boss. Marami pa kasi ako kamong inaasikaso. Kailangan kong tapusin ito dahil may importanteng lakad ako mamaya.” Natigilan siya ng ma-realize ang huling sinabi. “Pero ‘wag mo ng banggitin ang huling sinabi ko, ha? The usual palusot na lang. I mean dating gawi. Thank you,” aniya sabay ngiti dito. Natawa lang ito sa kan’ya.

“Sige po. Uusok na naman ‘yon panigurado.”

“Hayaan mo siya. Nagpapakasarap siya sa probinsiya tapos tayo nagpapaka-kuba dito. Ang galing, diba? Buti kung dagdagan niya ulit sinasahod natin, ayos lang na istorbohin niya tayo basta-basta,” litanya niya na ikinahalakhak nito. Nag-thumbs-up pa ito. 

Wala pang sampung minutong nakaalis si Ellen sa pintuan ng opisina nang makitang tumatawag ulit si Thunder sa telepono niya. Actually, kanina pa siya tinatawagan. Binabalewala niya lang. Pinataob niya ang telepono pero hindi siya nasiyahan kaya pinasok niya sa drawer.

Pasalamat siya dahil hindi na ito tumawag sa kan’ya nang hapon. Tahimik ang utak niya. Natapos niya ang lahat ng gawain bago mag alas-singko. Magkasabay na nag-out sila ni Ellen kapagkuwan. 

Saglit lang siyang nagpahinga sa apartment niya bago naligo. Ngayon kasi ang kasal ni Liit. Hindi na siya nakapunta ng simbahan kaya sa reception na lang siya pupunta. Buti na lang malapit sa kanila ang venue.

Maraming dumalo na mga kakilala niya kaya hindi naman siya na-bored. Kakatapos niya lang kumain. Malapit na siyang mabulunan sa dami ng kinaing lumpia kaya tumayo siya para kumuha ng tubig. Pinabantayan niya muna kay Jeric ang cellphone na nasa itaas lang ng bag. Pagbalik niya ay hawak na ni Jeric ang telepono niya at may kausap na ito.

MABILIS ang mga naging kilos ni Thunder pababa ng helicopter. Kalalapag lang ng ng sinasakyan niya sa helipad ng building nila. Pasado alas-siyete na ng gabi nang tumingin siya sa relong pambisig. Isa lang naman ang sadya niya dito. Walang iba kung hindi ang sekretarya niyang ilang linggo ng hindi nakikipag-usap sa kan’ya. Lagi na lang boses ni Ellen ang naririnig niya sa linya kapag tumatawag siya. Kahit nga sa personal number nito hindi siya nito sinasagot. 

Of course, alam niya ang dahilan. Sumama ang loob nito sa mga sinabi niya, which is true naman. Ginagamit lang nito ang bahay niya para makipaglandian kay Allan. Bigla niyang naikuyom ang kamao kapagkuwan.

Kaagad na dumeretso siya sa opisina niya, na ngayon ay  pansamantalang opisina rin ni Grazie. Sigurado siyang nakasubsob na naman ito sa trabaho.

Napakunot-noo siya nang makitang walang ilaw ang buong department nila. Tanaw na niya ang opisina niya, at madilim. 

Hindi kaya umuwi na si Grazie? Himala yata kung ganoon.

Wala na nga si Grazie nang pumasok siya sa opisina. Inilinga niya ang paningin kapagkuwan. Ganoon pa rin naman ang ayos ng opisina niya. Malinis pa rin. 

Pabagsak na naupo siya sa swivel chair niya at kinapa ang mesa. Nakaka-miss din magtrabho dito sa kompanya niya. Napatitig siya sa kamay na gumaspang na kaka-trabaho sa bukid. Nangingisda din siya para sa pang-ulam nila ni Ira minsan. Wala itong ideya na isa siyang CEO ng isang kompanya. Ang alam lang nito, magsasaka siya.

Napangiti siya nang maalala si Ira. Alam niyang manganganak na si Ira isa mga araw na ito. Hinihintay na lang talaga nila ang araw na iyon. Nakikinita na niya ang sariling karga ang magiging anak. Siya na nga ang pinapili nito ng pangalan. King na ang napagkasunduan nilang dalawa ni Ira na ibibigay na pangalan para sa magiging anak. Matagal na niyang pangarap iyon. 

Napatingin siya sa telepono. Hindi pa rin nagte-text si Grazie. Nagpakawala muna siya ng buntong-hininga bago tumayo. Pupuntahan na lang niya ang sekretarya sa apartment nito. Nasa parking lot na ang kotse niya. Naitawag na niya ito sa kapatid kanina na dalhin dito ang sasakyan niya.

Hindi naman ganoon kalayo ang bahay ng sekretarya sa opisina kaya nakarating kaagad siya. Napakaunot-noo siya nang makitang madilim ang bintana nito. Mukhang wala pang tao kaya idinayal niya ang anumero nito. 

Saan naman kaya ito nagpunta? Maagang lumabas ng opisina niya tapos wala pa sa bahay nito.. 

Nakatatlong dayal siya pero walang sumasagot. Akmang pipindutin ang end button nang mapansing sinagot na nito.

“At last, sinagot mo rin, Gra-”

“Hello?”

Bigla niyang inilayo ang telepono sa tainga at tiningnan ang numero. Pangalan ni Grazie ang naka-rehistro pero lalaki ang sumagot.

“Can I talk to Grazie?” halata ang iritasyon sa boses niya.

“Sinong Grazie? Ay, sandali, si Graziana ba ang tinutukoy mo? Kumuha lang ng maiinom. O, ayan palapit na pala siya.” Huminto ito sa pagsasalita at may kinausap. “Yang, may tumatawag sa’yo. Sinagot ko na, maingay, e,” dinig niyang sabi nito.

“Ano ba ‘yan nakiki-alam ka, Jeric. Sino ba ‘yang tumawag- Holy Mary!” dinig niyang sabi ni Grazie sa Jeric na ‘yon. May sinabi pa ito sa lalaki pero hindi niya maintindihan. Medyo nakaramdam siya ng inis. “Usog ka nga, mahuhulog na ako,” reklamo nito sa kausap.

“Kandong ka na lang,” natawa pa ang lalaki habang sinasabi iyon. Lalong nadagdagan ang inis niya. Nai-imagine niya ang ginagawa ngayon ni Grazie. Kumandong sa lalaking kausap nito.

“Hello, Boss!” Huminga siya ng malalim nang bago sinagot ang bungad ni Grazie.

“Nasaan ka?” mahinang tanong niya rito.

“Nasa reception ng kasal, Boss. Nakiki-kain lang. Bakit po?”

“Nasa tapat ako ng apartment mo.” Pigil na pigil siya sa sariling hindi ito pagalitan baka magtagal pa kasi ito doon kapag narinig nitong galit na naman siya.

“A-ano? Bakit? I mean, anong ginagawa niyo diyan, Boss?”

“Kailangan kitang makausap. Hihintayin kita ngayon din,” aniya at pinatay na ang linya. 

Wala sa sariling tinapon niya ang telepono sa upuan. Bigla rin siyang napasuntok sa manibela niya. Hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit naiinis siyang may lalaking lumalapit kay Grazie or kasama.

Napapikit na sumandal siya sa headrest ng upuan niya.

Wala pang 20 minutes, nakita na niya ang pagbaba ni Grazie sa taxi.

Nakatitig siya lang siya dito habang papalapit sa sasakyan niya. Sa tingin niya pumayat ito. Hindi niya mapigilan ang sariling makonsensya. Baka sa daming load nito sa trabaho, wala na tuloy time na kumain. Kaya siguro hindi siya nito masagot-sagot kapag tumatawag. Lalo na sa susunod na linggo, anibersaryo na ng kompanya nila. Kumatok ito kaya binuksan niya ang bintana sa shotgun seat.

“Yes, Boss?” anito nang ipasok nito ng bahagya ang ulo nito at tumingin sa kan’ya. 

Sa lahat ng tauhan niya, ito lang gumaganito sa kan’ya. Kung maririnig lang ng iba ang mga lumalabas sa bunganga nito kapag sila lang baka sabihin ng mga ito, na hindi siya ginagalang ng dalaga. 

Napalunok siya nang makita ang labi ni Grazie na umawang. “Ano na, Boss? May sasabihin ka ba? Babalik pa kasi ako sa reception. Nagutom ako bigla.” Hinawakan pa nito ang tiyan.

“Hindi mo ba ako papapasukin sa loob?” biglang tanong niya na ikinatigil nito.