"Anong kailangan mo?" Bagot na tanong ni Felix nang makababa siya sa motor na kaniyang sinakyan papunta sa bahay ni Lark. "Make sure lang na may thrill 'yang ipapagawa mo, ah. I sacrificed my own happiness just for you."
"Lame," tipid at malamig na saad ni Lark. Nakapamulsa itong naglakad papasok ng bahay at iniwan na si Felix sa labas na napailing na lang. "Don't leave me, Lark!"Ma-dramang sigaw ni Felix saka humabol kay Lark papasok. Hindi na niya ipinasok ang sasakyan at maging ang helmet ay iniwan niya na rin sa labas. Mahigpit ang security sa subdivision at kampante siya na walang kukuha niyon, and if ever somebody stole his helmet even his bigbike; then he can just buy another one. Dumeritso si Lark sa second floor ng kaniyang bahay habang si Felix naman ay lumiko sa kusina at naghanap ng inuming nakalalasing sa naroong fridge. Naka-dekwatro siyang naupo sa sofa at hinihintay na bumalik ang kaibigan. As usual, nasa bar siya na kaniyang pagmamay-ari, he was having a good time with two women when Lark suddenly called him demanding him to go to his house because he needed Felix to do something for him. There was no 'favor' or 'please'. It was a straight order. Lark and his bossy side. Hindi siya makatanggi sa lalaki dahil baka uminit na naman ang ulo nito at pasabugin hindi lang ang kaniyang bungo—kundi pati na rin ang kaniyang bar. Wala sa sariling nagtaas ng middle finger si Felix habang nakatutok iyon sa hagdan papunta sa ikalawang palapag ng bahay. Saktong pababa si Lark noon kaya mabilis pa sa takbo ng kabayo na ibinaba niya ang kamay nang lingunin ni Lark ang kaniyang pwesto. Ngumiti na lang siya rito ng peke at sumaludo. Muntik niya pang hindi masalo ang binato ni Lark na telepono, mabuti na lang at mabilis ang kaniyang reflexes kaya mabilis niya iyong nahabol. "What am I gonna do with this trash?" Kunot-noong tanong ni Felix habang ini-examine ang hawak na android phone na mukhang pinaglumaan pa ng panahon. Felix tried turning on the phone, but it was locked. It needed a passcode. "I need you to hack into its system and find out who is the owner of that phone." "Seriously, Lark? What's so important about the owner of this phone? Was it from one of the women you bed before?" "None of your business." Naglakad si Lark palayo sa kaniya. Naupo ito sa katapat niyang sofa na animo'y isang hari na naupo sa kaniyang trono. "You're impossible," Felix muttered aloud. His fingers tapping on the phone screen. He let out a sigh and began to try some common passcodes, but to no avail; every number he entered was incorrect. He was good at tech—that was maybe the reason why Lark called him—but the device had a complicated lock. Hindi man lang natinag sa kaniyang kinauupuan si Lark. Nakatanaw lang siya sa labas ng malaking bintana kung saan pumapasok ang mala-kulay gintong liwanag ng papalunog na araw. Felix let out a frustrated sigh, he tossed the phone onto the coffee table. Sumandal siya sa backrest ng sofa at pabirong nagsalita. "Sana naman kung mang-s-snatch ka ng phone, 'yong maayos naman. Wala bang clue man lang d'yan?" Sa wakas, nagawa na rin siyang lingunin ni Lark. Sumilay sa mukha nito ang isang bahagyang ngisi. "Clues aren't my style. Either you're gonna figure it out, or I will stop sponsoring your bar." Dahil sa pagbabanta ni Lark ay mabilis pa sa alas kwatro na dinampot muli ni Felix ang phone. "Ito na nga, Sir, Boss, Mr. Chairman. I'm good at this. I can figure it out." Felix raised a thumbs up and another fake smile. Felix borrowed a laptop from Lark. He wore the eyeglasses he saw at the top of the stairs making him look like a nerdy geek. He stretched his arms and back before going back to the sofa and started doing his business, but not actually his business because Lark just dragged him into this after telling him that it's not Felix's business. After a few taps or more on the keyboard of the laptop; he switched to the phone, continuously tapping on its screen like some expert hacker. His whole face shouts concentration. After a few more tries, the screen automatically slid up on its own, the lock disappeared. "Tsk! Easy, basic, piece of cake," pagyayabang ni Felix. Ngumisi pa ito. Satisfaction flooded his blood. Hindi niya na binalik kay Lark ang cellphone. Siya na mismo ang kumutingting doon. Hindi niya alam kung anong pakay ni Lark sa mga nilalaman ng bagay na iyon, ngunit base sa pagmamadali nito ay mukhang malaking bagay iyon. Nagsimulang mag-scroll si Felix sa telepono, sinusubukang hanapin ang pagkakakilanlan ng may-ari niyon. Binabalot din siya ng kuryusidad kung ano ba talaga ang pakay ni Lark sa may-ari ng cellphone at kung anong kasalanan ang nagawa nito sa kaibigan at kailangan pa siya nitong ipahanap sa kaniya. Nang mapansin ni Lark na sinasarili na ni Felix ang impormasyon sa loob ng telepono ay dagli niya iyong hinablot. Hindi rin naman nagtagal bago niya na-access ang mga mensahe, social media accounts, browsing history, files, at mga dokumento. What Lark found wasn't what he expected, at least not entirely. There were no secret messages from a secret lover or a sugar daddy, there are no suspicious contacts or calls either. From a little diary on its note app and the resumé saved on its files—it was revealed that the woman had been looking for a job. But what surprised Lark is that the constant rejection she faced from the company she had applied for. Walang tumatanggap sa kaniyang kompanya dahil isa siyang undergraduate, wala siyang degree at kwalipikasyon na maipagmamalaki. The more Lark dug into her personal history, the more he saw the pattern, and the more he gets angrier. Halos lahat yata ng puwedeng trabaho ay napag-apply-an na nito, simula sa mabababang opisina o kaya costumer service level of roles. Malinaw na naghihirap ito. Bumalik sa kaniyang alaala nang makita niya ito na halos kinakaladkad na ng isang kanò sa isang nightclub. At ang naging pag-uusap nila noong lasing na ang babae. Walang ibang naramdaman si Lark kundi ang pagkairita habang isa-isa niyang tinitingnan ang mga job application na ginawa ng babae. How could she let herself fall so low? Maybe, that is one of the reasons why he needed to steal money from him, but that mere reason didn't even falter Lark's decision; he still needed to make her pay for what she did. None of those things excused what she had done. She had taken his money, stolen from him, and ran away. Mas lalong tumindi ang pagnanais ni Lark na mahanap ang babae. She had made him feel foolish. And Lark Fletcher didn't take kindly to feeling foolish. As the night went on, Lark's thoughts were consumed by one thing: finding Delaney. No, it wasn't just about the money. It was personal now. She made him feel vulnerable and exposed. And he wasn't going to let her get away with it.Delaney's POVIsang linggo na rin ang nakalipas ngunit paminsan-minsan ay nakakaramdam pa rin ako ng kaba. Naaalala ko ang ginawa kong pagkuha ng pera sa lalaking nakakuha ng virginity ko. Natatakot ako na baka ipahanap niya ako at ipakulong dahil sa ginawa ko. Pero pilit ko na lang isinisiksik sa utak ko na kabayaran lang ang kinuha kong pera sa kaniya sa pagkuha niya ng virginity ko. Isang linggo na rin ang nakakalipas pero hindi pa rin ako makahanap ng trabaho. Paminsan-minsan ay nanlilimos na rin ako sa tabi ng kalsada o kaya ay sa mga paradahan ng jeep may maipambili lang ako ng pagkain at gatas ni Mikas. Halos naisa-isa ko na ang mga office sa bayan namin ngunit ni isa ay walang tumanggap sa akin, ultimo pagiging janitress ay pinatos ko na—but it's either they aren't hiring, I am disqualified, or no vacancy.Pagod na ako. Emosyonal at pisikal. Sobra-sobra na nga ang pag-fa-fasting na ginagawa ko. Sa taas pa ng
Delaney's POVHindi ko na alam kung kanino ko ba ibabato ang sisi sa mga bagay na nangyayari sa akin. Simula nang magka-isip ako at ma-expose sa unfair na patakaran ng Mundo, ni minsan ay hindi pa gumanda ang takbo ng kapalaran ng buhay ko. Palaging may sabit. Palaging may kulang. Palaging may mali. May dapat ba akong sisihin? Minsan, iniisip ko: bakit ako pa 'yong napiling buhayin dito sa Mundo? Anong purpose? To suffer? Para maging pawn at paglaruan ng tadhana? I don't . . . like this. I don't want this kind of thing. I don't want to suffer anymore—or my little brother.Minsan, naiisip ko na tapusin na lang ang paghihirap na nararanasan ko—tutal parang wala ng pag-asa, e. Wala ng patutunguhan. Pero ngayong nandito na ako sa bingit ng kapahamakan at hawak na ako ni kamatayan sa leeg—walang ibang sinisigaw ang utak ko kundi sana may magligtas sa 'kin. Ayoko pang mawala. Wala na akong pakial
Delaney's POVBuong akala ko hinding-hindi na ako makakabalik ng buhay. Buong akala ko doon na ako babawian ng buhay sa abandonadong gusali na iyon. Akala ko hindi ko na muling makikita at mayayakap si Mikas. Akala ko . . . Akala ko—I can still feel the fear lingering in every corner of my body. Noong gabing tinulungan niya ako sa nightclub, I remember him having a gvn. What if sobra-sobra iyong galit niya sa akin? It is easy for him to dispatch me. Madali lang din para sa kaniya na takasan ang krimen na maaari niyang gawin dahil alam kong mapera siya. I know wealthy people are powerful, no, they are not powerful, their money is. Without their money, they are nothing. Katulad ko at kagaya ng sinabi niya: that I have nothing. Paano ko nga naman siya mababayaran? And it pains me knowing that he also did me wrong, pero parang wala lang iyon sa kaniya, na parang wala siyang naaalala sa mga nangyari. I felt degraded. He even mocked me for having nothing. I feel so pathetic in front of him.
Delaney's POV After that incident, hindi na ako binalikan noong dalawang lalaki na inutusan ni Lark na abduct-in ako. It has been three days, and in that three days everything goes smoothly. Ayoko mang gamitin ang perang iniwan ni Lark dahil baka sumbatan niya ako, pero wala akong choice. Hindi ko na rin pinag-isipan at in-analyze pa ng mabuti kung para saan ba talaga ang pera: kung ginamit nya iyon para patahimikin ako which I would willingly do even without his money, or isasama niya iyon sa kinuha ko sa kaniya at babayaran ko rin. Bahala na. Bahala na ang bukas. Bahala na ang problema sa sarili niya. Kung nasaang lupalop man si batman, bahala na rin siya. Binayaran ko lahat ng existing kong utang at halos lahat ng nabili kong gamit ay para kay Mikas. Sobrang saya niya noong bilhan ko siya ng mga laruan at Milo, na paborito niya. Hindi siya sanay sa gatas dahil kulay puti raw. Ang gaan sa puso na makita siyang masaya. Ang gaan sa dibdib na kahit papaano ay nabilhan ko siya ng mga
Delaney's POV"Take off your clothes and look at me."Nanatili akong nakatayo sa tapat ng pinto na ngayon ay nakasara na. Hawak ko pa rin ang malamig na busol. Halos manigas na ako sa kinatatayuan ko nang marinig ang boses na iyon at ang mga salitang sinabi niya. Ayokong lumingon. Ayoko siyang tingnan. Ayokong masaksihan ang mga bagay na hindi ko dapat makita. Mariin akong pumikit at pilit na napalunok kahit nanunuyo na ang aking lalamunan. Pakiramdam ko ay nasaid na ang laway sa aking bibig.Bumalik sa aking gunita ang gabi kung kailan una kong nakita at nakilala si Lark na siyang tumulong sa akin makaalis sa sitwasyon na ako rin mismo ang gumawa. I didn't believe it when he said that he was not a good person and I should not trust him even if he saved me. Still, I believe that he was nice and kind, and it turned out that he would only take advantage of me and my weakness. At dahil doon ay muli akong nakagawa ng isang pagkakamali na hindi ko akalaing mas magpapabaon pa sa akin sa l
Delaney's POV"Sa'n ikaw punta? I-Ikaw alis?"Hindi ko magawang sagutin si Mikas sa mga tanong niya. Nanatili akong nakayuko habang hawak siya sa magkabilang braso. Mahigpit na nakatikom ang bibig ko at mariin ang pagkakapikit ng aking mga mata—pinipigilan ang mga luha sa paglaya. Ngunit mas ibayong sakit lang ang naramdaman ko dahil sa ginawa ko."Bakit—bakit hindi ako pede sama? Sama ako, ate Nani." Mas lalo lang akong naiyak nang i-pat niya ang ulo ko. Hindi ko na itinago sa kaniya ang aking mukha, nag-angat ako ng ulo at tiningnan siya ng mataman sa mata. Puno ng pagtataka ang kaniyang inosenteng mga mata—nagtatanong kung bakit ako umiiyak. "Mikas . . ." hirap na hirap kong bigkas."Bakit ikaw iyak na naman?" Umiling ako, pilit nilalabanan ang pagtangis sa kaniyang harap ngunit hindi ako nagtagumpay. My mind was flooded with thoughts. Daig pa ang sinulid na nagkabuhol-buhol. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Kung saan ba ako magsisimula. O kung uumpisahan ko pa ba. Nahahati
Lark's POV (taglish language ahead)— 5 months ago —I was standing near the window of my room, staring blankly at the sky. I don't know what time it is already. Hindi ko alam kung malapit na ba ang pagsapit ng gabi o talagang madilim ang kalangitan kaya madilim din ang paligid. I can still feel the heaviness on my chest every time I think about my family's expectations on me—they are pressing against my chest like a hydraulic press. Making it hard for me to breathe easily. I clenched my right fist tightly inside my pocket while I gripped at the edge of the window sill.Nakuha ng isang mahinang tunog ang aking atensyon. Agad kong nilingon ang kamang kinaroroonan ni Janessa. She was already sitting on the bed behind me. Nababalutan ng makapal na kumot ang kaniyang katawan at kita ko ang panghihina sa malungkot niyang mukha. Her body looked thinner than before. Her face was as pale as silver. The yellowy light of lamp shade casting over the whole room makes her look even more fragile."
Delaney's POV Halos isang linggo na rin ang nakalipas simula nang magsimula akong magtrabaho sa bahay ni Lark. All-in-one at all-around ako sa bahay niya dahil pagkadating na pagkadating ko roon ay pinaalis niya ang mga katulong niya. He literally fired all of them. Naghalo ang iba't ibang emosyon sa dibdib ko noong mga oras na iyon: nagalit ako sa kaniya, nainis, nairita. Gusto ko siyang pagsabihan, pero parang nagkaroon ng silencing spell ang bibig ko—hindi ko magawang magsalita at ipagtanggol ang mga dati niyang katulong. Na-guilty ako ng sobra. Inagawan ko sila ng trabaho. Pakiramdam ko ako mismo ang nagpalayas sa kanila. The elder woman even asked me for help para lang pabalikin sila o huwag ng paalisin, pero wala rin akong nagawa kahit umiiyak na siya sa harap ko. Hindi ko alam na ganoon pala siya kasama. He's a cold-hearted person who doesn't care about the feelings of others basta nakukuha at nagagawa niya ang mga gusto niya.Later that night, hindi pa man nagsisimula ang kal
Delaney's POV"One more time," utos ni Veron. Nakatayo siya sa gilid ko habang hawak ang isang magazine na kalaunan ay idinagdag niya rin sa dalawang magazine na nakapatong sa ulo ko. I tried my very best na hindi mahulog ang magazines sa ulo habang dahan-dahang naglalakad sa kahabaan ng living room ng bahay ni Lark.Magka-cross ang mga braso ni Veron habang bahagyang nakataas ang kaniyang kilay at kinikilatis ang bawat lakad at galaw ko. Isa iyong dahilan upang ma-conscious ang katawan ko. Pa-uga-uga ang katawan ko dahil sa taas ng heels na pinasuot niya sa akin. Malapit na ako sa may pader nang biglang mahulog ang magazine na kalalagay niya hanggang sa nahulog na rin ang dalawa pa. "I'm sorry," hingi ko agad ng paumanhin dahil baka magalit siya. Ako na mismo ang pumulot sa mga magazine at mabilis iyong ibinalik sa ulo ko. Akmang lalakad ulit ako nang magsalita siya. "We can do it again later . . . or tomorrow." Kinuha niya ang magazines sa akin at itinapon sa sofa. "Just keep pract
Delaney's POV Muling huminto ang kotse ni Lark sa tapat ng isang building. Akmang bubuksan ko na ang pinto para sana lumabas nang um-echo ang boses ni Lark sa loob ng sasakyan. "Stop!" Seryoso ang kaniyang boses. Mabilis kong inilayo ang kamay ko sa pinto. "Okay?" Naunang bumaba si Lark at pinagbuksan ako ng pinto. Inilahad niya pa ang kaniyang kanang kamay at inalalayan ako na parang isang prinsesa. Hindi niya binitawan ang kamay ko hanggang sa tuluyan kaming makapasok sa loob ng restaurant.Antique ang style ng restaurant. Sa labas pa lang ay malalaman mo na agad na mayayaman lang ang may afford na makakain sa ganitong klaseng kainan. Si Lark ang nagbukas ng pinto at pinauna niya akong pumasok bago siya sumunod. Amoy at lamig ng aircon ang unang bumati sa balat at ilong ko. Tuyong lavender ang halimuyak na kumakalat sa buong paligid. Halos bilang lang din ang mga taong naroon at halos lahat ay pawang magkasintahan, base na lang din sa kanilang kilos at kung paano sila ngumiti at
Delaney's POV"Good afternoon, Sir!" Bati ng dalawang saleslady nang makapasok kami sa loob ng isang boutique. Tango lang ang isinagot ni Lark."Good afternoon, ma'am!" Bati naman nila sa akin noong tumapat ako sa kanila. Hindi ko na sila nagawang batiin pabalik nang tuloy-tuloy akong hilahin ni Lark papasok. Kaya ngumiti na lang ako at bahagyang yumuko.Nagpumiglas ako kaya binitawan ni Lark ang kamay ko. Nangunot ang noo ko habang nakatingala sa kaniya. "P'wede bang kumalma ka? Ano bang pinagmamadali mo? May sale ba ngayon at takot kang maubusan ng mura?" "Funny, Delaney," sarcastic niyang saad."Buti naintindihan mo," pabulong kung saad. Ang perception ko kasi sa mga mayayaman at English speaking na katulad niya ay hindi nakakaintindi ng humour na pang-mahirap."I am Filipino. I can understand Tagalog.""E, iyong joke ko, naintindihan mo ba?""Of course—enough with the useless chitchats," saway niya sa akin kaya napaikot na lang ang mga mata ko. Naupo ako sa naroong single sofa a
Delaney's POV"Masarap ba?" Nakangiti kong tanong habang pinapanood si Mikas na kumakain sa harap ko."Sarap, Ate Nani! Hihi!" Tumawa pa siya sabay subo ng spaghetti. Hawak niya sa kaliwang kamay ang isang drumstick at kinakaway-kaway niya iyon. Gumagalaw-galaw pa ang kaniyang katawan na animo'y bulate—sa kaniyang kilos ay alam kong masaya siya at nag-eenjoy siya sa kinakain niya. Hindi ko mapigilan ang sarili ko na maging emosyonal habang pinapanood siya. Hindi ako malungkot. It was more like being emotional out of happiness. Bago rin ang kaniyang gupit. Noong huli kong bisita sa kaniya ay malago na ang kaniyang buhok. Palagi na rin siyang mabango at nakakakita ako ng damit na suot niya na wala naman siya dati. Mukhang binilhan siya ni Mother Eliza ng bagong mga damit at mukhang alagang-alaga talaga siya rito. Hindi katulad noong magkasama kami na palagi siyang amoy araw."Kelan mo ako sundo, Ate Nani?" Naputol ako sa pag-iisip nang marinig ko ang cute niyang boses. Hindi siya nakati
Delaney's POV Pagkatapos kong basahin at pirmahan ang agreement na binigay sa akin ni Lark ay kumain na muna ako. Bigla akong nawalan ng gana, pero hindi ko matiis ang gutom na pilit pa ring sumasagi sa tiyan ko. Pagkatapos kong kumain ay umakyat na ako sa taas. Wala roon ang kwarto ko. Ibibigay ko lang kay Lark ang papel. Nang makarating ako sa tapat ng kaniyang kwarto ay nagdalawang isip pa ako kung kakatok ba ako o bukas ko na lang iaabot sa kaniya dahil baka nagpapahinga na siya, pero naisip ko na baka hindi ko na naman siya maabutan bukas. Hindi pa lumalabas ang araw ay umaalis na siya at bumabalik kapag nakalubog na ang araw. Hindi ko alam kung may lahi bang bampira itong si Lark. Masyado siyang dedicated sa kanilang kompanya.Ilang beses akong kumatok, pero walang sumasagot. Tinapat ko sa pinto ang tenga ko at pinilit pakinggan sa loob, pero useless lang din dahil mukhang makapal ang kahoy na nagsisilbing pinto. Hindi ko rin alam kung bakit nanatili pa ako ng ilang minuto sa h
Delaney's POV Halos isang linggo na rin ang nakalipas simula nang magsimula akong magtrabaho sa bahay ni Lark. All-in-one at all-around ako sa bahay niya dahil pagkadating na pagkadating ko roon ay pinaalis niya ang mga katulong niya. He literally fired all of them. Naghalo ang iba't ibang emosyon sa dibdib ko noong mga oras na iyon: nagalit ako sa kaniya, nainis, nairita. Gusto ko siyang pagsabihan, pero parang nagkaroon ng silencing spell ang bibig ko—hindi ko magawang magsalita at ipagtanggol ang mga dati niyang katulong. Na-guilty ako ng sobra. Inagawan ko sila ng trabaho. Pakiramdam ko ako mismo ang nagpalayas sa kanila. The elder woman even asked me for help para lang pabalikin sila o huwag ng paalisin, pero wala rin akong nagawa kahit umiiyak na siya sa harap ko. Hindi ko alam na ganoon pala siya kasama. He's a cold-hearted person who doesn't care about the feelings of others basta nakukuha at nagagawa niya ang mga gusto niya.Later that night, hindi pa man nagsisimula ang kal
Lark's POV (taglish language ahead)— 5 months ago —I was standing near the window of my room, staring blankly at the sky. I don't know what time it is already. Hindi ko alam kung malapit na ba ang pagsapit ng gabi o talagang madilim ang kalangitan kaya madilim din ang paligid. I can still feel the heaviness on my chest every time I think about my family's expectations on me—they are pressing against my chest like a hydraulic press. Making it hard for me to breathe easily. I clenched my right fist tightly inside my pocket while I gripped at the edge of the window sill.Nakuha ng isang mahinang tunog ang aking atensyon. Agad kong nilingon ang kamang kinaroroonan ni Janessa. She was already sitting on the bed behind me. Nababalutan ng makapal na kumot ang kaniyang katawan at kita ko ang panghihina sa malungkot niyang mukha. Her body looked thinner than before. Her face was as pale as silver. The yellowy light of lamp shade casting over the whole room makes her look even more fragile."
Delaney's POV"Sa'n ikaw punta? I-Ikaw alis?"Hindi ko magawang sagutin si Mikas sa mga tanong niya. Nanatili akong nakayuko habang hawak siya sa magkabilang braso. Mahigpit na nakatikom ang bibig ko at mariin ang pagkakapikit ng aking mga mata—pinipigilan ang mga luha sa paglaya. Ngunit mas ibayong sakit lang ang naramdaman ko dahil sa ginawa ko."Bakit—bakit hindi ako pede sama? Sama ako, ate Nani." Mas lalo lang akong naiyak nang i-pat niya ang ulo ko. Hindi ko na itinago sa kaniya ang aking mukha, nag-angat ako ng ulo at tiningnan siya ng mataman sa mata. Puno ng pagtataka ang kaniyang inosenteng mga mata—nagtatanong kung bakit ako umiiyak. "Mikas . . ." hirap na hirap kong bigkas."Bakit ikaw iyak na naman?" Umiling ako, pilit nilalabanan ang pagtangis sa kaniyang harap ngunit hindi ako nagtagumpay. My mind was flooded with thoughts. Daig pa ang sinulid na nagkabuhol-buhol. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Kung saan ba ako magsisimula. O kung uumpisahan ko pa ba. Nahahati
Delaney's POV"Take off your clothes and look at me."Nanatili akong nakatayo sa tapat ng pinto na ngayon ay nakasara na. Hawak ko pa rin ang malamig na busol. Halos manigas na ako sa kinatatayuan ko nang marinig ang boses na iyon at ang mga salitang sinabi niya. Ayokong lumingon. Ayoko siyang tingnan. Ayokong masaksihan ang mga bagay na hindi ko dapat makita. Mariin akong pumikit at pilit na napalunok kahit nanunuyo na ang aking lalamunan. Pakiramdam ko ay nasaid na ang laway sa aking bibig.Bumalik sa aking gunita ang gabi kung kailan una kong nakita at nakilala si Lark na siyang tumulong sa akin makaalis sa sitwasyon na ako rin mismo ang gumawa. I didn't believe it when he said that he was not a good person and I should not trust him even if he saved me. Still, I believe that he was nice and kind, and it turned out that he would only take advantage of me and my weakness. At dahil doon ay muli akong nakagawa ng isang pagkakamali na hindi ko akalaing mas magpapabaon pa sa akin sa l