Chapter Six - Abducting Delaney

Delaney's POV

Isang linggo na rin ang nakalipas ngunit paminsan-minsan ay nakakaramdam pa rin ako ng kaba. Naaalala ko ang ginawa kong pagkuha ng pera sa lalaking nakakuha ng virginity ko. Natatakot ako na baka ipahanap niya ako at ipakulong dahil sa ginawa ko. Pero pilit ko na lang isinisiksik sa utak ko na kabayaran lang ang kinuha kong pera sa kaniya sa pagkuha niya ng virginity ko. Isang linggo na rin ang nakakalipas pero hindi pa rin ako makahanap ng trabaho. Paminsan-minsan ay nanlilimos na rin ako sa tabi ng kalsada o kaya ay sa mga paradahan ng jeep may maipambili lang ako ng pagkain at gatas ni Mikas. Halos naisa-isa ko na ang mga office sa bayan namin ngunit ni isa ay walang tumanggap sa akin, ultimo pagiging janitress ay pinatos ko na—but it's either they aren't hiring, I am disqualified, or no vacancy. 

Pagod na ako. Emosyonal at pisikal. Sobra-sobra na nga ang pag-fa-fasting na ginagawa ko. Sa taas pa ng bilihin ayos lang na ako ang magutom huwag lang ang kapatid ko. Tanging pag-inom na lang ng tubig ang ginagawa kung panandaliang pampawi ng gutom habang naglalakad sa ilalim ng mainit na sinag ng araw—naghahanap ng trabaho. Pasuko na ang katawan ko, ang utak ko. Pero mas pinili kung lumaban sa kabila ng hirap. 

Isa pang katangahan na nagawa ko ay ang mawala ang cellphone ko—hindi ko alam kung saan ko naiwan o baka naman nahablot na ng mga snatcher sa kanto ng hindi ko man lang namamalayan. Kahit gaano pa ako kadesperado hindi na ako bumalik sa nightclub na iyon. Kahit may mga gabi na parang nawawala na ako sa sarili kong katinuan. Naiisip ko na total marumi na rin naman ako, sasagarin ko na. Magkapera lang. Pero palaging may pumipigil sa akin.

Pakiramdam ko pinagkaitan ako ng langit. Hindi ko alam kung anong nagawa kung malaking kasalanan upang magkaganito ang buhay ko—namin. The weight of the world keeps falling on my shoulder. I am struggling. I have been keeping it all together, but I am losing hope. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Wala akong ibang maaasahan. Sobrang desperado na ako.

"Palimos po!" Kumatok ako sa pinto ng kotse na huminto sa harap ko. Pinunasan ko ang salamin ng bintana gamit ang laylayan ng damit ko. "Ma'am, Sir, palimos po. Kahit limang Piso lang ho. Pambili lang ho ng pagkain." Muli akong kumatok. Hanggang sa bumaba ang salamin ng bintana at bumungad sa akin ang mukha ng isang lalaki. Titig na titig ito sa akin hanggang sa tuluyang sumilay ang ngisi sa kaniyang labi. 

"Palimos po," mababa ang boses na saad ko. Napahawak na lang ako sa aking tiyan ng muli iyong tumunog. Kumukulo na ang tiyan ko sa gutom. Tanghali na. Pakiramdam ko nasusunog ang balat ko sa init ng panahon. Sigurado akong gutom na si Mikas. Kailangan ko ng umuwi, pero hindi pa sapat ang nalilikom kung pera. 

"Sir, kahit bente lang ho, oh. Maawa na ho kayo sa 'kin," pagmamakaawa ko. Napaurong ako ng bigla niyang buksan ang pinto ng kaniyang sasakyan at bahagyang lumabas. Kitang-kita ko kung paano nagtaas baba ang kaniyang paningin sa katawan ko. 

"Bibigyan kita ng higit pa sa bente kung . . ." ngumiti ito, pero alam kung may mali sa ngiti niyang iyon. "Kung sasama ka sa 'kin. Ang ganda-ganda mo tapos namamalimos ka lang dito." 

Unti-unting gumapang ang kaba sa aking dibdib nang bigla niyang hinablot ang kamay ko. 

"Bibigyan kita ng isang libo basta sumama ka sa 'kin. May gagawin lang tayo. Saglit lang." Bahagya niya akong hinila pero nagmatigas ako at umiling. "Hindi 'to matagal. Saglit lang 'to. Gusto mo ng pera, 'di ba?"

"Hi-Hindi na ho. Sa iba na lang ho ako mamamalimos." Hinila ko ang kamay ko sa kaniya habang ang isa kung kamay ay mahigpit na nakakapit sa suot kung bestida. "Natatakot na ho ako sa inyo," hindi ko rin alam kung bakit ko sinabi 'yon. Mas humigpit ang kapit niya sa braso ko at pilit akong hinila papasok sa sasakyan niya pero pinilit kung magpumiglas habang nakahawak sa pinto ng kotse upang hindi niya tuluyang mahila sa loob. 

"Lahat ng bagay ngayon ay may kapalit. Wala ng libre. Sigurado akong masasarapan ka rin sa i-o-offer ko sa 'yo kapalit ng pera na hinihingi mo." 

"Ayoko na po! Please, bitawan n'yo ako. Sa iba na lang ho ako mamamalimos, please po." Sa mga oras na 'yon pakiramdam ko si kamatayan ang nasa harap ko. Damang-dama ko ang malakas na pintig ng maliit na laman sa loob ng dibdib ko na mas lalong nakakadagdag sa panghihina ng katawan ko. Instinctively, hinampas ko siya sa mukha. Sinadya kong tamaan ang kaniyang mata dahilan upang lumuwag ang kapit niya sa 'kin, at kinuha ko ang pagkakataon na iyon upang makawala sa kaniya. Sinipa ko ang pinto ng kotse at mabilis na tumakbo palayo. Sumingit ako sa maraming tao para hindi niya ako makita kung sakaling may balak pa siyang habulin ako.

Hindi ako nagpatuloy sa pamamalimos. Mas pinili ko na lang umuwi dahil baka mapahamak pa ako. Hindi pa ako p'wedeng mamatay. Bata pa si Mikas. Kailangan niya pa ako. Kung meron man akong isang rason upang magpatuloy—'yon ay ang kapatid ko. Sa kaniya lang ako kumukuha ng lakas upang magpatuloy. I am the only family he has, and he is the only family I have left. We only have each other in this cold and cruel world. 

Agad akong dumeritso sa bahay ni Aling Poning—as usual dahil wala naman akong ibang mapag-iiwanan kay Mikas. Kapag meron namang ginagawa si Aling Poning ay wala akong choice kundi ang isama siya sa panlilimos. Ayoko sanang ipakita sa kaniya ang ganoong bagay. Ayokong matutunan niya kung anong ginagawa ko. I've been trying everything, holding on, just so I could give him the life fate denied to give me. Ayokong maranasan niya ang buhay na dinaranas ko ngayon. I want to give him a better life, but how could I give it to him when I couldn't even make my situation better?

Kahit hindi gusto ni Aling Poning ay pinilit kung iwanan sa kaniya ang kalahati ng perang nalikom ko sa pamamalimos. Wala rin kasi akong mabibigay sa kaniya kapalit ng pag-aalaga niya kay Mikas kahit hindi naman nila kami kadugo. Una kong pinakain si Mikas hanggang sa makatulog siya. Gabi na rin at gusto ko ng magpahinga. Maaga pa akong lalabas bukas at mag-iisip, magdedelihensya kung sa paanong paraan na naman ako kikita ng pera. Tanging tinapay lang at tubig ang kinain ko. Sa sobrang pagod na nararamdaman ko ay baka sakaling hindi ko na maramdaman ang gutom. 

Kalalabas ko lang sa banyo nang makarinig ako ng mahihinang katok sa pinto ng aming bahay. Agad akong kinabahan dahil ang una kung naisip ay ang lalaking nambastos sa akin kanina. Baka nagalit ito, hinanap ako, at ngayon ay gusto niyang gumanti sa ginawa kong pananakit sa kaniya. Mahigpit ang naging kapit ko sa tuwalyang nakapulupot sa aking katawan. Sinilip ko si Mikas sa kaniyang higaan at mahimbing ang kaniyang tulog. 

"Delaney, gising ka pa ba? Si Poning ito." Nakahinga ako ng maluwag nang magsalita ang tao sa labas. Agad kung nabosesan si Aling Poning bago pa siya magpakilala kaya binuksan ko agad ang pinto at nilabas ito. 

"A-Aling Poning, ikaw ho pala iyan. Akala ko ho kasi kung sino. May kailangan ho ba kayo?" Pag-uusisa ko. 

Bahagya siyang ngumiti at sa mababang tono ay nagsalita ito. "Pasensya ka na, ha. Nakalimutan ko kasing banggitin sa iyo kanina. Tinawag kita dahil hindi ako mapakali." 

Nangunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. "Ano ho ba 'yon? May problema ho ba?" 

"May nagawi kasi ritong dalawang lalaki kanina. Hinahanap ka nila."

"Po?"

 "Magagara ang suot, mukhang mayaman. Hindi ko natanong ang kanilang pangalan. Kamag-anak mo ba ang mga iyon?"

Mas lalong nangunot ang noo ko. Pinilit kung balikan sa aking gunito kung meron ba kaming kamag-anak na mayaman. Hindi ko alam. Meron kaming kamag-anak, sure ako sa bagay na iyon. Mayaman? Meron siguro. Pero ang hahanapin kami—ako? Bakit? Para saan? They don't care about us. The last thing I remembered, lahat sila tinalikuran na kami matapos kaming iwan ng mga magulang namin. Kaya nakapagtataka na hahanapin nila kami ngayon. Imposible—

Nahinto ang pagdaloy ng mga iniisip ko nang maalala ko ang isang lalaki. The one who I stole money from. Alam ko mayaman siya. The amount of money I saw in his wallet that time still feels like a dream to me. From that moment, I knew he was wealthy. Possible kaya na siya ang nagpapahanap sa 'kin? Para pagbayarin ako sa ginawa ko? 

"Ano hong sinabi n'yo? Wala ho kasi kaming kamag-anak na mag-aabalang ipahanap kami lalo na kung pagtulong sa amin ang pakay nila." 

"Sinabi ko na lang na hindi kita kilala at baka mali sila ng lugar na napuntahan. Nininerbyos ako, Neng." 

"Pasensya na ho kayo, Aling Poning, ah. Baka rin ho nagkakamali lang sila." 

Tumango-tango na lang si Aling Poning. Ngumiti na lang ako sa kaniya upang hindi na siya maghinala pa. Nagpaalam na siya na babalik na sa kanilang bahay at pinaalalahanan na mag-ingat palagi. Ni-lock ko ang pinto at pinatuyo na ang aking buhok. Sa kabila ng pagkabalisa at kaba ay pinilit kong matulog. Kailangan ko ng makahanap ng trabaho. Babayaran ko siya kahit anong mangyari. Kapag may pera na ako kahit ako pa mismo ang humanap sa kaniya.

"Palimos po! Palimos po, Maam, kahit bente lang ho." Isinahod ko ang kamay ko nang ibaba ng isang babae ang bintana ng kaniyang sasakyan. Bahagya niyang ibinaba ang suot na salamin at sinilip ako. Alam ko na agad kung anong tumatakbo sa isip niya—bakit sa ganitong itsura ko, e , namamalimos ako, pero hindi ko na lang siya pinansin at umiwas na lang ako ng tingin. 

"Salamat po," saad ko nang abutan niya ako ng bente. Agad ko iyong isinilid sa bulsa ng suot kung bestida at dumeritso na sa kasunod pang kotse. Sinamantala ko ang kahabaan at katagalan ng traffic upang mamalimos. I made sure na mauunahan ko 'yong mga bata na nanghihingi lang din. Ayoko silang agawan sa maaaring ibigay rin sa kanila, pero wala kaming magagawa lahat. May kapatid akong naghihintay sa akin. Isa pa, kailangan kong maabot ang quota ko ngayon. Dalawang buwan na rin kasi akong hindi nakakabayad ng upa sa bahay. Nagmakaawa lang ako sa landlord na kung maaari ay huwag niya muna kaming paalisin at gagawa ako ng paraan. Malaki pa rin ang pasasalamat ko dahil kahit papaano, kahit hindi namin pagmamay-ari ay meron kaming natutulugan at natutuluyan ng kapatid ko. Hindi ko rin hahayaan na mapaalis kami roon. As much as I don't want Mikas to see what I am doing, I don't want him to experience not having a home—ayoko siyang itira sa lansangan. Ayokong maranasan niya na matulog sa tabi ng kalsada, sa kariton, sa ilalim ng tulay, o kung saan pa man na maaaring pagpalipasan ng gabi. Ayokong maranasan niya 'yon. He's too innocent and pure to experience that. That is one of the reasons, as well, why I can't give up in this life.

"Salamat po!" Malaki ang ngiti na pasasalamat ko. Yumuko pa ako sa harap niya habang mahigpit ang kapit ko sa 50 pesos na binigay niya. 

"Maganda ang panahon, ah," nangingiting usal ko sa aking sarili. "Mukhang makakarami ako ngayon." Tumingala ako at pinagmasdan ang kagandahan ng panahon. Maaliwalas ang paligid. Maraming sasakyan. Maraming tao. Marami akong mahihingan. Sa totoo lang, hiyang-hiya na ako, pero wala akong ibang pagpipilian kundi ang lunukin ang sarili kong pride ibalandra ang mukha ko at mamalimos. Ayokong maging irresponsible na kapatid kahit hindi ko naman responsibilidad ang ganito. 

Lumipas ang oras. Init ang ilang pagkalam ng tiyan ang tiniis ko. Bumati sa akin ang kulay orange na kulay ng langit nang tumingala ako. Paglubog ng araw ang nagsisilbi kong senyales na kailangan ko ng huminto, umuwi, at magpahinga, para bukas ay mayroon ulit akong lakas magpagala-gala sa kalye. 

Baka umiiyak na naman si Mikas. Ibinigay ko kasi siya kay Aling Poning nang tulog pa kaya hindi niya alam na umalis na naman ako. 

Dumaan ako sa palengke at bumili ng makakain namin mamaya. Ibinili ko na rin ng gatas at diaper si Mikas. Gusto ko sana siyang bilhan pa ng pasalubong pero baka maubos na itong pera na nalikom ko at hindi ako makapagbayad ng upa. 

"Tiis lang, baby ko. Magkakapera rin ng malaki si ate at mabibilhan din kita ng maraming laruan at pasalubong tuwing aalis si ate," pagkausap ko sa aking sarili habang labit sa magkabila kong kamay ang mga pinamili ko. Medyo malayo ang napuntahan ko kaya halos madilim at gabi na ay nasa kalsada pa rin ako. Malalaking hakbang ang ginagawa ko upang makarating agad. Hindi na ako nag-abalang sumakay. Hindi iyon kasama sa budget ko. Hangga't kaya kong lakarin ay lalakarin ko. Hindi ko alam, pero nag-aalala ako para kay Mikas. Alam ko namang nasa mabuting kamay siya, pero hindi ko mapaliwanag ang nararamdaman ng dibdib ko—na para bang may hindi magandang mangyayari. Panay ang lingon ko sa likod, kaliwa, at kanan ko dahil pakiramdam ng katawan ko ay may nagmamasid sa akin. 

Mas binilisan ko pa ang ginagawa kong paglalakad. Mahigpit ang kapit ko sa plastic na dala ko. Malapit na ako sa parte kung saan walang masyadong dumadaan na tao, bahagya lang din ang liwanag dahil patay-sindi na ang ilaw sa poste. Waring may bumubulong sa akin na huwag na akong dumeritso roon, pero kailangan ko ng makauwi as soon as possible. Wala akong ibang alam na daraanan. 

Muli akong lumingon sa likuran ko at tiningnan kung may kahina-hinala bang nakasunod sa akin hanggang sa bigla na lang akong mabangga—at sure ako na hindi pader ang nabangga ko. 

"Gotcha!" Energetic na anunsyo ng isang boses. Nang humarap ako sa nabunggo ko ay agad na nanlaki ang mga mata ko lalo na ng makita ang kaniyang mukha. "S'ya ba 'yon?" 

"That's her! The one and only." 

Alam kong ako ang pinag-uusapan nila kaya agad akong tumakbo upang tumakas sana, pero agad niya rin akong nahablot. Dahilan upang mabitawan ko ang dala kong plastic dahil sa ginawa niyang paghila sa akin. 

"TULONG! TULUNGAN N'YO AKO!" Iyon na lamang ang mga katagang huli kung nabanggit nang tuluyan na nila akong isakay sa loob ng kotse at salpakan ng tela sa aking bibig at ilong.