KABANATA 5

“Huy, ma'am. May problema po kayo? Anyare? Kanina pa kayo tulala.”

Umayos ako ng upo nang sumulpot si Mei sa tabi ko. “Ayos lang ako, ano ka ba kung ano-ano sinasabi mo. Medyo pagod lang ako."

“Naku, kanina pa kayo hinahanap at tinatawagan ni Sir Lance. Yong cellphone niyo po oh nandyan lang." Tinuro niya ang cellphone ko gamit ang nguso niya.

Mukhang namimilosopo pa nga siya. Nang buksan ko ang phone ko ay 5 missed call kaya agad na akong tumayo.

“Una na ako, salamat Mei." Iniwan ko siya at mabilis na umalis.

Naabutan ko si sir Lance kasama ang lalaking ayaw kong makita muli. Pumasok na ako sa meeting office at umupo sa tabi ni sir Lance.

“Good morning, sorry I'm late. Hindi ko po napansin ang tawag niyo sir," aniya ko.

Nginitian niya ako. “Don't worry everything is good—”

“No!" Pareho naman kaming napatingin ni Sir sa kaniya. ”Mr. Lance, I don't like your employers  behavior. It's look that the both of you lacks the important qualities we look for in our business partners."

Napairap ako sa sinabi nito. Naghingi ng paumanhin si sir sa kaniya.

“Ms. Legazpi, Please apologize," utos ni Sir Lance sa akin.

Ayaw ko man ay wala na akong nagawa pa. “Sorry, Mr. Villamor. I'll make sure next time hindi na po ako ma-le-late sa meeting."

Ngumiti ako ng pilit l. Nakatingin ako sa kung saan habang nagsasalita. Ayokong makita ang itsura niya. Kahit papaano ay susubukan ko pa ring umiwas sa kaniya.

Nang matapos ang mga mahalagang pinag-usapan ay mabilis na kaming nagpa-alam ni sir sa kaniya at pareho na kaming lumabas agad sa meeting office.

“Ms. Sien Legazpi, I need go back to our company. Maraming pinapagawa si Ma'am. Sana maging maayos ang daloy ng projects dito."

Nagulat ako sa sinabi ni Sir. “Pero teka, Sir. Nga'yon pa lang inaamin kong hindi ko kaya ang projects na'to. Don't expect too much from me. Ayoko pong masira ang pangalan  niyo kay ma'am pero—"

Hindi ko natapos ang sasabihin ko ng ngumiti lang siya ng pilit. “Don't worry, okay lang masira ang pangalan at reputasyon ko sa kumpanya, nasasayo na iyon Miss Sien kung ‘yon ang gusto mo but still I believe you can do this."

“Pero sir—"

Hinawakan niya ang balikat ko at tinapik-tapik iyon. “Don't worry, I'll handle some of your works before I leave. But please focus on this projects."

Pinagmasdan ko na lang na umalis si Sir. Wala na rin akong nagawa pa. Madami na rin siyang naitulong sa akin at super hangang-hanga ako sa pagiging gentleman niya. Super bait niya rin at susubukan ko pa ring gawin ang lahat para maging maayos ang project proposals namin.

“Please excuse me again, Ms. Legazpi. Mr. Villamor the CEO of this company wants to talk to you again privately.”

Habol hininga ako ng biglang sumulpot si sir George sa aking harapan. Inulit niya ang kaniyang sinabi at balak niya pang ulitin ulit iyon ng hindi ako sumagot.

“Susunod po ako Sir," sagot ko at nagpaalam na pupunta muna ako sa comfort room.

Sinadya ko namang magpatagal dito sa loob ng cubicle. Sinigurado ko ring maglakad ng matagal.

Pinag-isipan ko ng maayos kagabi kung pa'no ko masusulusyunan ang problema ko sa kanya. Nag-research ako tungkol sa issues noon pero wala ng ibang update.

Kitang-kita ko naman mula rito si Sir George na nasa front door ng opisina ng CEO. Mukhang kanina pa siya sa labas base sa itsura niyang parang iniinda ang sakit ng paa.

“Goodluck," salubong sa akin niya sa akin at akmang ipagbubukas niya pa ako ng pintuan pero pinigilan ko siya.

May itatanong sana ako sa kanya pero tumunog ang cellphone ko. Nabasa ko ang message ni mama, dumating na raw si Ate.

Mas lalo tuloy akong kinabahan. Mabuti na rin at nandito na ako sa opisina ng CEO gagamitin ko na rin ang pagkakataong ito na makapagpaalam. Dapat pala kanina ay nagkunwari na akong mabait, sana man lang ay mapayagan niya ako.

“Your team haven't started yet then hihingi ka na ng leave? Shame on you."

Napakagat ako sa labi sa sinabi niya. Ininsulto niya pa ako, inalala ko tuloy ang ginawa niya kahapon. Sinubukan ko pa namang kalimutan agad ang lahat ng nangyari para maituloy ko pa ang trabaho ko.

“Isang araw lang naman po Mr. Villamor. And I also prepare all of the documents na possibleng ihihingi niyo bukas," paliwanag ko ng maayos.

“Tsk." Tanging sagot niya.

Nagpaalam na akong lalabas pero pinigilan niya ako. “We're not done yet. I want ot hear your decisions about yesterday—”

“Pasensya na po, pero wala talaga akong matandaan. Kahit ano pa man ang gawin niyo." Ito na lang ang naisip kong paraan para maiwasan siya - ang patuloy na magkunwari.

“Keep pretend huh?" Tumayo siya sa kaniyang pagkakaupo.

“S-Stop.. Huwag mong subukang lumapit sa akin." Hindi ko alam kung bakit mas bumibilis ang kabog ng dibdib ko.

Siguro ay natatakot ako sa kung anong gagawin niya. Hindi siya nakinig at lumapit pa rin.

“May nunal ka sa left breast mo, hindi ba? Kapag napatunayan kong tama ako ay susundin mo ang ipapagawa ko," sabi nito.

Napahawak tuloy ako sa aking dibdib sa sinabi niya. Bakit parang naaalala niya pa ang lahat? P-possibleng hindi siya lasing ng mga gabing iyon.

“Do what I say then I'll pay you. It's a win-win situations, right?"

Hindi ko mabasa sa mukha niya kung ang kaniyang binabalak. Pero napapaisip ako kung bakit gano'n na lang siya ka desperado, gaano ba ka importante ang ipapagawa niya.

“Sorry, pero sapat na sa akin ang kinikita ko. Hindi ko kailangan ng pera—”

“Then you regret it. Gusto mo na bang makilala ng lahat bilang mistress? Or better word as 'kabit ng CEO'?" Tumawa siya ng malakas sa sarili niyang sinabi.

Hindi ko makuha kung ano ang balak niya pero isa lang ang alam ko ay wala siyang pakialam sa pangalan niya.

Bigla siyang sumeryoso ng mapansing hindi ako natutuwa. Mas lumapit siya sa akin pero wala na akong kabang nararamdaman.

Dahil may text na naman ulit si mama. Sunod-sunod iyon, naka tingin lang ako sa cellphone ko nang bigla niya itong hablutin.

Balak ko sanang kunin pero tinaas niya ang kaniyang kamay. Hindi ko mapantayan ang kaniyang tangkad kaya sumuko na ako.

Tahimik ko na lang pinagdasal na sana ay hindi niya bubuksan ang cellphone ko. Ngunit, tumunog iyon. Kaya mabilis ang kilos ko at pinilit na makuha sa kaniya ang phone ko.

Pano kung si ate ang tumawag o ang mga anak ko. Hindi niya dapat p'wedeng malaman ng ganito kaaga.

“Stop! Wait, I'll answer this. Is this your boyfriend calling?" Tanong niya at lumayo sa akin.

Hinabol ko naman siya at pilit pa rin makuha iyon kaya hindi niya pa nasasagot ang tawag.

“Ano ba, ibigay mo sa akin ang cellphone ko!" Sigaw ko.

“It's just a phone come on, relax." Tumawa pa siya.

Hindi ko na tuloy siya napigilan nang pindutin niya ang answer button kaya napilitan akong tamaan ang ibabang pagkalalaki niya.

Napadaing siya at napaluhod na rin sa pamimilipit sa sakit. Mabilis kong nakuha ang phone at sinagot ang tawag.

“Sien, umuwi ka muna rito at kunin mo ang mga bata. Galit na galit ang ate mo," Rinig kong sabi ni mama sa kabilang linya.

“Mommy! Tita is shouting—”

Narinig ko pa ang boses ni Andi na umiiyak. “Hello, ma. Anak, Hello?"

Hindi ko mapigilan ang mag-alala kaya wala na akong pake kung marinig niya man ang pag-uusapan namin. Pero naputol na ang tawag.

Sa sobra kong pag-aalala ay hindi ko na siya pinansin at akmang lalabas na ng opisina. Kailangan kong makauwi ng maaga sa amin. Ang mga anak ko..

“W-Where do you t-think your going?" Tanong niya at malakas akong hinawakan.

Hinila niya ako papunta sa sofa at hiniga. Hindi ako magalaw dahil nasa ibabaw ko siya. Ang lapit rin ng mukha niya at masama akong tiningnan. Gusto kong sumigaw ng tulong at manlaban sa balak niyang gawin pero wala akong lakas.

Iniisip ko ang mga anak ko at kung ano na ang nangyayari sa bahay. Sunod-sunod rin ang pang ring ng cellphone ko. Pilit ko iyong inabot pero hindi ko makuha. Wala rin siyang pakialaman sadyang nanatili siyang nakatitig sa akin at bumaba ang tingin na iyon sa aking dibdib.

Mas nilapit niya ang kaniyang mukha sa akin at mariin akong hinalikan. Napapikit na lamang ako dahil wala na akong magagawa pa para pigilan siya.

Napakagat ako sa aking labi ng  maramdaman ang kaniyang mapusok na halik pababa sa aking dibdib.

“Ughh.." tanging lumabas sa aking bibig.

Pero napabalik ako sa aking sarili ng malakas niyang sinira ang butones ng aking blouse. Mabilis niya ring na un-hook ang suot kong bra.

    Napatakip na lamang ako sa mukha ko ng tumambad sa kaniya ang aking dede.

“Yes! I'm right you have a mole," mahinang bulong niya sa akin.

    Muli niyang nilapit ang kaniyang mukha sa akin habang nakangisi pero matalim ko lang siyang tiningnan sa mata na para bang hindi ako natatakot sa binabalak niya.

    Ngunit, nang maalala ko ang pagsira niya sa damit ko ay bigla ko siyang tinulak ng malakas at sabay hawak sa aking dibdib. Mabilis kong hinanap ang nasira kong blouse at ang bra ko pero bago ko pa iyon mahanap ay bigla na lamang bumukas ang pintuan ng office na aming kinaroroonan.

    Hindi ko alam ang gagawin ko nang bumungad si Secretary Hidalgo sa aming harapan pero bago pa niya akong makita na walang pang itaas ay naramdaman ko ang mabilis na kilos ni Sir Villamor.

    Nanatili akong nakatayo nang bigla niya akong yakapin habang sinisiguradong walang makikita sa akin.

    

    “Get out! Don't you know how to knock?” malakas niyang sabi.

    

    “Watch your tone! Wait, Is that Ms. Legazpi? Did you do something—”

 Napasiksik na lamang ako sa katawan ng lalaking ito nang akmang lalapit si Secretary Hidalgo sa amin.

  Mabilis rin naman itong lumabas ng office at sinunod ang utos ng CEO. Pero ang pinagtataka ko ay may hawak na agad ito ng cellphone bago lumabas.

    Kinabahan tuloy ako. ‘Kinunan niya kaya kami ng picture?'