Nobela ni Araxxcles

“Mommy, let's go! I'm ready!” Nataranta ako sa sigaw ng anak kong babae. Linggo nga'yon at wala akong trabaho. Ipapasyal ko ang kambal, niyaya ko si mama na sumama pero magpapa-iwan lang daw sya sa bahay. Maging si Andrei ay mas gustong magpa-iwan na lang din. Ang kapatid niya lang naman ang may gustong pumunta ng Mall dahil si Andrei ay mas gusto sa park na malapit lang dito sa amin. Nagpaalam na nga ako kay mama na aalis na kami at lumabas na nga kaming tatlo ng bahay at nagpara ng taxi. Napansin ko nga na sobrang luma na ng sapatos ni Andrei, isa lang din ang pares niya ng sapatos. Mabuti si Andi dahil may dalawang pares siya ng sandal. Hindi ko pinangarap na ganito ang sasapitin ng mga anak ko. Sobrang nagtitipid nga rin ako dahil alam kong darating ang araw na kakailanganin ko ng malaking halaga ng pera. Pero kahit man gano'n ay hindi iyon pwedeng gawing rason ko para hindi ko maiparanas sa kambal ang mga bagay na gusto nila. Binilhan ko sila par

“Gosh, seriously?” Mabilis kong inilapag sa table ng CEO ang dala ko nang may biglang pumasok dito sa office. “What's that? Sien, hindi ka ba nakakaintindi? Talagang nag-e-enjoy sa ginagawa mo ah!” Napairap ako sa sinabi ni Mich. Ang aga-aga at mukhang naghahamon siya ng away. Hindi ko na lang siya pinansin at naisipan na lang umalis pero sinundan niya naman ako. “Next week uuwi na si ma'am Valerie and for sure dito ‘yon dederetso, hindi ka ba nahihiya sa ginagawa mo? Engage na si Mr. Ace Villamor—” Hinarap ko siya. “Wow, hindi ako nahihiya? Great, coming from you? Sino niloloko mo?” sarcastic kong sagot. “And excuse me, hindi ako nakikipaglandian sa CEO. It's not my fault dahil siya ang unang lumalapit sa akin, hindi tulad sa'yo na parang linta dikit ng dikit sa taong may girlfriend noon,” dagdag ko. Tumalikod ako pero mabilis niyang akong hinawakan sa braso ko at medyo hinigpitan ang hawak sa akin. “Ayaw mo talagang makinig sa akin no!? What are yo

Bago mag 6 AM ay umaalis nako ng bahay. Tulog pa nga ang kambal kaya ibinilin ko na lamang kay mama na siya na ang maghatid sa kanila sa school at ako naman ang kukuha sa kanila mamaya pag-uwian na. Half-day lang naman ang class nila at 1 pm sila nagsisimula kaya mga alas kuwatro na rin sila umuuwi. Saktong 7 AM ang madalas kong dating dito sa kumpanya. Ito rin ang unang araw na magsisimula ang project ng mga Lao's sa Villamor's Company. At bilang head ng finance marketing ng aming team ay bale magiging doble na nga ang trabaho ko. “Hi, Mei. Good morning,” bati ko kay Mei nang makasalubong kami sa elevator. “Good morning din ma'am,” sagot niya sa akin. Tinapik ko siya sa braso sabay ngiti. “Hay, huwag mo na nga akong tawaging ma'am. Sien, na lang.” Napansin ko na masaya siya. Simula noong una naming pagkikita at hanggang ngayon ay hindi nagbago ang ngiti niya sa akin. Mga ilang taon na rin ang naging pagsasama namin. “Talaga? Sobrang tagal kong hinin

Umaabot ng isang oras bago ako makauwi sa tinutuluyan namin ni mama at ng mga anak ko. Maaga nga akong umalis sa trabaho nga'yon para maisundo ko ang mga anak ko sa school nila. Sobrang hirap dahil araw-araw akong nag-co-commute buti na lang rin ay sobrang lapit ng kindergarten school sa amin. Walang ibang nakakaalam tungkol sa kambal kong anak maliban sa pamilya ko at sa mga taga doon sa probinsya namin. Hindi narin nakakapagtaka na alam ni Mich ang tungkol don. Panigurado ay alam niya rin kung sino ang ama ng mga anak ko. Kailangan ko pa rin malaman ngayon kung sino nga talaga ang nagpapahanap sa akin noon. Dahil kung ang CEO nga siguro ay pwede ko siyang pagkatiwalaan. Huminto na nga ang taxi na sinasakyan ko at mabilis na akong bumaba. Medyo paloob nga ang inuupuhan kong bahay kaya hindi rin masyadong nakikita kung saan ako banda tumutuloy. “Ma?” tawag ko habang papasok ng bahay. Naaamoy ko ang niluluto niyang biko. “Mommy!” Nagulat ako sa biglan

“Naku ma'am, kung ayaw niyo sa sandwich akin na lang ah! Uubusin ko to.” Mabilis na kinuha ni Mei ang sandwich at kinain iyon. Nandito kami ngayon sa isang small cafe, malapit lang sa building ng Villamor. Niyaya ko si Mei na lumabas at naisipan na ilibre siya. Hanggang ngayon ay hindi ko alam ang gagawin ko. Ang alam ko lang ay malaking gulo ang pinasok ko kung maipagpapatuloy pa ang mga nangyayari. Hindi man sabihin ni Mr. Villamor ang gusto niyang mangyari ay may naiisip nako. Paniguradong balak niya akong gamitin para magawa ang gusto niya. Gaya na rin nang nabanggit ni Secretary Hidalgo ay gusto niya gawin ang mga gusto niya, dapat ko na lang alamin ay kung ano iyon. Mukhang mapagkakatiwalaan ko rin si Secretary Hidalgo, sa nga'yon siguro ay magpapatulong ako sa kanya ma-assign sa ibang trabaho or branch ng company nila. “Ma'am, look. Hindi ba ‘yon ay si miss Michelle Tan ng Lao's Company?” Nataranta ako sa bulong ni Mei sa akin. Mabilis akong lumin

Secretary George Hidalgo. A 52 year old man. He really looks young para sa edad nya. At base sa nabasa ko sa isa sa mga articles ay mag-30 years na siya naninilbihan sa pamilyang Villamor. Napaiwas ako ng magtama ang mga tingin namin sa side mirror ng kotse. Narinig ko ang kunwaring pag-ubo niya. “I'm sorry again, for what the CEO did to you this past days. I hope someday you'll forgive him.” “No, it's okay Sir. You don't need to apologize. Uhm, I guess I understand why he's acting weird,” sagot ko at mabilis na lamang tumingin sa labas at pinagmasdan ang dinadaanan namin. “He's not acting weird. He's just doing what he wants to. You better not to lie on him. Things got worst about the issues you made before—” Mabilis ko siyang binigyan ng hindi makapaniwalang tingin kaya hindi niya naituloy pa ang sasabihin. “S-sir, hindi ko rin ginusto ang nangyari. And it's been 4 or 5 years, why's everyone can't move on?!” Agad naman akong napahinto dahil sa si