Chapter 7: Folded

Wala ng nagawa si Dylan kundi buksan ang pinto ng passenger seat at tinignan si Casey, nag aantay na pumasok ito.

Nang mapansin ni Lola Isabel na nakatayo lamang si Casey ay agad niya itong hinatak palapit sa kotse.

“Dali na, pumasok kana!” sambit ng matanda.

Hinarap naman siya ni Casey at hinaplos ang kaniyang kamay, “La, masyado nang malamig dito sa labas. Pumasok na ho kayo, aalis na rin kami,” saad ni Casey at nginitian si Lola Isabel.

Niyakap ni Lola Isabel si Casey, samantalang si Dylan naman ay kinurot niya sa kaliwang tenga nito. Napa-aray naman si Dylan ngunit natahimik siya nang pinanlisikan siya ng mata ni Lola Isabel.

Napaisip si Dylan kung sino nga ba ang apo sa kanilang dalawa ni Casey.

Nag bilin si Lola Isabel na mag ingat sila sa biyahe saka ito naunang pumasok sa loob.

Nang makapasok na si Lola Isabel sa loob ay naisip naman ni Casey na tumawag nalang ng taxi o mag grab. Naamoy ata ni Via ang binabalak nito kaya hindi pa rin siya sumusunod kay Lola Isabel sa loob.

Nanliit ang kaniya mga mata kay Casey at umangat ang gilid ng kaniyang labi,” Papasok na rin ako kapag nakaalis na kayo. Kaya sige na!”

Nag aalinlangan si Casey na pumasok sa loob kotse kaya bumusina na si Dylan dala ng pagkainis.

“Magsabi ka kung gusto mo magpaiwan, dahil ako, gustong-gusto ko na umuwi,” inis na sambit ni Dylan.

Nilingon naman siya ni Casey at sinamaan ng tingin. Tinignan lamang siya ng namumula sa galit na si Dylan.

Tuluyan nang nagpaalam si Casey kay Via kaya nagsimula na ring mag maneho si Dylan. Nang medyo nakalayo na sila sa mansyon ay biglang nag salita si Casey.

“Ihinto mo,” aniya na hindi lumilingon kay Dylan.

Humigpit ang hawak ni Dylan sa manobela at kumunot ang kaniyang noo, “Bakit? Makikipagkita ka na naman sa lalake mo?”

Biglang naalala ni Dylan ang lalakeng kausap nito. Kung paano niya ngitian ang lalake na para bang komportable siyang kausap ito. ‘Nong araw lang din na ‘yon ay nasaksihan niya muli kung paano tumawa at ngumiti si Casey. Hindi pa rin kumukupas ang mga matatamis na ngiti nito.

Naramdaman ni Casey ang pag akyat ng init sa kaniyang ulo, natawa siya sa inis, “Bakit ayaw mo ihinto? Namimiss mo ba akong katabi sa sasakyan kaya ayaw mo’kong pakawalan? Gusto mo ba’ng makipag-balikan, Dylan?”

Biglang hininto ni Dylan ang sasakyan.

Nang makita ni Casey ang pamumula ng mukha ni Dylan ay napangisi siya, “Madaliin mo na kasi ang pag f-finalize ng divorce kung ayaw mong nagtitiis sa presensya ko. Dahil hangga’t kasal tayo, hindi ko hahayaang maging masaya kayo.”

Inabot ni Casey ang pinto at bigla niyang narinig na nag lock ito. Bigla siyang nakaramdam ng panic kaya agad niyang nilingon si Dylan.

“Ano ba? Buksan mo nga ‘to!” pilit na binubuksan ni Casey ang pinto ngunit ayaw alisin ni Dylan ang lock nito.

Nilapit ni Dylan ang kaniyang mukha kay Casey. Agad namang napaatras si Casey sa gulat. Hindi niya alam kung galit pa ba ang init na nararamdaman niya sa kaniyang mukha o iba na ito. Napalunok siya nang matitigan niya ang mga mata ni Dylan. Kung ‘nong mga nakaraan ay kaya niya pang makipag matigasan sa tinginan dito, ngayon ay parang nalulusaw ang buo niyang pagkatao kaya hindi niya ito matignan ng direkta.

Nang mapansin ni Dylan ang naging reaksyon ni Casey ay palihim itong napangisi.

“Ang lakas na ng loob mo. Dahil ba mabango ang pangalan mo sa lola?” ani Dylan.

Napaangat naman ng tingin si Casey sa kaniya. Kitang-kita ang inis sa mga mata nito.

“Wala akong sinasabi sa lola. Bago sana kayo nagkalat ng babae mo ay inayos mo na kaagad ang divorce nang hindi na nakarating sa kaniya ang mga kalokohan mo,” sagot ni Casey.

“Pero sige nga sabihin mo sa’kin,” dugtong ni Casey at napasandal sa pinto habang naka-krus ang dalawang mga kamay, “Sabihin mo sa’kin kung bakit ayaw mo’ng pumunta ako sa Civil Affairs? Kasi ang bagal e, marami ka namang koneksyon. Pero ang bagal mo kumilos.”

Nag dilim ang ekspresyon ni Dylan, “Nagmamadali ka ata? Parang dati lang ay halos ayaw mong pumirma,” aniya at ngumisi.

Natawa nang bahagya si Casey at nagkibit-balikat, “Wala, e. Kating-kati na’ko makawala sa’yo.”

Hindi nagustuhan ni Dylan ang narinig mula kay Casey kaya nag iba na naman ang timpla ng kaniyang mukha. Napangisi si Casey nang marinig niyang inalis na ni Dylan ang lock ng pinto.

“Labas,” parang isang bagsak ng kulog ang boses ni Dylan habang nakatingin ito sa unahan.

Natawa sa inis si Casey, “Hindi ko alam na kaya rin palang tumiklop niyang kayabangan mo,” aniya at tuluyan nang lumabas sa sasakyan.

Nang maglakad ito palayo ay sinundan lamang siya ng tingin ni Dylan. Hindi niya inaasahan na kaya siyang patahimikin ng babaeng ‘yon.

Nang makabalik siya sa rest house ay agad niyang tinawagan ang taong inutusan niya upang manmanan si Casey.

“Boss, naglakad siya pabalik sa town. Sinundan ko pero wala ng iba pang nangyari. Wala siyang kasama.”

Nanumbalik na naman ang inis sa kalamnan ni Dylan nang maalala ang mga sagutan ni Casey sa kaniya sa sasakyan.

“Itigil mo na ang pag sunod sa kaniya,” utos niya sa lalake at binaba ang cellphone.

Simula ngayon ay wala na siyang pakealaman pa tungkol sa mga ganap ni Casey. Ni maisip ang babae ang ayaw niya na rin. Aalisin niya na sa kaniyang buong sistema ang lahat ng bakas ni Casey.

Kasi ito naman ang gusto niya ‘di ba? Napilit niyang pumirma si Casey sa divorce paper kaya dapat ay wala na siyang pakealaman dito hanggang sa matapos ang settlement ng divorce.

Kaya hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit pinapasundan niya pa ito noon. Kung bakit sa halip na itapon ang singsing ay nakatago pa rin ito sa kaniyang drawer.

Gusto niyang mabura ang alala ng mga mata ni Casey ngunit bakit parang mas hinihila pa siya nito pabalik?