Bago pa man mailagay ni Casey sa kaniyang tenga ang cellphone ay agad na itong hinablot ni Dylan mula sa kaniyang kamay at walang pag dadalawang isip na kinansela ang tawag. Nakakunot ang noo ni Suzane habang pinapanood ang eksenang ito. Habang si Casey naman ay nanlaki ang mga mata sa gulat dahil sa inasal ng lalake. “Ano ba ang problema mo?” tanong ni Casey, bakas sa kaniyang boses ang pagtataka at inis kay Dylan. Inangat muli ni Dylan ang kaniyang mga mata kay Casey at seryosong tinignan ito habang hindi pa rin maitimpla ang ekspresyon ng kaniyang mukha. Ang tingin nito ay halos tumago sa kaluluwa ng kung sino man ang matatamaan ng kaniyang mga titig. Malamig, malalim, madiin, at nakakatakot. “Cassandra,” may babala na pagkakasabi ni Dylan sa pangalan nito, malalim ang kaniyang boses at buo, “This is my last warning. Kapag nahuli ulit kita na nakikipagkita sa ibang mga lalake ay hindi ko na alam ang pwede kong magawa sayo.” Hindi naman makapaniwala si Suzane sa kaniya
Napahinga nang malalim si Casey habang pinipilit pa rin siya ni Daisy na mag kwento tungkol sa kanila ni Lincoln. Hindi naman talaga big deal ang meron sa kanila ni Mr. Ybañez dahil pure business lang ang namamagitan sa kanila. Pero alam niyang hindi siya titigilan ni Daisy kakatanong.“Malalaman mo rin yan next time,” saad ni Casey ay sinadyang mag bigay ng mapanlarong ngiti sa kaibigan. Napakunot ang noo ni Daisy at napanguso pa ito, hindi nagustuhan ang sinagot ni Casey. “Next time?! Pwede namang ngayon na e! Ang daya kaya! Baka mas mauna pa malaman ng mga chismosa sa blue app ang tungkol sa inyo ng lalakeng yon kesa sa akin na kaibigan mo!” padabog na giit ni Daisy.Natawa naman si Casey sa inaakto ng kaibigan, “Napaka-oa talaga nito. Ililibre nalang kita ng dinner,” ani Casey.Lumiwanag naman ang mukha ni Daisy at nagsimulang tumalon sa saya na agad naman sinaway ni Casey dahil maraming customers ang nakakakita sa kanila.“Ipagluluto mo na ba ako?” malawak na ngiting taong ni D
Sa mga nag daang minuto ang tahimik lamang silang tatlo habang nagluluto ng hapunan. Inabot ng kasambahay ang sandok na may lamang sabaw ng sinignang na baboy kay Casey upang tikman ito habang nagluluto siya ng chicken curry. Si Lincoln naman ay seryoso talaga sa kaniyang sinabi na tutulong siya sa pagluluto ngunit natatakot si Casey para rito kaya inutusan niya na lamang ang lalake na hugasan ang mga lettuce na gagamitin nila mamaya para sa pag gawa ng salad dressing. Habang si Daisy naman ay nilipat na ang kaniyang atensyon sa dalawa mula sa mga pagkain. Inoobserbahan niya ang mga kilos nila. Sigurado siyang may namamagitan sa dalawang yon. Agad naman napaisip si Daisy. Posible kaya na mangyari agad yon? Na magkaroon agad ng interes si Casey sa ibang lalake? Imbes na mabaliw kakaisip ay hindi na napigilan ni Daisy na mag tanong, “Cas, mag kwento ka na kasi. Kailan ba kayo nagkakilala? I mean, syempre kilala niyo ang isa’t-isa sa pangalan, pero alam niyo yon? Kailan kayo nagsim
Nakatitig lamang si Daisy kay Casey habang inaantay nito ang isasagot ng kaibigan. Si Lincoln naman ay tahimik lang din na inoobserbahan si Casey habang nakikinig lang sa usapan ng magkaibigan. Iniisip niya kung ano nga ba ang magiging apekto sa kanilang lahat ng magaganap na party, lalo na at mainit ang mata ng mga tao sa kanila ngayon dahil sa mainit-init nilang issue. Palihim naman na napangisi ang lalake habang iniisip na siya ang magiging kasama ni Casey sa gabing yon. Siguradong magiging sampal ito kay Dylan, at natutuwa habang iniisip yon, Nag-aalala naman si Daisy para kay Casey. Sa tuwing may nagaganap kasi na okasyon ay palaging si Dylan ang kasama nito upang ipakita sa lahat ng mga tao na matibay pa rin ang kanilang pagsasama, kahit na sa likod ng mga kurtina ay ang isang madilim na katotohanan na hindi lahat ng nakikita mo ay totoo. Ngunit iba na ang kanilang sitwasyon ngayon, kaya hindi sigurado si Daisy sa magiging kahihinatnatan ng mangyayaring party gayong may posibi
Nakatingin lamang si Casey sa hindi pa rin makapaniwala niyang kaibigan. "Ano ba, Daisy, para kang tanga dyan," saad nito. Nilingon naman siya ni Daisy at tinignan nang masama, "Ikaw ang parang tanga, Cas! Bakit mo naman ako binibigla nang ganito?!" singhal nito. Kibit-balikat naman na sumagot si Casey, "Bigla ka rin nag tanong e." Naiintindihan naman ni Casey ang naging reaksyon ng kaibigan kaso ayaw niya lang talaga sana na gawin itong big deal kahit malaking bagay naman talaga ito. Alam niya rin na nag-aalala lamang si Daisy sa kaniya dahil sa mga posibleng mangyari sa gabi na yon. Agad naman na lumapit si Daisy kay Casey at hinila ito pabalik sa dining table at sapilitan na pinaupo sa upuan. Hinanda na ni Casey ang kaniyang sarili sa isang malaking deep talks. "Sigurado ka ba sa ginagawa mo, Cas? Final na ba itong plano mo na pumunta sa party kasama si Lincoln?" sunod-sunod na tanong ni Daisy, bakas sa mukha nito ang pag-aalala sa kaibigan. "Oo. Desidido na ako rito, Daisy.
Natagpuan ni Casey ang kaniyang sarili na nakaupo sa passenger seat ng sasakyan ni Lincoln. Hinawakan niya nang mahigpit ang sariling kamay dahil nilalamig ito at nanginginig. Hindi niya alam kung ano ang nararamdaman niya dahil samot-saring mga emosyon ang nag aaway away sa loob niya. Huminga siya nang malalim at pinapakalma ang kaniyang sarili. Walang duda ang natatanging ganda niya ngayong gabi, alam niya yon mismo sa kaniyang sarili. Kaya kung kaba man ang nararamdaman niya ay dapat hindi siya mag patalo rito at buong tapang na harapin ang mga pangyayaring nag hihintay sa kanila.Habang nasa biyahe ay pabalik-balik naman ang tingin ni Lincoln sa kaniya. Napapansin man yon ni Casey ay hindi hinayaan niya nalang dahil nakatuon ang kaniyang atensyon na pakalmahin ang sarili.Alam ni Lincoln na maganda si Casey ngunit nawindang pa rin siya dahil mas may ikakaganda pa pala ito. Hindi sapat ang salitang "maganda" upang i-describe si Casey ngayong gabi. Higit pa siya sa isang anghel na
Bumungad kay Casey ang liwanag ng napakalaking chandelier na nakasabit sa gitna. Lahat naman ng tao ay nag tinginan din sa kanila. Kitang-kita ang iba't-ibang reaksyon ng mga bisita. Karamihan sa kanila ay nanlaki ang mga mata sa gulat, ang iba naman ay naka kunot ang noo at tila hindi naiintindihan kung bakit magkasama ang dalawa, at ang iilang mga tao naman ay nag bubulong-bulungan sa isa't-isa. Nilipat ni Lincoln ang kamay ni Casey sa kaniyang braso at halos mapasinghap ang babae sa gulat ngunit kumapit nalang siya rito.Isang alala ang biglang dumaan sa isip ni Casey. Dati ay braso ni Dylan ang kaniyang hawak. Mahigpit ang kapit niya rito lalo na kapag kinakabahan siya. Aminado man si Casey na higit sa sampung beses na silang nakadalo sa mga ganitong okasyon ay kinakabahan pa rin siya, lalong-lalo na kapag sinusundan siya ng tingin ng mga tao. At ang simpleng pag kapit niya sa braso ni Dylan ay nakakapag pagaan ng loob niya kahit papaano.Mariing iniling ni Casey ang kaniyang ulo
Lahat ng mga mata ay nakatutok kay Dylan habang papasok ito sa mansyon. Nakasuot ito ng black suit at may iilang silver highlights sa braso ng kaniyang suit. Para siyang lumilinawag habang naglalakad. Walang ekspresyon ang kaniyang mukha, malalim at madilim ang kaniyang bawat tingin. Kabaliktaran ito sa kalmadong awra ni Lincoln habang naka tingin sa kaniya. Naka ngisi pa ang lalake at inaabangan na ang mga susunod na mangyayari ngayong gabi. Habang si Suzane naman ay mahigpit ang kapit sa braso ni Dylan. Hindi siya mapakali at hindi komportable sa mga binabatong tingin ng mga tao sa kanila. Oo, ito ang kaniyang gusto— atensyon. Ngunit kakaiba ang kahulugan ng kanilang mga tingin. Parang nanghuhusga at pilit na pinapasok ang kaniyang pagkatao upang malaman kung ano ang ginagawa niya sa ganitong lugar kasama ang asawa ng kaniyang pinsan. Hindi na lamang ito pinansin ni Suzane at pilit na ngumiti na may lakas ng loob. Nakasuot siya ng sage green dress at sumasabay ito sa kaniyang b
BOOM!Isang malakas na pagsabog ang yumanig sa eroplano.Walang pag-aalinlangan, agad hinawakan ni Dylan ang kamay ni Casey at hinila siya papalabas.Halos hindi siya makapag-react—nanginig ang kanyang pilikmata, ngunit hinayaan niyang dalhin siya nito.Mabilis nilang narating ang cockpit, kung saan makikita ang kapitan na halatang naguguluhan. Mahigpit nitong hinahawakan ang mga kontrol, habang pawis na pawis sa matinding tensyon.Sa labas ng cockpit, lumakas ang ingay ng mga pasaherong nagsisigawan.Biglang nag-crackle ang mikropono.“Ina-atake tayo! May mga eroplanong bumabaril sa atin!”Dumagundong ang takot sa buong eroplano.Mga sigaw, pag-iyak, at pagmamakaawa ang pumuno sa cabin. May ilan pang tumayo mula sa kanilang mga upuan, hindi na alam kung ano ang gagawin. Ang mga flight attendants naman ay tila mawawalan na ng malay sa sobrang nerbiyos.“Ano’ng gagawin natin?!” isang stewardess ang halos mangiyak-ngiyak. “Mamamatay ba tayo?”“Diyos ko! Ayoko pang mamatay!” isa pang cre
“BITCH!!!”Halos mabaliw na si Suzanne sa galit.Maingat niyang pinagplanuhan ang lahat, ngunit parang unti-unti itong nasisira sa harap niya. Hindi niya inasahan na magkasamang maghapon sina Dylan at Casey—lalo na ang pagtanggap ni Dylan sa pagsuway nito.Paanong nagawa ni Casey na magsalita nang gano’n? Na parang hindi siya natatakot sa maaaring mangyari? Hindi ba niya alam na ang ganitong klase ng pagsalita ay lalo lang magpapagalit kay Dylan? O sinasadya ba niya ito, desperadong sirain din si Suzanne kahit na kapahamakan ang kapalit?Gigil na gigil si Suzanne, pero wala siyang magawa. Hindi na niya pwedeng ulitin ang dati niyang estilo—ang pagpapanggap na may sakit o kaya’y pagpapadala ng mensahe ng kahinaan kay Dylan. Kung gagawin niya ulit iyon, baka tuluyan na siyang mabuking.Pero ang mas kinatatakutan niya ay ang naging reaksyon ni Dylan. Hindi ito nagalit. Hindi man lang ito nairita. Sa halip, nanatiling kalmado ito at walang pakialam.Bakit? Bakit parang walang epekto ang m
Dahil may video conference si Dylan, nagpasya si Casey na bumalik sa kanyang silid dala ang plano na kailangan niyang pag-aralan.Maya-maya, nakatanggap siya ng mensahe mula kay Liam Vertosa sa blue app, ipinapaliwanag ang nangyari kaninang umaga. Hindi na siya nagulat. Alam na niya kung paano gumagalaw ang mga taong nasa paligid ni Dylan, lalo na si Suzanne.Buong hapon, masusing pinag-aralan ni Casey ang plano at pinag-isipan kung paano ipapaliwanag ang mga detalye sa designer. Hindi siya maaaring magkamali—kailangan niyang gawin itong perpekto.Dumating ang gabi, at tulad ng nakasanayan, magkasamang naghapunan sina Dylan at Casey.Tahimik nilang pinagsaluhan ang pagkain, ngunit napansin ni Casey ang pabago-bagong timpla ng ugali ni Dylan. Para bang may bumabagabag sa isip nito, ngunit hindi ito naglalabas ng anumang emosyon.Sa kabila ng lahat, kumain lang si Casey nang normal, hindi pinansin ang malamig na presensya ng kanyang asawa. Pero hindi niya inaasahan na biglang tutunog an
Tinignan ni Casey ang grupo ng mga designer sa harapan niya. Kita sa mukha ng ilan ang pag-aalinlangan, habang ang iba naman ay tila hindi kumbinsido sa sinabi niya. Ngunit sa halip na umurong, muli siyang nagsalita.“Sa pagkakataong ito, hindi ko gustong magdisenyo kayo ng kanya-kanyang istilo. Sa halip, gusto kong magsama-sama kayo upang buuin ang bawat disenyo nang magkakasama.”Lahat sila napatingin sa kanya.“Napansin ko ang mga disenyo niyo ng wedding dress. Lahat kayo may kanya-kanyang expertise, kaya iniisip ko na kung pagsasamahin ang inyong galing, mas makakalikha tayo ng pinakamagandang disenyo.”Ang pinakamatandang designer sa grupo, si Lina, ay nagtaas ng kilay. Kita sa kanyang mga mata ang gulat at pag-aalinlangan.“Bagama’t magaling kami sa iba’t ibang aspeto ng disenyo, paano kung hindi bagay ang pagsasama-sama ng mga istilo namin?”“Ang kailangan lang ay isang istilo sa bawat wedding dress. Labing-pitong disenyo ang gagawin natin, kaya may sapat na espasyo para sa iny
Ang sinabi ni Casey ay parang malakas na hampas sa kanyang ulo—biglang nagising ang kanyang nalilitong isipan.Ano nga ba ang ginagawa niya kanina?!Sa sandaling iyon, mahigpit ang pagkakakunot ng kanyang noo, at kitang-kita sa mukha niya ang matinding inis.Diyos ko, hindi niya maintindihan kung bakit siya ganito kairitable.Ipinikit ni Dylan ang kanyang mga mata, sumandal sa upuan, at hindi na nagsalita pa.Si Casey naman ay lihim na napabuntong-hininga sa ginhawa.Hindi niya alam kung ano ang mangyayari kung nagpatuloy pa sa pagkainis si Dylan kanina.Biglang nag-vibrate ang kanyang cellphone. Nang makita niya ang caller ID, agad niya itong sinagot, hindi alintana ang presensya ni Dylan.Ngunit bago pa siya makapagsalita, isang malakas na boses na ang umalingawngaw sa kanyang tenga.“Casey! Kamusta ka? Bigla akong pinatawag ni Dad kahapon nakakainis! Ngayon lang ako nakalaya. Pagbalik ko, nalaman kong nahulog ka sa tubig! Diyos ko, anong nangyari?!”Kumunot nang bahagya ang noo ni
Nararamdaman ni Casey ang pagkatuyo ng kanyang lalamunan.Tama naman ang sinabi ni Lincoln. Ang kasunduan nila ay mas pabor sa kanya. Ngunit…May bumabagabag sa kanya—isang bagay na hindi niya mawari.Napansin ni Lincoln ang pag-aalinlangan sa kanyang mukha, kaya hindi niya hinayaan itong lumamig. “Kapag nagtagumpay ang plano mo, makakapasok ka sa internal department. Lahat ng proyekto ng Andrada Group na gusto mong makuha, mapupunta sa’yo. Walang sinuman ang may kakayahang ipatupad ito nang kasinghusay mo.”Dahan-dahang tiningnan ni Casey ang lalaki. Walang bahid ng pag-aalinlangan sa mga mata ni Lincoln—pawang kumpiyansa at determinasyon lamang.Kalmadong sumagot si Casey, ngunit may bahid ng pagdududa ang kanyang tono. “Ang isang tao tulad mo ay hindi basta-basta gumagawa ng kasunduan nang walang kapalit. Ano ba talaga ang gusto mong makuha mula sa akin?”Direkta ang kanyang tanong, at hindi niya inalis ang tingin sa lalaki.Nakangiting umiling si Lincoln. Sa totoo lang, gusto niya
“Gusto niyang lagyan ako ng gamot?”“Personal niyang gagawin?”Tila isang baliw na tao ang nasa harapan niya. Hindi makapaniwalang nakatingin si Casey kay Dylan habang pilit na kumakawala sa pagkakahawak nito sa kanya.Nang mapagtantong hindi siya makakaalis, napabuntong-hininga siya at itinigil ang pagpalag. Napakurap siya at napailing. “Ano bang problema mo?”Noong mag-asawa pa sila, ilang beses na siyang nasaktan, nasugatan, at nagkasakit. Alam iyon ni Dylan, pero ni minsan, hindi ito nagpakita ng kahit anong malasakit. Sa halip, palagi lang nitong nilalayuan siya, ipinapakita ang malamig nitong likuran, na para bang wala siyang halaga.Ngayon, simpleng pananakit lang ng paa dahil sa mataas na takong, biglang nagbago ang ihip ng hangin? Siya pa mismo ang mag-aabot ng gamot?Hindi maipaliwanag ni Casey ang nararamdaman. May kung anong kakaiba, hindi natural, at talagang nakakapagtaka.Ang lalaking ito… sobrang delikado talaga.Hindi pinansin ni Dylan ang sinabi niya. Sa halip, binuk
Pagkababa ng tawag, naramdaman ni Casey ang biglang katahimikan sa paligid. Sa totoo lang, mas nagustuhan niya ang pagkain ngayon.Masarap naman talaga ito.Si Dylan, sa kabilang banda, ay biglang nawalan ng gana. Sa halip, napuno siya ng galit—isang damdaming ni siya mismo ay hindi maintindihan.Bigla niyang ibinaba ang kutsara, at ang madilim niyang ekspresyon ay nagpalubog pa lalo sa tensyon ng silid.Ngunit si Casey…Walang pakialam.Sanay na siya sa presensya nito.Tinitigan siya ni Dylan ng malamig, puno ng mga salitang gusto niyang ipukol rito, pero sa kabila ng lahat, bigla siyang nakaramdam ng paninikip sa dibdib.Napangiti nang pilit si Casey at sinabing, “Pasensya na. Hindi ko sinasadya na guluhin ang usapan ninyo kanina… pero hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko.”Dahil sa totoo lang, natawa siya sa naging reaksyon ni Suzanne.Noon, ang babaeng iyon ay napaka-elegante at mataas ang tingin sa sarili.Pero ngayon? Para siyang isang inosenteng white lotus na pilit nagpapab
Pagkabalik ni Dylan sa kwarto, lumapit si Casey sa sofa at binuksan ang bag.Sa loob, may nakita siyang isang kahon ng cellphone at isang kahon ng gamot sa ilalim nito.Napakunot ang noo niya. Kinuha niya ang kahon ng gamot at binasa ang label—isang ointment na pampabawas ng pamamaga at pampabilis ng paggaling ng pasa.Napanganga siya nang bahagya. Sa party kanina, hinawi niya ang laylayan ng kanyang damit para ipakita ang paa niya kay Dylan…Siya ba ang bumili nito?Hindi niya alam kung dapat siyang matuwa o magduda. Pero hindi na niya masyadong pinag-isipan. Nilagay niya sa tabi ang ointment, kinuha ang bagong cellphone, at nagmamadaling pumunta sa kwarto. Kailangan niyang makausap si Ingrid.Sinagot agad ng kabilang linya ang tawag.Naglaro ang mga mata ni Casey. “Ingrid, nabasa ang cellphone ko, kaya ngayon lang ako nakakuha ng bago.”“Ano?!” Nag-aalalang sagot ni Ingrid. “Anong nangyari?”Napakagat-labi si Casey. “Hindi ko alam ang buong detalye. Pumunta lang ako sa labas saglit,