Chapter 2

Sanya

Patay... maling sasakyan. 

The last thing I remember is that tyrant guy who just laughed and embarassed me because I got to be on the wrong car. 

 Sa sobrang hiya ko ay napatakbo ako agad papuntang bus station at sumakay agad ng bus pa-Fairview.

Aaahh! Nakakahiya! Nakakahiya! May red tag na nga ako sa work, I also mess up by riding in another person's car! Badly, a person who has a position in the company! 

Ayoko na, gusto ko na lang mag-evaporate from earth!

Habang nasa bus ay hindi pa rin ako mapakali at mas lalong kinakabahan kung ano pwede mamaya kapag pumasok ako sa office. A lot of things happen in just a short span of time, paano pa kaya kapag pumasok ako at nasa office for about 9 hours straight? I'm just hoping that I will not be bumping with that guy, once again!

WELL, I AM NOT READY WITH THIS. 

Alas-siete na ng gabi, on the way na ako sa office at ngayon ko naramdaman ang kaba dahil sa kalokohang pinag-gagawa ko sa CEO ng account ko.

What if sinesante pala ako? Ayos lang sakin mapagalitan dahil sanay na ako, ngunit ang masisante hindi pa, first job ko to eh.

Nang makarating sa babaan ay agad akong nagtungo sa waiting area nang shuttle service ng kompanya namin. After sevel minutes, dumating na ito kaya nakasakay na ako agad.

"ID po, ma'am." Pigil sa akin ng guard noong ako ay papasok na sa loob ng site. Nangunot ang noo ko at kinapa ang ID lace ko, na wala pala.

Ay shet. Naiwan ko pa yata ang ID at Badge access ko! Paano ako makakapasok nito?!

"Ahm, manong naiwan ko po eh. Kukuha na lang po muna ako ng alternative dyan sa front desk?"

Napakamot ito ng ulo. "Eh, ma'am hindi available ngayon yung para sa production floor eh, tanging trainee badges lang ang available."

Nanghina naman ako sa narinig. Ang choice ko lang ay umuwi at bumiyahe ulit ng ilang oras para lang sa ID ko?

Napailing naman ako at piniling lumabas muli at naupo sa waiting are ng shuttle service namin. Anong gagawin ko? Isang oras na lang at start na ng shift ko,ang biyahe pa lang papunta ay halos tatlong oras na, pero since gabi na mga isa hanggang dalawang oras lang ang biyahe. Pero pauwi pa lang yan, syempre babalik pa ako.

I heaved a sigh and fished my phone para mag-chat sa gc namin. Baka matulungan ako ng coach namin.

I rang my coach and thankfully, she answered.

"Sanya? San ka na?"

I pouted. "Coach! Di ako makapasok, di ko nadala ID ko at ngayon walang available na alternative badge! Anong gagawin ko?"

"Nako, contact ko si OM baka may magawa pa. Sayang shift mo."

"I sadly nodded, "oo nga, coach eh. Sige po, salamat!"

The call ended so I kept my phone in my bag and just waited for my coach to contact me again. A few minutes passed and still no contact from my coach. I saw a few men in black get out of a car but I'm not bothered. Sino ba sila, di ba? duh.

"Excuse me, Miss?"

Napatingin ako sa nag-salita, lalaki ito na naka-suit at porma na porma. He looked very familiar, di ko pang matandaan kung saan ko siya nakita.

"Are you Sanya Lacson?"

Napamaang ako. Kilala niya ako?

Dahan-dahan akong napatango. "Will you please come with me? My boss needs to talk with you."

Huh? Boss?

"Who? I don't even know who's your boss."

Wala naman akong nakausap nor naka-interact na boss m-maliban sa isa...

Nanlaki ang mata ko saka pinakatitigan yung lalaking kasalukuyang kausap ko ngayon.

"Justin Klein Cordova?!" Bulalas ko.

Napatayo ako at nagsimulang maglakad palayo. "Stay away from me!"

"Get her." I heard the man said at nakita ko na nga ang mga katokayo niya na mga nakasuit din, may mga earpiece sa tenga at mga seryoso ang mukha.

Jusko tototohanin niya ba yung kidnap kemerut na sinabi niya kanina? Siya ba yun???

"Lumayo kayo sakin!" Sigaw ko saka tumakbo palayo. Para akong baliw na pinagtitinginan but I don't care! Hindi ko alam kung anong kailangan sa akin ng kung sino man yon!

I run and went on the side walk, papuntang emergency exit ng site. Ngayon ko lang naalala na pwede pumasok don, may inspection lang at ang mapapasukan mong floor ay 16th floor, ang pinakaitaas ng building.

Ngunit bago pa ako makatungtong ng hagdan ay may nakahawak na sa braso ko.

"Ahh—hmmp!"

"D*mn! Shut up, woman!"

His cold and intimidating aura appeared on my sight. He was currently holding my arms and his right hand covering my mouth.

Ano to, KDRAMA? bakit may kidnapping kemerut dito?

MAHIGPIT ang pagkakahawak ko sa tasa ng kape habang nakayuko. Currently, nasa office ako ng CEO, oo dito ako dinala ng mga alagad niya matapos niya ako mahuli mismo.

"So..." Napa-angat ag aking paningin sa kanya.

His eyes met mine and it suddenly brought an unfamiliar feeling.

I felt my heart throbbed so much. May sakit ba ako?

Baka nagpa-palpitate lang ako?

Tama. Palpitation lang ito.

"Sanya Lacson, huh?"

I gulp.

"Y-Yes, Sir."

Napakamalas ko nga naman talaga.

"Sir? I remember you cursing me to death." He smirked that sent shivers to me. Sumandal siya sa kanyang swivel chair. "And I remember you riding on my car without any permission."

Nanlaki ang mata ko at napayuko. "Ah, eh s-sorry..."

"Sorry? I think that word is not even enough to compensate a customer who experience a horrible customer experience and as an individual whose personal space got ruined."

Horrible?

Napaingos ako. "Kung di ko lang kailangan ng trabaho, sampal ko pa sayo resignation letter ko with my report stats."

"Pardon?"

Ngumiti ako dito saka umiling. "Wala. Wala, Sir."

Tumango ito. Tumayo ito saka naglakad palapit sa akin na nakapagbigay ng kaba sa sistema ko.

"Well, sorry's not enough. The act you did is very disturbing and I should be firing you now because we don't need someone who's ill-tempered person. We can hire tons of people to fill your spot, Miss Lacson."

He went to my side and put both of his hands on the glass wall behind me. He then bends his head near mine, like cornering me.

I immediately lowered my face in embarrassment. Oh yeah, the boss is cornering me like what the hell is happening?

"Be my assistant, Miss Lacson."

Ha? Ano daw?