Chapter 1

"Ikaw na talaga, Sandra. Ikaw na ang pinakaulirang asawa. I wish you and your husband a lifetime full of love." Nakangiting palakpak ni Hannah sa kanya.

Tinutulungan nito si Sandra para sa surprise dinner na gagawin ni Sandra para sa asawa niyang si Yohan.

Ngayon ang unang anniversary ng kasal nila ni Yohan ay gusto ni Sandra na paghandaan ito nang bongga. She wanted to make it more special and meaningful for them. At sana ay maraming anniversary pa ang dumaan sa kanila.

Napatingin siya sa wristwatch niya, at nakitang malapit na mag alas otso y media ng gabi kaya nagligpit na agad sila pagkatapos ng mga dapat ayusin at ihanda. Parating na si Yohan Ilang minuto na lang at ayaw ni Sandra na mapurnada ang kanyang surpresa.

"Maraming salamat sa tulong mo, Hannah. Naku, hindi ko talaga alam ang gagawin kung hindi ka dumating. I owe you this." Sincere niyang pasasalamat sa kaibigan, bago niya ito ihatid palabas ng mansyon. 

Hannah then gave her a hug. "Ano ka ba, wala iyon. Para saan pa at naging magkaibigan tayo?Just call me when you need anything, okay? Enjoy your dinner date with Yohan. Sana sa susunod na may baby na." They both laughed at her remark.

Kumaway si Hannah at tuluyan nang pumasok sa loob ng kotse nito at nagdrive paalis. Bumalik naman si Sandra sa loob ng mansyon at muling pinasadahan ng tingin ang kanyang surpresa. Everything is settled and prepared already, but Yohan is still not yet home. Maybe he's still in their meeting?

Yohan Zobel, ang asawa ni Sandra ay tagapagmana ng Zobel Empire. Yohan has been managing the whole empire for almost a year now, which is why he doesn't want Sandra to work. Ibinibigay nito ang lahat ng pangangailangan niya at sinisigurado na masaya siya sa araw-araw. Katulad ng ipinangako ni Yohan sa kanya noong ikinasal sila, aalagaan siya nito at poprotektahan sa lahat.

Sandra smiled and shook her head to stop the thoughts from running through her mind.

Tumungo siya sa kanilang kwarto para magbihis. Siguro ay nasa byahe na ang asawa niya at nagda-drive pauwi at ayaw niya na maabutan siya nito na amoy ulam. She wear a yellow bodycon dress, golden stilletos, and gold chandelier earrings. Humarap siya sa salamin at ngumiti roon. Bagay na bagay sa kanya ang dilaw na dress, regalo pa ito sa kanya ni Yohan noong isang buwan at ngayon niya lang naiisipan isuot. She put light make-up on her face before going down the stairs.

Naabutan niya si Nana Cora, ang yaya ni Yohan simula pa pagkabata, na nagsisindi na ng mga kandila sa lamesa. Napangiti rin ito nang makita siya.

"Napakaganda mo, iha. Hanggang ngayon ay natutuwa pa rin ako na ikaw ang pinakasalan ni Yohan," papuri ng matanda.

Sandra smiled at her and embraced her. "Thank you, Nana. Alam mo naman kung gaano ko kamahal si Yohan. Kaya wala kayong dapat ipag-alala. Katulad ng ginagawa niyang pag-aalaga sa akin ay aalagaan ko rin siya."

She then looked outside, hoping that Yohan would finally come home, but she didn't see anyone. 

"Nana, pwede ka na magpahinga. Ako na Ang bahala rito."

Tumango naman si Nana Cora at hinaplos ang kamay ni Sandra. "Mag-eenjoy kayong dalawa."

Sandra waited for more minutes until the clock almost hit 10 PM But still... There's no Yohan. Nagsimula na rin siyang nag-aalala para sa asawa niya. Ayaw niyang mag-isip nang hindi maganda, pero baka kung ano na ang nangyari rito. Ngayon lang ito nahuli ng uwi. Dati-rati naman ay nasa bahay na ito pagpatak pa lang ng alas nuebe.

Mabilis niyang dinampot ang cellphone at tinawagan si Yohan, but he's not answering. Her heart is now beating fast, and her breathing has become heavy because of the situation. Lumabas siya ng mansyon at nag-abang sa labas habang ipinagpatuloy niya ang pag-dial ng number ng asawa niya at hindi iyon tinigilan hangga't walang sumasagot, and after three missed calls, Yohan finally answers.

"Hello? Yohan! God! Where are you?! Are you okay? Kanina pa ako nag-aalala sayo! Bakit ba ngayon ka lang sumagot—" Sandra stopped when she heard a moan from a girl.

"Aahh! That's it... Yohan!" malakas na ungol mula sa kabilang linya, sa cellphone ni Yohan. "Sige pa! Please, don't stop!"

Umawang ang bibig ni Sandra dahil sa narinig. Her eyes widened because of shock. Tears started to form around my eyes, and when she heard Yohan speak on the phone, that's when her heart broke.

Hindi. Hindi iyon totoo.

"Damn, I really love your moan, Catherine. Moan my name, baby. I missed you so much."

Nabitawan ni Sandra ang cellphone nang marinig ang binanggit nitong pangalan. Sunod-sunod siyang umiling habang tumutulo ang mga luha. Hindi siya makapaniwala na kasama nito ang ex-girlfriend nito... at may nangyayari sa dalawa. Her husband is cheating on her. Niloloko siya nito.

Hot tears cascaded down on her face. The rain started to pour down, but she doesn't care about it. Sandra wiped her face off, but it seems like her tears can't stop falling. She can't even identify if the wetness in her face was because of the rain pouring or because of her fucking tears.

Naroon siya sa labas, suot-suot ang dress na iniregalo nito sa kanya. Basang-basa ng ulan at hinihintay ang asawa niyang manloloko pala. Napakasakit. He broke his promise na hindi siya nito sasaktan at lolokohin. He broker her marriage vow. Mas matimbang pa rin pala sa puso nito ang ex-girlfriend nito, kaysa sa kanya.

Nanatili si Sandra sa labas. Hihintayin niya ang asawa niya. Kailangan niya marinig mula sa bibig nito kung bakit nito nagawa ang mga bagay na iyon.

The dawn came in an instant; the rain had already stopped, and just like a second ago, her husband entered the gate.

"Y-Yohan... H-Happy... anniversary," her voice broke when she saw Yohan enter the gate. "Ginabi ka ata... masyadong ngayon? M-Marami bang trabaho sa opisina ngayon?"

Nanlaki ang mga mata ni Yohan nang makita ang itsura niya, pero agad din itong sumeryoso at lumamig ang mga titig sa kanya.

"What the fuck are you doing?" His dark voice roared around the area. He wanders his eyes, and he observes the foods and decorations that Sandra have prepared for him.

"Naghanda... ako ng surprise para sayo. Ipinagluto kita ng mga paborito mo... Happy Anniversary, Yohan..." She tried to gulp all her sobs away.

His eyes widened a fraction. He clenched his jaw and glared at her darkly.

"Sana ay hindi ka na lang naghanda. Hindi ko naman sinabi na mag-abala ka pa. Nasayang mo lang ang mga pagkain," he harshly said. "Sinong kakain niyan ngayon? Pumasok ka na nga sa loob, tama na ang drama. Antok na antok na ako."

Parang hinampas ang puso ni Sandra sa sinabi ng asawa niya. Dramas? He thinks she just... on her drama.

It hurt her to the core. And she feel like she's being stabbed in the heart, continuously and harshly.

Akmang bubuksan ni Sandra ang bibig para magsalita, nang muling lumabas si Yohan. Mabilis na sumunod si Sandra. Kinatok ni Yohan ang passenger seat ng sasakyan at bumukas ang pintuan non. Her eyes focused on the car, and another pain stabbed her heart when she saw who it was.

Si Catherine... ang ex-girlfriend ni Yohan. Ang kabit ng asawa niya ay nasa loob ng sasakyan.

"Anong ginagawa mo rito?!" singhal ni Sandra at dinuro si Catherine. Akmang susugurin niya ito, pero mabilis siyang hinila ni Yohan palayo. "Bitawan mo ako! Anong ginagawa niyang babae na yan dito sa pagmamahay natin, Yohan! Bakit siya narito?!"

Hindi sumagot si Yohan kaya muli niyang sinubukan na sumugod, but Yohan pushed her to the ground. Tila hindi makapaniwala na napatitig si Sandra sa asawa niya.

"H-How... could you do this me?!"  Sandra cried out of pain.

"Maghiwalay na tayo," bulalas ni Yohan na para bang isang bomba. "Ayaw ko na patagalin pa ito."

"Hindi..." Iling ni Sandra. "Yohan, hindi! Sabi mo magiging masaya tayo, diba? Bakit, ganito?"

She was crying her heart out while trying to compose herself. And even if it was against her principle, she slowly knelt down the cold grass that shocked him.

"Sandra!" sigaw ni Yohan at mabilis siyang nilapitan para pigilan, pero hinawakan ni Catherine ang braso nito.

"Hayaan mo siya. Matatanggap din niya ang desisyon mo," parang proud pa na sabi ni Catherine. Walanghiya na humarap at tinitigan lang si Sandra.

Yohan closed his eyes deeply. When it opened, they were sharply looking at Sandra, who was still crying like a mess.

"Yohan, baka naguguluhan ka lang... Baka akala mo mahal mo pa si Catherine... dahil... dahil hindi kayo nagkaroon ng closure noon? Hindi mo na siya kailangan ngayon, maniwala ka." Lumakad siya paluhod sa asawa niya at hinawakan ang mga kamay nito habang patuloy sa pag-iyak. "I can forgive you, Yohan... Please, just tell me that it was a mistake. Papatawarin kita, I promise. Kakalimutan ko ang nangyari ngayong gabi. Gigising ako bukas na parang walang nangyari ngayon."

Umiling si Yohan sa kanya at hinila ang kamay mula sa pagkakahawak niya. "Hindi ito pagkakamali, Sandra. Hindi rin ako naguguluhan. I chose this. Sinabi ko sa sarili ko na hindi ko na ulit hahayaan na mawala sa akin si Catherine."

Muli na naman siyang umiling. Hindi niya iyon matatanggap. Hindi siya nito pwedeng iwan. Nangako sila sa harapan ng altar. "It's okay! Tatanggapin ko pa rin! Yohan, tatanggapin ko lahat! Huwag mo lang ako iwan, please?"

"Sandra... I Iove Catherine... Hindi nawala ang pagmamahal ko sa kanya kahit na ikinasal pa tayo at ikaw ang nakakasama ko sa loob ng isang taon."

"Sinubukan... mo ba ako mahalin?" Her voice is like a glass that's been shattering a million times. It sounded like a fading whisper... like their marriage. "Kahit kunti lang..."

"I tried. Pero hindi ganon kadali na kalimutan ang meron kami ni Catherine—"

"Kaya itatapon mo ngayon kung anong meron tayo?!" buong lakas niyang sigaw.

Pagod na huminga si Yohan at humigpit ang kapatid kay Catherine. "Tama na, Sandra. Itigil na natin ito. Nasa akin na ang divorce paper at pirma mo na lang ang kulang dito. Hindi na magbabago pa ang desisyon ko. I want to build a family with Catherine."