"Aurora?" Nabalik ako sa realidad nang marinig ko ang boses ni Mr. Ochoa. Ilang araw na rin simula noong pumunta ako sa school, no'ng nakita ko sina Art. Pero talagang palagi kong napapansin na wala ako sa aking sarili.
"Po?"
"Alam mo kasi, sa sobra na pagma-mop mo, madudulas na ata kaming mga dumadaan." He chuckled as he said that. Agad ko rin namang tiningnan ang sahig na mina-mop ko at nakitang basang-basa na pala ito. I bit my lower lip in embarrassment habang hindi pa rin inaalis ang tingin sa baba. Kinakabahan rin akong tumingin kay Sir dahil sa kapalpakang ginagawa ko.
"Sige, iha. Alis na ako. Basta mag-ingat ka ah? Baka kasi ikaw ang madulas diyan."
Nakahinga ako nang maluwag nang makaalis na siya. I decided to take a small break. Napasandal ako sa semento dito at paulit-ulit na bumuntong-hininga sa tuwing naaalala ko ang lahat ng pinagdadaanan ko.
Should I give Art a chance? Should I go visit Diego? Should I forgive Sebastian completely? S
"Sir? Pinatawag niyo raw po ako?" I asked Mr. Ochoa matapos kong buksan ang pinto dito sa opisina niya. Pinatawag daw kasi niya ako sabi no'ng isang employee na lumapit sa akin kanina habang ako ay nagma-mop."Oh, yes, Aurora. Take a seat." Tinuro niya ang upuan sa harapan niya kaya umupo kaya pumasok na rin ako nang tuluyan at umupo doon. I took a deep breath as I sat straight, waiting for him to speak."Narinig ko ang pinag-usapan ninyo ni... Mr. Archibald ba iyon?""Ah, si Diego po?""Yes, yes. That's him." Inayos niya ang mga gamit sa mesa niya habang kinakausap ako. "I heard about forgiveness."Napaiwas ako ng tingin. Nakakahiya ata na nalaman ni Mr. Ochoa ang tungkol sa problema ko. Hindi naman kasi dapat dinadala ang personal na problema sa trabaho. Baka nga ay ito pa ang magiging dahilan ng pagpapaalis sa akin ni Mr. Ochoa. Sana lang talaga ay hindi niya ako paalisin dito sa kompanya. Mahirap maghanap ng trabaho sa panahon ngayon. Wala pa n
"Hoy! Kailan ka pa andiyan? B-bakit ka ba kasi andiyan e!!" Nauutal kong sabi kay Sebastian na ngayon ay malapad ang ngisi sa labi. Mukhang nasisiyahan pa siya habang ako ay hindi na mapakali dito."Bakit mo ako hinahanap?""Bakit ka ba andiyan? All this time? Nasa likuran ka lang pala nitong sasakyan? Anong trip mo?" Badtrip kong sabi rito. Inilipat ko naman ang tingin kay Diego na itinaas-baba lang ang dalawang balikat."Plano niyo ito noh? Siguro sa tingin mo ay pinapatawad ko na ang lalaking pumatay kay Justin? Well, never!" Binuksan ko na ang pinto at lumabas. Nag-antay ako ng pampasaherong sasakyan na dadaan dito. Although, rare lang silang dumaan dito dahil hindi naman masyadong marami ang nakatira dito. Plus, puro mga mayayaman lang ang andito kaya malamang ay may mga sariling sasakyan ang mga iyon.Pansin kong lumabas pareho sina Diego at Sebastian mula sa kotse kaya nagsimula akong maglakad palayo sa kanila. Siguro ay maglalakad na lang ako hang
"Hoy, ano 'yon, ha? Kayo ah. Wala kayong respeto sa mga single." Ani Sebastian. I gulped. Bigla na lang akong nakaramdam ng pagkailang sa hindi malaman na dahilan. Malamang, sino ba ang hindi? I just called Diego as my babe?I suddenly felt the roughening of my skin. Hindi ko alam kung nandidiri ba ako o ewan. Why did I even blurted it out in the first place?"Rora, anong sinabi mo?" Tanong ni Diego kaya nilingon ko siya. His eyes sparkled. May sayang ipinapakita ang mga ito at habang nakikita ko tinititigan ko ang mga ito ay hindi mapigilan ng puso kong mapatalon. I felt something different in Diego. Something that's not normal anymore when it comes to both friends. Does this mean he succeeded in making me fall in love with him? Does that mean, hindi na si Art ang laman ng puso ko? Does that mean my love for Art faded? Kung totoo man, I'm more than happy. This is the moment that I've been waiting for.Pakiramdam ko ay maiiyak ako pero pinipigilan ko ang sarili
"Johnson? A-anong ginagawa mo dito? Ba't ka nagha-hagdan? Uhm, nakita ko nga pala si Irina, at pababa na rin siya. Hinahanap mo siya, di ba?" I don't know but I suddenly felt uneasy. Walang emosyon lang siyang nakatingin sa akin. Ni hindi nga siya gumagalaw. Nakatitig lang siya sa mga mata ko habang hawak niya ang railings sa gilid. Bigla na lang umigting ang kanyang panga at parang gumagamit siya nang lakas habang hinahawakan ang railings. He didn't remove his stare on me, or more like, a glare. There is something behind his eyes that no one can ever peruse but God alone."Johnson? Hello?" Even in the midst of fear, pinipilit ko pa rin na kumalma at isinaisip na walang ibig sabihin itong ganitong klase ng titig sa akin ng lalaki. He is a good man, and he is the boyfriend of Irina, who's a great friend of mine.Humakbang paabante ang lalaki, palapit sa akin kaya hindi ko maiwasang magtaka at talagang matakot na. I stepped backward without removing my eyes on him. Ganoo
Masaya ako dahil magkabati na ulit kami nina Irina at Johnson. Actually, in the first place, hindi naman kami nag-away. Sadyang may problema lang silang kinakaharap. Kailangan din nila ng panahon bago nila masabi sa akin ang totoo dahil alam kong hindi nagiging madali para sa kanila ang nangyari. Masakit mawalan ng anak. Hindi ko pa man naranasan maging ina but I know how it feels to lose someone you truly love. Lalo na't galing pa mismo sa sinapupunan ni Irina ang nawala. Masakit na nga sa akin na mawala ang mga taong hindi ko kadugo, what more na kadugo?"Diego?" I saw Diego na nakasandal sa may pader. Mukhang kanina pa niya ako hinihintay. His arms were crossed in front of his chest at seryoso siyang nakatingin sa akin habang ako ay naglalakad palapit sa kanya."Sorry, uh, lumabas lang ako kasi kinausap ako nina Irina." I smiled."I know. I saw you. Hindi ko na kayo nilapitan dahil alam kong importante ang pinag-uusapan ninyo." Umalis na siya sa pagkakasandal
"Hindi ah, ano... Kasi, kakapanood ko lang ng drama. Naghiwalay ang bida kasi hindi sila naghanda noong bago pa sila ikasal. Ang dapat kasi, magplano muna." Palusot ko at tumango-tango naman siya. Ibig sabihin talaga, siya ang naglagay ng papel sa labas ng pinto? Tanungin ko kaya?"Uh, Diego?" I called him."Hmm?" He answered without removing his eyes on the road."May... nilagay ka bang letter sa labas ng bahay?"Nabigla na lang ako nang itigil niya ang sasakyan. He stepped on the brake, at pabigla pa talaga niyang ginawa iyon. Buti na lang at nakaseatbelt kami kaya walang nangyari sa amin.Grabe naman 'to kung magulat. Ibig sabihin ba talaga niyan ay guilty siya? Siya nga ba talaga ang naglagay ng papel?"What letter?" Tiningnan niya ako nang seryoso dahilan para mapalunok ako ng laway. Bakit ang seryoso naman ata niya na parang hindi naman siya ang gumawa no'n?"Letter. Ano... Like making myself ready for a proposal?" Hindi ako sig
"It is obviously a ring. Itatapon ko iyan." Kukunin sana ni Diego ang box na hawak ko ngunit iniiwas ko iyon. Kumunot naman ang noo niya dahil sa ginawa ko."Wag. Susuotin ko pa 'to e.""Really? Bibili tayo ng bago kaya itatapon ko na iyan. Cheap lang iyan kumpara sa singsing na bibilhin ko." He tried to reach for the box again ngunit as inilayo ko pa ito sa kanya. Napatayo na nga ako mula sa inuupuan ko at ganoon din siya. He's really desperate to throw this thing away."Rora, isa." He started to count. Ngunit hindi pa rin ako nagpadala. Bahala siya. Mahal kaya ang singsing na ito tapos itatapon lang? Sayang din noh?"Dalawa." Ako na ang nagsalita ng kasunod na bilang. Anong akala niya? Hindi ako marunong magbilang?"Dalawa." He glared at me."Hoy, tatlo na dapat. Anong dalawa? Marunong ka ba talagang magbilang?" Pang-aasar ko sa kanya. Minsan, ang sarap palang asarin nitong lalaking ito kasi madaling mapikon. I shook my head inside my thou
"So, anong naramdaman mo no'ng makita mo siya?" Napalingon ako kay Diego na nagmamaneho ng kotse. Nag-eye contact lang kami ni Art kanina, but we never utter any word. Hinatak na ako ni Diego paalis sa Simbahan. Mag-isa lang si Art na nagsimba. Ano kaya ang pumasok sa isip niya at nagsimba na siya? Did he decided to live a new life? Narealize na ba niyang hindi revenge ang solusyon sa galit niya? Or maybe he really succeeded in his revenge at ngayon ay naisipan na niyang magbagong-buhay? He has the guts to do that kahit na alam niyang kasalanan iyon in the first place?"What do you mean?" I asked Diego, na hindi pa rin inaalis ang tingin sa harapan."You know what I mean."I sighed and looked in my front. Maybe he meant about my feelings for Art. Maybe he noticed that I have taking a liking to the guy, which is totoo naman. I loved Art. And seeing him now after months, sa totoo lang ay namiss ko ang lalaki. I missed the old us. Katulad noong dati, noong mga bata
Ang kwentong ito ay tungkol sa isang lalaking napuno ng poot at galit dahil sa kanyang amang pumatay sa kanyang ina. A man who has anger. An angry man loses his reason. In anger, a man will do what he afterwards regrets. From anger arise hatred, revenge, quarreling, blasphemy, contumely, and murder. This is a sin against the fifth commandment. "Thou shall not kill" (Ex. 20:13) Hatred is a kind of habitual anger, a strong dislike of or ill-will towards anyone. When a person hates someone, he sees no good in the one hated; he would like to see evil rain down on the one hated; he rejoices in all misfortune of the one hated. Hatred is a sin because it violates God's commandment: "You shall love your neighbor as yourself." If we hate certain qualities of a person, but have no antagonism towards the person himself, our feeling is not necessarily sinful. It is not hatred to detest evil qualities of others; we must hate the sin, but not the sinner. We
Have you ever been blinded by hatred and revenge? You wouldn't realize that dahil nga, nabulag ka na. Like you didn't care about right and wrong as long as you stick to what you decide on. Iyong tipong wala ka nang pakialam sa sasabihin ng iba.Revenge was the only thing that comes into my mind when my mom was killed by dad. Siyempre, siya ang pinakaimportanteng babae sa buhay ko. He's my mom. At gagawin ko ang lahat para lang sa kanya, gagawin ko din ang lahat para lang maipaghiganti siya, even if it's dad that I should fight against.I planned everything, did everything to be the person that is worthy to be a rival of someone like dad. He was known as an elite and powerful member of the mafia. I was just a mere gangster who only do streetfights. I asked for the help of my fellow gangsters Felicity Veloso and Dustin Erojo, who were in a relationship since senior high.Dustin Erojo is someone I can count on. I always ask h
"Felicity? Anong ginawa mo? B-bakit mo sila binaril?"Nakahandusay na ngayon sa sahig sina Irina at Johnson. Mga wala na rin silang malay. They were shot by Felicity alone."Hindi magdadalawang-isip si Irina na patayin ka, hindi mo ba nakikita iyon? Tuluyan nang nabilog ang ulo niya at tuluyan na rin siyang nabulag sa pagmamahal niya sa lalaki! Ngayon, dapat pa nga ay magpasalamat ka sa akin e!""Sa tingin mo magpapasalamat ako sa 'yo? Hindi! Dahil gusto ko na ring mamatay! Iniwan na ako ng lahat ng taong importante sa akin! Ano na lang ang natitira sa akin? Wala!""Nagkakamali ka!!"My eyes widened. Mukhang hindi rin magpapatalo ang babae."Andito pa kami!! Ako, si Arthur, si Dustin, si Mrs. Erojo, si Mr. Ochoa! Lahat kami, andito pa! Mahal ka namin! At importante ka sa amin! Ngayon, ang tanong, importante rin ba kami sa 'yo?!"Tears fell off my cheeks. May kakaibang pakiramdam sa aking puso na nagdudulot ng saya sa akin. Despite eve
Lumabas ako ng Simbahan na nakatulala. Why does this always happen to me? Bakit palagi na lang? Bakit ako na lang ang palaging nakakaranas nito?"Aurora?!"Natigil na ang barilan, pero hinahanap ko ang sinumang nagpasimuno nito. Gusto kong ako naman ang isunod nito. Gusto kong mamatay na rin kasama ni Diego. Ano pa ang silbi ng buhay ko kung wala na ang taong mahal ko?"Aurora!!"Napaluhod ako nang dahan-dahan. Tumulo na naman ulit ang luha ko imbis na tumigil na ito at natuyo na rin sa sarili kong mukha."Aurora, tara na!!" May taong lumapit sa akin at pilit aking pinapatayo. I looked at her face and I saw Irina."I-irina. S-si Diego... Wala na siya." Mahina kong sambit at tulala pa rin."Mamaya na iyan, Aurora! Kailangan na nating umalis dito para madala kita sa isang ligtas na lugar!" Hinila na niya ako at nagpadala na rin ako sa kanya. Hindi ko alam kung saan niya ako dinala pero wala na rin akong pakialam. Alam kong dadalhin niya
"Seryoso ka ba diyan sa sinasabi mo, Felicity?" I asked her. Gusto kong isipin na nagjo-joke lang siya pero napakaseryoso lang ng kanyang mukha."Please tell me you're kidding." Ulit ko pero wala siyang balak na magsalita dahilan para mainis ako sa kanya."Umalis ka na ngayon din, Felicity." I pointed the door."Maniwala ka sa akin, Aurora. Irina is not what you think she is—""UMALIS KA NA NGAYON DIN! HINDI KO KAILANMAN TATANGGAPIN ANG MGA TAONG NANINIRA SA BESTFRIEND KO!" Napasigaw na talaga ako dahil hindi ko na kaya. Ayaw ko sanang sabihin ito kay Felicity dahil nagiging kaibigan ko na rin siya. But she's way too much! Sinisiraan na niya ang kaibigan kong si Irina! Ni wala nga siyang ebidensya para mapatunayan ang sinasabi niya e! She just accuse people!Napatungo siya at umalis na ng mansyon nang walang sinasabi. Sinusundan ko na lang siya nang tingin hanggang sa tuluyan na siyang makaalis."Young lady." Tawag ni Mr. Simon. Mukhan
"Wow, congrats, Aurora! I'm so happy for you talaga!" Bati sa akin ni Irina nang sabihin ko sa kanyang magpapakasal na ako kay Diego. Natatawa talaga ako sa lalaking iyon. Masyado ba namang excited. Gumawa pa ako ng rason para hindi mapadali ang kasal namin. Like, paano ako nito bubuhayin? I can't believe that he would answer right away. He said that he has many businesses. Mayaman rin naman kasi ito kaya hindi na rin kaduda-duda. Si Irina pa lang at si Mr. Simon ang nakakaalam nitong kasal. Balak ko rin sanang sabihin kay Mr. Ochoa, kasi siyempre boss ko ito kaya iimbitahin ko rin ito sa pinakaimportanteng pangyayari sa buhay ko.I was also planning to tell this to Felicity. Ewan ko ba kung bakit kailangan ko pa itong imbitahan e ang sama ng ugali no'n. Char lang. Siyempre kaibigan ko na ang babaeng iyon kaya dapat lang din na imbitahan ko ito sa kasal ko. I know that she will tell Art about this kaya hindi ko na kailangan pang sabihin dito. It is up to him kung pupunta siya
I went to the comfort room at doon ay naghilamos. Napatitig muna ako sa mukha ko ng ilang minuto. Am I just assuming o talagang si Art ang nagfire doon sa unang secretary? Is it just me or talagang si Art iyong humila sa babae noong araw na iyon? But why would he do that?I sighed. I wiped my hands dry before I decided to go outside."Hey." Agad na dumikit ang mga paa ko sa sahig. Kahit na hindi ko pa tingnan ay alam kong si Art ang nakasandal dito sa gilid sa labas ng CR na para bang hinihintay ako. Gusto kong itanong agad sa kanya kung ano ang totoo."So, magkaibigan pala kayo ni Jennie. She's a great person. Hindi siya plastik at hindi rin masama ang ugali niya." He stated. Hindi ko pa rin siya nililingon. I remained my eyes at my front habang siya ay pinapakinggan. May parte sa akin na umalis na lang dahil ayoko naman siyang makausap man lang. I don't want to communicate with him. Pero kailangan, kasi marami rin akong mga katanungan sa kanya na gusto kong ma
That was strange. Nakaramdam na nga lang ako ng paninindig ng balahibo ko dahil wala namang tao sa labas."Sino iyon?" Tanong ni Diego pagbalik ko."Wala, kalimutan mo na iyon." I wanted to forget about it. Sa totoo lang ay nakakatakot. I know I shouldn't be because I still believe that God is all-powerful. Siguradong mayroong tao doon kanina at umalis kaagad. Pero, sino naman kaya?Bumalik ako sa trabaho. I told Diego that he has to stay here and take a rest dahil kapag break time ko ay babalikan ko siya dito at mabibigay ko kung ano ang kailangan niya.Nagsimula na akong gawin ang trabaho ko. Sa break time ko ay naisipan ko munang pumunta sa opisina ni Sir bago ko puntahan si Diego sa clinic. Baka kasi gising na si Sir at baka ay nahimasmasan na iyon. Sana.I knocked on the door but no one answered. I knocked again, still, no answer kaya naisipan ko nang buksan ang pinto. I rotated the doorknob and I realized that it's locked. Napapaisip ako. Hin
There is a clinic here kaya dinala ko na siya rito. Noong una ay ayaw pa nga niyang pumunta dito pero pinilit ko siya. Siyempre hindi ako magpapatalo, alam ko namang hindi niya ako matitiis."I never thought na magkakasakit din pala ang isang Diego Archibald." I joked."Tss, I'm still human." Nakahiga siya ngayon sa kama. May towel na nakalagay sa kanyang noo. Ako naman ay nakaupo sa kanyang tabi. Ang nurse na assigned dito ay umalis muna at babalik din daw agad."Hindi ako magtatagal dito. Kailangan kong balikan si Mr. Ochoa doon dahil lasing at baka kung ano pa mangyari sa kanya doon." Tatayo na sana ako pero napatigil ako sa tanong niya."Naniwala ka ba sa sinabi niya sa iyo?"I sighed. I know that this is going to be about what Mr. Ochoa told me, na anak ako nito. Lasing ang tao, mas papaniwalaan ko ito kung nasa matino itong pag-iisip."Diego, may alam ka ba rito?" I asked him back."Maybe?""Ano ba talaga ang totoo?"