KABANATA 3

"Ano mo na ba talaga iyang Arthur na 'yan?" tanong ni Kuya pagkapasok namin agad sa loob ng bahay. Si Kuya pala ay nagta-trabaho na bilang isang nurse sa isang health center.

"Kuya, ang tsismosa mo ah." Inilagay ko ang bag sa sofa at dumiretsu sa kusina para magmano kay nanay. Ang tatay ko naman ay nagta-trabaho abroad kaya kaming tatlo ang natitira dito sa bahay.

Palagi lang akong tinatanong ni Kuya tungkol kay Art, kung ano na daw ang relasyon naming dalawa, pero ang totoo naman niyan ay kaibigan ko lang talaga ang lalaking iyon. Parang kapatid ko na nga eh. Hindi ko maiimagine na maging magboyfriend at mag-girlfriend kaming dalawa.

"Sigurado ka ba talaga diyan?" paulit-ulit na tanong ni Kuya. Pati ba naman sa hapagkainan ay hindi niya pa rin ako tinitigilan.

Hindi na lang ako umimik at pinagpatuloy lang ang pagkain.

"Alam mo naman siguro ang bali-balita tungkol sa dad niya, diba?"

Napatigil ako sa pagsubo at napatingala kay Kuya na nakaupo sa harapan ko. Napansin ko rin na napatigil si nanay sa pagsubo at tiningnan kaming dalawa ni Kuya.

"Kuya. Hindi naman masamang tao si Art." Seryoso kong sabi sa kanya.

"Hindi nga. Pero ano ba ang kayang gawin ng tatay niya? Gusto lang kitang protektahan, Aurora. Kapatid kita." Hindi rin nagpadaig si Kuya sa pagiging seryoso. Napatigil na lang kami nang sumingit si nanay. Pagkatapos nun ay hindi na ako kinausap ni Kuya. Dumiretsu na agad ako sa kwarto at nag-isip.

Kaibigan ko si Art. Ngayong wala na ang mommy niya, wala nang taong magbibigay ng lakas ng loob sa kanya. Kailangan niya ako. Wala akong pakialam kung ano ang kayang gawin ng dad niya.

***

Habang naglalakad papunta sa classroom ay hindi ko maalis sa aking isipan ang sinabi ni Kuya tungkol sa dad ni Art. Wala sa dinadaanan ang atensyon ko dahil sa bumabagabag sa akin. Hindi ko na rin napansin na ibang building na pala ang napuntahan ko.

Nang marealize kong nasa ibang building ako ay napakamot na lang ako sa sariling ulo at bumalik na rin sa pinanggalingan. Ngunit napatigil ako nang may makita akong pamilyar na tao. Kahit na nakatalikod ito ay alam kong siya iyon.

Naisipan kong lumapit sa kinaroroonan nila ngunit hindi ako nagpahalata. May kausap kasi siyang babae na galing dito sa department kung saan ako naligaw. Napatingin ako sa nakalagay na section sa pinto kung saan galing ang babae. Bachelor of Science major in Psychology. Sino naman ang babaeng iyan? Iyan na ba ang pinalit niya sa'kin?

Napanguso na lang ako at naisipan nang bumalik sa classroom. He apologized to me last night so ibig sabihin ay quits na kami, tama? Babalik na ba ako sa pwesto ko sa tabi niya?

No. I should act na nagtatampo ako dahil nakita kong may kasama siyang ibang babae. Hindi ako nagseselos dahil baka ay iyon ang nagugustuhan niya, nagseselos ako dahil mayroon pa palang ibang taong nakakausap niya bukod sa kaniyang mommy. Nasanay na rin kasi ako na ako lang ang kinakausap niya.

Pumunta ako sa bago kong pwesto at dun na muna umupo.

"Hoy."

Alam kong nakatayo na siya sa harapan ko pero nagkunwari akong walang tao roon. Kinuha ko ang aking ballpen at kinagat-kagat iyon habang nagbabasa ako ng notes. Wala naman kaming quiz pero ito lang ang naisip kong gawin para hindi ko siya mapansin at matuon na lang ang atensyon dito sa binabasa.

"Ano bang ginagawa mo diyan? Diba nagsorry na ako sa'yo?" pagsasalita niya ngunit hindi ko pa rin siya pinansin at nagpatuloy pa rin sa ginagawa ko.

"Bumalik ka na sa tabi ko."

Napapangiti ako sa loob lang ng aking isipan. Ano daw? Bumalik ako sa tabi niya? Sabi ko na nga ba, kailangan niya ako eh.

"Hoy. Galit ka pa ba?" Bigla niya akong sinundot sa tagiliran kaya mabilis rin akong nagreact at napatingin sa kanya. Nakikita ko ang puppy eyes niya na talagang nagmamakaawang bumalik ako sa pwesto sa tabi niya.

"May gf ka na ba?" Nakanguso kong tanong sa kanya dahilan para manlaki ang mga mata niya. Hindi niya inexpect na malalaman ko agad? Aba, mabuti na lang talaga at naligaw ako sa department na iyon.

"A-ano bang sinasabi mo? Wala ah." Umiwas siya ng tingin kaya pinasisingkit ko ang sariling mga mata habang sinusundan siya ng tingin. Napakasinungaling talaga ng taong ito. Alam ko kung kailan siya nagsisinungaling at kung kailan siya nagsasabi ng totoo.

"Napakasinungaling mo! Nakita ko kayong nag-uusap! Maganda naman, pero kailangan ba talagang itago mo sa'kin? Akala ko ba bestfriends tayo?" Tumayo na ako mula sa pagkakaupo at pabalik na sa upuan ko na katabi niya.

"S-she's not my girlfriend." Napatigil ako sa paglalakad at kunot-noo siyang tiningnan na parang binabasa ko ang kanyang mga mata. Nakatingin lang siya sa kanyang gilid.

Umiling na lang ako at umupo na sa pwesto ko dati. Tahimik siyang umupo sa pwesto niya at tumingin sa labas ng bintana. Ayan na naman siya oh. Ano bang meron sa labas ng bintana at palagi siyang nakatanaw doon?

"She's actually..." Bigla siyang nagsalita kaya napatingin ako sa kanya. Akala ko hindi na siya magsasalita eh.

Hindi niya pa rin inaalis ang tingin sa labas.

"She's a friend. She'll help me avenge my mom."

Nanlalaki ang mga mata ko sa narinig. Pilit kong inaalala ang itsura ng babaeng nakita ko kanina. Beautiful, has flawless skin, her hair was braided that hangs on her left shoulder. Innocent smile. Ano yun? Gangster? Ang ganun na itsura? Isang gangster? Niloloko ba ako ni Art?

"G-gangster siya?" nauutal kong tanong sa kanya.

"Y-yeah. I met her since high school. Nababalitaan natin noon na may gangster sa school, hindi ba?"

Inalala ko naman ang mga pangyayari noong high school. Oo nga. May mga nababalitaan kaming mayroon daw na mga gangsters sa school pero hindi pa naman ako nakakakita. It was all rumors. I never thought na totoo pala talaga na mayroon.

"Are you really serious about avenging your mom, Art?"

"Ayoko ng paulit-ulit, Ror." Seryoso siyang tumingin sa akin.

"Oo, paulit-ulit mo ngang sinasabi iyan! But I'm still hoping na sana ay magbago ang isip mo! Hindi magiging solusyon ang paghihiganti, Art!" Napatayo ako at napalakas ang boses ko. Mukhang narinig ako ng mga kaklase namin at nagsimula silang mag-tsismisan sa paligid ko.

"My decision is final, Ror. And not even you can change that. From now on..." Tumayo rin siya mula sa pagkakaupo.

"Let's pretend that we never knew each other." Kinuha niya ang bag niya at umalis na ng classroom. I was left dumbfounded. I felt my knees shaking. Nanunubig ang mga mata ko. Sumisikip ang dibdib ko dahil sa sinabi niya.

I knew this would happen. Our friendship is now over.