Chapter Eighty-two

NAIBABA niya ang kamay na nakahawak sa papel habang sunod-sunod ang pag-agos ng luha mula sa magkabila niyang mga mata.

"K-kailan pa?"

Mabilis na lumamlam ang mga mata ni Russel habang nakatingin sa kaniya. Pinaghalong awa at simpatya ang makikita sa mga mata nito, bagay na hindi niya kayang tingnan kaya pilit niyang iniwas ang mukha.

"Kailan mo pa nalaman ang tungkol dito?" Kinagat niya ang ibabang labi para mapigilan ang sarili na humikbi.

"Noong umalis ka."

Agad siyang nag-angat ng mukha sa narinig. Unti-unting nagsalubong ang mga kilay niya. "Noon pa? Matagal mo nang alam?"

Sumingkot siya at lumalim ang paghinga. May kakaibang takot at awa sa sarili siyang nararamdaman. Kung ganoon, matagal na nitong alam ang tungkol dito?

"Alam mo na pero wala ka man lang sinasabi?"

Sinubukan niyang umalis mula sa ibabaw ng kotse. Paulit-ulit naman siyang tinawag ni Russel para pigilan. Hindi kalayuan mula sa sasakyan, naabutan siya nito a