Kabanata 0002

Nakaramdam ako ng gutom habang naglalakad sa daan. Nakalimutan kong kumain kanina dahil dumating si Aling Maria. Hindi ko rin nadala ang paboritong ulam ni Nanay na niluto ko. May nakita akong maliit na tindahan at naglakad patungo roon. Bumili ako ng limang pirasong tinapay at isang bote ng tubig.

Kumakain ako ng tinapay hanggang sa napadpad ako sa isang iskinita kung saan may nakita akong kumpolan ng mga lalaki. Nagtago ako sa likod ng poste at sinusubokang tingnan ang kanilang ginagawa. May nakita akong matandang lalaki na nakahiga sa lupa habang ito’y binubugbog at sinisipa ng mga kalalakihan.

“Papatayin ka namin!” sigaw ng isang lalaki.

Kinilabotan ako sa aking narinig. Sinuntok niya ang mukha nito at sinipa. Kumuha ako ng mga maliliit na bato at iniligay iyon sa aking bulsa. Nagsuot din ako ng face mask para matakpan ang aking mukha. Kung hindi ako tutulong paniguradong mamamatay ang taong binugbog nila.

Ibinato ko sa iba’t-ibang parte ng lugar ang mga bato upang gumawa ng ingay. Naalarma silang lahat sa aking ginagawa. Dahan-dahan akong lumapit sa grupo ng kalalakihan habang nagtatago sa mga puno.

“Halagubgubin niyo ang buong lugar baka nasundan tayo!” utos ng lalaki na medyo may kalakihan ang pangangatawan. Siya ang sumuntok at sumipa sa mukha ng lalaki.

Naglagay ako ng buhangin sa kabilang bulsa ng aking sinusuot na jacket. Umalis ang ibang kalalakihan at naiwan ang tatlong lalaki. Kumuha ako ng maliit na bato sa loob ng aking bulsa at binato sa kanilang direksiyon. Tumama sa ulo ng lalaking may malaking katawan ang bato. Nakaramdam ako ng pinaghalong kaba at takot sa aking ginagawa lalo na’t hindi ko kilala kung sinu-sino silang lahat. Nakatalikod silang tatlo kaya dahan-dahan akong naglakad patungo sa kanilang likuran ng hindi nila namamalayan. Tiningnan ko ang matandang lalaki, hindi ko alam kung buhay pa ba ito o patay na dahil nakapikit ang mga mata nito.

Napatalon ako sa gulat nang pag-angat ko ng tingin ay nakatingin na ang tatlong lalaki sa akin. Pinapalibutan nila ako habang may ngiti sa labi.

“Are you here to save this old man?” Hindi ako sumagot. Inilagay ko ang aking dalawang kamay sa bulsa ng jacket at kumuha ng buhangin. “Take off your mask or we will kill —”

Mabilis kong itinapon sa kanilang mga mukha ang buhangin. Napaungol at napamura ang mga lalaki habang kinukusot ang kanilang mga mata. Tinulongan kong tumayo ang matandang lalaki nang nakita ko siyang gumalaw.

“Bilisan mo, Sir!” bulong ko saka inalalayan siyang maglakad. May kinuha siya sa kaniyang bulsa at ibinigay ito sa akin.

“D-Drive my c-car,” wika niya sabay turo ng itim na sasakyan. Pinipilit niyang lumakad kahit hinang-hina na siya. Mabilis kong kinuha ang susi ng kaniyang sasakyan at inalalayan siya patungo roon.

Binitawan ko siya at mabilis akong tumakbo patungo sa kaniyang sasakyan. Pumasok ako sa loob at agad na pinaandar ang makina ng sasakyan. Inalalayan ko siyang makapasok sa loob ng sasakyan saka pinahiga. Dali-dali akong pumasok pabalik sa driver’s seat nang nakita kong tumatakbo patungo sa amin ang mga bumugbog sa kaniya.

Nang sa tingin ko ay nakalayo na kami sa mga humahabol sa amin, pinark ko sa kilid ng kalsada ang sasakyan. Chineck ko ang kaniyang palapulsohan. Napapikit ako nang mapansing hindi na siya humihinga. Dali-dali kong kinapa sa aking bulsa ang cellphone at dinial ang 911. Inilagay ko ang cellphone sa gilid niya at dumungaw muna ako sa labas ng bintana para i-check kung nasaan kami. Ibinigay ko sa kanila ang lokasiyon.

“Pakibilisan dahil hindi na siya humihinga!” natatarantang sigaw ko sa kabilang linya.

Bumuntong hininga ako at ni-ready ang sarili para bigyan siya ng chest compression. Chineck ko muli ang kaniyang palapulsohan. Napaupo ako ng bumalik muli ang kaniyang heartbeat.

“Thanks, God!” usal ko sa sarili at mabilis na bumalik sa driver’s seat.

Pinaandar ko ang makina at pinaharurot ito patungo sa isang malapit na hospital. Hindi na ako nag-aksaya ng oras na hintaying dumating ang emergency team. Kung hihintayin ko sila baka tuloyan ng mamamatay ang taong ‘to.

Pinark ko ang sasakyan malapit sa emergency at tumakbo patungo sa loob. “Tulongan niyo ako, walang malay ang kasama ko sa loob ng sasakyan!”

Mabilis silang kumilos at sumunod sa akin. Binuksan ko ang sasakyan at maingat nilang inilagay sa scoop stretcher ang matandang lalaki.

Hindi na ako sumunod sa kanila nang hilahin nila ang stretcher papasok sa loob ng hospital. Umupo ako sa isang bakanteng upoan malapit sa front desk. Nasapo ko ang aking noo ng makalimutan ko ang aking mga dalang gamit. Pati uniform ko sa trabaho ay hindi ko nadala. Tanging cellphone at pitaka lang ang aking nakuha ko. Huminga ako ng malalim habang tumitingin sa malaking orasan sa aking harapan.

“Where’s, Grandpa?! I need to see my him!”

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata at tumingin sa lalaking nakatayo sa front desk.

“Please calm down, Sir Raheel. Your Grandpa will be okay. We will just wait his doctor and will ask him about the condition of your Grandma, Sir.” Pagpapakalma ng nurse sa kaniya.

“Hindi ako kakalma hangga’t hindi ko siya nakikita!” sigaw ni Raheel sa nurse.

Tumingin ako sa malaking orasan. Napatayo ako ng makitang tatlong oras na akong late sa trabaho. Ngunit bigla kong naalala na wala akong masusuot na uniporme. Sinubokan kong tawagan si Shiela, ang aking kasama sa trabaho para manghiram ng uniporme dahil rest day niya ngayon. Sa kasamaang palad, hindi ko siya makontak. Nakita kong lumabas ang doctor na nakausap ko kanina at patungo ito sa aming direksiyon. Tumingin siya sa akin at tumango bago kinausap ang lalaking nasa front desk na sinusubokang pakalmahin ng nurse.

“Good day, Sir Raheel!” bati ng doctor ngunit parang wala lang sa lalaki

“I need to see him,” mahina pero ramdam ko ang pag-aalala sa tono ng pananalita ni Raheel. Bumalik ako sa pagkakaupo at nanatiling nakatingin sa kanila. “I badly want to see him. I want to check if he’s totally alright. You know that he is sick for years. How is he?”

Yumuko ang doctor habang nasa bitbit niyang papel ang paningin. “Tapos na po namin gamotin ang kaniyang mga sugat. Hindi ko alam kung saan niya ito nakuha. Mabuti na lang at dinala siya agad sa hospital. Nagka-cardiac arrest siya kanina.” Umaangat ang tingin ng doctor at tumingin sa akin. “You should thank her for saving his life,” wika ng doctor.

Tumayo ako at yumuko. “Magandang araw po,” bati ko habang kagat-kagat ang labi.

“This woman saves him?” Hindi makapaniwalang tanong ng lalaki sa doctor.

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. Ikinuyom ko ang aking mga kamao nang napansin ang ang pagtitig niya sa mula ulo hanggang paa. Nakakainsulto ang pagninitig niya.

“Yes, Sir. She saved him –”

“I don’t fucking care who save him from those bastards! I want to see him. Right. Now.” Lumingon siya sa akin. “Huwag kang aalis hanggat hindi nagigising si Lolo.”

“Pero may trabaho pa po ako –”

“I don’t care. Mananatili ka rito. Kung aalis ka, ibig sabihin kasabwat ka ng mga taong kumidnap kay Lolo!”

Napalingon kaming lahat sa body guard niyang tumatakbo patungo sa amin. Hinihingal itong humarap sa kaniya. “Nawawala po si Ma’am Andrea, Sir.”

“Nawawala ang bride?”

Lumipat ang paningin namin sa matandang lalaki na naka-wheelchair. Siya ang tinulongan ko kanina. May benda ang ibang parte ng katawan niya. Nagtataka tuloy ako kung bakit pinayagan siyang lumabas kahit kagigising niya lang.

“Lolo!” sambit ni Raheel saka nilapitan ang matanda. Bumaling siya sa kaniyang mga tauhan. “Ano ang tiningin-tingin niyo riyan? Hanapin niyo si Andrea!”

Nanlaki ang mga mata ko nang lumapit ang matanda sa akin. Pinaalis niya ang ibang body guards nila. Inutosan niya akong magtulak sa wheel chair niya pabalik sa kaniyang room.

“If you can’t find your bride, mapipilitan akong ipakasal ka sa iba, Raheel,” sabi ng matanda pagpasok namin sa kwarto niya.

Natatawang umupo si Raheel sa kama at bumaling sa Lolo niya. “Hindi niyo pwedeng gawin sa akin ‘yan, Lolo –”

“Matanda na ako, hijo. Hindi natin alam kung ilang araw o buwan na lang akong mananatili rito sa mundo. Kung hindi ka maikakasal sa lalong madaling panahon wala kang makukuhang mana sa akin.” Tumingin ang matanda sa akin. “You’ll be the substitute bride if we can’t find his bride, hija.”