Kabanata 0007

Hindi ko na lang pinansin ang sinabi ni Raheel. Tama naman siya. Hindi namin parehong ginusto ang kasal na 'to.

Pagkatapos kong magbihis, inayos ko muna ang higaan ko. Ako ang matutulog sa sahig habang siya naman ay sa kama matutulog. Tinanggal ko rin ang ibang palamuti na inilagay sa buhok ko at sinuklay-suklay ko ang mahaba kong buhok. Nang matapos na akong magsuklay ay roon pa lang ako lumabas ng kwarto para balikan ang ibang panauhin.

Pagbaba ko nang hagdanan, nakita ko sina Chairman Marcelo at Raheel na nag-uusap. Sumilip ako sa labas, umuwi na ang ibang guest dahil wala na akong nakita.

Nginitian ako ni Chairman Marcelo nang nag-angat siya ng tingin sa akin. Kumaway siya sa akin at pinapapunta sa kinaroroonan nila.

"Nagustohan mo ba ang mga binili kong damit para sa 'yo?" tanong ni Chairman Marcelo habang sumisimsim siya ng tsaa.

Tumango ako at umupo sa tabi ni Raheel. "Maraming salamat po. Nag-abala pa po kayo," nahihiyang saad ko.

May kinuha si Chairman Marcelo sa bulsa niya. Nanlaki ang mga mata ko nang inabot niya sa akin ang kulay itim na ATM card.

"You can use this to buy some things na kailangan mo. You can shop and go everywhere if you want," sabi ni Chairman Marcelo.

Nahihiyang ibinalik ko sa kaniya ang itim na card. "Hindi na po kailangan, Chairman. Sapat na po ang perang ibinigay niyo para sa operasiyon ni Nanay. Wala naman po akong ibang gamit na bibilhin."

"Itago mo na lang 'yan. Magagamit mo rin 'to, hija."

"Accept it. Ang dami mo pang sinasabi," sabi ni Liam bago ininom ang wine sa baso niya. "Matutulog na ako kung wala na kayong ibang sasabihin, Lolo. May meeting pa ako bukas."

Wala akong ibang nagawa kundi tanggapin ang ibinigay niyang black card sa akin. Kung mag-iinarte pa ako baka mas lalong mairita ang apo niya sa akin.

"Raheel, hintayin mo ang asawa mo," sabi ni Chairman Marcelo nang naunang naglakad si Raheel paakyat ng hagdanan.

Raheel rolled his eyes at ipinagpatuloy ang paglalakad niya. Napansin ko ang pagbagsak ng dalawang balikat ni Chairman Marcelo.

"Pagpasensiyahan mo na ang apo ko, hija. Magaspang talaga ang ugali niya. May pinagmanahan kasi," sabi ni Chairman Marcelo habang napapailing.

"Ayos lang po. Hindi naman din big deal sa akin ang ugali niya." Dumapo ang paningin ko sa malaking frame na nasa harapan ko. "Sino po sila?"

Napalingon si Chairman Marcelo sa frame na tinitingnan ko. "Mga magulang 'yan ni Raheel."

"Nasaan po sila?" Curious kong tanong.

"Matagal na silang patay. Naaksidente kasi sila noong bata pa si Raheel. During his 10th birthday, may bagyo kasi that time tapos nagpumilit na umuwi ang mga magulang niya upang ipagdiriwang ang kaarawan niya. 'Yon din kasi ang gusto ni Raheel. Nasanay siyang palaging nandiyan ang mga magulang niya sa tuwing ipinagdiriwang ang kaarawan niya. Pero sa mismong kaarawan ni Raheel, hindi namin inaasahan na uuwi ang mga magulang niya sa bahay na wala ng buhay."

Napabuntong hininga ako. Nagsisisi tuloy ako kung bakit pa ako nagtanong. Si tatay rin namatay dahil naaksidente siya.

"Hindi ka pa ba inaantok, hija? Pupuntahan pa natin ang Nanay mo bukas." Tumayo si Chairman Marcelo at ibinigay sa katulong ang basong may lamang tsaa.

"Sige po. Aakyat na po ako para makapagpahinga na rin ako. Kayo rin po, Chairman," saad ko.

Tumango lang siya at nginitian ako. Nasa unang palapag lang ang kwarto niya dahil may edad na siya at mabilis lang siyang mapagod kung aakyat pa siya ng hagdanan. Nang hindi ko na siya makita ay saka pa lang ako umakyat ng hagdanan patungo sa kwarto namin ni Raheel.

Huminga muna ako ng malalim at kumatok bago binuksan ang pintuan. Pagpasok ko sa loob, nakita ko na namang nakabukas ang bintana sa kwarto niya. Nakaupo si Raheel habang nasa malayo ang paningin. Maingat kong kinuha ang kumot ko bago humiga sa sahig.

"Sa kama ka matutulog. Ako ang hihiga riyan," sabi niya gamit ang malamig niyang boses.

"Ayos lang. Sanay naman akong humiga sa sahig," pinilit ko ang sarili kong makipag-usap ng normal sa kaniya at hindi naiilang.

"Sleep on my bed. Baka gusto mo akong makatabi riyan sa sahig?" sarkastikong tanong niya. Napansin ko ang pag-igting ng bagang niya.

Bumuga ako ng hangin bago bumangon at sinunod ang sinabi niya. Matutulog na lang ako sa kama niya kesa makatabi siya.

"Good. Don't be scared. Hindi naman kita sasaktan," saad niya.

Napalingon ako sa kaniya nang napansin ang dalawang bote ng wine sa sahig. Wala ng laman ang isang bote at paubos na rin ang laman ng isa pang bote. Nagsindi siya ng sivarilyo sinimsim ito. Hindi ko alam kung ilang minuto ko siyang pinagmasdan sa ginagawa niya. Para siyang problemado sa inaasta niya ngayon.

"Huwag mo akong titigan ng ganiyan."

Agad kong ipinikit ang mga mata ko at nagpanggap na tulog. May narinig akong nabasag pero hindi ko iminulat ang mga mata ko.

"Damn it! I hate this life!" malutong na mura niya.

Dahan-dahan kong binuksan ang mga mata ko para tingnan siya at kung ano ang nabasag na bagay. Bumaba ang paningin ko sa sahig. Nanlaki ang mga mata ko nang nakita ang basag na bote ng wine. Napabalikwas ako ng bangon nang nakitang hawak niya ang basag na bote.

"Raheel!" sambit ko at inagaw sa kaniya ang basag na bote. "Magpapakamatay ka ba? Nasisiraan ka na ba ng bait?" Itinapon ko sa basurahan ang nabasag na bote at binuksan ang mga ilaw. "Huwag kang magpapakamatay sa harapan ko. Baka ako ang ituturo nilang may kasalanan kapag nakita kang wala ng buhay dahil ako ang kasama mo rito sa kwarto!"

Hindi ko maitago ang iritasiyon na nararamdaman ko habang chinicheck ang sahig kung malinis na ba.

"Hindi ako magpapakamatay. Nabitawan ko lang ang bote kaya nabasag. Huwag kang mag-aalala dahil sisiguradohin kong walang makakakita sa akin kung magpapakamatay man ako," sabi niya at naglakad papasok ng banyo.

Napapikit ako sa sobrang hiya. Dapat pala ay natulog na lang ako kesa bantayan siya kung ano ang ginagawa niya.