"Dito ka muna sa condo ko titira. Hindi naman bumibisita si Raheel dito. Safe ka rito," saad ni Knight at inalalayan niya ako papasok sa loob ng condo niya. Hindi ako umimik. Gusto kong magpahinga. Masakit ang ulo ko at ramdam ko na rin ang pamamaga ng mga mata ko kasi ilang oras akong umiyak. "Andrea is safe." Huminga ng malalim si Knight. "Mabuti naman kung ganoon," saad ko at umupo sa couch. "Sabihin mo lang kung may kailangan ka. Ipapakuha ko na lang din sa mga tauhan ko ang mga gamit mo roon. Don't worry, I'm gonna make sure na hindi sila masusundan ni Raheel." Umupo siya sa tabi ko. "Kung ayaw mong magpakita sa mga tao, paano ang pag-aaral mo?" "I don't know. Gusto kong magpakalayu-layo, Knight. Ayoko na rito. Ayokong makita ako ng mga tao. Ayokong pagkagulohan na naman nila ako. Gusto ko ng tahimik na buhay. Kung may pera lang sana ako, gusto kong mangibang bansa. Kung mananatili ako rito, mas lalo lang akong masasaktan." "Kung 'yan ang gusto mo, tutulongan kita. Ako na a
"I'm pregnant, Knight," pag-amin ko nang bumisita siya sa dorm ko. "Y-You're pregnant?" hindi makapaniwalang tanong niya. Dahan-dahan akong tumango at ipinakita sa kaniya ang pregnancy test. Napasinghap siya. "Who's the father? Si Zeus Blackwell ba?" Umiling agad ako. "No, hindi siya ang ama. Walang namamagitan sa amin ni Zeus." Humugot muna ako ng malalim na hininga bago nagpatuloy sa pagsasalita. "It's him again. Si Raheel ang ama ng batang 'to." Napansin kong napaatras ng kaunti si Knight at nabitawan niya ang pregnancy test. "But how?" Ikinuwento ko kay Knight kung paano ko pinatawad si Raheel. Hindi ko aakalaing wala silang alam na tumira ang kaibigan nila sa boarding house ko. Ang alam lang nila palagi itong wala sa mansiyon. Pagtungtong ng alas singko ay lumalabas na si Raheel sa opisina niya para sundoin ako. "Mahal na mahal ka niya," bulalas ni Knight at isinandal ang ulo niya sa dingding. "What's your plan? Sasabihin mo ba kay Chairman Marcelo that you're expecting a b
"Stay away from him and don't tell him kung nasaan ka," bilin ni Knight pagkatapos kong ikwento sa kaniyang nag-text si Zeus sa akin. Makalipas ang mahigit anim na buwan, ngayon niya lang uli ako kinausap. "Why? He's my friend, Knight. Gusto ko rin humingi ng paumanhin kasi bigla akong nawala -" "Siya dapat ang humihingi ng sorry sa 'yo, Anabelle," putol ni Knight sa sasabihin ko. Kumunot ang noo ko at hinimas-himas ang tiyan ko. Tatlong buwan na lang at manganganak na ako. At masasabi kong kinaya ko naman ang pagbubuntis ko kahit minsan nahihirapan ako. Hindi ako huminto sa pag-aaral. May online class naman para sa mga buntis na kagaya ko. Gusto ni Knight na huminto muna ako sa pag-aaral kasi baka ma-stress daw ako sa academics at baka maapektohan ang bata. "Bakit naman siya hihingi ng sorry sa akin? Tinulongan niya ako kaya nga nakabalik -" "He stole Raheel's phone." My jaw dropped. Sumagi na naman sa isipan ko ang cellphone ni Raheel na hawak ni Zeus. Biglang nawala sa isipan
Ilang linggo na rin ang lumipas matapos umamin si Knight sa nararamdaman niya para sa akin. Naiilang ako palagi sa mga kinikilos niya. Hindi ko naman binibigyan ng malisya lahat ng ginagawa niya. Pero ngayon, para akong palaging hinahabol ng aso sa tuwing nakikita ko siya. Hanggang ngayon hindi pa rin ako sigurado kung makakaya ko ba siyang bigyan ng pagkakataon. Ayokong paasahin siya. Hindi niya deserve ang masaktan. Kung gusto niyang maging ama ng anak ko, hahayaan ko siya, pero hindi ko maipapangakong mamahalin ko siya kagaya ng pagmamahal ko sa kaibigan niya. Raheel was my first. Kaya ang hirap-hirap niyang kalimutan kahit ilang buwan ko na siyang hindi nakikita. Wala na rin kasi akong balita sa kaniya. Si Andrea lang ang palaging naikukwento ni Knight sa akin. Sinubukan kong ibaling sa ibang bagay ang atensyon ko, pero hindi pa rin maalis sa isipan ko kung hinahanap niya pa rin ba ako. "Aray!" Napahawak ako sa tiyan ko, nanlalaki ang mga mata. Parang may mga kulisap na naglala
Napabalikwas ako ng bangon. Alas-singko pa lang ng umaga, pero parang isang taon na akong hindi nakakatulog. Ang kaba ko ay parang isang malaking bato na nakadagan sa aking dibdib. Ngayon ang araw ng paglabas ng resulta ng board exam.Dahan-dahan akong tumayo at nagtungo sa bintana. Ang sikat ng araw ay nagsisimula nang sumilay, nagpapahiwatig ng bagong simula. Pero sa akin, ang araw na ito ay parang isang malaking palaisipan.Kinuha ko ang aking telepono at binuksan ang website ng Medical Board of California (MBC). Ang mga daliri ko ay nanginginig nang i-type ko ang aking pangalan at ang aking MBC number. Ipinikit ko ang aking mga mata at huminga ng malalim."Please," bulong ko. "Please, sana pumasa ako."Nang buksan ko ang aking mga mata, nakita ko ang resulta sa screen. Ang pangalan ko ay nasa listahan ng mga nakapasa."Pumasa ako!" sigaw ko.Parang isang malaking bato ang nawala sa aking dibdib. Ang kaba ay napalitan ng sobrang tuwa. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Sa sobra
Nagising ako nang maramdaman ko ang malamig na kamay na humawak sa aking pisngi. Nagmulat ako ng mga mata at nakita ko si Knight. "Nananaginip ka," wika niya at hinawakan ang noo ko. "Nilalagnat ka, Anabelle," dagdag niya. Nasapo ko ang noo ko nang napagtantong panaginip lang pala ang lahat. Akala ko ay totoong nandito si Raheel. Umahon ako sa kama at uminom ng tubig. "Anong oras ka dumating?" tanong ko at umupo sa swivel chair. "Kararating ko lang. Pumasok agad ako sa kwarto mo kasi narinig kitang sumisigaw," sagot niya kaya napatitig ako sa kaniya. "Sumisigaw? Ano naman ang sinisigaw ko? Bakit hindi man lang ako nagising?" "You're calling his name," sagot niya sa mababang boses. My jaw dropped. Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. "Bakit ko naman gagawin 'yon, Knight? Naka-move on na ako sa kaniya. Imposibleng pangalan niya ang bibigkasin ko," hindi makapaniwalang sabi ko at tumawa. "I'm not lying, Anabelle. I heard you. And your son heard it, too." Umupo si Knight sa kama a
Tumayo si Raheel. Kumuyom ang mga kamao niya at hindi pa rin inaalis ang paningin niya sa akin. Namumula ang mukha niya sa galit at mga mata. "Who's this child, Anabelle?" tanong ni Raheel. Nanginginig ang aking buong katawan habang niyayakap si TJ. Hindi pa rin ito tumitigil sa pag-iyak. Napalingon ako kay Knight nang hapitin niya ang beywang ko at pinagsiklop niya ang mga kamay namin. Napansin ko ang pagbaba ng paningin ni Raheel sa mga kamay namin at kasabay nito ay ang pagbagsak ng mga luha niya. Parang dinudurog ang puso ko nang nakita ko siyang umiyak. "He's my son," si Knight at hinigpitan pa lalo ang paghawak sa kamay ko. "Sorry for keeping this as a secret. And yeah, she left you because she's bearing my child." "Gago ka!" sigaw ni Raheel at sinugod na naman ng suntok si Knight. "Hayop ka! Tinurin kitang parang kapatid, Knight! Pero ito ang gagawin mo sa akin! Inahas mo ang asawa ko!" "Ikaw ang mas gago sa ating dalawa, Heel!" Mabilis na umilag si Knight sa suntok ni Rah
Nanlaki ang mga mata ko nang lumuhod si Raheel at hinawakan niya ang balikan ni TJ. Napalunok ako nang pagmasdan niya ng maigi ang bata. Itinago ko si TJ sa likod ko. "Mommy, do you know him?" tanong ng inosente kong anak. "I'm her husband," kalmadong sagot ni Raheel. "Ex-husband," Knight corrected him. "We're not divorce. I'm still her husband even though she left me without an explanation," mapaklang saad ni Raheel. Tumaas na rin ang boses niya. "She's not yours. She's mine," saad ni Knight. "I'm her husband and you're just his mistress," wika ni Raheel. Hinawakan niya ang kamay ko. "Babawiin ko siya sa 'yo." "Raheel, Knight, tumigil na nga kayong dalawa! Hindi ako isang bagay na pwede niyong pag-aagawan!" Hindi ko na mapigilang pagtaasan sila ng boses. "TJ, go to your room. Ate Layla, huwag mong palalabasin ang anak ko hangga't hindi ko sinasabi sa inyo," utos ko. Agad namang kinuha ni Ate Layla si TJ at pinapasok sa loob ng kwarto namin. Napahawak ako sa ulo ko nang maramd
January 11, 2024 TBSB is now signing off na po. Yes po, tinuldukan ko na ang book na ito. Hanggang Book 3 lang siya kasi nakapagpasya na ako na gawing separate books ang Book 4 at Book 5. Baka next week ay masimulan ko na siya at mai-apply. Maraming salamat sa pagsama sa akin nang mahigit pitong buwan. Wala akong balak tapusin ng ganito kaaga ang librong ito kasi nagbabalak pa akong magsulat ng kwento sa mga apo ng Del Fuego, pero lahat ng 'yon ay naglaho sa isipan ko simula noong October 2024. Sa mga taong nagtiwala at patuloy na sumuporta sa akin, maraming salamat po. Sa mga taong nakilala ko rito, ikinagagalak ko po kayong makilala. Isa sa mga dahilan kaya maaga kong tinapos ang TBSB ay dahil magiging abala na ako next month o after ng LET 2025. I'm a student po. A 4th year student taking up a Bachelor of Secondary Education Major in Mathematics. Magiging abala na po ako sa mock board review kaya baka mawala ako pansamantala sa GoodNovel. Simula po bukas, ipagpapatu
Brielle’s POV Maingat na pinarada ni Mark ang kotse sa labas ng gate ng aming bahay. Pinagbuksan niya ako ng pintuan at siniil kaagad ang labi ko ng halik. Nangunot ang aking noo nang kagatin niya ang labi ko. Itinulak ko siya palayo sa akin. Nang tingnan ko siya, namumula ang mga mata niya. “May problema ka ba sa akin?” Tinaasan ko siya ng kilay at pinagkrus ang aking mga braso. Ngumisi siya, dahilan kaya uminit ang ulo ko. “It’s our wedding anniversary, pero hindi mo man lang maalala.” Napakagat-labi ako at nag-iwas ng tingin sa kaniya. Biglang nanuyo ang aking lalamunan. Sa sobrang busy ko sa ospital ay hindi ko na namalayan kung anong petsa na ngayon. Humakbang ako palapit sa kaniya, mukhang nagtatampo siya sa akin kasi nakalimutan ko ang wedding anniversary namin. “Sorry na. Nakalimutan ko. Alam mo namang marami akong iniisip na problema, ‘di ba?” Niyakap ko siya, pero hinawi niya ang kamay ko. “Sa lahat ng pwedeng makalilimutan, wedding anniversary pa talaga
Brielle’s POV “Baby, come here,” sabi ni Mark akin nang pumasok siya sa aming kwarto. “Hey, ilabas mo lang lahat ng hinanakit mo,” bulong niya at niyakap ako ng mahigpit. “Just cry and cry hanggang sa mawala ang sakit…” “I missed him already,” mahinang sabi ko at kumalas sa yakap niya. Pinunasan ko ang aking mukha gamit ang palad ko at hinawakan ang picture frame ni Daddy. “Can’t believe it that you’re gone, Dad…” Umupo ako sa kama. Napansin ko agad ang pagtabi niya sa akin. Hinawakan niya ang ulo ko at pinasandal sa balikat niya. “Thank you for killing that bastard.” Tiningnan ko si Mark, bakas sa mukha niya ang pagkagulat. “Thank you for saving me, Mark. Kung pareho kaming nawala ni Daddy, baka mas lalong hindi kakayanin ni Mommy at ng mga kapatid ko.” “Hindi mo kailangang magpasalamat. Asawa kita. Obligasyon kita. Responsibilidad ko ang protektahan ka.” Hinaplos niya ang aking mahabang itim na buhok. Bumuntong-hininga ako. Isang taon na ang nakalipas mula nang nawala si D
Mark’s POV Basang-basa ako ng tubig-ilog, halos hindi na makahinga sa pagod at takot. Nakayakap ako kay Brielle, ang katawan niya ay walang buhay na nakasandal sa akin. Ang puso ko ay tila tumigil sa pagtibok. Hindi ko alam kung paano ko siya nailabas sa malamig na tubig, ang tanging nasa isip ko lang ay mailigtas siya. “Brielle,” bulong ko sa kanyang tainga, ang boses ko ay halos hindi marinig. “Brielle, please.” Pinagmasdan ko ang kanyang mukha, ang kanyang mga labi ay namumutla, at ang kanyang mga mata ay nakapikit. Naalala ko ang lahat ng mga nangyari. Ang pagkidnap sa kanya, ang paghabol ko kay Luigi, ang pag-iwas sa mga bala, at ang pagtalon ko sa ilog para lang mailigtas siya. Lahat ng iyon ay parang isang malabong panaginip. “Brielle…” Pinagpatuloy ko ang pag-alog sa kanya, umaasang kahit papaano ay magising siya. “Gising na, please. Kailangan kita. Huwag mo akong iiwan. Kailangan ka namin. Hinihintay ka ng mga anak natin.” Ginawa ko na ang lahat para masagip siya. Nags
Brielle’s POV Napabalikwas ako ng bangon at napahawak sa leeg ko. Nakahinga ako ng maluwag nang mapagtantong panaginip lang ang lahat. Walang kadenang nakatali sa mga kamay at paa ko. Wala ring sugat ang aking paa. Buhay pa ako. Pinasadahan ko ng tingin ang buong silid. Madilim ang paligid. Hinanap ko ang switch ng ilaw at binuksan ‘yon. Pagkabukas ko sa ilaw, mukha kaagad ni Luigi ang nakita ko. Napaatras ako pabalik sa kama nang makita ang hawak niyang baril. “We are leaving,” matigas niyang sabi at hinawakan ng mahigpit ang braso ko. “Pakawalan mo ako!” Pilit kong binawi ang aking braso sa kaniya. “Tama na! Nasasaktan ako!” Napamura ako nang bigla niya akong sampalin sa pisngi. “Sasama ka sa akin!” sigaw ni Luigi. “Hindi ako sasama sa ‘yo! Pakawalan mo na ako!” Itinutok niya ang baril sa akin. Namilog ang aking mga mata nang maaalala ang nangyari sa panaginip ko. Bigla na lang lumambot at nanginig sa takot ang aking tuhod. Hindi ako pwedeng mamatay dahil kailangan
Brielle’s POV “Let me go!” sigaw ko nang marahas akong hilahin ni Luigi papasok sa loob ng van. I can’t believe it. He kidnapped me. Bagay na hindi ko aakalaing magagawa niya sa akin. He raped me. Ilang gabi niya akong ginagamit. Diring-diri na ako sa sarili ko. “Luigi, I’m begging you. Pakawalan mo na ako,” pagmamakaawa ko. “Nakuha mo na ang gusto mo, ‘di ba? You raped me…” halos hindi ko na makilala ang boses ko nang bumagsak ang mga luha ko. “I won’t do that, Brielle. You’re mine.” Hinawakan niya ang pisngi ko. Hinalikan niya ang labi ko, pero kinagat ko ang labi niya. Tumawa siya at mahigpit na hinawakan ang aking braso. “Kaya pala baliw na baliw ang asawa mo sa ‘yo kasi ang sarap-sarap mo.” Marahas niyang hinalikan ang leeg ko. Ginamit ko ang natitirang lakas sa katawan ko upang pigilan siya sa gagawin niya. “Kill me, Luigi! Huwag mo na akong pahirapan pa!” sigaw ko sa kaniya. “Ano pa ba ang gusto mong gawin sa akin? You touched me multiple times. Please let me go. M
Mark’s POV Mag-iisang buwan na mula nang ma-kidnap si Brielle sa airport. Habang tumatagal ay mas lalo lang akong kinakabahan. Ilang araw na rin akong hindi makatulog at makakain ng maayos sa kaiisip kung saan siya dinala. Sa tuwing may nababalitaan akong may natagpuang katawan sa iba’t ibang lugar ang mga pulis, hindi ko mapigilan ang sarili kong magpunta sa lugar dahil baka si Brielle na ‘yon. Ang kalusugan ng triplets ay naaapektuhan na rin dahil ilang linggo nang nawawala si Brielle. Hinahanap na siya ng mga anak namin. Sa tuwing naririnig ko ang pag-iyak nila, parang hinihiwa ang puso ko. “Wala pa rin bang balita tungkol sa kapatid ko?” matigas na tanong ni TJ nang dumating ang mga pulis sa bahay nila. Nagpaalam ako kay Kaisha na aalis muna dahil may tatawagan lang ako. Dinial ko kaagad ang numero ng tauhan kong nagbabantay sa lahat ng mga kinikilos nina Lander, Jarren, at Karina. Sila lang ang mga taong gagawa ng ganito sa akin. Wala akong ibang taong pwedeng paghinalaan
Mark’s POV Tatlong araw na ang nakalipas at hanggang ngayon wala pa rin kaming balita kay Brielle. Wala kaming maiturong suspect dahil hindi namin makita ng maayos ang mukha ng taong kumuha kay Brielle sa CR. Napatingin ako sa pinto nang bigla itong bumukas at nakita kong pumasok sa loob ang aking biological mother. Nag-iwas ako ng tingin at itinuon ang aking atensiyon sa computer. “Hijo, pwede ba tayong mag-usap?” mahinang sabi niya. “Ano naman ang pag-uusapan natin?” Pinatay ko ang computer at humarap sa kaniya. “Para saan?” “Tungkol sa kompanya…” Ngumisi ako. “Hindi pa naman ako namumulubi kahit na nawala ang mga bagay na pinaghirapan ko. Hindi ako interesado sa kompanya ninyo.” Bumuntong-hininga siya at lunapit sa akin. “I need you, hijo…” Nangunot ang aking noo. “Mukhang nakalimutan mo yatang mas pinili mo ang isa pang anak sa labas ni Papa kesa sa akin. Gusto ninyong ibigay ang posisyon na ‘yon para sa akin, pero may kondisyon. Nang hindi ko sinunod ang kagustohan n
Mark’s POV Kanina ko pa tinatawagan si Brielle, pero hindi niya sinasagot ang mga tawag ko. Nandito ako ngayon sa airport, naghihintay sa kanila. Nauna akong bumalik sa Pilipinas dahil inasikaso ko ang mga ari-ariang ninakaw ng aking mga kapatid: hotels and resorts ay nakapangalan na sa kanila. Sa tulong ng aking magaling na lawyer, may posibilidad na mabawi ko ang mga ari-ariang nawala sa akin. Sa ngayon, dahan-dahan ko munang babawiin ang mga bagay na pagmamay-ari ko. Hinding-hindi na ako magpapakaduwag at magpatalo sa takot. Kumaway ako nang makita ko sina TJ at Kaisha, hindi nila kaagad ako napansin kaya tinawagan ko si Kaisha. Kasama nila ang triplets. Mabilis silang tumakbo patungo sa kinaroroonan ko. “Nasaan si Brielle?” tanong ko at nilapitan ang mga bata. “Kanina pa namin siya hinahanap. Nagpaalam siya kanina sa amin na pupunta muna raw siya sa banyo, pero hanggang ngayon aay hindi pa nakabalik,” sagot ni Kaisha. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Dalawang buwan ng