Chapter 7

THIRD POV

Kinabukasan, maagang nagising si Ariana. Inayos niya ang sarili para sa unang araw ng pagiging full-time yaya ni Emanuel Luca. Hindi man niya alam ang lahat ng dapat gawin, handa siyang matuto. Saktong nag-aayos na siya ng buhok nang may kumatok sa pinto.

Tok. Tok.

"Ariana, iha?" tawag ni Belen mula sa labas.

Agad siyang lumapit at binuksan ang pinto. Tumambad sa kanya si Belen na may hawak na puting hanger, at nakasabit doon ang isang maayos pero medyo makapal na uniporme—kulay navy blue na may mahabang manggas at paldang lampas tuhod.

"Ito ang uniporme mo," sabing mahinahon ni Belen. "Pinagbilin ito ng misis ni Sir Zephyr dati pa—bawal ang revealing na suot ng kahit sinong babae sa loob ng bahay. Disente, maayos, at hindi nakakahiya sa paningin ng bata."

Napangiti si Ariana kahit nagpipigil ng buntong-hininga. “Opo, naiintindihan ko po.” Ngunit sa isip niya: Grabe naman, akala mo makakapasok si Maria Clara sa init ng panahon.

Tiningnan niyang mabuti ang uniporme—parang pang-60s na governess. Makapal ang tela, mataas ang neckline, at parang ginawa para hindi mo na gustuhing umarte ng kung ano.

"Puwede po bang magpalamig muna bago isuot 'to?" biro niya sa sarili habang naglalakad pabalik sa kama.

Hindi naman masamang tignan ang uniporme, pero parang hindi lang katawan ang gusto nitong takpan—pati kaluluwa. Napailing na lang si Ariana habang nagbibihis.

"Well," bulong niya sa sarili habang hinaharap ang salamin, "at least, wala na ‘kong kailangang alalahanin na matititigan ni boss ang legs ko."

Ngunit sa likod ng isip niya, hindi niya maiwasang tanungin: Ano kaya ang kwento ng asawa ni Zephyr? Bakit parang galit sa mga damit ng makabago?

Napangiti siya ng marahan habang sinusuklay ang buhok, ready na sa panibagong kabanata ng buhay niya sa mansyon—kasama ang isang batang likot, at isang boss na mas likot ang mata’t isip.

Ariana's POV

Bitbit ang kaunting tapang at antok pa, naglakad ako patungo sa silid ni Emanuel para gisingin siya. Unang araw ko bilang opisyal na yaya, at kahit alam kong pasaway 'yung alaga ko, iniisip ko pa rin kung paano ko siya gagawing cooperative sa umagang ito.

Pero bago pa man ako makalapit sa pintuan ng kwarto niya, bigla akong napatigil.

Nasalubong ko si Mr. Grumpy Himself — si Zephyr.

Nakasuot pa siya ng kulay gray na dress shirt, nakatupi ang manggas hanggang siko, at parang hindi man lang ginulo ng tulog ang hitsura niya. Samantalang ako? Mukhang bagong gising na may misyon sa buhay.

"Good morning po," bati ko agad, medyo paatras pa ako. Baka pagalitan na naman ako.

Pero tumango lang siya, seryoso ang mukha.

"May tutor si Emanuel ngayon. Ihanda mo na siya. Kailangan niyang maligo, magbihis, at kumain bago mag-umpisa ang klase," utos niya, diretso at walang kulang.

Napakurap ako sandali.

Tutor? Aba, sosyal. May sariling guro ang bata, samantalang ako noon, nag-aaral habang naglalako ng banana cue.

“Ah, sige po. Ako na pong bahala sa kanya,” sagot ko agad kahit gusto kong magtanong kung anong subject. Math ba 'to? Reading? O baka tutorial kung paano magpaka-sutil?

Tango lang ulit ang binigay ni Zephyr. Pero bago siya tumalikod, binigyan niya ako ng isang tingin—'yung tingin na parang sinisigurado kung karapat-dapat ba talaga ako sa trabaho kong 'to.

Nagpakawala ako ng mahinang buntong-hininga. Okay lang, Ariana. Sampung milyon. Kaya mo 'to. Kahit review pa ng calculus ang ituro nila sa batang 'to, okay lang. Wala ka pa rin talo.

Pagharap ko sa pinto ni Emanuel, hinanda ko na ang sarili ko sa posibleng giyera. Please, Lord, sana hindi siya nagtatago sa cabinet. O sa ilalim ng kama. O—

Kumatok ako. “Emaaanuuueeel… good morning, sunshine! May class ka raw today, oh!”

Sabay ngiti kahit hindi pa bukas ang pinto.

Sige, Ariana. Simulan na ang laban.

Pagkapihit ko ng doorknob at pagbukas ng pintuan sa silid ni Emanuel, agad akong pumasok. Pero sa halip na diretso akong gumalaw gaya ng plano ko—gisingin ang bata, ayusin ang kama, ihanda ang gamit—parang bigla akong naging estatwa.

Ramdam ko kasi… may nakatitig.

Shoot.

Napalingon ako sa likod. Hindi pa pala umaalis si Mr. Zephyr.

Nakatayo pa rin siya sa may hallway, nakasandal ng bahagya sa pader, at nakatitig sa akin. Hindi ‘yung bastos na tingin, pero ‘yung tipong analytical boss mode activated tingin.

Napalunok ako.

Siguro iniisip niya kung bakit ganito ang ayos ko.

Tiningnan ko rin ang sarili ko. Oo nga naman, suot ko pa rin ang uniporme ko—blouse na medyo hapit, paldang lampas tuhod, at high heels. Hindi ito ‘yung usual na suot ng mga yaya. Sa totoo lang, parang ready pa rin akong magbenta ng pabango sa mall.

“May problema po ba sa suot ko?” tanong ko, pilit kong pinapakalma ang sarili.

Hindi siya agad sumagot. Parang pinag-iisipan pa niya kung dapat ba akong pagalitan, sabihan, o i-redesign ang wardrobe ko.

“Next time, magsuot ka ng mas comfortable. Hindi ka makakagalaw ng maayos niyan,” sagot niya, malamig ang boses.

Tumingin ulit siya mula ulo hanggang paa ko bago siya tuluyang tumalikod.

Hay salamat.

Pero habang papalayo siya, napansin kong saglit siyang ngumisi. Ngumiti ba 'yun? O guni-guni ko lang?

Napailing ako at lumapit na sa kama ni Emanuel. Wala na ako sa mood pag-isipan ang mga tingin ni boss.

Pero sa isip ko, Okay, Ariana, note to self: iwasan ang high heels sa duty. At huwag suot na parang magmo-model sa grocery.

Ngayon, gisingin mo na ang baby tornado.

Habang abala si Ariana sa pagpili ng damit ni Emanuel, naririnig niya ang mahinang ungol ng inis mula sa loob ng banyo.

"Ayoko maligo!" sigaw ni Emanuel na parang sinapian ng multo ng katamaran.

Napailing si Ariana habang inaayos ang puting polo at dark blue na shorts na bagay sa pilyong bata. May nakahanda na ring medyas at sapatos sa gilid. Maingat niyang nilatag lahat sa kama, parang nag-aayos ng damit ng isang maliit na prinsipe.

“Emanuel, maganda ‘tong napili ko oh. Mas cool ka dito kaysa kay Spider-Man,” malambing niyang sabi habang inaabot ang tuwalya sa may pinto ng banyo. “Pano kapag nakita ka ng tutor mo tapos amoy pawis ka? Baka di ka turuan.”

Tahimik.

Pero ilang segundo lang, sumagot ulit ang bata. “Hindi naman ako mabaho! Amoy baby ako!”

Napangiti si Ariana. Ang kulit talaga nito. Pero cute rin kahit paanong angas ng bunganga niya.

Naglakad siya papasok sa banyo at kinuha ang basang tuwalya. Mukhang nagbanlaw lang ang bata, pero hindi lubusang naligo.

“Okay, sige. Kung ayaw mong maligo ngayon, pero next time ah, promise?” bulong niya sabay kindat.

“Sige na nga,” sabay irap ni Emanuel pero inabot din ang bagong damit.

Habang pinapalitan ni Ariana ng damit ang bata, naramdaman niya na kahit nakakasuya minsan ang ugali nito, may kakaibang lambing rin pala kapag nalalapitan na.

Hay, sampung milyon... konting tiis pa. Kayanin mo ‘to, Ariana.

Pagkatapos ko siyang bihisan at ayusin ang kulot niyang buhok na ayaw paawat sa pagkakulot, dinala ko na si Emanuel sa dining area. Sinalubong kami ng bango ng sinangag, itlog, at hotdog—nakakagutom lalo na’t hindi pa ako nag-aalmusal.

Nasa dulo ng mahabang mesa si Zephyr, nakasuot na ng dark gray na suit kahit breakfast pa lang. Parang laging handa para sa board meeting, kahit umaga pa.

Biglang hinila ni Emanuel ang kamay ko. “Yaya, dito ka sa tabi ko!”

Ngumiti ako, pero medyo nailang. “Hindi na, kakain na lang ako mamaya.”

Ngunit sa halip na tumigil, lumingon si Emanuel sa daddy niya at may hirit agad. “Daddy, pwede ba si Yaya Ariana dito sa mesa natin?”

Dahan-dahang ibinaba ni Zephyr ang hawak na tasa ng kape at tumingin sa akin na para bang binabasa kung nararapat ba akong makasama sa almusal ng mga diyos. Parang may silent debate pa sa utak niya.

“Fine,” sagot niya, pero malamig ang tono. “Just don’t drop anything on the table.”

Umupo ako sa tabi ni Emanuel. Nakakakaba, pero ayokong ipakitang hindi ako sanay.

Habang kumakain si Emanuel ng itlog, bigla siyang nagtanong, “Daddy, babae ba ‘yung tutor ko ngayon?”

“Oo,” sagot ni Zephyr habang naglalagay ng jam sa tinapay.

Biglang napatigil si Emanuel at umirap. “Ayoko ng babae. Gusto ko lalake!”

Napatingin ako sa kanya, muntik ko nang maibuga ang tubig na iniinom ko. Ano na naman to?

“Bakit naman?” tanong ko habang pinipigil ang tawa.

“Eh kasi, pag babae, mahilig sa pink! Ayoko ng pink! Tapos ang daming sinasabi. Hindi ako makahinga!” reklamo niya, kunot ang noo.

Napailing si Zephyr. “Don’t be picky. Hindi mo kailangang magustuhan ang tutor mo. You just need to learn.”

Tahimik ako, pilit nilulunok ang hotdog kahit parang nabibilaukan na ako sa tensyon ng mag-ama.

Pero sa likod ng isip ko, natawa ako. Mukhang hindi lang ako ang may pasensiyang kailangang habaan sa bahay na ’to.