Chapter 6

Nang matapos na ni Ariana ang pag-aayos ng kanyang mga gamit, marahan niyang inilapag ang backpack sa tabi ng pintuan. Lumapit siya sa kanyang ina na abala pa rin sa pag-aasikaso sa lutong merienda—nilupak at turon na inihanda nito para sa kanila.

"Ma, aalis na po kami. Salamat po ulit sa merienda," malungkot ngunit magalang na paalam ni Ariana habang niyayakap ang ina.

"Ingat kayo anak. Alagaan mong mabuti 'yung bata ha. At sana... magaan ang loob mo sa trabahong pinasok mo," sagot ng ina habang pinipisil ang kamay ni Ariana.

Ngunit bago pa siya makalakad palabas, biglang sumigaw si Emanuel mula sa likod ng bahay.

"Yaya! May baby goat dito! Ang cute! Can we stay a little longer?"

Nilingon siya ni Ariana, habang ang bata ay lumalakad pa ikot-ikot sa bakuran, aliw na aliw sa mga tanawin. May tangkay pa ito ng saging na parang espada habang sinusundan ang isang sisiw.

"Emanuel, tara na. Gabi na. Baka hanapin ka na ng daddy mo," malumanay na tawag ni Ariana.

Ngunit umiling si Emanuel at umupo sa silong ng bahay.

"Ayoko pa umuwi. This place is fun. There’s food, chickens, goats… at si lola mabait!" sabay kindat pa sa ina ni Ariana na napatawa na lang.

Napabuntong-hininga si Ariana. Lumapit siya kay Emanuel at naupo sa tabi nito. "Alam ko masaya rito, pero hindi ka ba nami-miss ng daddy mo?"

Saglit na natahimik si Emanuel. Yumuko, pero maya-maya ay sumagot, "Pwede bang tumira na lang ako dito?"

Nagulat si Ariana sa tanong na iyon. Nakita niya ang tila lungkot sa mga mata ng bata, kaya dahan-dahan niyang hinaplos ang buhok nito.

"Hindi tayo pwedeng tumira dito, baby boy. Pero pwede tayong bumalik. Bibisitahin natin si lola minsan, ha?"

"Promise?"

"Promise," ngumiti si Ariana.

Tumayo na si Emanuel, pero bago pa makalayo, sinunggaban pa nito ang isang piraso ng turon at sabay kagat. "Okay fine, let’s go. Pero next time, gusto ko ng kalabaw ride."

Napailing si Ariana, habang ang ina niya ay hindi maalis ang ngiti sa labi. Tinapik ni Ariana si Emanuel sa balikat at sabay silang naglakad pabalik sa sasakyan.

Sa isip ni Ariana, “Ang hirap pala mag-alaga ng isang batang madaling mahalin… pero may ama siyang may sariling mundo. Kakayanin ko ba 'to?”

Nakasakay na sila sa sasakyan, at sa unang mga minuto ng biyahe ay tahimik lang si Ariana habang pinagmamasdan ang labas ng bintana. Hindi niya maikakaila na napagod siya sa pag-aayos ng gamit at sa paghabol sa bata buong araw. Pero higit sa lahat, nagsisimula nang kumulo ang kanyang tiyan.

Napakagat-labi siya, pilit nilulunok ang gutom. Wala pa siyang tanghalian at merienda lang ang kinain nila kanina. Tiningnan niya si Emanuel na masayang nakatitig sa hawak nitong laruan.

Biglang napansin ni Emanuel ang pagkilos ni Ariana at ang tahimik nitong paghawak sa tiyan. Kumunot ang noo ng bata.

“Yaya, are you hungry?” tanong nito na may pag-aalalang tono.

Napahiya si Ariana at ngumiti na lang ng pilit. "Kaunti lang. Okay lang ako."

Pero hindi nagpaawat si Emanuel. Tumagilid siya at sumigaw sa driver, “Kuya Ramil! Get the cookies in the compartment, please! Yung chocolate, ha!"

Napalingon si Ariana. “Hala, hindi na kailangan, Emanuel—”

“Nope. You’re hungry. And when we travel, there’s always cookies. That’s the rule when I’m with Mommy and Daddy.” Tumango pa ito nang may kaangasang tono, parang batang boss.

Napangiti si Kuya Ramil sa rearview mirror at agad binuksan ang compartment. Inabot niya ang isang maliit na box na may eleganteng packaging ng imported chocolate cookies.

“Ma’am, ito po,” sabay abot sa kanya.

Nag-aalangan pa si Ariana pero ngumiti si Emanuel, “Yaya, you need energy. You look like you’re going to faint.”

Hindi na nakatanggi si Ariana. Binuksan niya ang box at kumuha ng isa, sabay kagat. Agad niyang naramdaman ang tamis at lambot ng cookies, parang natutunaw sa bibig.

“Sobrang sarap,” bulong niya sa sarili.

“See? Told you,” sabat ni Emanuel na kumagat na rin ng sarili niyang piraso. “Next time, I’ll ask Daddy to bring more.”

Habang patuloy ang biyahe at pinupuno ng tahimik na musika sa sasakyan, napatingin si Ariana sa bata. Sa dami ng stress at kaba na dinanas niya simula umaga, hindi niya inaasahang si Emanuel pa ang magpapagaan ng pakiramdam niya.

“Maybe this job won’t be so bad after all,” isip niya habang muling kumagat sa masarap na cookie.

Pagdating nila sa mansyon, napansin ni Ariana na hindi man lang gumalaw si Emanuel. Payapa itong natutulog sa kandungan niya, tila isang anghel na walang bahid ng kakulitan. Napangiti siya habang hinahaplos ang buhok ng bata—hindi siya makapaniwala na ang batang halos ikabaliw niya kanina ay ganito pala kapag tulog: tahimik, kalmado, at... mabait.

Pagkabukas ng pinto ng sasakyan, agad lumapit si Zephyr. Tahimik itong sumilip at nakita ang anak na mahimbing pa rin sa pagkakatulog.

“He’s still asleep,” mahinang sabi ni Ariana.

Tumango si Zephyr at walang imik na yumuko para buhatin ang bata. Hindi agad nakagalaw si Ariana. Nang maramdaman niya ang kamay ni Zephyr na marahang humawak sa tagiliran ni Emanuel—kasabay nito ang pagdampi ng likod ng palad ng lalaki sa kanyang hita—napalunok siya ng bahagya. Muntik na siyang mapaigtad pero pinigilan niya ang sarili.

Malapitan na ngayon ang mukha ni Zephyr sa kanya. Ramdam ni Ariana ang init ng hininga nito, at ang bahagyang pagkakabangga ng balikat nila habang inaangat nito si Emanuel.

Hindi niya alam kung bakit biglang bumilis ang tibok ng puso niya. Parang may kung anong pwersa na humahatak sa kanya palapit dito. Napakabango ng lalaki—amoy mamahaling pabango na may halong natural na presensya. Hindi siya makatingin nang direkta sa mga mata ni Zephyr, kaya naman pinili na lang niyang pagmasdan ang natutulog na si Emanuel.

“Salamat,” mahina pero seryosong sabi ni Zephyr matapos buhatin ang anak.

Napatingin si Ariana, nagulat sa pasasalamat nito. Ilang segundo silang nagkatitigan. Walang nagsalita. Hanggang sa lumayo na si Zephyr, buhat si Emanuel, papasok sa loob ng mansyon.

Habang nakaupo pa rin sa loob ng sasakyan, napalunok ulit si Ariana. "Bakit parang biglang ang init ng paligid?" bulong niya sa sarili. "At bakit parang may kakaiba sa boss kong ‘to?"

Tinapik siya ni Kuya Ramil mula sa labas. “Ma’am? Pasok na po tayo.”

Napahimas siya sa dibdib. "Kalma lang, Ariana. Sampung milyon. Sampung milyon," paalala niya sa sarili habang mabilis na pinawi ang tensyong bumalot sa kanya, sabay baba ng sasakyan.

Pagpasok ni Ariana sa silid, halos mapahiga agad siya sa kama. Pagod na pagod ang katawan niya pero mas pagod ang isip niya sa lahat ng nangyari sa maghapon. Hindi pa man siya nakakahinga ng maayos, ay may kumatok na sa pintuan.

“Ariana,” tawag ng boses mula sa labas. Kilalang-kilala niya iyon.

Agad siyang tumayo at binuksan ang pinto. Nakatayo si Zephyr sa labas, nakasuot ng simpleng polo shirt at pantalon, pero kahit ganoon, hindi pa rin nito matatakpan ang natural nitong tindig at karisma.

“Yes, Sir?” tanong niya, medyo kinakabahan.

“Can I talk to you for a moment?” seryoso ang mukha nito, at walang alinlangang pumasok sa silid nang imbitahan niya.

Umupo si Zephyr sa upuang malapit sa bintana habang si Ariana naman ay nanatiling nakatayo. Tahimik muna ang paligid bago muling nagsalita ang lalaki.

“I noticed something…” panimula ni Zephyr, tinapunan siya ng tingin. “Emanuel slept earlier than usual. He usually doesn’t fall asleep until past midnight.”

Napakunot ang noo ni Ariana, medyo nahiya. “Ah, baka po napagod talaga siya sa biyahe at… sa dami ng ginawa namin kanina.”

“Ano bang ginawa n’yo?” tanong ni Zephyr habang pinagmamasdan siya.

Medyo nailang si Ariana. “Naglalaro po kami. Tumakbo siya, nagtago, tapos nakita niya po ‘yung mama ko na kumakayod ng niyog. Ayun, ginusto rin niyang subukan. Marami siyang ginawa, kaya siguro napagod.”

Sandaling natahimik si Zephyr, pero parang pinipigilan ang ngiti.

“So... you let my son climb trees and play with coconut husks?”

“Hindi naman po ako nagpabaya,” depensang sagot ni Ariana. “Nandun po ako sa tabi niya palagi. Ayoko rin naman pong masaktan siya.”

Tahimik ulit si Zephyr. Pero sa mga mata nito, parang may kakaibang sigla. Hindi siya sanay na marinig na ang anak niya ay masayang nakihalubilo sa iba, sa simpleng buhay, sa isang araw na puno ng kakulitan at tawa.

“That’s interesting,” sambit ni Zephyr. “He never acts like that when he's here. He’s always glued to his iPad or throwing tantrums just to get attention. But today… he smiled. He played. He even hugged someone voluntarily.”

Nag-init ang pisngi ni Ariana. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o mahihiya. “Baka po... kasi bago pa lang ako sa paningin niya. Baka sa susunod, magsawa rin.”

Pero umiling si Zephyr. “Don’t sell yourself short.”

Napatingin si Ariana. Hindi niya inasahan ang ganitong mga salita mula sa isang tulad ni Zephyr.

“I’m starting to think… maybe you’re exactly what he needs,” dagdag pa nito.

Para bang may kakaibang kiliti sa dibdib ni Ariana. Pero agad niya itong pinigilan. Focus, Ariana. Sampung milyon, bulong niya sa sarili.

“Salamat po,” nahihiyang sagot niya.

Tumayo na si Zephyr, pero bago ito lumabas, saglit siyang lumingon. “Just... continue what you’re doing. And make sure he sleeps early again tomorrow.”

At bago pa siya tuluyang makaalis, binigyan siya nito ng isang sulyap—hindi galit, hindi malamig. Kundi parang... interesado.

Pagkasarado ng pinto, napaupo si Ariana sa kama. “Anong meron kay boss ngayon? At... bakit parang hindi na lang bata ang pinapapagod ko, pati puso ko rin ata?”