“Yes, sa kaniya ko naramdaman na magkaroon ng anak na babae. Nagseselos pa noon sa kaniya si Blaze dahil parang mas anak pa raw ang ituring ko kay Eilish kesa sa kaniya na anak ko talaga.” Nangingiti niyang pagkwekwento. Ikaw din ang tumayong mga magulang ko Mommy Chin. I’m happy that you’re my mother-in-law. Nagulat na lang siya sakin ng bigla ko siyang yakapin. Rinig ko pa ang pagbungisngis niya. “Alam kong mahal na mahal ka rin po ni Eilish dahil sa pagmamahal na ipinapakita at ipinaparamdam mo sa kaniya kahit wala na siya. At alam ko rin pong hindi natutuwa si Eilish na nalulungkot po kayo. Mabilis po kayang nakakatanda kapag palagi kang malungkot. Please, always wear your sweetest smile.” Saad ko, naramdaman ko na rin ang pagyakap niya sakin pabalik. “Kaunti na lang talaga iisipin kong ipinadala ka sakin ni Eilish. Kung magsalita ka parang siya.” anas niya, because this is me Mommy Chin. Ako ito but I need to hide my true identity. Kumalas na ako sa pagkakayakap ko sa kaniya
Napabuntong hininga na lamang ako ng matapos kong pag-aralan lahat ng mga transactions na ito. Marami-rami na rin pala silang nakukuhang pera ng kompanya at kung tutuusin kapag nabawi iyun ng kompanya sa kanila. Hindi na aabot ang anim na buwan para mabawi ang lahat ng nagastos dahil sa nasirang building. Halos magkakalahating taon na rin nila itong ginagawa at hanggang ngayon wala pa ring nakakahuli sa kanila. Hindi man lang ba nag-iimbestiga ng palihim si Blaze sa sarili niyang kompanya? Masyado na yata siyang nagfofocus sa iba niyang trabaho. Nilingon ko si Aaron na pumasok ng office ko ng wala man lang katok. “May kailangan ka?” tanong ko ng diretso lang niya akong tiningnan. “It’s a urgent meeting. Nandun na silang lahat, ikaw na lang ang wala.” Blangko niyang saad sa akin. Napakunot na lang ang noo ko dahil mukhang importante nga ang pagmemeetingan base pa lang sa itsura ng mukha niya. Kinuha na ang mga papeles na naglalaman ng mga transactions ng mga tiwali rito sa kompanya
“Wala akong oras para gawin ang bagay na yan. Hindi ko na iyun maisisingit sa oras ko kaya ano bang patunay niyo na ginagawa ko nga? Dahil lang sa lumapit sila sayo at sinabi na binayaran ko sila? paano kung hindi ko sila mga kliyente? Paano kung mga nagpapanggap lang sila para sirain ako? Kilala ko ang mga kliyente ko at malalaman ko kung kliyente ko nga sila kung ihaharap niyo silang lahat sakin, lahat ng lumapit sayo para sabihing binayaran ko nga sila.” may diin kong saad kay Blaze pero blangko lang siyang nakatingin sakin. “I don’t need your anger, Beatrice. Mas mabuti ng umalis ka na ng kompanya.” Muli akong hilaw na natawa sa kaniya. “Yan nanaman tayo, magpapaalis ka nanaman kahit na wala ka talagang patunay.” “Bakit? Ano ba sa tingin mo ang ginagawa mo para sabihin mong hindi mo na maisisingit yun sa oras mo kung buong oras mo ay nakatuon ka sa pagdidisenyo mo? I’m done with your lies.” Nginisian ko siya at inis kong inihagis sa kaniya ang dala-dala kong mga papel. Rinig ko
Nandito lang ako sa office ko, nilalaro ko lang sa mga kamay ko ang hawak hawak kong ballpen. Umiiwas siya sa mga taong nakakakita sa kaniya sa ganung kalagayan. Ayaw niyang malaman ng ibang tao ang kalagayan niya dahil alam niyang gagamitin lang iyun laban sa kaniya.Kailan bumalik ang panic disorder mo Blaze? Nakaya mo ng lampasan iyan noon. Naikuyom ko ang kamao ko at mariing ipinikit ang mga mata ko. Hindi ko na kasalanan kung hindi niya kayang ihandle ang mga problema niya, ang lahat ng nangyayari sa buhay niya. Wala na akong pakialam dun. Ang pagbagsak mo lang ang kailangan ko at hindi ko kailangang maawa sa kalagayan mo.Kung ano mang nangyayari sayo, kasalanan mo na yun.Inalis ko na lang sa isipan ko ang nangyari kanina, hindi dapat ako makaramdam ng awa sa kaniya. Pwede ko iyung gamitin para sa plano ko, ako yung nandun sa tuwing kailangan niya ng makakasama. Ako lang ang masasandalan niya at maaaring magbago ang nararamdaman niya sa akin. Kilala na kita Blaze, alam ko kung
Oo, nakakaramdam ako ng awa sa kaniya pero hindi ganun kalala ang pag-aalala ko o ang awa ko. Napasalampak na siya sa sahig at isinandal niya ang likod niya sa pader habang nakayuko na ang ulo niya. Napahugot ako ng malalim na buntong hininga saka siya nilapitan at hinaplos ang likod niya. “Hindi lahat ng taong pagkakatiwalaan mo ay mananatiling tapat sayo. Hindi lahat ng taong malapit sayo ay mananatili sa tabi mo. Magulo ang buhay Blaze at wala tayong kasiguraduhan sa kung anong mangyayari sa kinabukasan. Sa buhay natin, hindi mo maiiwasang may taong tatraydor sayo kahit isa pa siya sa mga taong pinagkakatiwalaan mo. Wala tayong choice kundi ang magpakatatag at maging malakas dahil kung susuko tayo, kung magmumokmok lang tayo sa isang tabi tayo ang talo dahil parang pinili mo na ring sumuko at hayaan silang pabagsakin ka.” wika ko habang patuloy ang paghaplos ko sa likod niya. Katulad mo Blaze, pinagkatiwalaan kita, ibinigay ko lahat pero hindi pa rin pala naging sapat sayo. Hind
Pare-pareho pa rin kaming mga tahimik dito sa loob ng conference room. Kaya nang bumuntong hininga si Chairman ay rinig na rinig namin.“Hindi ko na alam kung anong nangyayari.” Tanging naiusal niya, tila nahihirapan pa rin siyang iproseso sa utak niya ang lahat ng nangyari ngayon.“Hindi rin ako makapaniwala sa lahat. Malapit kayo ni Mr. Jonathan, Mr. Blaze. Are you sure about him?” tanong pa ng isang matanda.“Hindi dahil sa malapit sa akin ang isang tao ay paniniwalaan ko lahat ng mali niyang nagawa. No, dahil kahit gaano kalapit sa akin ang isang tao kaya ko pa rin siyang parusahan lalo na pagdating sa kompanya ang usapan.” Alam kong nagtatapang-tapangan ka lang ngayon para ipakita mo sa kanila na wala kang kahinaan at hindi nila magagamit iyun laban sayo. Paglabas mo mamaya at mag-isa ka na lang uli dun na uli manghihina ang tuhod mo.Ang kilala nilang matapang at walang kinatatakutan na Blaze ay nagtatago lang sa isang sulok. Itinatago ang lahat ng tunay niyang nararamdaman at m
“Hindi ko rin alam kung kilala ko na ba talaga ang kapatid ko o kung nakilala ko ba talaga siya ng lubusan dahil sa mga nangyayari ngayon, hindi ko na alam, hindi ko na siya kilala, parang hindi na siya yung kapatid kong nakasama ko noon.” Ibang iba sa masayahin kong Ate Camilla. Ganun talaga siguro ang buhay, kapag lumilipas ang maraming taon, marami ring nagbabago.“Just focus to your goal at kapag kontento ka na. Let’s go back at Italy at dun na tayo mamuhay ng tahimik malayo sa kanila.” napatango na lang ako, my heart not contented yet pero hindi ko alam kung ano ba talaga itong nararamdaman ko. I want him to taste my wrath pero dahil lang sa sitwasyon niya, sa kalagayan niya, sa panic disorder niya ganito ang nararamdaman ko. Hindi ko maintindihan ang sarili ko.Ito nanaman lang ang malambot kong puso, maawain ako pero hindi niya deserve ang awa ko.“Thank you so much, Sab.”“No problem basta sabihan mo lang ako.” ngiti niyang saad, nagpaalam naman na siya at lumabas na ng office
Maaga akong nagising, tahimik akong sumisimsim ng kape ko sa kusina nang pumasok si Aurora at nagtimpla rin ng kape niya.“How’s your work?” tanong niya.“Good, okay naman ako dun.”“You sure? Wala bang nangyayaring hindi maganda? That’s your ex-husband company, you’re not doing any dangerous thing, right?” hindi ako nakatingin sa kaniya, diretso lang ang mga mata ko sa kung saan. “Wala na akong alam sa mga ginagawa mo o nangyayari sayo, Beatrice. Medyo nagiging masekreto ka na.” I know, ayaw ko lang idamay sa gulo ko ang taong pinagkakautangan ko sa maraming bagay.Maraming nagawa sa akin at naitulong si Aurora hanggang ngayon kaya ayaw kong ipaalam sa kaniya ang mga ginagawa ko lalo na sa pagpapabagsak kay Blaze at sa kompanya niya. Gusto ko akin na lang yun.“Okay lang ako, you don’t have to worry about me. Wala naman akong ginagawa eh.” Pagsisinungaling ko, tahimik at maganda ang buhay ni Aurora at kung sakali mang ako ang bumagsak dito sa ginagawa ko hindi ko siya mahihila pababa
Ilang araw simula nang lumipad ako patungong Italy at palihim silang pinapanuod sa tuwing lumalabas sila. Habang naglalakad ako mag-isa ay kunot noo kong tiningnan ang lalaking nasa harapan ko. Alam kong kilala niya ako, what he is doing here? Lumingon ako sa likuran ko kung may tinitingnan ba siya dun pero wala naman ng ibang tao sa likuran ko kaya nilingon ko siya uli at alam kong ako nga ang tinitingnan niya dahil diretso ang mga mata niyang nakatingin sa akin. Napabuntong hininga ako, napansin niya ba ako nitong mga nakaraang araw? Pinanuod ko siyang lumapit sa akin at nagulat na lamang ako ng bigla niya akong sinuntok sa mukha. Sa sobrang lakas ramdam ko ang panandaliang pagkahilo ko. Nalalasahan ko na rin ang lasang kalawang sa labi ko. Tipid akong ngumiti saka pinunasan ang dugong nasa labi ko. “Is it that easy to leave and forget your family?! They are like a gem that I can’t afford to lose and it’s so easy for you to hurt them?! Anong klase kang lalaki? If she did something
Maraming beses akong nagduda sa tunay na pagkatao ni Beatrice pero hindi ko pinansin ang mga yun dahil iniisip kong baka masyado lang akong nangungulila kay Eilish. Ni hindi ko maiwasang hindi siya hanapin sa tuwing nawawala siya sa paningin ko, ni hindi ko maiwasang hindi mapatitig sa kaniya sa tuwing magkasama kaming dalawa.Napabuntong hininga na lang ako, pinakiramdaman ko ang puso ko kung ano bang special ang nararamdaman ko para kay Beatrice. Masaya akong sa loob ng maraming taon dumating na ang babaeng muling magpapagulo sa isip ko, sa buhay ko. Ang akala ko ay wala na akong pag-asang maghilom pa mula sa nakaraan, sa tuwing nawawala ako, sa tuwing kailangan ko ng makakasama she’s always there, siya yung palaging nakakahanap sa akin kung nasan ako.Nagtataka man minsan ay hindi ko binigyan ng pansin dahil mas binibigyan ko ng pansin kung ano bang nararamdaman ko sa kaniya. Sa kabila ng mga pinagdadaanan ko, hindi ko na pinapansin yun dahil mas nakatuon ang atensyon ko kay Beatri
“We have a surprise for you, matagal mo na itong hinihiling diba? Ngayon, matutupad na namin ang hiling mo.” wika ni Jayson, ramdam ko ang higpit ng pagkakahawak ni Blaze sa kamay ko, ramdam ko na rin ang pamamawis nun, he’s really nervous.Nagbilang pa hanggang tatlo si Jayson saka niya inalis ang pagkakatakip ng mga kamay niya sa mga mata ni Ethan. Napakurap-kurap na muna si Ethan hanggang sa mapatingin siya sa amin at mas lalo siyang napatitig kay Blaze.Maya-maya ay biglang humaba ang nguso niya at umiyak.“Hey, baby, why?” nagtatakang tanong ni Jayson, nagkatinginan kaming dalawa ni Blaze. Mas lalong lumakas ang iyak ni Ethan saka siya mabilis na tumakbo papunta kay Jayson. Nakatago siya ngayon kay Jayson habang umiiyak, hindi ba siya masaya o masyado namin siyang ginulat sa lahat?“Come here baby, come to Daddy. Don’t be afraid, don’t worry Daddy will not eat you.” pambibiro ni Blaze, kahit na kinakabahan siya ay kinausap pa rin niya si Ethan. Sinilip ni Ethan si Blaze at pahikb
“Bakit kailangan mo pa akong iwan at saktan ng ganito Eilish? What have I done to you para gawin mo sa akin ito?” halos mawasak ang puso ko dahil ramdam ko ang sakit na nararamdaman niya. His voice crack at malayong malayo sa Blaze na madalas kong marinig na boses niya.“I, I don’t understand.” Naguguluhan kong saad, naghintay ako sa kaniya sa hospital, naghintay ako sa bahay pero hindi siya dumating. Sinubukan ko siyang hanapin pero hindi ko siya makita.“I was waiting for you, I hoped you would look for me but you didn’t come. Why is it so easy for you to leave and hurt me? Hinanap ko lang yung sarili ko Eilish, gusto ko lang mag-isip pero bakit ganun kabilis sayo para iwan ako at bumalik ka rito?”“Naghintay ako sayo sa hospital, sa bahay, sinubukan kitang hanapin Blaze pero hindi kita makita. Alam kong kalabisan na ang gusto kang makita at makausap pero sinubukan ko, hinanap kita sa mga posibleng lugar na pwede mong puntahan pero hindi kita makita.”“Is that enough? Sapat ba yung
Naaalala ko pa rin si Blaze, may balita man lang ba siya sa amin o talagang kinalimutan niya na kami? Umasa akong kahit papaano ay masaya siyang makilala ang anak naming dalawa pero mukhang nagkamali ako dahil kung talagang tanggap at gusto niya ang anak naming dalawa baka kahit nasa hospital pa lang kami ay pinuntahan niya na kami pero hanggang ngayon umaasa pa rin akong pupuntahan niya kami.Nakarating kami ng airport at si Jayson ang may hawak kay Ethan. Ilang beses akong nalingon sa entrance dahil kahit imposible nagbabakasakali akong pupuntahan niya kami dahil kapag nagkataon baka siya ang maging kahinaan ko para hindi na bumalik ng Italy. Isang salita niya lang, marinig ko lang ang salitang gusto kong marinig baka sumunod at sumama na ako sa kaniya pero ang mga iniisip ko ay imposibleng mangyari.Paglingon ko sa harapan ko ay nagtama ang mga mata namin ni Jayson, tipid niya akong nginitian. Alam kong kanina pa niya ako napapansin na parang may hinihintay dahil nasa entrance ang
Lumipas pa ang mga ilang araw, naghintay ako sa kaniya, hinintay ko siya pero hindi siya dumating. Umaasa akong pupuntahan niya ang anak namin kapag nagising na ito pero hanggang ngayon kahit nakalabas na si Ethan ay hindi ko man lang siya nakita. Mapait akong napangiti, maiintindihan ko kung hindi niya kayang tanggapin ang anak niya sa babaeng katulad ko, he deserve more at sana mahanap niya na ang kapayapaan at katahimikan sa buhay niya. Tahimik akong nakaupo at naghihintay dito, napatingin ako kay Ate Camilla nang makalabas na siya sa kulungan. Nakayuko siya at ibang iba na siya sa dati kong kapatid, gulo-gulo ang buhok niya at wala man lang kakulay-kulay ang mukha niya. Tahimik siyang naupo sa harapan ko, napatingin na lang ako sa metal na nakakabit sa kamay niya. Hindi ito ang pinangarap ko sa aming magkapatid, bakit kailangang masira ang samahan naming dalawa ng dahil lang sa inggit? Kung alam ko lang siguro na matagal niya ng minamahal si Blaze, noong mga panahon na hindi pa
Nilapitan ko na ang anak ko, parang dinudurog ang puso ko sa nakikita kong kalagayan niya ngayon. May mga benda ang ilang bahagi ng katawan niya ganun na rin sa ulo niya. Hindi ko mapigilang hindi maiyak dahil sa dami ng mga apparatus na nakakabit sa katawan niya. Kung pwedeng ako na lang ang pumalit sa pwesto niya at sa sakit ng nararamdaman niya ngayon.Nanginginig ang kamay kong hinawakan ang kamay niya saka ko iyun idinikit sa pisngi ko. Sana mabilis lang ang paggaling mo, kapag gumaling ka na I promise anak babawi ako, babawi si Mommy sa lahat ng pagkukulang ko sayo. Huwag mong iiwan ang Mommy.Hinaplos ko ang buhok niya, nakagat ko na lang ang pang-ibaba kong labi saka humugot ng malalim na buntong hininga para pigilan na ang pag-iyak ko. Magiging okay ang anak ko, gagaling siya kaya kailangan kong maging malakas para na lang sa kaniya.Inihilig ko ang ulo ko sa kama niya, hindi kita iiwan. Ipinikit ko ang mga mata ko, ramdam ko na ang pananakit ng mga mata ko dahil sa mga pag-i
Nakayuko na ako habang nakaluhod sa harapan niya. Ilang minuto siyang hindi umiimik. Wala na akong choice kundi ang sabihin sa kaniya ang lahat. At kung ayaw niya pa rin kaming tulungan, kung kailangan kong magmakaawa at lumuhod sa buong pamilya niya gagawin ko para sa anak ko.Ramdam ko ang pagtingin ng mga dumadaan sa amin pero wala na akong pakialam sa iniisip nila.“Stand up,” rinig ko sa malamig na boses niya, tiningala ko siya.“Stand up!” sapilitan niya akong pinatayo at hinila niya pabalik sa loob ng hospital. Kahit na nasasaktan na ako sa paraan nang paghawak niya sa kamay ko at sa bilis nang hila niya sa akin tiniis ko yun kung iyun ang gusto niyang gawin sa akin para lang pumayag siyang magbigay ng dugo sa anak ko.Mabilis kaming nakarating ng emergency room at naghihintay naman dun ang doctor na nakausap ko kanina.“My blood is Rhnull, what do I need to do?” diretso niyang tanong kay Doc. “Faster! He need it now! Kapag may nangyari sa bata ako mismo ang kikitil ng buhay mo
“He’ll be okay, don’t worry too much. Magiging okay din siya.” wika niya, napabitaw na lang ako sa yakap niya dahil alam kong hindi ito panaginip. Tinitigan ko siya at mukhang hindi nga ako nagkakamali ng tingin sa taong nasa harapan ko ngayon.“Alam kong nagtataka ka kung bakit ako narito. Nasa park ako nang mangyari ang aksidente.” Nabalik ako sa wisyo ng marinig ko ang sinabi niya. “Anong ibig mong sabihin? Anong aksidente?” inalalayan niya naman na muna akong naupo, sana hindi ganun kalala ang kalagayan ng anak ko. Natatakot ako, hindi ko kakayanin kapag siya ang nawala sa akin, magiging katapusan na rin ng buhay ko kapag siya ang nawala sa buhay ko. “Hindi ko alam na nandun siya, ayon sa mga nakakita tumakbo siya para habulin ang laruan niyang bola nang mabangga siya ng kotse. Hindi ko nakita kung anong nangyari, titingnan ko lang sana kung anong nangyari ng makilala ko siya kaya ako na nagdala sa kaniya rito.” saad niya ng nakaiwas ang mga tingin niya, bagsak ang balikat kong