Rafael’s POV“Rafael, mabuti naman at nakarating ka dito. Balita ko ay masyado kang abala nitong mga nakaraang araw?” Tanong ni Bernard.Nandito kami sa condo niya. Tinawagan niya kasi ako. Pumunta na lang ako dito kaysa makita ang malungkot na mukha ni Angela. Dalawang beses ko na siyang pinagtangkaan. Dala ng aking galit at emosyon. Hindi ko akalain na sa maiksing panahon na pagkakilala naming dalawa ay nagkaroon na kaagad siya ng malaki ang epekto sa akin. At lalong tumatagal ay nagiging possesive na rin ako pagdating sa kanya. Kaya hindi ako papayag na bumalik pa siya sa Mathew na yun!“Kumusta naman ang magandang fiance mo? At pwede ba kaming dumalaw sa inyo para makita si Grandma?” Nakangising tanong ni Iñigo. Akala niya siguro nakalimutan ko na ang huling pag-uusap namin.“Si Grandma ba talaga ang gusto mong makita? O baka naman gusto mong sulutin si Angela?” Sabat naman ni Bernard. Nagsalin ako ng alak sa baso at iniwasang sumagot. Inubos ko muna ang laman bago ako magsalita.
Rafael’s POVHabang tumatagal ay nagiging magaan ang pagsasama namin ni Angela. Hindi na rin kami nag-aaway. Palagi na siyang nakangiti sa akin at palagi din maganda ang mood ko. Kapag nasa opisina nga ako parang gusto ko na lang laging umuwi para makita siya. Palagi ko din silang nahuhuli ni Lola na nagtatawanan. Magkasundong-magkasundo ang dalawa. Minsan nga isang beses ay nag-bonding sila sa pagba-baked ng cake. Parang apo na kung ituring ni Lola si Angela. At bumabalik na din ang lakas nito. Naging mabilis ang mga araw at preperasyon ng kasal namin. Masyado kaming naging abala ni Angela halos araw-araw ay magkasama kaming dalawa. Hindi ko alam kong bakit naging magaan na rin ang pakikitungo namin sa isa’t-isa o talagang tanggap na niya na hindi na siya pwedeng umatras pa.Bukas na ang kasal naming dalawa at garden wedding ang napili naming setting. Malapit na kaibigan at kamag-anak lang ang inimbitahan namin. Dahil yun din ang hiniling ko kay Lola. Natuwa si Angela dahil inimbita
Angela’s POVIto na ang araw na magiging isa na akong ganap na Valdez. May bahay ni Rafael Valdez. Sa sobrang bilis ng pangyayari ay hindi pa rin ako makapaniwalang ikakasal na ako. At hindi ko na ito matatakasan pa. Kahit mahirap unti-unti ko na rin tinatangap ang lahat. Wala ba na rin naman akong magagawa pa sa ngayon kundi sumabay sa agos ng magiging buhay naming dalawa.Abala ang lahat ng tao sa mansyon sa magaganap na kasal namin ni Rafael. Kaya maaga din kaming gumising at upang maghanda. Napakaganda ng set-up ang ginawa nila sa malawak na garden dito sa mansyon. Kombinasyon ng red at white flowers ang nagsilbing palamuti sa bawat sulok ng garden. Maaliwalas din ang panahon. Mataas ang araw pero hindi mainit sa balat dahil malapit na din ang pasko.Kasalukuyan ‘kong pinagmamasdan ang aking sarili sa harapan ng malaking salamin. Isang simpleng off shoulder mermaid lace ang suot kong wedding gown na kita ang buong likod. Si Lola ang pumili nito para sa akin dahil bagay na bagay d
Chapter 16 Angela’s POV Isang oras na ang nakalipas mula nang umalis si Rafael. Galit parin si Lola kahit alam niya ang dahilan ng pag-alis nito. Ipinaliwanag ni Bernard ang lahat kung bakit siya umalis. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. May karapatan ba akong masaktan? Nasa bingit ng kamatayan ang dati niyang kasintahan. Ang babaeng mahal niya. Nakita ko sa mga larawan kung gaano nila kamahal ang isa’t-isa. Ayaw man niyang ipakita sa kin, nararamdaman ko ang sakit na nararamdaman niya. Mahal pa rin niya si Lalaine at ako ay pantapal lang sa sugat na iiwan niya kay Rafael. Hindi ko akalain na sa maganda niyang mukha ay nagtatago ang matinding karamdaman. “She had Cancer! She’s dying!” Paulit-ulit na lumarawan sa akin ang mukha ni Rafael nang sabihin yun ni Xandro. Tinakasan ng kulay ang kanyang mukha sa sinabi nito. Napanuod ko din ang video na nakuha daw ni Fernan sa cellphone ni Lalaine. Sa likod ng mga ngiti niya sa video ay hindi mo maaninag sa kanya ang pag-aal
Rafael’s POVNang makarating ako sa condo ni Lalaine matapos kong umalis sa reception ng kasal namin ni Angela. Ay nadatnan kong nakaupo si Fernan sa sofa. Balisa siya at bakas ang pagkalugmok niya. Napansin ko kaagad ang video ni Lalaine sa flat screen TV at duon natuon ang attensyon ko.“Hi Love! Nandito ulit ako sa hospital. Alam mo magiging proud ka sa akin. Nakaya ko yung masasakit na medical exams…”Garalgal ang boses niya nakita ko ang pangingilid ng luha niya. Kuha ‘yon two years ago dahil sa date na nakalagay sa video. “Kaya lang ang sakit pala. Hindi ko ma-imagine ang pinagdadaanan ng mga batang nagkaroon ng brain tumor na gaya ko. Gusto ko sana hawak ko ang kamay ko habang kinukuhanan ako ng sample para mabawasan ang sakit. Pero don’t worry kapag na-operahan na ako pwede na akong bumalik diyan. I missed you. I’m sorry kung hindi ko sinabi sayo ang totoo. Alam ko kung gaano mo ako kamahal kaya natakot ako na baka masaktan ka ng dahil sa akin. Kapag gumaling na ako sasabihin
Rafael POV Papasok na ako sa hospital kung saan dinala si Lalaine. Naglalakad ako sa pasilyo patungo sa kwarto niya. Habang papalapit ako ay mas lalong bumibigat ang paghakbang ko. Hindi ko alam kung paano ko siya kakausapin at kung ano ang magiging reaction ko kapag nakita ko na siya. Pero kailangan kong lakasan ang loob ko. Hindi ko alam kung galit ba siya sa akin dahil sa ginawa ko sa kanya. Pero handa kong tangapin ang hinanakit niya, mapatawad niya lang ako at mabawasan ang nararamdaman niyang sakit. Nasa tapat na ako ng pintuan ni Lalaine nang biglang magbukas ang pinto. “T-tita.” “Rafael? Anong ginagawa mo dito?” Kunot noo na tanong ni Tita. Hindi niya kasi alam na susunod ako dito. “I want to see Lalaine.” “Hindi ka na dapat nagpunta dito. Ayaw niyang makita mo ang kalagayan niya.” Hinila niya ako malayo sa kwarto ni Lalaine. “Rafael mas makakabuti kung hindi mo na siya makita sa ganung kalagayan. Dahil yun ang gusto niya at hiling niya.” Nag-umpisang mamula ang mga mat
Angela’s POVDalawang linggo na mula nang umalis si Rafael. Niyaya ako ni Lola na sundan si Rafael sa Canada pero hindi ako pumayag. Gusto kong bigyan siya ng oras para sa babaeng mahal niya at hinanda ko na rin ang sarili ko sa magiging desisyon niya pagbalik. Palagi na lamang akong sinasamahan ni Lola sa mall or kahit saan para siguro maaliw ako paminsan-minsan. Tinuturuan din niya ako sa pagbuburda kaya minsan hindi ko namamalayan na nakakatapos na pala ako kahit isang maliit na bulaklak. Kahit abala pa siya sa maraming negosyo, maraming mapagkakatiwalaan si Lola na tumutulong sa kanya habang wala pa si Rafael.Matiyaga parin akong naghihintay sa kanya kahit walang kasiguraduhan kung kailan siya babalik. Hindi ko alam kong bakit ko rin natitiis ang ganito na maghintay na lamang kahit may karapatan na naman ako sa kanya. Alam ko kasi ang katotohanan na sa papel lang ang kasal naming dalawa at kahit kailan hindi niya ako magagawang mahalin. Masakit, akala ko okay lang sa akin ang nan
Angela’s POVMaaga akong gumising upang paghandaan ang pag-alis namin mamaya. Kailangan din kasi ni Lola umalis patungong Macau, dahil nagkaroon daw ng emergency meeting doon kasama ang ibang shareholders ng kanilang negosyo. Nag-aalala na rin ako dahil baka bumagsak ang kalusugan ni Lola. Pero sinigurado niyang magiging okay siya at babalik din agad siya. Pag natapos na ang problema doon.“Lola, sigurado po ba kayong kaya niyo na?” Nag-aalalang tanong ko.“Oo apo, ako na ang bahala. Alam ko naman na miss na miss mo na ang mga tao sa ampunan pero umuwi ka din dito dahil baka umuwi si Rafael.” Paalam niya sa akin. Niyakap ko siya at pagkatapos ay sumakay na siya sa kotse. Inihabilin ko din siya sa private nurse na wag na wag siyang pabayaan. Nangingilid ang luhang kumaway ako sa kanya habang papalayo ang sinasakyan niya. Napakabait ni Lola, hindi siya kagaya ng ibang mayayaman na mataas ang tingin sa sarili. Kahit hindi ko hinihingi ay binibigay niya. Binigyan niya rin ako ng black car
ANGELA Pagkatapos ng isang lingo naming pananatili at pamamasyal sa Korea ay umuwi na rin kami. Marami kaming naipong alaala doon na gusto ko ulit balikan kung sakaling magkakaroon ng pagkakataon. Pagkauwi namin ay kinausap niya ulit ang pamilya ko upang pag-usapan ang kasal naming dalawa. Walang pagtutol sa kanila dahil nakita nila kung gaano ako kasaya. Isang buwan ang magiging preparasyon ng kasal namin dahil sa simbahan ito gaganapin. Gusto ko sana simple ulit ngunit ayaw pumayag ni Rafael pati na rin ni Mama at Lola Cythia. Gusto daw niya kasing bumawi sa akin kaya talagang tumulong siyang maging maganda at perfect ang magiging kasal ko. Wala na akong nagawa kundi hayaan na sila. Si Athena ang naging made of honor ko at silang apat naman kay Rafael. Masaya ako dahil magkasundo silang lima kahit iba-iba sila ng personalidad. Bukod doon pareho pa silang mayayaman. Mabilis na lumipas ang isang buwan at ngayon ang araw ng kasal namin ni Rafael. Labis ang nararamdaman kong kaba sa
ANGELAMahirap magpatawad sa isang taong nanakit sa’yo. Pero mas mahirap, kung patuloy kong itatangi sa sarili ko. Kahit alam kong mahal na mahal ko pa rin ang taong ito at handa siyang gawin ang lahat makuha lang ang kapatawaran ko.Nagkamali kami, at nasaktan ang isa’t-isa. But I had to forgive him. Because he deserves it. Kulang na nga lang bilhin niya ang buong eroplano para magka-ayos kaming dalawa. At alam kong kayang-kaya niyang gawin yun. He is Rafael Valdez after all. Halos mapugto ang aking hininga nang maghiwalay ang labi naming dalawa.“Damn! I miss that soft lips of yours my love.” Mahinang sambit niya sa tenga ko.“Kung hindi ko pipigilan ang sarili ko baka hindi lang kiss ang kinahinatnan nating dalawa.” Nakangitig wika niya sa akin na ikina-init ng pisngi ko. Mukhang may balak pa ata siyang kawing hotel ang eroplanong ito.Iginiya niya ako pabalik sa upuan at magkatabi na kaming dalawa.“May tanong ako.” Wika ko sa kanya.“Ano yon?”“Sasama ka ba talaga sa akin sa Kore
ANGELAPagkatapos sabihin sa akin ng stewardess na dalawa lang kaming pasahero ay magalang na rin itong nagpa-alam sa akin. Parang gusto ko tuloy hanapin kung saan nakaupo ang sinasabi niyang isa pang pasahero. Kung alam ko lang, na kami lang dito eh di sana hindi na ako nag business class at sa economy na lang ako.Ilang minuto nang nakalipad ang eroplano nagpasya akong matulog muna kaya kinuha ko ang sleeping mask ko sa bag para naman hindi ako masilaw sa liwanag.Mahaba pa ang byahe namin at hindi naman ako nagugutom kaya mas maige na matulog na lamang ako para pagdating ko sa Korea ay may lakas akong harapin ang trabaho.Itinaas ko ang sandalan ng paa ko para mas marelax akong nakahiga pagkatapos ay itinakip ko ang mask sa aking mata.Kahit nakapikit na ako ay naalala ko na naman si Rafael. Paano ko ba siya makakalimutan kaagad? Kung walang araw o oras ko siyang naiisip. Masaya na kaya siya sa naging desisyon niya ngayon? Si Lola? Hindi man lang ako nakapagpaalam sa kanya. Nakakal
ANGELAMapait niya akong tinignan. Hindi ko alam kung paano niya nalamman ang lahat. Ang alam ko lang pumunta ako dito ng buo na ang loob ko upang magpaalam. At upang tapusin ang namagitan sa aming dalawa.“So, wala kang balak sabihin sa akin ang lahat Angela?”Humakbang siya palapit sa akin, kaya umatras ako.“Kung hindi pa sasabihin ni Mathew sa akin na buntis ka. Hindi mo sasabihin at gusto mong pirmahan ko yan?”Lalong dumilim ang mukha niyang nakatingin sa akin. At nagpatuloy siya sa paghakbang. Hindi ko inakalang si Mathew mismo ang magsasabi sa kanya ng lahat. At sigurado akong alam na rin niya nawala talagang nangyari sa aming dalawa.“Rafael, kahit ano pang sabihin mo hindi ko na mababago pa ang desisyon ko. Kaya pirmahan mo na ito para maka-alis na ako.” Mahinahon na wika ko sa kanya. Pinilit kong magpakatatag upang hindi niya makita at maramdaman ang panginginig ko. Hindi ko alam kung takot ba ang nararamdaman ko dahil sa pagtitig niya sa akin o kasabikan dahil sa paglapit
RAFAEL“Angela sandali!” Tawag ni Inigo na nagpalingon sa akin. Nakatalikod na si Angela at malaki ang mga hakbang papalayo sa kinaroroonan namin ni Madelaine. Sinadya kong halikan si Madelaine nang makita ko siyang palabas ng venue. Gusto ko siyang masaktan dahil sinaktan niya ako.Sino ba namang matinong lalaki ang iuuwi parin ang kanyang asawa matapos na mahuling may ka-sex na iba!Gustuhin kong patayin ang lalaking yun! Kung may dala lang siguro akong baril napatay ko na siya! Pero sa kabila ng lahat, nag-alala pa rin si Angela sa kanya. Nang walang habas ko siyang bugbugin. Sinisi ko ang aking sarili dahil pinayagan ko pa siyang bumalik sa kompanyang yun. Pero huli na, nasaktan na niya ako at nagkamali na siya.Naging bingi ako sa lahat ng paliwanag niya. Dahil alam kong mas may kasalanan siya dahil siya mismo ang pumunta sa lalaking yun! At dahil alam kong mahalaga sa kanya ang lalaking yun!Pero imbis na paalisin mas ginusto kong saktan siya. Mas ginusto kong iparanas sa kanya
ANGELA “Tita?” Isang mahigpit na yakap ang sinalubong niya sa akin. Yakap na kailangang-kailangan ko sa mga oras na ito. Hinahaplos niya ang aking buhok at nag-umpisa na siyang humagugol habang yakap niya pa rin ako.“A-anak, ang tagal kitang hinanap nasa poder na pala kita, hinayaan pa kitang umalis.” Humihikbing wika niya.“Anak?” Naguguluhang tanong ko. Lumayo siya sa akin at ginagap ang kamay ko.“P-Patawarin mo ako, malaki ang naging pagkukulang ko sa’yo anak. Kung alam ko lang na dito ka dinala ng ama mo bago siya mamatay naging madali sana ang lahat.” Patuloy na wika niya na lalong nagpagulo ng isip ko. Nabaling ang atensyon ko kay Mother Evette. “Ano pong ibig niyang sabihin Mother Evette?” “Frieda, mas mabuting ipaliwanag mo ng ma-ayos kay Angela ang lahat. Lalabas muna kami para makapag-usap kayo ng maayos.” Paalam niya sa amin. Umalis silang lahat at kami na lamang ni Tita Frieda ang naiwan sa kwarto.“Marinor, ikaw ang anak ko na matagal ko nang hinahanap.”
ANGELAIsang linggo na ang nakalipas mula ng umalis ako sa mismong araw ng birthday party ni Lola. Nang gabing yun ay nagpahatid na agad ako sa mansyon at inimpake ko na ang mga gamit ko. Wala na akong inaksayang oras dahil ayokong madatnan ulit ako ni Rafael sa bahay. Hindi naging madali kay Lola na payagan ako, pero dahil sa pag-iyak ko sa harapan niya ay napapayag ko rin siya. Ayaw niya akong umalis ngunit naki-usap ako sa kanya na kung hindi ko gagawin yun lalo lamang lalala ang lahat.Gusto ko ulit bumangon kagaya ng ginawa ko noon. Gusto kong kayanin ang sakit at ang hirap para sa sarili ko dahil wala akong ibang aasahan ngayon kundi ang sarili ko at nagpapasalamat ako kay grandma dahil hinayaan niya akong umalis.Nangako ako sa kanya na dadalawin ko siya kapag okay na ako ulit. Kapag kaya ko na ulit ngumiti. Kapag wala na akong nararamdamang sakit.“Angela, tama na yan.” Wika ni Sister Sandy,Pagka-alis ko sa mansyon ay dito na agad ako sa bahay ampunan dumiretso. Akala ko wala
ANGELASinipat ko ang aking sarili sa harapan ng salamin. Ayaw ko mang pumunta sa birthday party ni Lola ay alam kong hindi papayag si Lola. Kaya pinilit ko ang sarili ko na magbihis ng maganda at mamahaling dress na si Lola pa mismo ang pumili nang bumisita kami sa isang mamahaling boutique kanina. Isang plain nude pink satin spaghetti long dress ang pinili niya. Simple but elegant na tinernuhan ko lang ng diamond earrings. Katamtaman lang din ang taas ng takong ko at hindi ko naman naaapakan ang laylayan nito. Simple lang din ang naging ayos ko. Tamang make-up lang at hair bun na may kaunting hibla na nakalaglag sa gilid ng aking mukha. Huminga ako ng malalim at lumabas na rin sa aking kwarto. Ihahatid daw kami ng driver doon. Sabi ni Lola ay may nilakad daw si Rafael kaya de-derecho na daw siya doon.“Bagay na bagay ang damit na pinili ko sa’yo apo!” Nakangiting sabi ni Lola nang makababa na ako sa sala.“Maraming salamat po Lola, dapat nga ako po ang magreregalo sa inyo eh.” Nahih
ANGELANagpatuloy ang malamig niyang pakikitungo sa akin. Ilang araw na ang lumipas pero para lang akong hangin sa kanyang paningin. Hindi ko na siya ulit tinangkang kausapin pa dahil alam kong hindi pa rin niya akong kayang patawarin. Hirap na rin ang kalooban ko. Magkasama nga kami sa isang bahay, magkatabi sa iisang kama pero. Pero parang hindi niya ako nakikita. Ginugol niya ang oras sa trabaho sa umaga pero kapag gabi na ay lasing siyang umuuwi. Kahit si Lola ay walang nagawa sa kanya.Bukas ng gabi ang 60th birthday ni Lola pero hindi pa rin kami nagkakaayos ni Rafael. Miss na miss ko na siya gusto ko siyang yakapin at halikan pero alam kong nandidire na siya sa akin.Alas-dyes na ng gabi pero wala pa rin siya. Hindi ko maiwasan ang mag-alala sa tuwing ginagabi siya ng uwi. Pero wala naman akong lakas ng loob para tanungin siya. Kausapin man lang siya. Nahihirapan na ako, sa trato niya sa akin. Ni hindi ko na nga nagawang pumasok sa opisina.Kaagad akong tumayo sa kama nang mari