Chapter 002

Gulat na gulat si Hunter, hindi makapaniwala. 

"Totoo? Grabe? Ang galing mo talaga, Ate!"

"Oo, kaya makakaasa ka na sa operasyon mo. Hintayin mo na lang na dalhin ka ni Ate sa yaman at tagumpay!"

Nang mamatay ang kanilang mga magulang, kakapasok pa lang ni Hiraya sa unang taon ng high school, at si Hunter ay nasa ika-anim na baitang pa lang.

Ang pangit na ugali ng kanilang mga kamag-anak ay nagturo sa kanila ng mapait na katotohanan ng mundo sa murang edad. Mabuti na lang at si Hunter ay palangiti at masunurin simula pa noon.

Noong nakaraang taon, natanggap siya sa isang prestihiyosong unibersidad sa siyudad—isang pangarap nila ang natupad. Pero sa hindi inaasahan, sa pagtatapos ng taon ay nalaman nilang may kanser siya.

Isang matinding dagok ito para sa magkapatid. Pero matapos tanggapin ang realidad, buong puso nang naghanap ng lunas si Hiraya para sa kapatid niya.

May iniwang kaunting pamana ang kanilang mga magulang, at may konting ipon si Hiraya mula sa kanyang mga part-time jobs. Pero kahit hindi maliit ang halagang iyon, kulang pa rin ito para sa gastos sa operasyon.

Sa kabutihang palad naman, may pera na ngayon si Hiraya.

Matapos bayaran ang mga kailangan, makipag-appointment sa doktor, at lumabas ng ospital, magaan ang loob ni Hiraya. Kahit mahirap ang buhay, naniniwala siyang basta magkasama sila ng kapatid, kaya nilang lampasan ang lahat ng pagsubok.

Umuwi si Hiraya at nagplano siyang magluto ng masarap para kay Hunter. Pero pagdating niya sa kanilang compound, nasalubong niya si Kris at ang nanay nito na mukhang pauwi na rin.

"Aba, Hiraya, pumunta ka na naman sa ospital para kay Hunter? Nakakaawa talaga kayong magkapatid," sabi ng ina ni Kris na may paawa ngunit sarkastikong tono.

Matagal nang kapitbahay ng pamilya ni Kris si Hiraya, at ang nanay nito ay kilala sa kanyang mapanlait at mapanghusgang ugali. Hindi siya marunong matuwa sa tagumpay ng iba at laging may masamang sinasabi kapag may problema ang ibang tao.

Nang makapasok si Hunter sa isang kilalang unibersidad, halos lumuwa ang mata nito sa panglalait. At nang mabalitaang may sakit si Hunter, hindi nito naitago ang tuwang palihim.

Dati, dahil sa respeto kay Kris, binigyan pa ito ni Hiraya ng kaunting konsiderasyon. Pero ngayong wala na sila ni Kris, wala na siyang pakialam.

"Inaalagaan namin ang isa't isa, may pinag-aralan at may pera kami, hindi kami kaawa-awa. Kung may sakit man sya, ipapagamot ko agad. Kung may problema, hinaharap namin. Ang talagang nakakaawa ay yung pamilya na hindi nagkakaisa at wasak ang samahan," sabi ni Hiraya, ginaya ang tono ng ginang, may ngiti sa labi pero punong-puno ng puot ang bawat salita.

Namutla agad ang matanda —alam ng lahat na tinutukoy niya ang pangangaliwa ng asawa nito.

"O siya, kamusta naman kayong magkapatid?" Mabilis nagpalit ng ekspresyon niya, patuloy pa rin sa panlalait. "Kahit gaano kamahal ang gamutan, gagawin talaga. Sa huli, pwede niyo naman ibenta ang bahay niyo. Ang sakit napapagaling. Pero mahirap ngayon ang job market, lalo na sa mga liberal arts graduates. Si Kristoff nga, pinalad na lang talaga. Nakapasok sa isang kilalang kompanya, ang laki agad ng sahod, ₱300,000 agad ang starting. Sayang dati nga, ₱500,000 pa."

"Tita, baka hindi pasado ang grado ni Kristoff sa standard ng ganoon kalaking sahod. Yung ₱500,000, para lang sa mga graduate ng may matataas na marka."

Pagkasabi ni Hiraya noon, agad na nag-iba ulit ang mukha ni Imelda. Gusto pa sana niyang magsalita, pero hinila siya ni Kristoff sa tabi.

Napansin ni Hiraya ang kilos na iyon. Maayos pa rin ang kanyang ekspresyon at hindi na sinayang ang oras sa mag-ina. Nagpaalam na lang siya at umalis.

Pero pagkalabas niya sa compound at pagpasok sa kotse, hinabol siya ni Kris.

"Hiraya naman, kailangan bang ganun kabagsik ang pananalita mo?"

Kumunot ang noo ni Hiraya, "Ako pa ang masama ngayon? Yung nanay mo ang natutuwa sa sakit ng kapatid ko. Buti nga't hindi ko siya minura. Saka 'di ba, tulad ng ina, ganoon din ang anak? Mahilig mamintas, doble ang standards. Masarap siguro magmahal ng mayamang babae, 'no? Sarap mangaliwa? Model student daw?"