Bago pa man makapagtanong si Beatrice kung sino ang babae, lumabas si Marcus habang tinutulak ang kanyang wheelchair.Walang anumang emosyon sa kanyang mukha habang nakatitig sa babaeng nakatiwarik at diretsong nagtanong, "Malinis ba ang tubig sa utak mo?""Malinispo." Sagot ng babae na parang isang sundalo."Humingi ka ng tawad sa madam." Utos ni Marcus.Agad namang sumagot ang babae sa tonong disiplinado, "Madam, nabigo akong protektahan ka kahapon at natakot ka. Patawarin mo po ako."Nakita ni Beatrice na si Nikki Dominguez pala ang babaeng iyon, nakatayo nang baligtad gamit ang kanyang mga kamay. Hindi niya alam kung gaano na ito katagal sa ganoong posisyon, pero halata sa kanyang maputlang mukha at nanginginig na mga kamay na hirap na ito.Hindi na nakatiis si Beatrice at sinabing, "Bumaba ka na dali!""Hindi po maaari, hindi ako maaaring bumaba nang walang utos mula kay Master Villamor." Sagot ni Nikki nang matigas.Napatingin si Beatrice kay Marcus, "Hayaan mo na siyang bumaba.
Ang mga nakaupo sa loob ng pribadong silid ay pawang mga matatanda mula sa malalaking pamilya sa Plipinas, karamihan sa kanila ay kilala si Marcus.Nang makita nilang lantaran nitong kinakalaban si Ferdinand Villamor, marami ang naghanap ng palusot upang umalis nang hindi nadadamay.Dalawa lamang sa mga matatandang walang takot sa pamilya Villamor ang nanatili. Ipinatong nila ang kanilang mga kamay sa balikat ni ferdinand Villamor at nagbiro sa isang mapanuyang tono."Mauuna na kami, Little Boss.""Oo nga, oo nga. Para naman hindi kami makaistorbo sa masayang muling pagkikita ng Big Boss at Little Boss."Matapos lumabas ang dalawang pasaway na matanda, binalot ng katahimikan ang buong silid.Sa sumunod na sandali, mahigit dalawampung lalaking naka-itim ang biglang sumugod mula sa ibaba at pinalibutan sina Beatrice.Mula pagkabata, hindi pa kailanman nakakita si Beatrice ng ganitong eksena. Totoong nanlaki ang kanyang mga mata sa pagkagulat.Habang nagkakagulo, kalmadong nakaupo lamang
Mapanuyang ngumisi ang matandang si ferdinand Villamor: “Akala mo ba pipirmahan ko ito? Nang libre? Marcus Villamor, ano bang pinapangarap mo?”“Pipirmahan mo!” Ngumiti si Marcus nang may kumpiyansa at sumenyas kay Carlos.Agad na binuksan ni Carlos ang tablet at ipinakita ang isang surveillance video.Itinuro ito ni Marcus at ipinaliwanag, “Narito ang ebidensya ng bawat beses na pumunta ang hipag ko sa kompanya ng pautang upang mangutang. At bawat transaksyon ay naitala. Kung ibibigay ko ito sa pulisya...”“Tinatakot mo ba ako?” Bahagyang sumilab ang matandang mata ni Ferdinand Villamor.“Huwag kang magalit. Hindi kita tinatakot, tinutulungan lang kitang suriin ang mga posibleng kahihinatnan.” Ngumiti si Marcus at patuloy na nagsalita, “Tingnan mo, ang anak mo, si Minda, ay lantaran nang gumagawa ng krimen. Sino ang napapahiya rito? Ikaw!”Nanginginig ang labi ni ferdinand Villamor sa galit: ...Idinugtong pa ni Marcus, “Ayon sa nalalaman ko, kamakailan lang ay naglunsad ang villamor
Napatulala si Beatrice. Napagtanto niyang tila ngayon lang niya tunay na nakikilala si Marcus.Napakasama.Pero… medyo gwapo!Makalipas ang ilang sandali, nakarating na ang dalawa sa lumang bahay.Bago pa man sila makapasok sa sala, narinig na nila ang isang mainit na pagtatalo.Nag-aaway sina Minda at erica."Mommy, sobrang nadidismaya ako sa’yo.""Erica, pamilya tayo!""Sasabihin ko ito kay Lolo at kay Daddy. Kung walang pipigil sa’yo, Mommy, may masamang mangyayari sa’yo!""Hindi ko hahayaan—!"Bago pa matapos ang matinis na sigaw ni Minda, itinulak na ni Marcus ang wheelchair papasok sa silid.Napalingon si Erica, namumula ang mga mata, at mahina pero matatag na tinawag, “Tito, tito Marcus.”“Mm.” Kalma lang ang sagot ni marcus. “Narinig kong pupunta rito ang tatay mo, ang nakatatada kong kapatid, para makita si Papa ngayon. Kaya naparito rin ako para makipag-usap sa kanila.”Pagkarinig nito, biglang nataranta si Minda.“marcus, anong balak mong gawin?! Pinapayuhan kitang huwag ka
Kung ikukumpara sa pagkabalisa ni Minda, si Marcus ay tila walang kapraning-praning. Kalmado lang siyang ngumiti at sumagot, “Walang kailangang madaliin. Siguradong ibibigay ko kay Beatrice ang status na nararapat sa kanya. Ang kasal ay dapat gawing engrande, pero may ilan pa akong kailangang ayusin bago iyon.”Malabo ang mga sagot ni Marcus, pero patuloy na umusig si Minda.“Ngayon na ang nakatatanda mong kapatid na ang namamahala sa kumpanya sa ngalan mo, ano pa ba ang inaasikaso mo? Bayaw, huwag mong masamain ang pagtatanong ko ha, pero... ayaw mo ba talagang pakasalan si Beatrice?”Ngumisi si Marcus at walang alinlangang sumagot, “Huwag kang mag-alala tungkol sa pagpapakasal ko kay Beatrice.”Sabay bigla niyang binanggit ang ilang pangalan.“Sina Donald Asi, Jerson Chavez, Kevin Manalo... Pamilyar ba ang mga pangalang ito sa’yo, hipag? Mga siga sila, at sila ang nanakot kay Beatrice kahapon.”Agad na namutla si Minda.“Napunta ako rito sa lumang bahay para makausap ang nakatatanda
Biglang nanigas ang mukha ni Minda, at nanlaki ang kanyang mga mata. “Ikaw… ikaw! Niloko mo lang ako nang sadya!”Ngumiti si Beatrice. “Wala namang sinabi ang asawa ko. Ikaw, bilas, ang halatang may kasalanan.”Habang sinasabi ito, itinulak ni Beatrice ang wheelchair ni Marcus at naghanda nang umalis. Muli niyang tiningnan si Nikki at iniutos, “Tandaan mo ang taong ito. Kapag naglakas-loob siyang saktan ako, paluin mo siya ng sampung beses pabalik!”“ok po! Madali lang ‘yan!” sagot ni Nikki nang may kumpiyansa.Si Minda, na kanina pa nakataas ang kamay, biglang hindi na alam kung saan ito ilalagay. Sa huli, napilitan siyang ibaba ito nang awkward, habang nakatitig sa papalayong mga likuran nina marcus at Beatrice. Sa tindi ng galit niya, parang sasabog na ang kanyang baga.Makalipas ang ilang sandali, biglang tumunog ang cellphone ni Minda.Pagkasagot niya, agad niyang narinig ang malamig at matigas na tinig ng kanyang ama.“Umuwi ka agad.”Pagkasabi noon, ibinaba agad ni Ferdinand an
"Teacher Bea, nabasa mo na ba ang memo?" tanong ni Teacher Cath, ang guro sa Matematika ng Class 8, habang lumalapit.Tumango si Beatrice. "Hindi ko inasahan na magkakaroon tayo ng home visit ngayong taon."Kapag usapang home visit, hindi lang mga estudyante ang kinakabahan at nai-stress, kundi pati na rin ang mga magulang na naiistorbo at ang mga guro mismo na hindi rin natutuwa.Pagkatapos ng lahat, kailangan nilang bisitahin ang bawat tahanan.Iniabot ni Teacher Cath ang listahan. "Ang ibig sabihin ng direktor ay pantay nating paghahatian ito bilang mga guro sa English at Math. Kaya lumapit ako para pag-usapan natin kung aling mga pamilya ang pupuntahan mo?"Tiningnan ni Beatrice ang mga address sa listahan at nag-alinlangan saglit. "Teacher Cath, paano kung mag-home visit tayo nang magkasama?Tingnan mo, ipinagbabawal na rin ng paaralan ang pagtanggap ng red envelope at regalo mula sa mga magulang. Kung magkasama tayo, maaari tayong maging saksi sa isa't isa.At may mga estudyante
Pumasok si Beatrice sa bahay ng estudyante na nakadilat ang mga mata sa pagkamangha, at mainit syang sinalubong ng mga magulang nito.Matapos pag-usapan ang performance ng estudyante sa paaralan ng ilang saglit, nauwi ang usapan sa isang nakakailang na palitan ng salita.Nakangiti pa rin ang mga magulang ng estudyante, pero halatang pilit na ang kanilang mga ngiti.Si Beatrice mismo ay nakaramdam ng kaunting pagkailang. Pasimpleng tumingin siya sa kanyang relo, nagsabi ng ilang magagalang na salita, at nagplano nang umalis.Agad na iniabot ng mga magulang ng estudyante ang dalawang lata ng tsaa. "Teacher Bea, ito ay—"Mabilis na itinulak pabalik ni Beatrice ang tsaa. "Kahit ano pa man ito, hindi ko ito matatanggap.""Teacher, ito po ay tsaa mula sa aming sariling taniman. Hindi po ito mamahalin."Muling tumanggi si Beatrice. "Mahal man o hindi, hindi ko ito pwedeng tanggapin. May patakaran ang paaralan namin—kapag tumanggap ako ng regalo, matatanggal ako sa trabaho."Matapos ang ilang
Tapos na.Sigurado siyang mapipilitan siyang mag-knit ng scarf pag-uwi niya.Nakita ni Gilbert na medyo awkward na ang atmospera, kaya’t mabilis niyang sinubukang ayusin ang sitwasyon at tumawa ng konti."Huwag ganyan, lahat naman tayo'y magkakaibigan. Ang kasintahan ni Bryan na ito ay bata pa, at iba ang uso sa school nila kumpara sa atin. Gusto nila ang style ng pagiging mahirap at palaboy. Ito ang tinatawag na fashion. Ang asawa naman ni Marcus ay buntis ng kambal, at pagod na ang katawan. Marami ring kailangang ihanda, kaya’t tiyak na hindi niya kayang mag-knit ng scarf."Nang akala ni Jennifer at Beatrice na maganda ang sinabi ni Gilbert, biglang nagsalita si Marcus."Tama nga. Kung hindi pa sinabi ni Gilbert, makakalimutan ko na bata pa pala ang girlfriend mo."Gilbert:?"Bryan, matanda ka na at kumakain ng batang damo, maganda ang mga ngipin mo." May ngiti si Marcus sa labi.Ang mukha ni Gilbert ay para siyang tinamaan ng kidlat: "Oh Diyos ko, tinatangkang ayusin ko lang ang m
Hinaplos ni Brayn ang mga labi ng kanyang kasintahan: "Kung gano'n, paiyakin ko na lang siya."Agad syang itinulak ni Jennifer : "Wag na. Pina-kupkop mo ako ng ganyan, at pumasok na ang kamay mo."Masaya si Bryan at tumawa.Inangat ni Jennifer ang maliit na lunch box at itinaas ito parang isang yaman: "Kumain ka na ba?""Nagpadala ka sa akin ng mensahe, sa tingin mo ba'y maglalakas-loob akong kumain?"Nang marinig ni Jennifer na sinabi ito ng kanyang boss, agad siyang napatawad at kinuha ang orange chicken wings para pakainin siya.Kumain si Bryan ng ilang kagat at tumango nang masarap."Masarap ba?" tanong ni Jennifer. Nang malapit na siyang kumain, hinalikan siya ni Bryan sa mga labi at pumasok ang kanyang malikot na dila.Matapos ang ilang saglit ng halikan, ngumiti siya at nagtanong: "Masarap ba? Amoy asim ng kaunting kahel, lahat para sa iyo."Namula ang mukha ni Jennifer hanggang sa mga tainga, kinuha niya ang chicken wings at kinain.Minsan, yumuyuko si Bryan upang kumagat ng c
Kung maaari, tulungan mo akong magbayad ng utang kay Sir Marcus Villamor.Sayang at hindi na madirinig ni Diego ang pangungusap na iyon.Isang ambon ang dumapo mula sa langit.Bumagsak ito sa ama at anak.Ang maputlang batang babae ay may ngiti ng kasiyahan sa kanyang mukha, ganun din si Diego.Isang malaking kamay ang humawak sa isang maliit na kamay.Nang makita ni Jera ang eksenang ito, bumagsak siya at umiiyak sa katawan ni Diego.Ang magagandang alaala ay naglaro sa kanyang isipan.Pinuri sila ng tsuper dahil iniisip silang "pamilya ng tatlo" nang sumakay sila sa taxi.Sumakay sila sa Ferris wheel bilang "pamilya ng tatlo."Nakasakay si Lele sa leeg ni Diego.Inisip ni Jera na kung magkakaroon ng himala, dadalhin niya sina Diego at Lele sa isang maliit na bayan na walang nakakakilala sa kanila at mamumuhay ng malayo sa lahat ng tama at mali.Sa pagkakataong ito, tiyak silang makakaligtas.Sayang nga lang, walang kwento ng fairy tale sa bayan ng mga fairy tale.Nang maisip ito, mu
Tumingin si Diego sa itak sa harap niya, at pagkatapos ay tumingin sa mga lalaking nakasuot ng itim na masikip, saka niya ibinaba ang kanyang ulo para kunin ang itak.Sa isang kaluskos, tinusok niya ito sa kanyang tiyan nang maayos."Huwag--" sigaw ni Jera ng may pagka-alala, tinawag ang lider ng mga lalaki, "Ang pamilya Monteverde namin ay nagbigay ng marami para sa Black Eagle Hall na ito sa mga nakaraang taon. Ang aking kapatid na babae ay may dala-dalang pinaka-primitive na virus, at ginagamot niyo ang pamilya Ye namin ng ganito."Hindi pinansin ng lider ng mga lalaki si Jera at nagpatuloy, "Hindi pa sapat, kahit na may lason ang kutsilyo, hindi ito malalim, isang hiwa pa."Pulang-pula ang mga mata ni Diego, hinugot ang kutsilyo, at tinusok muli ang sarili sa tiyan.Mas malalim ang hiwa na ito kaysa sa nakaraang isa: "Paalisin si Jera."Pagkatapos niyang sabihin iyon, nawalan ng balanse si Diego at napaluhod sa lupa.Nagbigay ng hudyat ang lider ng mga lalaking nakasuot ng itim at
“Lele!”Nagmamadaling nilapitan nina Diego at Jera si Lele, at agad na niyakap ni Diego si Lele sa kanyang mga braso.Halatang lumala ang itsura ng bata, at naging mabilis ang kanyang paghinga.“Lele! Lele, anong nangyari sa’yo? Dadalhin kita agad sa ospital.” Nag-panic si Diego, natatakot na baka ang bata ay nagkaroon lamang ng huling hininga sa taksi kanina.Nakahiga si Lele sa mga braso ng kanyang ama, inabot ang kanyang puti at malambot na maliit na kamay, at hinaplos ang mukha ni Diego: “Daddy, okay lang ako, medyo pagod lang, sobrang pagod.Daddy, pwede ba tayong maghintay ng kaunti pa? Huwag niyo po akong dalhin sa ospital. Gusto ko pa sanang magtagal ng konti kasama si daddy.Konting panahon pa lang…”Hinaplos ni Lele ang mukha ni Diego at ngumiti: “May daddy na si Lele, sa wakas may daddy na si Lele. Pagbalik ko sa kindergarten, maipagmamalaki ko sa mga bata na may daddy si Lele, at laging nandiyan si daddy ko.”Napaluha na sina Diego at Jera at patuloy na tumango.“Daddy, an
Hindi direktang sumagot si Diego: "Dahil nandito ka na rin, pumasok ka at dalawin mo si Lele. Dadalhin ko siya sa amusement park sa loob ng sampung minuto."Nang mabanggit si Lele, namutla ang mukha ni Alana at bahagyang umatras: "Hindi... Hindi ko kayang makita... ang kabiguang iyon.""Kabiguan?" Galit na galit si Diego at mariing hinawakan ang pulso ni Alana, "Nasabi mo pang kabiguan si Lele!""Hindi ba’t totoo naman?Hindi si Marcus Villamor ang ama niya, kundi isang hamak na tulad mo. May sakit pa siya. Hindi ba’t isa siyang malaking kabiguan?"Umiling si Alana habang unti-unting namumula ang pulso niya sa pagkakadiin ni Diego: "Hindi ko kayang marinig na tinatawag niya akong ‘mommy.’ Hindi ko kayang marinig kahit isang salita! Para bang pinagtatawanan ako ng realidad sa katangahan ko.""Wala ka nang pag-asa!" Tinulak ni Diego si Alana palayo. "Tandaan mo, ikaw ang sumira kay Lele. Virus plan mo ‘yan. Kung hindi mo balak makita si Lele, umalis ka na lang."Pagkasabi nito, akm
Sa kabilang banda, nitong mga araw na ito, ikinulong ni Alana ang sarili sa kanyang kwarto, tumangging kumain o uminom, at paulit-ulit na pinahihirapan ang sarili.Hindi siya makapaniwala na nahawakan siya ng isang lalaking katulad ni Diego, at isinugal pa niya ang sariling buhay upang ipanganak ang anak nila.Nangako rin siya kay Jerome na sa pamamagitan ng batang ito, tiyak na maaayos nilang muli ang relasyon nila ni Marcus.Sumigaw rin siya sa harap ng pamilya Villamor na bihira lang magkaroon ng babae sa kanilang angkan, at siya ang nagbigay nito sa kanila. Gusto pa niyang ilista ang bata sa talaan ng pamilya Villamor.Isa-isang eksena ang bumalik sa isipan niya, at lahat ng iyon ay tila nanlilibak sa kanya nang walang-awa.Nang sinabi niya ang mga salitang iyon, ano kaya ang naramdaman ni Diego sa kanyang puso...Sa pag-iisip niya nito, ipinukpok ni Alana ang kanyang ulo sa pader.Gusto na niyang mamatay.Hindi niya kayang pumunta sa ospital para harapin si Lele.Mahal na mahal n
Sa sandaling iyon, kinuha ng pangalawang tiyuhin ni Bryan ang mangkok ng lugaw at tumayo habang nakayuko ang kanyang payat na katawan: "Matanda na ako at hindi ko na kayang makakita ng ganitong eksena, kaya aalis na muna ako. Wala rin naman akong silbi at wala akong masasabi. Ayusin n'yo na lang ang mga sarili n'yong problema."Nagagalit na sumabat ang ikatlong tiyuhin ni Bryan: "‘Ma, tingnan n’yo nga, kasama pa ba natin talaga ‘yan? Pinanganak n’yo pa siya, nasayang lang ang sakit ng tiyan n’yo noon."Tahimik na lumabas ang pangalawang tiyuhin ni Bryan habang hawak ang mangkok ng lugaw, tila ba wala siyang pakialam sa nangyayari sa paligid.Pagkatapos ng maikling eksena, tiningnan ng mga bodyguard na nakaitim ang ikatlong tiyuhin ni Bryan na tila naghihintay ng utos.Nagbigay ng senyas ang ikatlong tiyuhin at sinabi: "Sige! Turuan n’yo ng leksyon ang batang ‘yan na walang modo!"Pagkabigkas pa lang niya, humarang si Uncle Philip sa harapan niya at sinabi: "Ano ‘to... parang di na
Sumampa si Jennifer mula sa lamesa at tumayo upang tumingin kay Bryan sa mukha.Tahimik na tinanong ni Bryan: Ayos ka lang ba?Medyo masakit ang mga mata ni Jennifer. Sa totoo lang, ayaw niyang umalis, at ayaw niyang iwan siya. Malungkot din siya nang maghiwalay sila.Alam niyang malungkot siya, at gusto rin niyang makasama siya at yakapin siya.Matapos maghintay ng matagal, sa wakas ay nakita ni Bryan na tumango si Jennifer, at agad na ngumiti siya.Matapos magmamasid ng ilang sandali, umalis siya at bumalik sa hotel para matulog ng maayos.Kinabukasan, pagkatapos maghilamos, nagsuot siya ng purong itim na damit.Itim na kamiseta, itim na kurbata, itim na pantalon, itim na amerikana.Itim mula sa loob hanggang sa labas.Sa harap ng salamin, naglalabas siya ng malamig, mabagsik, at walang awa na liwanag.Walang Jennifer, si Bryan ay isang lobo na walang pagkatao at may kalungkutan.Paglabas niya mula sa kwarto ng hotel, sinalubong siya ni Uncle Philip ."Pumunta ka sa lumang bahay ng