CHAPTER 12

Chapter 12

(Megan POV)

Tinali ko ang aking buhok at naghanap nga ako ng damit na mas ikokomportable ko. Halos lahat ng damit sa walk-in closet ko, branded at napakamahal noon. Noon okey pa ang buhay namin, yung tatlo kong kapatid na babae mga shopping freak yun. Kaya alam kong ang mamahal ng mga branded na nandito.

May nakuha akong pwede na maging blouse saka isang square pants na hindi nga pagkakamalan na pajama lang. Sa lagay ko ngang ito, hindi nga nagmumukhang fashionista. Pero cute parin.

Bangunot man ang pinagdadaanan mo Megan ngayon, pero isipin mo na lang na matatapos din ito. Lahat mayroong katapusan, masaya man yan o kalungkutan.

Binuksan ko na ang mga bintana ng silid ko at tinali ang mga kurtina. Maya-maya lang papasok na dito ang sinag ng araw, at mas nauna pa nga ako kay haring araw na magising. Panibagong araw para iwasan na mabali ang utos ni Damian, at ayoko na yun maulit pang nangyari kagabi. Sobrang hindi nakakatuwa.

Napaunat ako ng aking mga kamay at kunwaring napa-jogging saka, binali-bali ang mga daliri ko ng… Maalala ko ang kalokohan ng Damian Quinn na yan. Sobrang nakakabastos siya kagabi ha. Nakaka-inis. Pero ang intention ng panibagong araw ang makapag-move on.

Hindi ibig sabihin na dito na ako nakatira, di ko na magagawa ang mga hilig ko. At blessing in disguise din ang kalokohan na ito dahil magkakaroon ako ng oras sa hobbies ko. Yun ay ang magbasa, mag-painting, sumulat ng kwento, mag drawing, photography at higit sa lahat ang makapagtugtug ng gitara habang gumagawa ng kanta.  

Ngayon, ano ang gagawin natin sa kamay kong pasaway kagabi na nagsisitindigan pa nga ang balahibo ko kapag naalala ko ang ginawa ng bastos na Damian Quinn na yan sa akin.

Hmmm. Kung lumabas kaya ako, at pumunta sa lang sa park ng gusaling ito? Ayan oh, may parke sa ibaba at maganda nga yun. Kaya dali-dali akong pumunta sa may study room at baka nga may makita akong maaring gamitin ko. Paglabas ko sa aking silid, at ng bumaba ako, napalingon sa akin ang ilang katulong at si Mrs. Zu…

“Good Morning po.”

“Hindi namin akalain Miss Megan na maaga pala kayong nagigising.”

“At hindi po ako nag-aalmusal.” Kindat ko kay Mrs. Zu. “Uhmmm. Mayroon po ba sa study room na mga art material?”

“Meron Miss Megan, at kung may kulang sabihin niyo kaagad sa akin ng ipabili ko.” Kaya dumiretso na nga ako roon, at nakita ko nga ang hinahanap ko. Isang sketchbook, saka mga color pencil, at yung lapis na maganda gamitin yun para sa pag-sketch. Lumabas ako sa study table na dala-dala ko yun, ngunit…

“Mrs. Zu, lalabas po muna ako.” Napalingon sa akin ang ginang at ilang katulong. Nang marinig ito sa akin, malungkot na parang hindi niya alam ang sasabihin. “Nagpaalam na po ba kayo kay Master Damian tungkol dito kagabi?”

Umiling ako. “Ibig lang sabihin…”

“Wag po kayong mag-alala, ayos lang naman. Mabilis lang naman ako sa may garden, maghahanap ng inspiration. At kapag bumalik ako dito, siguradong hindi parin gising si Master Damian.” At naglakad na nga ako papunta sa may pinto. Pagbukas ko ng pinto, sumalubong naman sa akin ang apat na lalaking may mga malalaking katawan.

“Good Morning.” Bati ko sa kanila. Mahigpit parin ang securidad sa paligid ko ay dahil yun, may kasama akong kailangan parin protektahan kahit nakita kong may magagawa naman talaga si Damian kapag nanganib ang kanyang buhay.

“…” Hindi nila pinansin ang aking bati, kundi ang mga mata nila nagtatanong na kung saan ako pupunta. Hangang sa nagsalita ang parang leader sa kanila. “Saan kayo pupunta, Miss Megan?”

Ngumiti ako ng mapait. Wag naman sana na pipigilan nila ako. “Pupunta lang ako sa park ng gusaling ito. Magpahangin at gawin ngang kalimutan saglit kung gaano kademonyo ang boss natin.”

“We will accompany you, Ma’am.” Walang alintana na sinabi nito sa akin.

Sasamahan nila ako? Nag-iisip ata sila na tatakas ako. Napabuntong-hininga na lamang ako, at hinayaan na sumunod nga sa akin. For security purpose na din ata. Di ata si Damian ang binabantayan nila, kundi ako.

“Sige. Ituro na yung daan papunta sa may park.”

“Sumunod kayo Miss Megan.” Okey na ito kesa nga paghigpitan ako. Yung tipong kailangan pa hingin ang permiso ni Damian, sa hindi ako papayag na ganoon nga ang mangyari. Malaya parin akong gawin ang bagay na hindi naman maapektuhan ang mga tao sa paligid ko, hindi ba?

Nang makarating sa park na exclusive lamang sa nakatira sa gusali, naupo ako, at sa aking paningin kaagad kong nakita ang mga taong parang nasa high society nga kung tawagin. Mga taong sumasakit lang ang ulo nila kapag malaking pera ang nawawala sa kanilang bulsa. Wala silang paki-alam kung may apat man na lalaking nakabuntot sa akin. Parang normal nang makita nila ang ganitong bagay. Presong pinabubuntutan para hindi makatakas.

Naupo ako sa isang bench, at huminga muna ako ng malalim. Sariwa at mabangong hangin, yan nga ata ang environment ng mga mayayaman. Ako, sadyang dalawang buwan ko lang ito mararanasan ata, kung hindi pa nga pumayag si Damian na akuin ang pamamahala sa organization ng kanyang ama.

Sa dami nga ng subject sa paligid, ang pinili ko ay ang ibon na kanina pang humihila ng ilang mga twigs saka pabalikbalik itong kumukuha. Kaya napangiti ako at sinimulan ito ma-sketch, hangang sa natapos ko nga at napangiti ako.

“Anong sa tingin niyo? Maganda diba?” Tanong ko sa apat na tauhang nakatayo sa aking likuran. Walang respond kundi mga poker face lang. “Okey, sa ngayon heto na muna. Kailangan na ata nating bumalik.” Na napaunat pa ako ng aking braso ng tumayo nga ako.

Habang naglalakad kami pabalik sa penthouse, tumunog ang earpiece ng isang tauhan at napalingon ito sa akin. “Kasama namin Master Damian si Miss Megan.”

Ohh. Gising na ata ang demonyo, at ako ang hanap niya kaagad? Sus? Anong problema noon? Mas mabuti diba na hindi magcross ang landas namin? “At pabalik na po kami riyan.”

Nang makabalik kami, so Damian nakaupo sa sofa na parang isang don, at abala sa kaka-scroll ng kanyang tablet, habang ang suot nito sleeping robe na tinatamad pa atang magbihis. Si Mrs. Zu, bahagyang napayuko ng makita ako.

Wala sana akong intention na tumigil, at didiretso sana ako umakyat papunta sa aking silid ng matigilan nga ako.

“Mrs. Zu, yung mga gamit ko bago ako dinampot ni Metal, nasaan na po ba? Yung bag ko… Andoon po kasi yung phone ko.”

“Madam, wala pong itinurn-over sa amin si Sir Metal, ngunit itatanong ko sa kanya.” Nakita kong napa-ismid lamang si Damian at hindi nga pinansin ang pinag-uusapan namin ni Mrs. Zu.

Umakyat na ako sa silid, at nadatnan ko si Cindy na inaayos ang silid ko. Natigilan ito dahil sa presensya ko. “Mabuti at nakauwi na kayo Miss Megan. Inutos ni Master Damian na sabay kayong kakain ng agahan ngayon.”

Heto bang pangyayang ito ay upang demonyuhin ako? Maari naman siya kumain mag-isa. Pero dahil utos niya yun, wala ata akong magagawa dahil baka mabali ko na naman ang isa sa kanyang mga batas sa pamamahay na ito.

Bumaba din naman ako, at hindi ko na nga nakita si Damian, kundi sa may terrace at napaupo pa lamang ito. Nakahinga nga si Mrs. Zu ng makita akong nakahabol ako. Pinanghila ako ni Mrs. Zu ng upuan, saka naupo naman ako.

Agad din na tumama ang paningin ni Damian sa akin. Ngunit walang lumabas sa kanyang bibig, kundi kinuha ang tsaa at tahimik na napahigop. Ipinikit ang mga mata, at isinandal ang kanyang likuran. Buhay princippi nga naman… Sana lahat katulad niya. Ang dahilan kung bakit elegante ang isang tao ay dahil sa pera. Ang ganda ng buhay nito no?

Hangang sa matapos ako sa aking agahan at tatayo na sana ako, dahil parang nakatulog na si Damian ng biglang…

“Give it to her.” At lumapit ang di ko napansin na si Secretary Lucas at may dala nga itong maliit na kahon. Lumapit sa akin, at binigay ang kahon sa akin, sabay na din bukas nito.

“Miss Megan, heto ang gagamitin niyong phone and keep it always activated. Kaagad kayong matatawagan ni Master Damian, at para na din sa kaligtasan niyo, we add a security program sa phone na yan.”

Ang phone na yan ay akin, pero parang nakakatakot gamitin kasi wala naman akong privacy diba? Baka ano pang security spy ang nire-program nila.

“Yung luma kong phone?”

“Maibabalik lang yun sa inyo Miss Megan kapag natapos ang dalawang buwan na pinag-usapan niyo ng Old master Quinn.”

“Kung hindi ko—.” Natigilan ako sa sasabihin ko dahil tatangihan ko nga sana. Pero naalala ko kung sino ng ang tinawagan ni Damian kanina… Baka naman kapag may phone ako, hindi na bumuntot sa akin yung mga tauhan nila diba? “Thank you.”

Kuha ko ng kahon at balak ko ngang kalukatin ito sa aking silid, hindi nga sa harapan ni Damian. Baka tuyain pa ako sa ka-ignorantehan ko… Dahil ang phone na nakikita ko ngayon, ay ang bagong labas na phone ng mamahaling phone brand.

“Not that fast Megan.” Tatalikod na sana ako, pero nagsalita na ang demonyo. “Make sure na hindi ka ngayon lalabas ng hindi ko alam.” At naningkit ang kanyang mga mata. Ngumisi… “Abala akong tao, at hindi ko gusto na hanapin ka sa akin ng Old Master Quinn, nauunawaan mo ba?”

“Sa sinabi niyo na Master Damian, natural kailangan ko unawain.” Ngumisi siya sa malakasan ko ngang pamimilosopo sa kanya. Sa takot ko din na maranasan ulit ang nangyari kagabi.

Bumalik nga ako sa aking silid na malinaw at tinangap ang sinabi ni Damian na hindi ako lalabas sa suite na ito. Naging abala ako sa phone, at napa-install nga ng mga kailangan kong social media, pero sa totoo lang mas mabuti ngang wala na nito eh. Kaya lang ito na lang ang paraan ko in case na may gawin ngang masama sa akin ang mga Quinn, isang post lang sa SocMed sira na ang pangalan nila. Ahahaha. Binigyan nila ako ng bagay na ikakasakit ng reputasyon nila.

Di ko namalayan dahil bored at wala naman ngang masyadong ginagawa, nakatulog ako. Hangang sa magising ako, at nasampal ko ang aking sarili. Hindi ko hahayaan na sa loob ng dalawang buwan, magkakaroon nga ako ng maraming lazy bones. HINDI.

Bumaba ako para tumulong sa pananghalian ng malaman ko na wala dito si Damian, at saka ko lang natuklasan na isa pala talaga siyang CEO at pinapatakbo ang sarili nitong kompanya. Napakaabala niya talaga. Mabuti naman.

Ngunit kinagabihan… Maghahapunan na. Nangati ang labi ko para itanong kay Mrs. Zu kung uuwi ba si Damian.

“Di ko alam Miss Megan kung uuwi nga siya ngayong gabi. Talagang Napakaabala niya, ngunit kung tawagan niyo siya, sa tingin ko uuwi naman si Master Damian.”

Parang mali ang naintindihan ni Mrs. Zu. Nagtanong lang ako kung uuwi ang demonyong yun ay hindi dahil gusto kong kumain kasama siya kundi mapalaya ang isipan ko na hindi nga siya uuwi. Kung hindi nga siya uuwi, pwedeng hindi ako kumain ng hapunan, o kumain man pero ayon nga sa gusto ko, at tahimik.

“Hindi na kailangan. Masayang kumain ng mag-isa, o kayo makasalo ko.”

Ngunit tinangihan ako ni Mrs. Zu at hinayaan lang nga ako nito kumain. Pagkatapos ko kumain, wala ngang dumating na demonyo.

Bumalik ako sa aking silid, at inatupag ang phone, nakita ko sa group chat na nangyaya ng reunion ang mga kaklase ko. Maari ba akong pumunta? Since nga marami naman akong oras at medyo nga nakakabored din talaga ang walang ginagawa. Pero sa tingin ko, isa din ito sa kalayaan ko na pumunta nga sa kung saan man naisin ko.

“Sali ako.” Chat ko bigla… At sa reply kong yun pinagkaguluhan na nga nila ako. Marami silang tanong pero hangang basa lang ako. Malimit lang ako makipag-chat at bahala na nga sila sa kanila ng iniisip. Sagutin nila ang kanilang mga tanong. Tss.

Napahikab ako… Siguro oras na para matulog ng mahimbing, at wala nga si Damian sa paligid ko. Malayong-malayo ang demonyo. Siguro andoon kay Maddie Maddison. Hoy ikaw Damian, buntisin mo na kasi yan. Napaka-manyak mo naman ah. Wag mo nang itago sa babae mo.

@Death Wish