( Miss Leiy )
Si Daniel. No! Ibig ba nitong sabihin…
Mismo sa araw na ito magkakalinawan ang lahat?!
No! Not this time!
"Guard ilabas niyo na yan." Utos ni Uncle.
( DANIEL )
Anong ibig niyang sabihin?
"Guard ilabas niyo na yan." Utos ng matabang Middle-aged na lalaki. Tumalikod na si Julius at bago pa man ako makaladkad.
Saka pumasok sa isipan ko ang sinabi niya.
Ako ba?! Ako ba ang dahilan?!
"Julius! Wala kaming relasyon ni Janine! Magkaibigan lang kami!"
( Ivy )
Sa sinabi ni Daniel. Biglang natigilan si Julius.
Lalo na nang humarap siya. Natatakot na ako.
Kaya ako na ang napaurong. Hindi!
"Bitiwan niyo siya." At tuluyan na akong napatalikod.
( DEO )
Nang dumating ako. Akala ko huli na ako. At n
( DEO )Dahil sa utos ni Sir Julius. May bagay akong nakaligtaan. Ang mga taong nasa likod ng pangyayaring ito.ay may chansang makatakas.Tumawag ako sa tauhan ni Julius na huwag nilang hahayaan na makaalis sina Mr. JAUISE at Miss Leiy. Ngunit huli na ako dahil nakaalis na sila.( JANINE )Dahil hindi ako nakatulog ng maayos sa mga nagdaang araw. nakatulog ako sa upuan ko. Kaya ng magmulat ako. Wala ng mga pasahero na ikinagulat ko.Teka? Lumipad pa lang yung eroplano? Lumanding na ba? Mahaba ba yung pag-idlip ko?Tumayo ako. Saka nasaan ang mga flight attendants? Huh?Nanaginip ba ako?Sumilip ako sa bintana. Nakalanding na nga…Nang biglang .. bumukas ang pinto.Naglakad ako papunta roon. Bumukas ang main door ng eroplano. Pagsilip ko…Halos napasapo ako sa gulat. May malaking tarpul
( Julius )Tinapik ako sa balikat ni Daniel."Kung di ako dumating, ang ganda sana ng wakas niyo.""Ayaw mo noon may part 2 pa.""Tss. Kakasawa na kung kayo parin ang bibida.""Haha. Salamat.""Hindi. Andito lang ako para kay Janine.""Di ka na nagsasawa. Ako parin ang pipiliin ni Janine.""Tsk. Kapag sinakatan mo siya, hindi lang ang tsungo niyang kapatid ang uupak sa'yo. Ingatan mo si Janine. Sige, sususnduin ko na yung anak ko.""Mahanap mo rin sana ang kaligayahan mo Daniel.""Nahanap ko na." Sagot niya habang naglalakad na palayo sa amin.Palabas na kami ng Airport nang… May babaeng nakatayo.Suot ay ang pangkasal na nagulo. Yung babaeng tinalikuran ko sa pangako kong wala namang saysay.Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay ni Janine.Ngumiti sa amin si Ivy."Masaya ako na makita kayong magkasama uli."
"Uy bata… Tahan na.""Paano ako tatahan? Tayong dalawa lang ang andito sa masukal na lugar na'to!""Hindi ah. Andami kayang paru-paro oh.""Ano naman magagawa ng paru-paro?""Eh, ano pa ba ang magagawa rin ng iyak mo?""Natatakot ako.""Mahahanap din nila tayo. Kaya wag ka ng umiyak."Patuloy sa pag-iyak ang batang babae nang…"Sumasakit tuloy ang ulo ko sa'yo."Natigilan ang batang babae. Tinignan niya ito."Namumutla ka?" Saka niya sinapo ang noo ng batang lalaki."May lagnat ka." Tumango yung batang lalaki."Dapat ako ang umiiyak di'ba?""Masama ang pakiramdam mo?""Oo. Kaya wag ka ng umiyak.""Sigurado ka bang mahahanap nila tayo.""Oo. ""Uulan.""Kasi umiyak ka kasi." Tumayo yung batang lalaki."Hanap tayo ng masisilungan habang di pa umuulan."Inilahad ng batang lalaki ang kamay niya sa batang babae.Inabot naman ito
( Julius )Lahat ng problema laging may katapat na sulosyun.Kumplikado nga lang kapag napakarami ng sulosyun.dahil mamimili ka kung alin ang tama at nararapat.Kailangan lang natin mag-isip ng maayos.At isa-alang-alang ang kinabukasan ng desisyon mo sa pagpili ng sulosyun.Tama.No Man is an Island.Kahit sabihin mo pang kaya mong manirahan mag-isa. babalutin ka lang ng kalungkutan.Mararamdaman mo lang na walang nagmamahal sa'yo at isinumpa ka para maging malungkot.Tumindig ka man sa sarili mong mga paa.Kailangan mo pa rin ng matatayuan.May pagkakataon na di mo namamalayan.Kailangan mo ng masasandigan, karamay, katuwang at pagmamal. Dahil yan ang bagay na hinabanap ng isang tao para mabubay ng maligaya.Di mo rin namamalayan na unti-unti kang napapalapit sa isang tao. Gaano man katindi ang pag-iwas mo sa kanya.Hahanap-hanapin mo lang naman
((( Julius POV’s )))Nagising ako. Dahil ramdam ko napakalamig pero umiinit ako.Di ko maintindihan ang sarili ko.Nakaswitch-off ang ilaw. Tss. Naka-robe ako. Tsk!
((( Atty. Wenziel POV’ s )))Di ko alam kung pamilya nga ba ang tawag sa pamilya ni James. Kaibigan namin ni Dr.Eriez, si James noong nasa College kami kahit magkaiba-iba ang Department namin. Ako nasa College of Law, habang si James sa Bussiness administration at si Eriez sa Medicine.
((( Julius POV’ s )))Hindi ko maunawaan kung bakit laging umaalis ang aking ama lalo na labas pasok siya ng bansa. Naiiwan lamang ako sa napakalaking bahay na lahat ng sulok mayroong bantay, kung hindi man may kamera. Wala akong makausap at lumalaking napakatahimik.Nagkukulong lamang ako sa aking sili
((( Julius POV’ s )))Matagal ko na siguro na pinagsisinungalingan ang sarili ko na magkakamalay pa ang aking ama. Sa isang taon, ilang oras ko lamang siya kung makausap. At kunti lamang ang alaala kong pinanghahawakan. Biglang naging malinaw sa alaala -ala ko ang mga sinabi niya sa akin.