Kabanata 4

Liam POV

Malakas na napahampas ako sa manobela ng kotse ko ng mahinto ko 'to, pagkatapos naming mag usap n Sienna ay dito na ako dumiretso sa main track para sana mag training pero hindi ako makapag focus sa pagmamaneho dahil palagi akong nawawala sa lane.

Napatingin ako sa pinto ng kotse ko ng marinig ko ang pagkatok ni Russel, kaya tinanggal ko na ang seatbelt ko at saka lumabas.

"What's wrong with you?" bakas sa kanyang boses ang inis, marahil ay napapansin niyang wala ako sa wisyo.

"Chill, okay?" saad ko at saka umupo.

"Are you fucking serious, Liam? Magpapakamatay ka ba?"

I sighed. "May iniisip lang ako," mahinang sambit ko.

"May problema ba? Is it about Sienna? Nag away na naman kayo ng kuya mo?" sunod sunod na tanong nito dahilan para mapairap ako. Kahit kailan talaga ang chismoso ng pinsan kung 'to.

"Both? Alam mo naman si Kuya. Mainit ang ulo kay Sienna." napailing pa ako ng sabihin ko 'yon.

"Alam ko na ang bagay na 'yon, pero anong meron kay Sienna?" 

"May hindi lang kami napagkasunduan kanina ng mapag usapan namin ang pinsan niya. Alam mo naman ang tungkol sa bagay na 'yon." sagot ko.

Nakita ko naman ang pagkunot ng kanyang noo. "Hindi ba at galit siya do'n?"

Tumango naman ako. "Hindi niya lang daw kasi maiwasan ang hindi isipin si Treese dahil pinsan niya pa rin naman 'yon." sambit ko.

He leaned against the railings. "Do they have a communications again? Alam mo naman na malaking gulo 'yan kapag plano niyang tulungan ang pinsan niya. Siguradong hindi lang sio Sovereign ang magagalit kung hindi pati si Raven,"

"Huwag kang mag alala, hindi naman sila nag uusap dahil kahit siya ay hindi alam kung nasaan si Treese." ani ko at saka uminom ng tubig.

"Bakit ba kasi hindi mo na lang tanggalin bilang assistant mo si Sienna? Kaysa naman siya pa ang maging dahilan ng pag away niyo ng kapatid mo."

"Gago! Hindi naman kami nag aaway ni kuya, sadyang hindi ko lang talaga maintindihan kung bakit kumukulo ang dugo niya sa assistant ko, hindi naman siya ganyan dati." anas ko.

"Iba naman kasi 'yong dati sa ngayon, Liam. Alam kung matagal mo ng kaibigan si Sienna pero hindi naman sila naging magkaibigan ni Raven, siguro nagkita o nagkakilala pero 'yon lang naman 'yon. Magkaiba kayo ng ugali at mga gusto noon. Hindi naman pwede ba pag kaibigan mo eh dapat kaibigan din ng kapatid mo. Huwag mong hayaan na dahil lang sa babae eh magkakasira kayo ng kapatid mo, katulad na lang ng nangyari noon."

Nakukuha ko naman ang punto ng pinsan ko, ang hindi ko lang maintindihan kung bakit parang hirap na hirap ang kapatid ko magtiwala. 

Bigla ko na naman naalala ang nangyari sa amin ng kapatid ko dati, nang minsan na kaming mag away ni Kuya at halos ilang taon din 'yon.

FLASHBACK. . .

Isang buwan simula mamatay si Daddy ay napapansin ko na parang iba ang kinikilos ni Kuya, iniisip ko na baka naapektuhan pa rin siya sa biglaang pagkawala ng ama namin. Ang pagkakaalam ko ay inatake 'to sa puso at hindi niya kinaya.

Mas naging close naman kami ni Mommy simula mangyari ang bagay na 'yon, madalas din siyang binibisita ng mga kaibigan niyang mga babae at lalaki kaya natutuwa ako dahil kahit papaano ay nandyan sila para sa kanya.

"Hindi ka ba talaga makikinig, Liam? Ilang beses ko na bang sasabihin sayo na huwag kang masyadong maglalapit kay Mommy, pero napakatigas ng ulo mo!" galit na turan sa akin ni Kuya Raven.

Tiningnan ko naman siya ng seryoso. "Ano bang problema mo Kuya? Nababaliw ka ba? Pinapalayo mo ako sa sarili nating ina? Are you for real?" sagot ko sa kanya.

"Just do what I said."

"No! I will not let you control my life. Yes, you are my brother but you don't have any rights to command me what to do or not to do." giit ko.

Nakita kung napahilamos siya sa kanyang mukha, alam kung inis na inis na siya. "Putangina naman, Liam! Kuya mo ako, kaya sundin mo ang sinasabi ko!"

"At alin sa sinabi ko ang hindi mo maintindihan? Hindi ko gagawin ang inuutos mo. She is our mother, you should respect her! Namatay na nga si Daddy tapos ngayon ganyan ka pa kay Mommy? I can't get you kuya. Alam kung masakit na iniwan tayo ng ama natin pero para humantong ka sa ganito? This is too much," halos hindi makapaniwalang turan ko, hindi ko maintindihan kung bakit nagiging ganito siya.

"You can't understand me, Liam. I want the best for you."

"Best for me? By what? By manipulating my life? By ruining this family?" madiin na wika ko habang nakatingin sa kanya. "O baka naman ang gusto mo ay sayo lang ang buong atensyon ni Mommy?"

"Alam mong hindi totoo 'yan! Bakit mo iniisip ang bagay na 'yan?"

Tumawa naman ako ng may panunuya. "Oh really? Eh alin ang totoo kuya? Ang sabihin mo sadyang selfish ka lang! Gusto mo lahat ay na sayo! Palibhasa kasi ikaw ang paborito kahit ang totoo naman ay wala kang ginawa kung hindi magbulakbol. Tapos ngayon na okay na kami ni Mommy, na binububos niya na ang pagmamahal at atensyon niya sa akin ay gusto mo naman sirain? Anong klaseng kapatid ka?" panunumbat ko sa kanya.

"Alam mong pantay lang ang tingin sa ating dalawa, kaya huwag mong sasabihin na hindi ka binibigyan ng sapat na oras ni Daddy! Mas madalas nga kayong magkasama eh."

Alam kung wala siyang kasalanan at hindi siya naging pabayang kapatid sa akin, pero minsan hindi ko maiwasan na hindi makaramdam ng inggit kasi halos puro na lang siya ang binibigyan ng pansin, si Mommy ay halos walang oras sa akin eh. At ngayon na bumabawi si Mommy ay nagagalit naman siya at gusto pang huwag akong maglalapit? Tapos sasabihin niyang gusto niya lang ang makaabuti sa akin?

"Hindi ko alam kung bakit ka nagkakaganyan, Liam. Ilang beses na natin pinag aaawayan ang bagay na 'to. Dati rati naman ay nakikinig ka sa akin." dagdag pa nito.

"Iyon na nga eh, nabuhay akong sinusunod ang lahat ng sasabihin mo. Pero hindi na ako bata, alam ko na ang tama at mali. Kaya ko ng magdesisyon para sa sarili ko ng hindi nakadepende sayo. Kaya pwede bang hayaan mo na ako?" saad ko.

He looked at me with full of disappointment. "Kahit kailan ay hindi ako naging makasarili, Liam. Kung inaakala mo na ginagawa ko 'to para masaktan ka ay nagkakamali ka. Balang araw maiintindihan mo din ang lahat. I just want to help you." he said.

Napaismid naman ako. "Hindi ko kailangan ng tulong mo. Kung ang kapalit no'n ay ang pag iwas ko sa sarili nating ina. Ikaw na lang ang gumawa ng bagay na 'yan at huwag mo akong idamay. I love mom so much and no one can change that. You are my brother, but she is our mother, she is the reason why we are here in this world." seryosong anas ko.

"Liam. . ."

"Stop! I don't want to hear anything from you. You're so selfish! Hindi ko hahayaan na sirain mo ang magandang samahan namin ni Mommy. At kung ipipilit mo pa rin ang gusto mong mangyari ay mas mabuti pang magkamalimutan na lang tayo, kalimutan mo na lang na kapatid mo ako at 'yon din ang gagawin ko." pagkasabi ko no'n ay agad ko siyang tinalikuran.

Iyon ang huling beses na nagkausap kami at hindi na 'yon nasundan. Nagpasya din akong umalis sa bahay dahil ayaw kung makita ang kapatid ko. Wala akong naging balita sa kanya sa loob ng ilang taon, pero madalas kaming nagkikita ni Mommy at base na din sa kanya ay ayos naman si kuya, madalas niya kasi 'tong mabanggit kahit hindi ko naman tinatanong.

Lumipas pa ang taon ng mabalitaan kung umalis si Mommy at hindi ko alam kung saan siya nagpunta. Bumalik din ako sa bahay pero wala na akong nadatnan do'n kahit pa ang kapatid ko, sinubukan ko silang hanapin pero bigo lang ako. 

END OF FLASHBACK. . .

"Hoy! Tulala ka!" marahang yugyog sa akin ni Russel.

"May naalala lang ako," mahinang bulong ko.

"Ano naman 'yon? Huwag mong sabihin na ibang babae 'yan, mananagot ka kay Everleigh."

Agad ko naman siya binato ng bottled water na hawak ko. Minsan talaga malakas ang sapak nito sa ulo, hindi ko tuloy maiwasan maisip kung talaga bang minsan namin ang lalaking 'to.

"Damn you! Kapag nagkapasa ang mukha ko at babanatan kita." singhal niya sa akin.

"May pasa man o wala ay walang magbabago sa mukha mo. Tanga!" natatawang saad ko at saka tumayo na at naglakad paalis.

"Where are you going? Aalis ka na?" 

"Malamang! Hindi ka naman siguro bulag para hindi makita na paalis na ako. Nasobrahan ka na yata sa talino kaya nagiging bobo ka na minsan. Pinsan ba talaga kita? O baka ampon ka lang?" pang aasar ko sa kanya.

"Sa gwapo kung 'to sasabihin mong ampon? Tangina nitong lalaki na 'to!" rinig ko pang sigaw niya pero hindi ko na siya pinansin at sumakay na sa sasakyan ko.