Why life is so unfair?Kailangan ko ba talagang pagdaanan lahat ng pagsubok na 'to para matawag akong matatag? Hindi ba pwedeng kalma lang muna, isa-isa lang? Pakiramdaman ko kasi, konting-konti nalang mauubos na ako. Pakiramdam ko pinagkaisahan ako ng lahat ng tao.Buhay nga ako pero pakiramdam ko unti-unti naman akong pinapatay sa sakit. Bakit sa dinami dami ng tao dito sa mundo sa akin pa ito kailangang mangyari? Nung nagparaffle ba ng problema ako lang ang gising at nasalo ko lahat?Ang malas ko naman! Bakit sa daming dapat mapunta sa akin yun pa talaga? Hindi ko ba deserve maging masaya?Sayang naman ang ganda nitong mata ko, binigay lang ata sa akin para mas maganda ang daanan ng mga luha ko. Sana yung ordinaryong kulay nalang, siguro hindi pa ganito ang naging drama ng buhay ko.Lintek Cara! Sa dami ng problema mo naisip mo pa yun?Panay lang ang agos ng mga luha ko. Pakiramdam ko namamanhid na ako sa sakit pero ayaw pa rin paawat ng mga mata ko. Panay parin ang pag-uunahan ng
In my entire life, I never experienced any pain as much as I do now. Akala ko sagad na yung sakit pero may isasakit pa pala. Pakiramdam ko ang puso ko sobrang durog na. Hindi ko na alam kung paano ko pa ito pupulutin isa-isa. Ang nag-iisang lalaking nagmamahal sa akin ng totoo ay iniwan na rin ako. Wala na ang tatay Ador ko. Hindi ko na matutupad ang mga pangako kong ipapasyal sila nanay sa mga lugar na gusto nila. Hindi na niya matitikman ang mga mahahaling pagkain na gustong-gusto kong ipatikim sa kanila. Hindi niya na maisusuot ang mga gamit na gusto kong ipasuot sa kanya. Hindi niya na makikita kung paano ko pagsisikapan ang lahat para matupad lahat ng mga pangarap nila ni nanay para sa akin. Hindi na nahintay ni tatay na makamit ko ang tagumpay. Wala na ang tatay. Tuluyan niya na kaming iniwan. Nadala pa namin siya sa ospital pero dead on arrival na. Cardiac arrest.Ang lungkot at sobrang sakit sa pakiramdam na sa ganito magtatapos ang lahat.Nangako pa ako sa kanya na kahit
Umiiyak ako kahit sa byahe. Mabuti nalang at nakisama si Arnolfo. Hindi ito nagtanong at patuloy lang sa pagmamaneho hanggang sa makarating kami. "Maraming salamat Arnolfo." "Walang problema Cara. Gusto ko din palang magpasalamat sayo dahil sa pambabasted mo sa akin, natuto akong tingnan kung anong mali sa sarili ko. May trabaho na pala ako Cara. Salamat sa pagmamaldita mo sa akin, natauhan ako." Nahihiya akong ngumiti sa kanya. Noong huling pag-uusap namin na-realtalk ko siya. Kung ano-anong mga salita ang nasabi ko pero lahat naman ay totoo. Ginawa ko yun para matauhan siya. Dahil sayang ang buhay niya kung mapunta lang sa bisyo. "Pasenysa ka na Arnolfo." "Anong pasensya, tama lang yung ginawa mo at least natauhan ako. Maraming salamat Cara. Alam kong may mabuti kang puso. Nakikita ko kung gaano mo kamahal ang mga magulang mo. Sabihin mo lang kung may kailangan ka ah? Kung may gusto kang paresbakan sabihin mo hindi ako magdadalawang isip na gawin yun para sayo." Tunog biro
"And please do me a favor. Don't show your face to me, ever again. That's the least you could do for the last time."Humakbang siya palapit sa akin.Sinubukang abutin ang mga kamay ko pero mabilis akong umatras palayo sa kanya. "I won't leave you, Ysabelle. I can't wife. Please hear me out for the last time." He said with eyes full of tears, begging but I just looked at him. Then, he slowly lowered his body, kneeling in front of me and my tatay's casket. The mighty and ruthless Knoxx Wolfert Sarmiento is kneeling in front of me but I feel nothing. Narinig ko ang bulung-bulungan ng mga tao sa paligid. Lumapit si Nanay Mildred sa kanya."Senyorito, tumayo po kayo." Pero sunod-sunod siyang umiling ng hindi inaalis ang tingin sa akin. "Nay please, help me...""Wag muna ngayon senyorito, palamigin niyo muna ang isa't-isa.""I can't Nay, p-please I can't afford to lose my wife." his voice broke and the tears won't stop streaming down his face. He looked at me pleading. "Please tell me wh
Nagpaalam saglit si William na titingnan kung anong mga kailangan sa labas. Tumayo ako at lumapit kay tatay pero hindi nagtagal naramdaman ko ang presensya ni Knoxx sa tabi ko. Gusto ko man siyang ipagtabuyan palayo sa akin pero naubos na ang lakas ko. Wala din namang silbi dahil hindi rin naman siya nakikinig sa akin kaya pinili ko nalang na wag siyang pansinin. Madaming tao sa labas dahil huling gabi na pero biglang tumahimik ang buong lugar. Siguro hinihintay nilang magwala na naman ako at aawayin ko si Knoxx pero wala ng akong lakas para gawin yun. Tahimik lang akong nag-aayos ng bulaklak na ginawa ko para kay tatay habang si Knoxx naman ay nagpupunas ng salamin ni tatay gamit ang panyo niya."Sorry, Tay." narinig kong sabi niya. "Sorry kung wala akong nagawa. Sorry kung nasaktan ko ang prinsesa."Ayokong masaktan pero dama ko ang sakit sa boses niya. "Alam kong naririnig niyo ako Tay, sana mapatawad niyo ako. Hindi ko sinasadyang masaktan kayo ni Nanay. Hindi ko sinasadyang s
Knoxx never gave up on me but he respected my decisions. Though hindi ko siya nakikita pero nararamdaman ko ang presensya niya. Minsan naman bigla nalang siyang pumapasok sa isipan ko at kapag ganun para akong sinasakal. Nahihirapan ako, naninibago pero pilit kong nilalabanan. Ganun siguro talaga kasi nasanay akong palagi kaming magkasama. Pero masasanay din ako, malalagpasan ko rin lahat ng 'to dahil ito ang nararapat kong gawin. May mga pagkakataon pang hindi ko namamalayang umiiyak nalang ako. Hindi ko talaga napipigilan at bigla nalang tumutulo ang luha ko. Lalo't wala pa akong kilala dito sa bagong tinitirahan namin. Nakaka-miss din pala ang mga maiingay at chismosa naming kapitbahay. Nakaka-miss din pala ang panlilibak nila sa akin. Hindi lang din naman puro negatibo ang hatid nun sa akin dahil ginawa ko itong motivation para pag-igihan at baguhin ang aking sarili. Mabuti nalang at nandito si nanay. Siya ang nagpapatahan sa akin kapag nakikita niyang umiiyak ako. Siya ang
"Ysabelle, my sandals! Faster!" "Yes Ma'am." Dali-dali kong nilinisan ang mga sapin sa paa na gagamitin ng amo ko ngayong araw. Nasa sahig ang ilang pares ng sandals na nalinisan ko na at kailangan ko pang linisin. Na-ready ko na ang damit na susuotin niya kagabi pati ang bag at sandal na gagamitin niya pero ngayong umaga nagbago ang isip niya at ibang damit ang gustong suotin kaya aligaga ako. Hindi lang isang damit ang pinahanda niya kundi madami para may pagpipilian daw siya. Pati ang sandals na panterno iba-iba din kasali na ang bag. Hindi ko tuloy alam kung alin ang uunahin ko. Ang mga damit pa na nasukat niya ay basta nalang tinatapon sa sahig kaya parang binagyo ang silid nila ngayon sa dami ng damit na nakakalat sa sahig."Ysabelle, where are you? I will be late! Move faster your like a turtle. You idiot!" Iritadong sigaw niya sa akin mula sa loob ng walk-in closet."One minute, Ma'am." Sagot ko sa kanya. Hindi na ako magkandaugaga sa paglinis ng mga sandal niya. "What th
Trigger warning: Please read responsibly. Kung may pinagdadaanan, please skip this chapter."I'm okay here Ate Ysa, p-please l-leave, j-just leave me. Go home to your family, Mommy will just hurt you here."Bat kaya ganun? Buong buhay ko wala naman akong inagrabyadong tao. Lumaki naman akong may paggalang sa kapwa at may takot sa Diyos.Lahat naman ng mga ginagawa ko lagi kong iniisip na wala akong masasaktan, na lahat naayon sa kagustuhan Niya. Pero bakit sa bandang huli ako palagi ang talunan? Ako palagi ang nasasaktan?Wala na ba talaga akong karapatang maging masaya? Wala na ba akong karapatang mabuhay ng mapayapa at hindi nasasaktan?Hanggang kailan ako magdurusa ng ganito? Gusto ko lang naman makatulong kay nanay? Gusto ko lang naman siya mabigyan na magandang buhay. Gusto ko lang naman tuparin ang mga pangarap nila sa akin ni tatay.Pero bakit ganito kahirap? Palagi nalang akong pinapahirapan. Palagi nalang akong nasasaktan.Anong kamalasan ba ang nakadikit sa akin at kahit saa
My wife loathed me. Tatay Ador's death didn't stop her from moving out of our place. When I called Alex to look after my wife and make sure no one's gonna hurt her again, he told me that they are already taking their things out of their house. This is what we planned but why the hell it fucking hurt me? Thinking that my wife will leave our place it feels like killing me. Ng daming magagandang alaala namin doon sa bahay nila. Doon na sya lumaki at nagkaisip pero ngayon kailangan nyang umalis dahil sa kasalanan di nya naman ginawa. Oh God. What have I done? Did I do the right thing? I was in the hospital and I want to come to her but my friends won't allow unless I'm cleared. Ginagamot ng doktor ang tama ng baril sa tagiliran ko. I was shot earlier today. I didn't even feel the bullet. I only found out when there's a blood in my shirt already. One of the governor's men did this to me. They ambushed me. Gumanti sa akin sa ginawa kong pagbaril sa kasamahan nila but he was dead alr
I thought everything was done and we can live peacefully again but I was wrong, again. It was just the beginning of another nightmare. The mayor died and so his men. Pagkaalis namin dumating ang mga dating niyang kasama illegal nilang negosyo at yun ang tumapos sa kanila. Ang footage lang nung mga lalaking sumunod sa amin ang nakita sa CCTV. Nilinis ni Montenegro at ng mga tauhan nya ang lahat ng cctv footage na maaring makapagturo sa amin na kami ang unang nagtorture sa kanila. Nung dumating ang mga pulis at reporter patay na ang apat. Akala ko talaga doon na magtatapos ang lahat pero hindi pa pala. Nagkabarilan ang mga tauhan ng mga De Lima at tauhan ni Nate bago pa kami makabalik sa ospital. Nabaril si Milo at ibang kasamahan niya. Walang namatay sa tauhan ni Castillo pero tatlo ang namatay sa kalaban. At ang masakla, nakatakas si Miracle. Pinaghahanap na sya pero hanggang ngayon hindi pa rin sa mahanap. Nagluluksa ang buong lalawigan sa pagkamatay ng 'butihing mayor' pero h
Trigger Warning: Read Responsibly (Please skip this chapter kung may pinagdadaanan ka.)__________________________________I'm alive but I feel like a dead man walking. I survived each fucking day broken and wounded. This is the hardest time of my life. Sunod-sunod ang problema ng pamilya. Kailangan dalhin si Mamá sa ibang bansa para sa gamutan nya. Knight's also having his own problem. Tumawag sa akin ang doctor nya hindi na raw regular na nagpapa-check up si Knight sa kanya. Tinanong ko si Knight kung may problema ba pero ayaw naman nyang sabihin. Ang sabi niya ayos lang daw sya at magsasabi lang kapag hindi niya na talaga kaya. Naniwala ako sa kanya sa pag-aakalang ayos lang talaga sya pero isang pagkakamali din pala ang ginawa ko. My twin was in deep shit and I should have known that. Everyday I have to juggle with our companies problem, our family's problem and my personal problem. It's not that I am complaining. Wala namang problema sa akin, sanay na akong humarap sa mga pro
My whole life, all I wanted to do is to make Ysabelle happy. I wanted to give her the love and protection that she deserves. I wanted her to have that smile plastered on her face. I want to give her the world. She is my precious. My first love. My first in everything. Our whole relationship was magical. It was so strong and powerful. She's the young girl who brought love and excitement into my life, made me realize how amazing it is to give your heart to someone. Because of her, I discovered a feeling I never could have imagined would be so strong. I am so delighted beyond words to have her in my life and I wish that I could spend all the time and the rest of my life with her. I love hearing her magical voice, her corny yet funny jokes which awakes me and my feelings. I love watching her innocent face, her beautiful eyes like an ocean. I love feeling the tenderness and warmth of her touch and love. She is all mine and I cannot share her with anybody. I am selfish when it
"Tart." Tawag ko kay Ysabelle sa mahina at mababang boses. Palakad na ito paalis. Hindi niya alam na nasa likod niya ako. Huli na naman itong lumabas sa classroom nila. Nahuli na naman ata sa pagkopya at mukhang may dinaldal na naman kanina. Now that she's grown up, she became more madaldal. Para itong kakandidato sa daming kakilala at kung saan-saan pa napupunta. Pero ang sabi nya strategy lang daw niya 'yun para madami siyang maibenta. Minsan nga hindi ko maiwasang magselos sa atensyong binibigay nya sa iba pero ayaw ko naman syang pigilan. I want her to grow happy, yung na-eenjoy niya ang buhay niya. But I also make sure that no one comes close other than me. I'm a jealous guy and I don't want it when I'm jealous. I'm the worst. "Tart!"Mukhang nagulat pa ito pagkakita sa akin pero agad naman nagliwanag ang mga mata nya. "Hi Tart ko!!!" May kasama pang tili ang pagtawag niya sa akin. Pawisan na naman ang mukha at hindi na nakaayos ang pagkatali ng buhok. Saan-saan na naman
"Wooooow!" "Ang gaaaaanda!" "Ang baaaaaango!" "Sure ka po Kuya na sayo ang van na 'to?" Nagniningning ang mga mata ng Ysabelle ko habang nakatingin sa loob ng van. I feel a little guilty that she cried because of my foolishness earlier that's why I'm here with her now in my van showing what's the inside. Tumango ako at ngumiti din sa kanya. "Yeah, this is mine." And it can be yours too, Baby. Of course I didn't say that, I don't want to creep her out. Lumawak ang ngiti nito at namamanghang tumingin sa loob. Ang ganda nya talagang bata. Mas maganda pa sya sa barbie niyang binili ko sa US. After more than a year of just simply looking at her from afar , finally we got up close. And I must say that she looks prettier each day. As I was staring at her I can see her beautiful pair of bluish gray eyes is twinkling. Literal na kumikislap ang mga mata nito sa paningin ko. Pwede pala ang ganun? Akala ko sabi-sabi lang nila ang ganun na kumikislap ang mata. But now looking at her
"Ano ang mga 'to, Senyorito?" Manong Ador asked looking at the boxes of groceries inside our car. I also bought two sacks of rice and meat for them. I called him because I want to give these groceries to him. It's been a month that the kid was with them. And I feel like I need to help Manong Ador for their food. Yes. Manong Ador and Nana Mildred adopted the kid. After that day that I talked to him, the next day they went to the orphanage to process the adoption of the kid. I talked to my parents about it and asked if they could extend help to the couple and my parents did. After days of processing with the help of my parents the orphanage granted the couple the adoption to Manong Ador and Nana Mildred. I ask Manong Ador to keep secret that I'm the one who convinced him to adopt her because I don't want the kid to feel that they adopted her out of pity. But Manong Ador told me there's nothing for me to worry because even if I didn't tell him he wont say anything. I'm happy that
"We can be your family. I will talk to my--" Pero hindi ko pa man natapos ang aking sasabihin, malungkot na itong umiling sa akin. "Ayoko nang maniwala. Ayoko nang umasa. Ilang beses ko na narinig yan sa inyong mayayaman pero sa bandang huli wala din namang umaampon sa akin. Walang bumalik para kunin ako. P-P-P-pinapaasa lang a-ako." She said and her tears became more. She started sobbing. Her small lips are trembling. She touched her necklace and held it tightly like she's getting strength from it. I extended my hand to reached her but she took a step away from me, shaking his head. She don't want. "Naging mabait naman akong bata. Hindi ako nang-aaway dahil akala ko kapag mabait ako may aampon sa akin pero wala din namang nangyari. Lahat umaayaw sa akin. Pero sanay na ako, tanggap ko na. Walang gustong umampon sa akin kahit magpakabait pa ako." "That's not true. You're a good kid. I can see it." I whispered but she shook her head, pained. "Sinasabi mo lang yan para pagaanin
For the first time in my life, someone talked to me like that. People around me are dying to have my attention but this kid?This kid just dumped me. I feel like I'm being rejected. Am I rejected?But, she's just a kid right? She doesn't know what she's saying. She doesn't mean it. Maybe nakulitan sya sa akin? Am I makulit? Am I becoming like my brother? Should I shut my mouth and stop talking to her?When I looked at her again. Nakasimangot na ito. Tinapunan nya pa ulit ako ng tingin tsaka inikutan ng mata. What the heck?Did she just rolled her eyes on me?Oh, shit! Yes she did. This time with matching irap na. Like seriously? Anong kasalanan ko sa kanya?I was beyond shocked. I didn't expect her to do that. She's annoyed at me. But for what reason? I am just trying to help her."Kunwari mabait pero ang totoo hindi naman talaga." Mahinang sabi niya pero umabot ito sa pandinig ko. At nang mapansing hindi pa rin ako umaalis sa tabi niya nakita kong isa-isa niyang sininop ang mga