Trigger warning: Please read responsibly. Kung may pinagdadaanan, please skip this chapter."I'm okay here Ate Ysa, p-please l-leave, j-just leave me. Go home to your family, Mommy will just hurt you here."Bat kaya ganun? Buong buhay ko wala naman akong inagrabyadong tao. Lumaki naman akong may paggalang sa kapwa at may takot sa Diyos.Lahat naman ng mga ginagawa ko lagi kong iniisip na wala akong masasaktan, na lahat naayon sa kagustuhan Niya. Pero bakit sa bandang huli ako palagi ang talunan? Ako palagi ang nasasaktan?Wala na ba talaga akong karapatang maging masaya? Wala na ba akong karapatang mabuhay ng mapayapa at hindi nasasaktan?Hanggang kailan ako magdurusa ng ganito? Gusto ko lang naman makatulong kay nanay? Gusto ko lang naman siya mabigyan na magandang buhay. Gusto ko lang naman tuparin ang mga pangarap nila sa akin ni tatay.Pero bakit ganito kahirap? Palagi nalang akong pinapahirapan. Palagi nalang akong nasasaktan.Anong kamalasan ba ang nakadikit sa akin at kahit saa
Thankfully, Mr. Belanger didn't ask what happened to Jace's hair. Wala din ito sa mood ng dumating kaya hindi na kinausap ang bata. I really feel bad for the Jace. May mga magulang nga itong maituturing pero hindi ko naman nakikita na pinapadama nilang mahal nila ang bata. Jace is like a decoration. Maayos lang ang pakikitungo nila sa bata kung may ibang tao. Pero kapag kami lang dito parang hindi ito nag-eexist. Nung araw na yun hindi rin bumalik si Mrs. Belanger. Ang sabi nag-out of the country trip ito dahil may titingnan bagong location para sa expansion ng jewelry business nila. Mabilis na lumipas ang mga araw. Naging madalas ang pagta-travel ni Mrs. Belanger. Busy ito sa jewelry business nila at ang asawa naman sa pagte-therapy. Mr. Belanger is more serious now than before. Naging regular na din ang pagpunta ng therapist niya dito sa bahay nila kaya may nakikita na akong ibang tao. May bago ding security ang nakabantay sa gate. Tatlo sila, isa sa likuran at dalawa sa front
"Jace!!!!! B-baby, please wag mong iwan si Ate. Wag mo akong iwan. Baby please parang awa mo na." Nagising ako sa isang silid na hindi ko kilala. May kung ano-anong aparatong nakakabit sa katawan ko at halos hindi ako makagalaw. Nagpanic ako at ang una kong ginawa ay ang sumigaw. "RN call the doctor please." May narinig akong nagsalitang babae pero hindi ko nakita ang mukha niya. "Wag!" Mabilis akong bumangon sa kama. Tinanggal ko ang mga nakakabit sa akin. "Wag kayong lumapit sa akin!" Sigaw ko. Umatras ako sa sulok. Yakap ang tuhod ko at nanginginig ako. Ikukulong nila ako. Papatayin na nila ako. Ito na ang sinasabi ni Jace sa akin."Ysabelle." "Parang awa niyo, wag niyo akong saktan. Kailangan pa ako ng nanay ko. Kailangan ko pang iligtas si Jace. Maawa kayo sa akin." Naninikip ang aking dibdib at ng inabot ako ng lalaki malakas ako sumigaw."No!!!! Ayoko rito pakawalan niyo ako. Please ibalik niyo ako kay Jace parang awa niyo na. Kailangan ako ng bata. Jace Baby! Wait for
Nagising ako na parang may mabigat na nakadagan sa akin. May dalawang kamay na mahigpit na nakahawak sa leeg ko, sinasakal ako. Sinusubukan kong tanggalin pero hindi ko magawa sa sobrang lakas ng pagkakahawak nito. Nahihirapan na akong huminga. Gusto kong idilat ang mga mata pero hindi ko magawa. Sobrang bigat ng mga talukap ko parang naka-glue. Gusto kong sumigaw pero walang lumalabas na boses mula sa akin. Gusto ko siyang labanan pero wala akong lakas. Pilit akong lumalaban, nagpupumiglas, kumakawala sa pagkakasakal niya pero hindi ko magawa. Nahihirapan na akong huminga. Pilit ko ang sariling lumanghap ng hangin pero habang ginagawa ko yun lalo akong nahihirapan, lalo akong kinakapos ng hininga. Nauubo na ako. Parang bumabaon na ang kamay niya sobrang higpit ng pagkakasakal sa leeg ko. Namimilipit na ako sa sakit at nandidilim na ang paningin ko. "I will kill you! I will bring you to hell with me. You stupid monkey you gave me nothing but trouble. You should die! You should ro
"Why do you have tattoos all over your body? Is it not painful?"I ask curiously at the man who's been with me since the day I woke up in this hospital. Una kong napansin sa kanya noon ang tattoo na bumalot sa kaliwang braso niya na umabot hanggang leeg.It's a mixture of tribal tattoo, a bleeding heart with flower and a face of a woman. There's also a name written in cursive from the side of the wrist up to the forearm, 'Ysabelle'.Sa bandang harapan ng braso ay may umiiyak na lobo.Hmm, yeah right, a crying wolf with a sad eyes. At sa bandang leeg ay isang agila na matalim ang mga mata na parang may buhay at handang manuka.Sa totoo lang hindi ako fan ng mga tattoo pero hindi ko alam kung bakit nagagandahan ako sa mga tattoo niya. Kaya lang maganda nga tingnan pero feeling ko may masakit na storya ang bawat disenyo ng mga tattoo nito.Yung mukha ng babae ay parang totoo pero ang mga mata ay malungkot. I'm not assuming that it's me at baka sabihin niyo namang nagpi-feeling ako but the
"I'm okay Ate Ysa. We made it."Sa namimigat kong mga talukap pinilit ko ang sariling labanan ito. Nilahad ko ang mga kamay sa batang ngayong ay punong-puno na ng luha ang mga mata. Nanginginig ang labi sa pagpipigil sa sariling umiyak pero ng magpang-abot ang mga kamay namin ay tuluyan na itong humagulhol."Ate Ysa, I'm sorry..." Jace sobbed."Jace Baby, thanks God you're safe." I said crying and hugging him more. His little body is shaking while hugging me back.Oh God. Thank you for keeping my baby Jace safe."I'm sorry if Ate Ysa failed to protect you. I'm very sorry,Baby. I'm so sorry.""No Ate Ysa, don't say that. You saved me. You are the reason why I am here alive. I should be the one saying sorry to you."I shook my head as I wiped the tears streaming down his cheek. I want to stop him from crying but I can't. Habang pinupunasan ko ang pisngi niya patuloy na dumadami ang mga luhang nag-uunahan dito.I feel so guilty that I wasn't able to protect him. He is too young for this.
"Everything will be better, Baby. That I promised." Knoxx whispered in my ear as he held my hand and kissed the side of my head before he pulled me closer towards him.Pauwi na kami ngayon sa Pinas at hindi kagaya nung unang byahe ko palabas ng bansa na marami kaming pasahero dahil ngayon ay iilan lang kami.Kasama sa flight namin sina RN, Dra. Marfori at yung lalaking kakulay ng mga mata ko ang mga mata niya. Hindi kami nabigyan ng pagkakataon na mag-usap dahil nasa bandang likuran sila.Hindi na rin ako nagtanong kung bakit kasabay namin sila sa eroplano. Inisip ko nalang na baka sila ang ni-hire ni Knoxx para e-monitor ako. Isa pa ang napansin ko, mula ng maospital ako palagi ko na silang nakikita yung nga lang hindi naman nila ako kinakausap.May mga pagkakataon lang na naririnig kong kausap ni Dra. Marfori at ni RN ang mga doktor na tumitingin sa akin. Maliban doon wala na. Magaan na tingin at ngiti lang ang binibigay nila sa akin. At kahit yun tila ba ingat na ingat ang mga ito.
Dahan-dahang akong nagdilat ng mga mata at ilang beses pang kumurap para maka-adjust ang tingin ko sa paligid."I don't know until when we can keep this, Nay. Habang tumatagal lalo akong nasasaktan para sa asawa ko. Natatakot din ako na baka lalo lang siya magalit 'pag naalala niya na ang lahat." Narinig kong may nag-uusap sa labas."Kasalanan ko—""No, don't blame yourself, Nay."Kunot ang noo kong tumingin sa kisame. Hindi ko namalayan na nawalan pala ako ng malay sa sobrang pag-iyak ko sa loob ng sasakyan habang bumabyahe kami kanina. Nagbreak-down ulit ako. Nagising nalang ako ngayon na nasa hindi ako pamilyar na silid."You're awake. Are you feeling alright? Do we need to bring you to the hospital?" I heard a familiar voice of a man sitting beside my bed. I slowly shifted my gaze at him. It was RN. His beautiful pair of green eyes is full of concern. Kung ano ang suot niya sa byahe kanina ay yun parin ang suot niya ngayon. Simpleng puting polo shirt na hapit sa katawan niya. Ang
My wife loathed me. Tatay Ador's death didn't stop her from moving out of our place. When I called Alex to look after my wife and make sure no one's gonna hurt her again, he told me that they are already taking their things out of their house. This is what we planned but why the hell it fucking hurt me? Thinking that my wife will leave our place it feels like killing me. Ng daming magagandang alaala namin doon sa bahay nila. Doon na sya lumaki at nagkaisip pero ngayon kailangan nyang umalis dahil sa kasalanan di nya naman ginawa. Oh God. What have I done? Did I do the right thing? I was in the hospital and I want to come to her but my friends won't allow unless I'm cleared. Ginagamot ng doktor ang tama ng baril sa tagiliran ko. I was shot earlier today. I didn't even feel the bullet. I only found out when there's a blood in my shirt already. One of the governor's men did this to me. They ambushed me. Gumanti sa akin sa ginawa kong pagbaril sa kasamahan nila but he was dead alr
I thought everything was done and we can live peacefully again but I was wrong, again. It was just the beginning of another nightmare. The mayor died and so his men. Pagkaalis namin dumating ang mga dating niyang kasama illegal nilang negosyo at yun ang tumapos sa kanila. Ang footage lang nung mga lalaking sumunod sa amin ang nakita sa CCTV. Nilinis ni Montenegro at ng mga tauhan nya ang lahat ng cctv footage na maaring makapagturo sa amin na kami ang unang nagtorture sa kanila. Nung dumating ang mga pulis at reporter patay na ang apat. Akala ko talaga doon na magtatapos ang lahat pero hindi pa pala. Nagkabarilan ang mga tauhan ng mga De Lima at tauhan ni Nate bago pa kami makabalik sa ospital. Nabaril si Milo at ibang kasamahan niya. Walang namatay sa tauhan ni Castillo pero tatlo ang namatay sa kalaban. At ang masakla, nakatakas si Miracle. Pinaghahanap na sya pero hanggang ngayon hindi pa rin sa mahanap. Nagluluksa ang buong lalawigan sa pagkamatay ng 'butihing mayor' pero h
Trigger Warning: Read Responsibly (Please skip this chapter kung may pinagdadaanan ka.)__________________________________I'm alive but I feel like a dead man walking. I survived each fucking day broken and wounded. This is the hardest time of my life. Sunod-sunod ang problema ng pamilya. Kailangan dalhin si Mamá sa ibang bansa para sa gamutan nya. Knight's also having his own problem. Tumawag sa akin ang doctor nya hindi na raw regular na nagpapa-check up si Knight sa kanya. Tinanong ko si Knight kung may problema ba pero ayaw naman nyang sabihin. Ang sabi niya ayos lang daw sya at magsasabi lang kapag hindi niya na talaga kaya. Naniwala ako sa kanya sa pag-aakalang ayos lang talaga sya pero isang pagkakamali din pala ang ginawa ko. My twin was in deep shit and I should have known that. Everyday I have to juggle with our companies problem, our family's problem and my personal problem. It's not that I am complaining. Wala namang problema sa akin, sanay na akong humarap sa mga pro
My whole life, all I wanted to do is to make Ysabelle happy. I wanted to give her the love and protection that she deserves. I wanted her to have that smile plastered on her face. I want to give her the world. She is my precious. My first love. My first in everything. Our whole relationship was magical. It was so strong and powerful. She's the young girl who brought love and excitement into my life, made me realize how amazing it is to give your heart to someone. Because of her, I discovered a feeling I never could have imagined would be so strong. I am so delighted beyond words to have her in my life and I wish that I could spend all the time and the rest of my life with her. I love hearing her magical voice, her corny yet funny jokes which awakes me and my feelings. I love watching her innocent face, her beautiful eyes like an ocean. I love feeling the tenderness and warmth of her touch and love. She is all mine and I cannot share her with anybody. I am selfish when it
"Tart." Tawag ko kay Ysabelle sa mahina at mababang boses. Palakad na ito paalis. Hindi niya alam na nasa likod niya ako. Huli na naman itong lumabas sa classroom nila. Nahuli na naman ata sa pagkopya at mukhang may dinaldal na naman kanina. Now that she's grown up, she became more madaldal. Para itong kakandidato sa daming kakilala at kung saan-saan pa napupunta. Pero ang sabi nya strategy lang daw niya 'yun para madami siyang maibenta. Minsan nga hindi ko maiwasang magselos sa atensyong binibigay nya sa iba pero ayaw ko naman syang pigilan. I want her to grow happy, yung na-eenjoy niya ang buhay niya. But I also make sure that no one comes close other than me. I'm a jealous guy and I don't want it when I'm jealous. I'm the worst. "Tart!"Mukhang nagulat pa ito pagkakita sa akin pero agad naman nagliwanag ang mga mata nya. "Hi Tart ko!!!" May kasama pang tili ang pagtawag niya sa akin. Pawisan na naman ang mukha at hindi na nakaayos ang pagkatali ng buhok. Saan-saan na naman
"Wooooow!" "Ang gaaaaanda!" "Ang baaaaaango!" "Sure ka po Kuya na sayo ang van na 'to?" Nagniningning ang mga mata ng Ysabelle ko habang nakatingin sa loob ng van. I feel a little guilty that she cried because of my foolishness earlier that's why I'm here with her now in my van showing what's the inside. Tumango ako at ngumiti din sa kanya. "Yeah, this is mine." And it can be yours too, Baby. Of course I didn't say that, I don't want to creep her out. Lumawak ang ngiti nito at namamanghang tumingin sa loob. Ang ganda nya talagang bata. Mas maganda pa sya sa barbie niyang binili ko sa US. After more than a year of just simply looking at her from afar , finally we got up close. And I must say that she looks prettier each day. As I was staring at her I can see her beautiful pair of bluish gray eyes is twinkling. Literal na kumikislap ang mga mata nito sa paningin ko. Pwede pala ang ganun? Akala ko sabi-sabi lang nila ang ganun na kumikislap ang mata. But now looking at her
"Ano ang mga 'to, Senyorito?" Manong Ador asked looking at the boxes of groceries inside our car. I also bought two sacks of rice and meat for them. I called him because I want to give these groceries to him. It's been a month that the kid was with them. And I feel like I need to help Manong Ador for their food. Yes. Manong Ador and Nana Mildred adopted the kid. After that day that I talked to him, the next day they went to the orphanage to process the adoption of the kid. I talked to my parents about it and asked if they could extend help to the couple and my parents did. After days of processing with the help of my parents the orphanage granted the couple the adoption to Manong Ador and Nana Mildred. I ask Manong Ador to keep secret that I'm the one who convinced him to adopt her because I don't want the kid to feel that they adopted her out of pity. But Manong Ador told me there's nothing for me to worry because even if I didn't tell him he wont say anything. I'm happy that
"We can be your family. I will talk to my--" Pero hindi ko pa man natapos ang aking sasabihin, malungkot na itong umiling sa akin. "Ayoko nang maniwala. Ayoko nang umasa. Ilang beses ko na narinig yan sa inyong mayayaman pero sa bandang huli wala din namang umaampon sa akin. Walang bumalik para kunin ako. P-P-P-pinapaasa lang a-ako." She said and her tears became more. She started sobbing. Her small lips are trembling. She touched her necklace and held it tightly like she's getting strength from it. I extended my hand to reached her but she took a step away from me, shaking his head. She don't want. "Naging mabait naman akong bata. Hindi ako nang-aaway dahil akala ko kapag mabait ako may aampon sa akin pero wala din namang nangyari. Lahat umaayaw sa akin. Pero sanay na ako, tanggap ko na. Walang gustong umampon sa akin kahit magpakabait pa ako." "That's not true. You're a good kid. I can see it." I whispered but she shook her head, pained. "Sinasabi mo lang yan para pagaanin
For the first time in my life, someone talked to me like that. People around me are dying to have my attention but this kid?This kid just dumped me. I feel like I'm being rejected. Am I rejected?But, she's just a kid right? She doesn't know what she's saying. She doesn't mean it. Maybe nakulitan sya sa akin? Am I makulit? Am I becoming like my brother? Should I shut my mouth and stop talking to her?When I looked at her again. Nakasimangot na ito. Tinapunan nya pa ulit ako ng tingin tsaka inikutan ng mata. What the heck?Did she just rolled her eyes on me?Oh, shit! Yes she did. This time with matching irap na. Like seriously? Anong kasalanan ko sa kanya?I was beyond shocked. I didn't expect her to do that. She's annoyed at me. But for what reason? I am just trying to help her."Kunwari mabait pero ang totoo hindi naman talaga." Mahinang sabi niya pero umabot ito sa pandinig ko. At nang mapansing hindi pa rin ako umaalis sa tabi niya nakita kong isa-isa niyang sininop ang mga