Ang mga mata ni Sara ay tila naglalaman ng hindi mailarawang saloobin. Ang takot at pagkalito ay tila magkasabay na dumapo sa kanya, ngunit naramdaman din niyang may bahagi ng kanyang pagkatao ang nagsisilibing gabay. Hindi man niya alam ang buong kwento, hindi man niya matandaan ang lahat, tila may mga taong tulad ni Glenda na handang magsimula muli kasama siya.Dahan-dahan niyang tiningnan si Tonyo at nagsalita ng mahina, "Mahalaga po sa akin na malaman ko ang totoo. Pero hindi ko po kayang sagutin ngayon. Baka isang araw, maaalala ko. Ngunit, hindi pa ngayon."Sumang-ayon si Glenda sa mga sinabi ni Sara, "Tama, Sara. Magtiwala ka. Malalaman mo din ang lahat, basta't maghintay tayo. Baka isang araw, lahat ng piraso ng iyong nakaraan ay magtataglay ng mga sagot."Si Tonyo, na ngayon ay mas tahimik, ay tumango na parang may kasunduan sa sinabi ni Glenda."Pasensya na uli, Sara. Huwag mong alalahanin." Ang mga salitang iyon ni Tonyo ay tumagos kay Sara na para bang may mga pangako at m
Ngumisi si Shiela habang nagbabayad sa pamamagitan ng bank transfer, tiniyak na ang bawat hakbang ay maayos at kontrolado. Hindi siya titigil hangga't hindi niya nakakamtan ang gusto niya. Nang matapos ang transaksyon, tumayo siya mula sa kanyang upuan, nilapag ang baso ng alak, at nagsimulang maglakad papunta sa bintana. Tinutok niya ang kanyang mga mata sa mga ilaw sa labas ng mansion—ang mga ito’y nagsisilbing mga paalala ng lahat ng bagay na maaaring mawalan sa kanya.Matapos ang ilang sandali, tinawagan ni Shiela si Orlando, ang matagal nang kasamahan ni Ana, upang siguraduhin na ang kanilang plano ay umuusad ayon sa balak.Shiela: "Orlando, kumusta na? Nakuha ko na ang kalahati ng bayad, kaya magtulungan tayo para matuloy ang lahat. Alamin mo kung paano magagamit si Ana sa ating plano."Orlando: "Wala na akong ibang choice, Shiela. Nandiyan na ako, at handa akong gawin ang lahat para matapos na ito. Aasikasuhin ko na siya."Ngunit hindi alam ni Shiela na may mga mata na nagmamas
Sa payak ngunit puno ng pagmamahal na tahanan nina Glenda at Mang Romero, ang simpleng hapunan ay nagiging isang espesyal na okasyon. Ang liwanag ng gasera ay nagbibigay ng mainit na sinag sa kanilang maliit na hapag-kainan, habang ang hangin mula sa dalampasigan ay nagpapalamig sa kanilang paligid.Si Ana—na ngayo’y kilala bilang Sara—ay abala sa paghahanda ng hapag habang pinagmamasdan ang masayang kulitan ng mag-asawa. Hindi niya maalala ang kanyang nakaraan, ngunit sa kabila nito, ramdam niya ang init ng pamilya sa piling ng dalawang taong umampon at umaruga sa kanya."Halika na at tikman natin ang gatang alimango ko!" pagmamalaki ni Mang Romero habang inilalapag ang malaking kaldero sa hapag. "Bagong huli ‘yan, siguradong mataba!""Ikaw talaga, asawa ko," natatawang sabi ni Glenda habang binuksan ang takip ng kaldero at naamoy ang masarap na gata. "Sara, tikman mo rin at sabihin mo kung masarap."Kumuha si Sara ng isang maliit na piraso ng alimango at isinubo ito. Napapikit siya
Sa ilalim ng maputlang sikat ng araw sa maliit na baryo ng San Rafael, namumuo ang isang kuwento ng pag-ibig, pag-asa, at matinding damdamin na tila ba binuo ng tadhana. Ang mga puso ng mga tao sa baryo ay paulit-ulit na sinasalubong ng halakhak at ungol ng mga alon sa baybayin, na parang awit ng buhay.Si Sara, isang dalagang nag-aalab ang kagandahan at may pusong punong-puno ng hiwaga, ay namumukod-tangi sa gitna ng mga simpleng tao. Hindi niya alam kung sino siya sa kabila ng napakalalim na amnesia na dulot ng mahabang car accident. Ngunit sa gitna ng kanyang pagkalito, ang kanyang kapalaran ay biglang nagbago nung matagpuan siya nina Glenda at Romero, ang mag-asawang mangingisda na may pusong handang umamping sa kanya bilang sariling anak."Anak, lalong lalo kang mag-ingat sa paglakad sa tabing-dagat," mahina ngunit may tibay na tinuran ni Glenda habang pinapahagkan ang kanyang anak na parang tunay na anak. Ang tinig ni Glenda, na puno ng pagmamahal at pang-unawa, ay parang musika
Sumagot si Sara, ang kanyang mga mata'y namamasa sa luha habang nakatingin sa dagat. "Tatay, sino kaya ako? Kung may magulang ba ako? Kapatid? Asawa o anak? Wala ako maalala." Ang kanyang boses ay nanginginig, puno ng pangamba at kalungkutan.Lumapit si Glenda at hinawakan ang mga kamay ni Sara. "Huwag mo pilitin, anak. Kusang darating yan," malambing na sabi niya. "Minsan, ang mga bagay na pilit nating hinahanap ay kusang dumarating sa tamang panahon. Ang mga alaala mo ay parang mga alon sa dagat – darating at darating din sa tamang panahon."Tumayo si Romero mula sa kanyang kinauupuan at nilapitan ang dalawa. Ang kanyang mukha'y puno ng pag-unawa at pagmamahal. "Huwag ka na malungkot. Magiging okay din ang lahat. Andito kami, tumatayong magulang mo, at hinding-hindi ka namin pababayaan," may tibay ng loob na sagot ni Romero habang hinahaplos ang buhok ni Sara.Tumulo ang luha ni Sara, hindi sa kalungkutan kundi sa pasasalamat. "Salamat po, Ma, Pa. Hindi ko alam kung ano ang mangyaya
Masayang-masaya ang buong mansyon para sa unang kaarawan ni Anabella. Puno ng dekorasyon ang paligid—mga pastel-colored na lobo, eleganteng bulaklak sa bawat mesa, at isang napakalaking cake na gawa ng isang sikat na pastry chef.Ang mga bisita ay abala sa pag-uusap at pag-aasikaso sa mga regalo, habang ang masasarap na pagkain ay nakahanda sa isang mahabang buffet table. Sa gitna ng lahat ng ito, si Belle, na nagpapanggap bilang si Ana, ay abala sa pangangasiwa ng selebrasyon.Sa mata ng lahat, siya si Ana. Ngunit ang totoo, siya ay si Belle—ang kakambal ni Ana, na bumalik upang alamin ang katotohanan tungkol sa pagkamatay ng kanyang kapatid.Si Anabella, sa kanyang munting pink na damit at may gintong tiara, ay nakaupo sa kanyang high chair, masiglang nakatingin sa mga bisitang nagmamahal sa kanya."Ang bilis ng panahon," emosyonal na sabi ni Belinda, ang ina nina Ana at Belle, habang nakatitig sa kanyang apo. "Parang kahapon lang nang ipanganak siya.""Hindi ko akalaing makikita ko
Napagtanto ni Luke na nagkamali siya at nasaktan ang damdamin ni Ana. Nilapitan niya ito, "Patawarin mo ako, Ana, kung nasaktan man kita sa mga nasabi kong salita." Napatingin si Belle kay Luke; ang mga mata ni Belle ay naglalaman ng matinding kalituhan, at naguguluhan siyang hindi malaman kung paano sasagot. Pinilit niyang pigilan ang mga luha, ngunit hindi siya makapagpigil. Alam niyang ang mga salitang binitiwan ni Luke ay isang pagkakamali, ngunit may mga bahagi pa ng kanyang puso na hindi alam kung paano magpatawad. “Luke, wala ka namang kailangang ipag-sorry,” mahina niyang sagot, “Hindi mo naman iyon ginusto.” Ngunit sa kabila ng kanyang mga salita, hindi niya matanggal ang sakit na nararamdaman. Hindi niya kayang magpatawad nang mabilis. Ang mga salitang binitiwan ni Luke ay nagdulot ng sugat sa kanyang puso, at ang sugat na iyon ay hindi kayang maghilom agad. “Mahal kita, Ana,” patuloy ni Luke; ang boses niya ay puno ng pagsisisi. “Hindi ko sinasadya, hindi ko alam na ganoo
“Basta huwag mo na akong gawing kalaban, Luke,” humihikbing sagot ni Belle. “Ibigay mo sa akin ang tiwala na hindi ko na kailangang patunayan pa, at kung sinuman ang nag-iisip ng masamang balak sa atin ay mahuhuli din natin siya balang araw.” "Si Shiela lang naman ang pumatay sa asawa mo, at ngayon, ilang beses na pinagtangkaan ang buhay ko. Sana maiintindihan mo 'yan," bulong ni Belle sa kanyang sarili. Niyakap siya ni Luke at sabi niyang, "Sorry, mahal ko. Sorry sa pagdududa. Huwag ka na magalit o magtampo."Bumangon si Belle mula sa yakap ni Luke, ngunit nanatili siyang nakatingin sa mata nito. Ang mga mata ni Belle ay puno ng kalungkutan at hinagpis, ngunit sa mga salitang binitiwan ni Luke, unti-unti niyang naramdaman ang init ng pagmamahal at pag-unawa mula sa kanya. "Huwag mong gawing kalaban ang sarili mong pamilya, Luke," malumanay niyang sinabi, "Alam kong nagmamahalan tayo, pero ang mga pagkakamali ay bahagi ng paglalakbay natin. Hindi ko nais na magtampo, pero kailangan k
Sa isang maliit na coffee shop sa tabi ng parke, tila sandaling tumigil ang mundo para kina Sara at Adrian.Magkaakbay silang nakaupo, parehong tahimik ngunit puno ng damdamin ang mga mata. Sa gitna ng lahat ng pinagdaanan nila, heto sila ngayon—magkasama pa rin, pinipilit buuin ang mga pirasong minsang naghiwalay.Ngunit isang matinis na tunog ng kampana mula sa pinto ang bumasag sa katahimikan. Pumasok si Vanessa, taas-noo, matikas ang tindig, at halatang puno ng hinanakit ang mga mata."Aba, ang sweet niyo naman," aniya, sabay tingin sa dalawa. "Para kayong eksena sa huling episode ng isang teleserye. Kaso may problema lang… Hindi pa tapos ang kwento."Napatayo si Adrian, halatang nabigla sa pagdating ng babae."Vanessa, hindi ito ang tamang lugar para sa mga ganito," mahinahong sabi niya."Tamang lugar?" Tumawa si Vanessa nang mapait. "Kailan pa naging mali ang ipaglaban ang nararapat para sa’yo? Ikaw ang nangakong babalik, Adrian. Ikaw ang nangakong ako ang pipiliin mo. At ngayon
Sa loob ng madilim na silid, habang bumubuhos ang ulan sa labas, nanatiling nakaupo si Vanessa sa sahig. Hawak niya ang isang lumang litrato — litrato nila ni Adrian noong high school."Adrian..." bulong niya, habang dahan-dahang tumutulo ang luha sa kanyang pisngi. "Bakit mo ako iniwan?"Nagngangalit ang damdamin niya. Gulo. Lungkot. Galit. Lahat-lahat na. Habang unti-unti niyang pinipiga ang litrato sa kanyang palad, tila ba sinisiksik din niya ang sakit sa kanyang dibdib."Ako ang una mong minahal. Ako ang kasama mo sa lahat ng pangarap natin. Ako ang naghintay. At ngayon na bumalik ka... may ibang babae ka na."Dumating ang kaibigan niyang si Lianne, basang-basa ang buhok at damit sa ulan. Humahangos, agad siyang lumapit kay Vanessa."Vanessa, tama na. Hindi mo dapat sirain ang sarili mo dahil lang sa lalaking pinili nang magmahal ng iba," pakiusap ni Lianne.Tumayo si Vanessa. Namumugto ang mga mata at nanginginig ang boses."Hindi mo 'to naiintindihan, Lianne. Hindi ikaw ang nai
Samantala sa tunay na ana sa may maliit na baryo..Isang pangungusap na hindi niya malilimutan—dahil iyon na ang salitang pinatay ang natitira pa nilang pag-asa."Kung totoong mahal mo ako..."Paulit-ulit itong umuugong sa utak ni Adrian habang nakatayo pa rin siya sa lugar kung saan siya iniwan ni Sara. Wala nang katao-tao. Tahimik ang paligid, ngunit sa loob niya ay may isang unos na hindi matahimik."Sara..." bulong niya, pero huli na.Biglang napaupo si Adrian sa bangketa, hawak ang ulo, habang tuluyang bumigay ang luha niyang kanina pa niya pinipigilan."Bakit ganito? Bakit ngayon ko lang narealize na ikaw na pala ang tahanan ko? Bakit ako natakot, kung sa’yo lang naman ako ligtas?" Nanginginig ang kanyang tinig. Wala nang pakialam kung marinig siya ng mundo. Ang kirot ay masyadong malalim para pigilan.Habang lumalayo si Sara, ang bawat hakbang niya ay parang pagsaksak sa sariling dibdib. Hindi niya alam kung tama ang ginawa. Hindi niya alam kung kaya niyang hindi lumingon. Pero
Tumunog ang cellphone ni Belle. Nasa sala siya, nakaupo sa lumang sofa habang hawak ang isang tasa ng mainit na tsaa. Nakaalalay ang siko niya sa armrest at ang mga mata’y malalim ang iniisip. Ngunit nang makita niya kung sino ang tumatawag, nanlaki ang mga mata niya. Napalunok siya ng hangin habang nakatitig sa pangalan sa screen: “Mom & Dad.”"Oh no," mahina niyang bulong. "Sila."Kinabahan siya. Napahigpit ang hawak sa cellphone habang mabilis ang tibok ng puso. Parang may matinding bagyong darating.Huminga siya nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili bago sinagot ang tawag."Hello, Mom? Dad?""Belle, anak!" halos sigaw ng boses ni Sophia sa kabilang linya. May halong galak at pangungulila."Salamat at sinagot mo, anak. Kamusta ka na?""We’ve been trying to reach you for weeks," sabi naman ni Clyde, mababa ang tinig ngunit bakas ang inis at pag-aalala. "Hindi ka sumasagot sa tawag. Hindi mo binabasa ang mga mensahe. Anak, we were so worried."Pasubali ang tono ni Belle, parang
Habang binabaybay ni Vanessa ang madilim na kalsada, tumigil siya sa harap ng isang simbahan. Hindi siya pumasok, ngunit tumayo siya sa labas. May mga sagot na hindi kayang matagpuan sa sarili lamang. Ang puso niya ay puno ng galit, ngunit may mga tanong na hindi na niya kayang itago.“Bakit ako? Bakit siya? Paano ko haharapin ang lahat ng ito?” tanong ni Vanessa sa kanyang sarili habang pinagmamasdan ang mga simbahan na nakatayo sa dilim. Wala siyang sagot. Bawat saglit ay patuloy na sumasakit, at ang bawat galit ay tumatagos sa kanya. Tahimik na umihip ang hangin sa malamlam na gabi. Sa ilalim ng dilim, tila nagmukhang malabo ang bawat hakbang ni Sara patungo kay Adrian. Ang kanyang puso ay puno ng takot at kalituhan, ngunit naglakad pa rin siya, umaasa, naglalakad sa isang landas na puno ng hindi siguradong hakbang.Nakatayo si Adrian sa harap ng mga mata ni Sara, ang mga mata niyang puno ng kalungkutan at mga tanong. Wala na silang ibang naririnig kundi ang huni ng hangin at ang t
Ang hangin ay malamig, pero hindi ito ang dahilan kung bakit nanginginig ang katawan ni Vanessa. Hindi ang malamig na simoy ng hangin ang nagpasakit sa kanya. Sa bawat paghagulgol ng kanyang puso, iniisip niya kung paano niya magagampanan ang laban na tila natapos na. Si Adrian, ang kanyang mundo, ay umalis. Ipinili niya si Sara, at iniiwan siya sa dilim, walang kalaban-laban.Sa ilalim ng malamlam na buwan, tumayo si Vanessa at nagsimulang maglakad. Hindi siya tumingin pabalik kay Sara. Wala siyang lakas para tignan ang babaeng kumuha sa kanya ng lahat—ang pagmamahal ni Adrian, ang mga pangarap nila. Hindi na siya maghahanap ng pag-asa. Wala nang kwenta.Pero sa kanyang puso, isang bagay ang nagpatuloy: ang galit. Galit na galit siya. Hindi kayang tanggapin ng kanyang puso na ang taong matagal niyang iniwasan, ang babaeng hindi niya inaasahan, ang naging dahilan ng lahat ng ito.Samantalang si Sara, naglalakad palayo kay Adrian, ay hindi maiwasang mag-isip. Hindi niya maiwasang mag-a
Madilim ang gabi. Walang bituin. Ang hangin ay malamig at tila may dalang bagyo. Sa ilalim ng maulap na langit, nagtagpo ang dalawang pusong naglalaban para sa iisang lalaking mahal nila—si Adrian.Nakatayo si Vanessa sa harap ni Sara, ang mukha niya ay puno ng galit, ang mga mata’y naglalagablab sa selos. Hindi na niya kayang magpigil pa. Matagal na niyang kinikimkim ang sakit, ang pait, ang pagkasuklam sa babaeng ito na bigla na lang dumating at tila ninakaw ang mundong matagal na niyang inaasam."Anong meron sa’yo, ha?" pasigaw na tanong ni Vanessa, nanginginig ang tinig.Nagulat si Sara. Hindi niya inaasahan ang ganitong klaseng pagtanggap. Dahan-dahan siyang humakbang palapit pero nanatili ang distansya."Vanessa, hindi ko alam kung bakit mo ‘to ginagawa," mahinahong sagot niya."‘Hindi mo alam?’" Tumawa si Vanessa, mapait. "Hindi mo alam? Ikaw ang dahilan kung bakit nasasaktan ako. Ikaw ang dahilan kung bakit lumayo si Adrian sa akin."Umiling si Sara. "Vanessa, hindi ko ginusto
Sa loob ng kanilang bahay, ang katahimikan ay tila alingawngaw ng mga tanong na walang kasagutan.Ang mahinang tik-tak ng orasan sa dingding ang tanging musika sa umagang iyon. Isang malamig na simoy ng hangin ang pumasok sa bahagyang nakabukas na bintana, animo’y paalala ng isang bagay na matagal nang hindi pinapansin—ang katotohanang may nababago sa pagitan nila.Nakasalampak si Luke sa sofa, nakasandal, mga kamay ay magkasalikop sa harapan habang ang mga mata'y nakatingin sa kawalan. Parang may gustong sabihin, ngunit hindi alam kung paano sisimulan. Samantalang si Belle, nakatayo sa harap ng isang malaking salamin, tahimik na nag-aayos ng buhok, pilit na iniiwasang tumingin sa kanya.Ang bawat galaw ni Belle ay maingat, parang may kinatatakutan. Parang anumang maling kilos ay puwedeng magbunyag ng lihim na matagal na niyang ikinukubli."Ana..." basag ni Luke sa katahimikan, mababa ang boses pero may lalim. "May kailangan tayong pag-usapan."Napahinto si Belle. Marahan siyang humin
“Dahil… minahal mo ako kahit hindi mo kailanman nalaman kung sino talaga ako.”“Ang mahalaga, ikaw si Sara. At ako si Adrian. At tayo ay… tayo.”Nagyakap silang muli. Sa ilalim ng buwan at mga bituin, ang kanilang puso ay naging isa. Walang nakaraan. Walang bukas. Ang ngayon lang ang mahalaga.At sa gabing iyon, hindi sila muling naging magkaibang tao.Makalipas ang ilang araw mula sa masayang gabi nina Adrian at Sara sa dalampasigan, bumalik ang katahimikan sa resort. Ngunit sa likod ng mga ngiti at katahimikan, may pusong naglalagablab sa selos at galit.Si Vanessa, na matagal nang nagtatago ng kanyang tunay na damdamin, ay hindi na makapigil sa kanyang nararamdaman. Sa kanyang silid, habang nakaupo sa harap ng salamin, pinagmamasdan niya ang kanyang repleksyon. Ang dating mapagkumbabang ngiti ay napalitan ng mapait na ngisi."Si Sara... siya na lang palagi," bulong niya sa sarili. "Ako ang nauna. Ako ang nararapat."Sa mga sumunod na araw, sinimulan ni Vanessa ang kanyang plano. Lu