[Amelia]SINUNDAN niya ng tingin ito. Nang mawala na 'to sa paningin niya ay nakahinga siya ng maluwag. Akala niya ay magagalit na naman 'to sa kanya.Habang nilalabhan niya ang mga panloob ng amo niyang binata ay hindi maiwasan na mamula siya.Sa sunod ay hindi na siya magpi-prisinta na labhan ang mga 'to, dahil pagnakikita niya ang malaking brief ng amo niya ay bumabalik sa isip niya ang malaki at maugat na bagay na hindi dapat niya maisip.Mahina niyang kinutusan ang sarili. "Tigil na sa kakaisip ng talong, Amelia." Pakiramdam niya tuloy ay napakarumi na ng utak niya.Namula ang pisngi niya.Bakit sa dinami-dami naman kasi ng pwedeng makita ay bakit 'yon pa?!UMUWI na si Miss Neil. Tapos narin siya maglaba kanina pa at nakapagluto narin siya at nakapaghanda ng pagkain para sa amo niya.Dahil sa pagod na pagod siya ay kumain na agad siya pagkahatid niya ng pagkain ng amo niya. Pagkalipas ng isang oras ay nagpunta na siya ng dining room. Habang naglalakad ay natapilok siya at hindi s
[Amelia]"MALUNGKOT ka yata, Amelia. May problema ba?" Tanong ni Nelson matapos ilapag sa mesa ang mga gulay na dala nito.Umiling siya at nanatiling tahimik."Teka, bakit namamaga 'yang mata mo. Umiyak ka ba?" Umupo ang binata sa harap niyang upuan at tumingin sa mga mata niya na namamaga.Iyak kasi siya ng iyak dahil sa nangyari sa kanya kagabi. Pinilit niya na alisin sa isip ang nangyari, sinabi na gigising at kakalimutan ang nangyari pero hindi nakisama ang mata niya. Patuloy siyang umiyak hanggang sa nakatulugan nalang niya ang pag-iyak.Napa-aray siya ng hilahin ni Nelson ang mga kamay niya. "Bakit may mga sugat ka?" Nag-aalalang tumingin sa kanya ang binata. "W-wag mo sabihin na sinaktan ka ni Sir Damon?" Napalunok na tanong pa nito.Agad na umiling siya. "Ano ka ba, hindi niya ako sinaktan." Nag-iwas siya ng tingin at nagyuko ng ulo. "N-nakabasag kasi ako ng figurine kagabi, tapos nadulas ako do'n sa mga bubog. Ang tanga ko, di'ba?" Tumawa siya ng peke para hindi na 'to mag-is
[Amelia]HINDI pa ba sapat ang ginawa nitong pagtulak sa kanya dahilan para masugatan siya? Tumingin siya sa dalawang kamay na halos mapuno ng sugat dahil sa mga bubog."Ito ang dapat sa'yong masungit ka."Matapos niyang magluto ay agad na naghain siya. Hindi na siya umalis sa harap ng amo niya hangga't hindi nito natitikman ang bago niyang niluto.Dahil maputi ang amo niya ay kitang-kita kung paano namula ang mukha nito ng matikman ang bagong luto niya. Kinagat niya ang loob ng labi para hindi matawa dahil sa reaksyon nito."What the hell! Ano 'to, Amelia?!" Galit na tumingin ito sa kanya."Tinola po." Sagot niya."Oo, alam kong tinola 'to! Pero puta, bakit sobrang anghang?!" Halos umusok ang ilong na tanong nito sa kanya. Namumula parin ang buong mukha nito habang nakatingin sa kanya.Yumuko siya at pigil ang pagtawa niya."Nilagyan ko po ng chili powder, Sir. Di'ba wala kang panlasa? Naisip ko na babalik ang panlasa mo dahil sa anghang, di'ba effective?" Nang mag-angat siya ng tingi
[Amelia]SOBRANG saya niya ngayon dahil nakabale na siya ng pera kay Miss Neil. Hindi lang 'yon, pinayagan pa siya na umuwi nito para siya na ang maghatid ng pera sa nanay niya. Habang nagbibihis ay tuwang-tuwa siya. Pinadalhan din siya ni Miss Neil ng iba't ibang klase ng softdrinks, Juices at tsokolate, para sa pamilya niya. Pati ang mga karne sa ref ay pinadala din nito sa kanya dahil mamimili daw ito ng mga bago.Nagulat siya dahil paglabas niya ng gate ay naka-abang si Nelson sa kanya."Sa'n ka punta, Nelson?" Tanong niya. Kahit hirap na hirap siya sa pagbubuhat ng mga dala niya dahil sa marami 'yon ay hindi siya nagreklamo. Masaya pa nga siya dahil libre lang na binigay sa kanya lahat ng 'yon."Hinihintay kita." Sagot nito.Kumunot ang noo niya. "Bakit? Wag mo sabihin na uutang ka? Naku ha, Nelson. Di ako nagpapautang. Pang-budget 'to sa bahay namin saka pambayad ng utang namin sa tindahan. Sa sunod ka na umutang sa akin pagwala na ako babayaran sa tindahan.""Grabe ka naman. Uut
[Amelia]PAGKATAPOS gawin ang mga trabaho niya ay nagluto na siya para sa gabihan ng amo niya at bago pumatak ang alas otso ng gabi ay nakapaghain na siya para rito.Kumunot ang noo niya ng makarinig ng malakas na pagkabasag ng kung ano. Agad na lumabas siya ng kusina.Nakita niya ang amo niya na nakaupo habang may hawak ng baso na may laman na alak."There you are. Come here, Amelia." Iminuwestra nito ang kamay para palapitin siya.May nagawa na naman ba siyang mali? Lumunok siya at lumapit sa amo niya. Hindi man niya gusto na lumapit ay sumunod nalang siya. Alam niya kasi na magagalit na naman ito sa kanya paghindi siya sumunod."I thought you'll never come back. But there you are now, standing here in front of me." Halata na lasing na lasing ito.Hindi siya sumagot. Nanatili siya na nakatayo lang sa harap nito. Hindi siya sigurado pero parang dumaan ang takot at lungkot sa mata nito, saglit lang 'yon at agad din nawala."I knew it. Hindi ka talaga aalis kasi malaki ang sahod... kai
[Amelia]ANTOK na antok siya dahil hindi siya nakatulog kagabi dahil sa kakaisip sa nangyari. Pakiramdam niya kasi ay nararamdaman parin niya ang matigas na bagay na 'yon sa pang upo niya.Kasalanan 'tong lahat ng amo niya.Humikab siya habang nagluluto. Nagdodoble ang paningin niya dahil sa sobrang antok. Parang wala siyang lakas na gumalaw at kumilos. Ang sarap mahiga sa malambot na kama at matulog maghapon.Mahina niyang sinampal ang pisngi. "Bawal tamarin, Amelia." Aniya sa sarili. Matapos magluto ay naghain na siya. Nagtimpla din siya ng kape para sa amo niya.Naalala kaya ng amo niya ang ginawa kagabi? Umiling siya, tiyak na wala itong naaalala dahil sa sobrang kalasingan. Sumuka pa nga ito.Gusto niya sana palitan ng damit ito kagabi pero naisip niya na malilintikan siya rito pagka napansin nito na iba na ang damit na suot kaya hindi nalang niya ginawa. Maganda na 'yong sigurado.Hindi siya kumain dahil wala rin siyang gana na kumain. Pagka antok lang ang nararamdaman niya ngayo
[Amelia]NATIGILAN siya. Ibig sabihin pala ay hindi ganito kasama ang ugali ng amo nila dati? Nagbago lang ito dahil sa nangyari sa pamilya? Tumango-tango siya. Kaya pala."Basta kapag nakapagtapos ako, liligawan kita. Isang taon nalang ang hihintayin ko para makapagtapos." Seryoso ang mukha na tumingin ito sa kanya."Tigilan mo nga ako, Nelson. Wala kang mapapala sa akin. Kasi magpapayaman muna ako sa pagtatrabaho." Seryoso din na sabi niya.Nagkamot ito sa ulo. "Ah, basta. Liligawan kita. Bahala ka." Ani ni Nelson saka malakas na tumawa."Ewan ko sayo. Ang kulit mo!" Sarap kutusan. Paulit-ulit nalang ganito. Napailing nalang siya."Sige na, d'yan ka na. Balik na ako sa loob dahil baka ibaon kita d'yan kasama ng mga halaman." Inis niya na sabi dito pero tinawanan lang siya nito."Bye, Amelia ko. Labyu!" Nalukot ang mukha niya habang naglalakad ng marinig ang sinabi nito. "Baliw na talaga siya." Aniya habang naglalakad.Napangiwi siya ng bumangga siya sa matigas na dibdib. Nag-angat
[Amelia]ISANG buwan na siya rin siya dito sa mansion. Hindi makapaniwala si Miss Neil at Nelson na magtatagal siya dahil karamihan ng pumapasok dito ay hindi umaabot ng dalawang linggo.Nakangiti siya habang hinahalo niya ang niluluto niya. Kahit siya rin naman ay hindi makapaniwala.Pero tulad nga ng sinabi niya ay kakayanin niya at tatagal siya rito. Sulit ang pagtitiis at pagod niya para sa pamilya niya. Hindi na talaga kailangan magtrabaho ng nanay niya at makakapag aral na ng tuloy-tuloy ang mga kapatid niya. At para sa future nila ay mag iipon siya para makapag simula ng maliit na negosyo balang araw."Ngiting-ngiti ka, Amelia. Anong meron?" Tanong ni Nelson sa kanya. Kadarating lang nito galing sa hardin.Bago humarap dito ay pinatay na niya ang apoy saka umupo."Nagtatanong kapa, di'ba nga isang buwan ko na ngayon dito saka makukuha ko na ang kabuuhang sahod ko." Hindi muna siya uuwe ngayon dahil itatabi niya ang sahod na tira. Iyon na ang napag usapan nila ng nanay niya."Iyo
[Amelia] PUMIKIT siya habang kinkontrol ang sarili na huwag umiyak. Baka kasi masira ang makeup niya sa mukha. Nakakahiya naman sa makeup artist na nag-ayos sa kanya. Tumingin siya sa reflection niya sa salamin. Hindi maitatago ang kaligayan sa kanyang mukha. "Ang ganda mo, anak." Puri ng nanay niya na kapapasok lang. Nakabihis na rin ito, maging si Amon. "Opo, ate mommy, ang ganda niyo po lalo!" Puri ng anak niya. Ngumiti siya sa nga ito. "Syempre maganda si mommy dahil mana kay nanay." Aniya sabay gulo sa buhok ni Amon. "Di'ba sabi ko sa'yo mommy nalang o mama ang itawag mo sa akin." "Mommy naman, eh! Bakit mo po ginulo hair ko? Hindi na po ako pogi!" Reklamo ni Amon. Pareho silang natawa ng nanay niya. Paano ay ilang araw na nilang napapansin na palaging nakaayos ang buhok nito. Iyon pala ay may kaklase itong nagugustuhan ayon kay Alex. Nagpunta si Amon sa tapat ng salamin para ayusin ang buhok na nagulo. Kandahaba ang nguso nito kaya lalo silang natawa nang nanay
[Amelia]PINUNO muna niya ng hangin ang dibdib bago siya tuluyang pumasok. Ito ang kauna-unahang beses na nagpunta siya dito. Hindi lingid sa kaalaman ni Damon ang ginagawa niya ngayon sa lugar na ito.Naiintindihan niya kung bakit hindi sumama si Damon sa kanya. Maski ang nanay niya, mga kapatid ay hindi rin nagpupunta rito. Sa katunayan ay siya ang kauna-unahang dumalaw sa taong ito.Nag-angat siya ng tingin ng umupo ang lalaki na napakatagal na niyang hindi nakita. Matagal man silang hindi nagkita ay wala siyang nakapa sa dibdib na pananabik, bagkus ay puno siya ng galit at hinanakit.Tila nadoble ang edad ng tatay niya rito sa loob ng kulungan. Wala na ang matikas nitong pangangatawan. Sa sobrang payat nito ay duda siya kung kumakain pa ba ito."Anong nakain mo ang nagpunta ka rito? Nasaan ang nanay mong walang silbi? Masaya ba kayo na wala na ako sa buhay niyo?!" Mabagsik na tanong nito kasabay ng paghampas ng magkaposas na kamay nito sa ibabaw ng mesa na tila gusto pa siyang sak
[Damon]NOONG panahon na buhay pa ang magulang niya ay palaging sinasabi ng mga ito na darating ang araw na titibok ang puso niya at magmamahal ng sobra. Hindi siya naniwala do'n at tinatawanan lang ang mga sasabihin ng magulang niya. Hindi naman kasi siya naniniwala na may babaeng magpapaamo sa kanya. Sa dinami-dami ng babae na nakilala niya ay walang nakapagpatibok ng puso niya.Lalo na ng mamatay ang magulang niya. Sinarado na niya ang puso niya sa lahat—maliban sa kanyang mga kaibigan.Pero katulad nga ng sinabi ng magulang niya ay may babaeng dumating, hindi lang para pasigawin siya, galitin siya, inisin siya, kundi pinatibok din ni Amelia ng mabilis ang puso niya. Natuto siyang magselos na hindi naman niya naramdaman sa ibang babae. Kahit sa kaibigan pa niya ay nagseselos siya."Kuya, ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ni Alex sa kanya. "Y-Yes, ayos lang ako." Sagot niya, kahit ang totoo ay nanginginig ang buo n'yang katawan sa nerbyos. Tatlong buwan na ang nakalipas ng maka
HAWAK niya ang kamay ni Amelia at hindi niya ito binibitiwan. Natatakot siya na baka panaginip lang ang lahat, na baka panaginip lang niya ang pagkagising nito.Nang suriin ito ng doktor ay nakatulog ito dahil sa matinding pagod na nararamdaman ng katawan dahil sa matagal na pagkakahiga. Kaya ngayon ay narito siya sa tabi nito para sa oras na magising ito ay siya ang una nitong makikita.Anim na oras na silang lahat naghihintay na magmulat ng mata si Amelia pero hindi na ito muling dumilat pa. Narito ang pamilya ng dalaga, kasama ang kanilang anak. Ang nanay nito ay umiiyak sa sobrang tuwa, maging ang mga kapatid. Nanlaki ang mata niya ng maramdaman ang pagganti ng hawak ni Amelia sa kanyang kamay, kasabay ng pagmulat nito ng mata. Nakatagilid parin ito ng higa kaya naman kitang-kita niya ang mga mata nito na nakatingin sa kanya. Ang tubo na nasa bibig nito ay inalis na ng doktor kaya nakita niya ang maliit na ngiti na gumihit sa labi nito.Parang bata na napahagulhol siya ng iyak. Ma
DAMON looks devastated while leaning against the wall. Magulo ang buhok ng binata at tila wala sa sarili. Limang araw na subalit wala parin response ang katawan ni Amelia. Some of her organs were hit and damaged severely. Tagumpay ang operasyon subalit ang paggising nito ay walang kasiguraduhan.Hindi niya kayang magtagal sa loob ng kwarto kung nasaan ang babaeng mahal na mahal niya. Tila dinudurog ang puso niya sa sakit at anumang oras ay tila mababaliw siya. Paulit-ulit na sinisisi niya ang sarili. Kung dumating lang sana siya agad para iligtas ito. He ran a trembling hand through his hair and began to cry like a child. "P-Please, babe... don't leave me." His sobbing and pleading spread throughout the hallway but he doesn't care. All he have in mind was all about her.Nagsibuga ng hangin ang mga kaibigan ni Damon na nakamasid lang sa kanya. They are right. Damon lost himself again like when he lost his parents and little sister. Mabigat sa dibdib ang ganitong tagpo para sa kanila.
[Amelia]HINAWAKAN niya ang mukha ng anak. "Pikit ka, Amon." Utos niya sa anak. Nakaalis na sina Cassandra at Frederick. Ngayon ay kailangan nilang lumabas sa ilalim ng mesa kaya inuutusan niyang pumikit ang anak para hindi nito makita ang bangkay sa sahig.Nakahinga siya ng maluwag ng pumikit ang anak. Nang lumabas siya sa ilalim ng mesa ay hinawakan niya sa kamay ang anak para alalayan. Pero naapakan ni Amon ang dugo dahilan para madulas ito."A-Ate mommy!" Malakas na iyak ni Amon ng makita ang dugo na nasa kamay.Tarantang tinakpan niya ang bibig ng anak ng kanyang kamay."Narinig niyo ba? Iyak ng bata 'yon, di'ba?" Ani ng isang tauhan ni Cassandra sa kasamahan. "Oo! Hanapin natin dali!" Sagot ng isa.Kinarga niya ang humihikbi pang si Amon at saka tumakbo palayo sa yabag na papalapit sa kanila. Halos magkatumba-tumba pa siya dahil mahaba ang suot n'yang wedding gown na hindi niya naisipan na hubarin kanina. "Huhuhu, b-bakit po nila tayo hinahabol, ate mommy?" Patuloy sa pag-iyak
[Amelia]HINAWAKAN niya mukha ni Amon at hinalikan ito sa tungki ng ilong. Kailangan na niyang kumilos. Marahan ang kilos na lumabas sila sa ilalim ng mesa. Sumagap muna siya ng hangin bago nagpasya na sumilip, pero agad na bumalik siya sa pagkakatago ng makita ang isa sa hinihinala niyang tauhan ni Cassandra."Hanapin niyo ang dalawa. Tiyak na hindi pa nakakalayo ang mga 'yon—putanģ ina! Ano 'yon?!" Malakas na mura ng lalaki ng makarinig ng sunod-sunod na pagputok.Tinakpan niya ang tenga ng anak. Nanlaki ang mata niya ng makarinig ng mga yabag. Mabilis na hinila niya si Amon upang bumalik sa ilalim ng mesa.Sobra ang kaba niya ng makita ang anim na pares ng paa na nakatayo malapit sa pwesto nila. Mabuti nalang at may kahabaan ang mantel ng mesa kaya hindi sila nakikita ng mga ito. Halos takpan niya ng maigi ang bibig ni Amon huwag lang itong makapag ingay.Nanlaki ang mata niya ng marinig ang pamilyar na boses."Dennis, nasaan na sila Mando?!" Tanong ni Cassandra sa tauhan."Wala na
NANG makaalis si Frederick ay agad na binuksan niya ang pinto ng kwarto para alamin kung naka-lock ito o hindi.Halos maiyak siya sa tuwa ng malaman na hindi ito naka-lock.Nakapagtataka.Hindi ba natatakot si Frederick na tumakas sila? O kampante na ito dahil kasal sila? Inis na tinanggal niya ang singsing sa kamay at binalik ang singsing na binigay sa kanya ni Damon."Amon, tara na. Aalis na tayo sa lugar na 'to." Kahit kasal na sila ay hindi siya sasama kay Frederick sa ibang bansa.Hindi niya ito mahal at natatakot na siya rito. Ibang-iba na ito sa dating Frederick na nakilala niya.Hawak ang kamay ni Amon ay lumabas sila ng kwarto. Malawak ang bahay at wala siyang nakikitang ibang tao maliban sa kanila ng kanyang anak.Dahan-dahan ang bawat hakbang na ginawa niya para hindi makalikha ng ingay."Ate mommy—" Agad na tinakpan niya ang bibig ng anak at inilagay ang hintuturo sa gitna ng labi niya, tumango naman ito na parang naiintindihan ang nais niyang iparating.Nang nasa kalagitna
LULAN ng puting van ay muli silang bumyahe ni Frederick pagkatapos nilang ikasal. Tulala siya habang nakatingin sa labas ng sasakyan habang tahimik na umiiyak."Tumahimik ka nga!" Malakas na singhal ni Frederick na tila nabibingi sa pag iyak niya. Hinawakan nito ang isang kamay niya. "Tanggapin mo nalang, Love. Kasal kana sa akin at wala ng magagawa ang pag iyak mo." Masama siyang tumingin rito. "Kasal na nga ako sa walang hiyang tulad mo, pero hanggang ngayon ay hindi mo pa rin pinapakita sa akin ang anak ko!" Muling binalik nito ang tingin sa daan. "Maghintay ka lang, Amelia, makikita mo rin siya." Inabot ng limang oras ang biyahe nila kaya inihinto nito ang sasakyan sa isang fast food chain para mag-drive thru lang. Hindi niya pinansin ang pagkain na inabot nito sa kanya kaya naman muli na naman itong nainis sa kanya. Sapilitan na nilagay nito ang pagkain sa kamay niya."Kumain ka, Love. Hindi ko gustong magutom ka. Alam ko na dapat ay nasa isang hotel tayo o magarang restaurant