NAGTATAKANG lumapit ako kay William habang nasa sala ito at nililinis ang nabasag na center table. Nagtataka rin ako kung bakit nakabukas ang mga kurtina sa mataas na bintana?“William!” tawag ko rito.Nag-angat naman ito ng mukha at sinulyapan ako saglit bago muling itinuon ang paningin sa ginagawa nito.“What happened?” tanong ko pa nang tuluyan akong makalapit dito. “Nasa kusina ako nang makarinig ako ng nabasag na gamit. Ito pala ’yon! Saka, bakit nakabukas ang mga kurtina?” dagdag na tanong ko pa rito.Bumuntong-hininga naman si William bago nagsalita upang sagutin ako. “Nandito kasi kanina si Sir Damian. Nagkausap sila ni Kuya Crandall. And usual, nagkasagutan na naman silang dalawa kaya heto, binasag ni Kuya Crandall ang lamesang ito.” Pagkukuwento nito sa akin.Bahagya namang nangunot ang noo ko. “Sino si Sir Damian?” tanong ko ulit. “Tatay ni Kuya Crandall.”“Ah,” sabi ko at napatango. “Dahil ba ito roon sa mga ikinuwento mo sa akin no’ng isang araw nang nasa garden tayo?” t
“KUMUSTA po si Miss Jass, Tita May?” tanong ni Trish sa ginang nang minsan ay bumisita ang dalaga sa ospital upang kumustahin ang kalagayan ng boss nito. Kasama nito ang nobyong si Alex.Isang malalim na paghinga naman ang pinakawalan ng ginang sa ere habang hindi pa rin inaalis ang malungkot na paningin nito sa anak na isang linggo ng nakaratay sa hospital bed at hanggang ngayon ay hindi pa rin nagigising. Maging ang mga doctor ay hindi pa sigurado kung kailan babalik ang malay ng dalaga.“I’m not sure if she’s fine or what,” wika nito. “Basta isa lang ang nararamdaman ko ngayon. Natatakot ako para sa kalagayan ng anak ko,” sabi pa nito at muling bumuntong-hininga upang pigilan ang mga luhang nagbabadya na naman sa sulok ng mga mata nito.Isang linggo na ang nakalipas simula nang makatanggap ito ng tawag mula kay Wigo at sinabi ng binata na isinugod daw nito sa ospital si Jass dahil may nagtangkang pumatay rito. At sa loob ng isang linggong iyon ay hindi pa rin matanggap ng ginang an
“ANO ba ang gagawin mo sa mga ’yan, hija?” tanong sa akin ni Nanay Josephine nang ilapag nito sa bedside table ang mga panglinis na hiniram ko rito kanina. Nasa silid kami ngayon at katatapos ko lang din magbihis ng komportableng damit para makagalaw ako nang maayos mamaya kapag nagsimula na akong maglinis sa library. Bahala na kung magalit ulit sa akin mamaya si Señorito Crandall, basta... nagpaalam na ako sa kaniya kanina na magpupunta ako roon para maglinis. I’ve only been in his mansion a short time, but it feels like I’ve been here forever and haven’t gone outside. Bored na bored na ako! Hindi kasi talaga sanay ang katawan ko ng walang ginagawa. Mas nakakadama tuloy ako ng pagod sa katawan ko kahit sa buong maghapon ay wala akong ginawang mabigat na trabaho. Hay! If he doesn’t get mad at me, I’ll call William to help me clean the whole mansion. Para naman kahit papaano ay maging maaliwalas ang buong paligid ng bahay niya. Malungkot na nga ang buhay niya, pati pa ang bahay niya!
KUNG no’ng unang beses na naaninag ko ang mukha niya mula sa madilim na paligid ay masiyado na akong naguwapohan sa hitsura niya and I immediately had a crush on him and my heart beat faster when I knew he was around or when I hear his voice. But in these moments... I can’t figure out what I should feel while I can’t take my eyes off of him. I couldn’t even blink because I was worried that if I did that, he would vanish like a bubble. Damn. Ito ba talaga ang hitsura niya? Tama nga ako... his slightly curly hair is below his shoulders in length, while his face is full of mustache and beard. Pero bagay na bagay sa kaniya ang hitsura niya na nakikita ko sa mga sandaling ito. He looks like the Cuban actor I have a crush on. Antonio Paz. And from his hair, I also gazed at his whole handsome face. From his thick eyebrows, to his ocean-blue eyes, I appreciate the beautiful color of it even more now that he is in the light. His pointed nose and his red lips. Oh, holy lordy! Mas mapula pa ng
“PORTIA, HIJA! Aba, tama na ’yan! Gabi na at bukas mo na ipagpatuloy ’yang paglilinis mo riyan.”While I was on the last shelf that I had to clean I heard Nanay Josephine’s voice. Kapapasok lamang nito sa pintuan ng library. Oh, finally! Last na talaga ito at tapos na ako! Mabuti na lang talaga at tinulungan ako ni William kanina kaya kahit papaano ay hindi na ako masiyadong nahirapan.“Last na po ito, Nanay Josephine,” sabi ko. “Nako ang batang ito! E, hindi naman aalis itong library, bakit kailangan mo pang tapusin ang paglilinis dito ngayon?”I smiled as I wiped the book I was holding. “Ayos lang po, nanay. Kailangan ko po kasing tapusin ito ngayon,” sabi ko. “Tinulungan din naman po ako ni William kanina kaya hindi na po ako masiyadong nahirapan.” Dagdag na saad ko pa. “At, may ilaw naman po pala rito sa inyo, pero bakit hindi n’yo po binubuksan?” tanong ko. Kanina kasi, nang makita ko ang switch sa isang sulok, sinubukan ko iyong pindutin. And I’m glad it is still working! My w
“UGH, PORTIA!” panenermon ko sa sarili ko habang hindi ako mapakali at paroo’t parito ang lakad ko sa loob ng kuwarto na ginagamit ko. My God! I still can’t believe what I did earlier toward Crandall. Until now ay ramdam ko pa rin ang labis na pag-iinit ng buong mukha ko... pati na rin ang mainit at malambot niyang mga labi a nakalapat sa mga labi ko. Pati ang mabango niyang hininga. Oh, my gulay! I kissed him! Because of the fear I felt earlier that the men looking for me would see us, I didn’t hesitate to kiss him. Pero... mukhang mali ata ang ginawa ko dahil nagalit siya sa akin.Flashback:Hindi ko alam kung ilang segundo o umabot ba ng minuto na magkalapat ang mga labi namin bago siya ang kusang lumayo sa akin. Hindi agad ako nakapagmulat ng aking mga mata. Pero ramdam ko sa puso ko ang labis na pagkabog niyon dahil sa ginawa kong panghahalik sa kaniya. “What did you do?”When his question reached my ears, I slowly opened my eyes. At ang namumungay niyang mga mata ang kaagad k
HINDI ko alam kung gaano katagal na nanatili akong nakayakap lamang sa kaniya at patuloy na humihikbi. Labis akong natakot dahil sa ginawa ni William sa akin. Pero mabuti na lamang at dumating si Crandall. Oh, gosh! I thought something bad was going to happen to me now. And I thought... mabait naman sa akin si William. “Hey, it’s okay!” I heard his voice again later. Before I opened my eyes, I took a deep breath so I could smell the scent of him clinging to his clothes. Oh, God! Just by smelling it, it’s obvious that it’s so expensive. It smells very aromatic, classy and a great fragrance that doesn’t hurt the nose. Banayad na pinakawalan ko sa ere ang hangin na nasa lalamunan ko saka dahan-dahang nagmulat ng mga mata ko, kasabay rin niyon ang pagbitaw ko sa pagkakayakap sa kaniya. “Are you all right?” tanong niya ulit sa akin. Dahan-dahan akong tumango at pinunasan ang luha na malayang naglandas sa mga pisngi ko. Then I looked up at his face. Kaagad naman na sumalubong sa panigi
PAGKALABAS ko sa kusina, nakita ko agad si Crandall na nakatayo sa gilid ng bintana habang nakatanaw sa labas. Nakasuksok sa bulsa ng pantalon niya ang isang kamay niya habang ang isang kamay naman niya ay nakasandal sa gilid ng pader. Even though there was a gap between us, I could tell from the side of his face that he was in a world of his own. Mayamaya ay nagpakawala siya nang malalim na buntong-hininga. Tipid akong ngumiti saka naglakad na palapit sa kaniya. “Um, señorito!” tawag ko sa kaniya nang makalapit na ako sa kaniyang likuran.Hindi naman agad siya humarap sa akin, pero bahagya siyang lumingon. “Ipinapatawag na po kayo ng mama ninyo,” sabi ko pa. “Kakain na raw po kayo.”At that point, he turned completely to face me. He stared at my face for a moment, so I smiled at him. “Ayos lang po ba kayo, señorito?” hindi ko napigilan ang magtanong sa kaniya.But instead of answering my question, he let out another deep breath and avoided looking at me. He stepped over, and I did
“CRANDALL!” Bigla akong nagising at napabangon mula sa mahimbing na pagkakatulog ko. I was full of anger, especially when I saw my husband rushing into our room. “W-Wife? Why? Is... Is there a problem?” bakas sa mukha niya ang labis na pag-aalala habang nagmamadali siyang lumapit sa akin.Matalim na titig ang ipinukol ko sa kaniya. At nang tuluyan siyang makalapit sa puwesto ko, kaagad ko siyang pinagpapalo sa braso at dibdib niya. “I hate you! I hate you! I hate you, Crandall!”“W-What? Why?” nalilitong tanong niya habang sinasalag niya ang kamay ko na patuloy pa ring namamalo sa kaniya. “What did I do, wife?”“Where did you go, Crandall? Nasaan ang babae mo?”“Huh?” halos mag-isang linya na ang mga kilay niya habang nakatitig sa akin. Litong-lito ang hitsura niya sa mga sandaling ito. “Portia, what are you talking? Wala akong babae.”“Liar!” singhal ko sa kaniya. “I saw you. May kahalikan kang babae, Crandall.” Bigla na lamang akong naiyak nang maalala ko na masaya sila nang babaen
A wide smile spread across my lips as I looked at myself in the full-sized mirror. I want to cry because of the happiness my heart feels at this moment, but I hold myself back because I might ruin my make-up. I was wearing my simple yet elegant off-shoulder wedding gown.A week after, Crandall proposed to me, here we are finally getting married today. Oh, God! I still can’t believe it. My heart is still full of happiness because in a few moments, I will be Mrs. Crandall El Greco. Even though I knew that a week was a very short time for preparing for our wedding, I didn’t object when he suggested getting married right away and thought we could finish everything in a few days. And we made it with the help of important people in our lives, that are also excited for us to get married. Maraming connection si Crandall, maging si Mama Sugar at Papa Damian. Kaya naging madali na lamang ang lahat para sa amin. And there was no problem with the venue of our wedding, because both Crandall a
“OH, PORTIA! Napakasaya ko ngayon na muli tayong nagkita.” Yakap-yakap ako nang mahigpit ng Mama ni Crandall. At nang pakawalan ako nito, ikinulong nito sa mga palad ang mukha ko at ilang beses na hinalikan ang magkabilang pisngi ko. “I missed you so much, hija.”“And I’m happy too na nagkita po ulit tayo, Tita Sugar.”“Oh, come on! You are already part of the family, Portia. Anak na rin kita kaya Mama na rin ang itawag mo sa akin.”Ngumiti ako nang malapad. “Thank you po, Ma.” “At kagaya sa Mama mo, masaya rin ako na nakita ulit kita, Portia.” Anang Papa ni Crandall. Niyakap din ako nito at hinalikan sa pisngi.“Thank you po, Papa Damian.”“Congratulations again to the both of you.”“Thank you, Pa,” sabi ni Crandall sa papa niya. “Hi, Ate Portia!”“Elle!”Kaagad din itong yumakap sa akin nang mahigpit. “I thought I would never see you again.”“It’s been a long a time,” sabi ko.“Congrats again sa inyo ni Kuya Crandall. And... I’m happy. I mean, we are happy to know na may apo na
“I THOUGHT magla-lunch date tayo, babe?” nagtatakang tanong ko kay Crandall habang nasa labas ng bintana ng kotse ang paningin ko. I’m just confused kung bakit nandito kami sa bundok. I mean, maganda ang buong paligid. Puro bundok, mga damo at punong kahoy ang nakikita ko. At parang may malalim na bangin pa sa ’di kalayuan. “Babe!” Nilingon ko siya habang magkasalubong ang mga kilay ko.He gave me a wide smile. And before he answered my question, he stopped his car.“We’ll have a lunch date here, Love.”Mas lalong nangunot ang noo ko at saglit siyang tinitigan nang seryoso. Pagkatapos ay muli akong napatingin sa labas ng bintana. “Are you serious, Crandall?”Narinig ko siyang tumawa nang pagak. “Trust me, Love. You’ll gonna love this day.” Pagkuwa’y narinig ko ang pagbukas niya sa pinto sa tabi niya at umibis siya. Umikot siya sa may puwesto ko at pinagbuksan niya ako ng pinto at inilahad ang kamay sa akin upang alalayan ako. “Careful, Love.”Medyo mahangin ang paligid kaya kaagad na
WHEN I opened my eyes, suddenly, a sweet smile appeared on my lips as I looked at the portrait of me and Crandall hanging on the bedroom wall. I’m sure it was taken the day he proposed to me five years ago. And then I glanced at the window. Maliwanag pa rin sa labas, but I’m not sure what time it is. When I looked next to me, I didn’t see Crandall. Banayad akong nagpakawala nang buntong-hininga pagkuwa’y kumilos ako habang hawak-hawak ko ang kumot sa tapat ng dibdib ko.Nasaan na kaya ang lalaking ’yon?Nang makababa ako sa kama, naglakad ako palapit sa bintana habang hila-hila ko ang makapal na kumot na nakatakip sa hubad kong katawan. A wide smile appeared on my lips again when I saw the beautiful view outside the house. Oh! I really missed this. After five years, makakadungaw pa pala ako sa bintanang ito para tingnan ang buong paligid ng bahay namin ni Crandall. Saglit kong pinagsawa ang paningin ko sa labas bago ako nagdesisyong bumalik sa kama. I let the thick blanket fall to
NARINIG kong inihinto ni Crandall ang kaniyang kotse. I have no idea where we are now because he blindfolded me earlier when we got back in his car. “Babe, where are we now?” tanong ko sa kaniya.“Um, I can’t tell you yet, Love,” sagot niya. “But it’s a surprise for you.”“Hindi mo naman kasi sinabi sa akin kanina na may surprise ka sa akin ngayon. Hindi ko tuloy napaghandaan.”Narinig ko ang mahina niyang pagtawa at pagkatapos ay naramdaman kong hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan niya ako sa pisngi ko.“I will remove your seatbelt, Love.” “Thank you, babe.” “You’re welcome, darling,” aniya. “Just wait a minute. I’ll open the door for you.” Narinig ko ang pagbukas-sarado ng pinto sa driver’s seat at ilang segundo lang, bumukas din ang pinto sa tabi ko. Kinuha niya ang kamay ko para alalayan ako. “Just be careful.”Hinawakan niya rin ang ulo ko para hindi ako mauntog. “Kinakabahan na naman ako,” sabi ko sa kaniya habang mahigpit ang pagkakahawak ko sa kamay niya dahil natat
“C-CRANDALL!” I looked at him as he slowly parked his car on the side of the road. I wondered why he was stopping his car gayong wala naman kaming makitang mga tao o bahay sa paligid. Ang tanging nakikita ko lang ngayon ay puro mga puno at matataas na damo. Nang tuluyan niyang mapatay ang makina, nagbuntong-hininga siya saka binalingan din ako ng tingin. Ngumiti siya sa akin.“W-What are we doing here? Nasaan tayo?” tanong ko sa kaniya.“Relax. Wala naman akong gagawing masama,” sabi niya.“Pero bakit nandito tayo?” Sa halip na sagutin ang tanong ko, binuksan niya ang pinto sa tabi niya saka siya umibis. Kahit nagtataka ako at medyo kinakabahan dahil kung anu-ano na ang pumapasok sa isip ko ngayon na puwede niyang gawin sa akin dahil kami lang naman ang tao rito, pero inalis ko iyon sa isipan ko. I know Crandall, he can’t do anything bad to me. Except if he no longer feels love for me and just intends to take my child from me. Ugh! Napa-paranoid ako sa pag-iisip ngayon ng hindi maga
DAHAN-DAHANG humakbang si Crandall palapit sa may ibaba ng hagdan habang pababa naman kami ni Link. Ang ngiti sa mga labi niya ay parang nag-aalinlangan habang nakatingin siya sa anak namin. He let out a deep breath when there was only one step between the three of us. “H-Hi!” Mahina ang boses niya nang batiin niya ako, at pagkatapos ay tiningnan niya rin si Link. “Hi, buddy!” Link didn’t speak immediately. Instead, he grabbed my hand that was holding his shoulder and looked up at me. “Mama!”“Yes, sweetheart?”“Wasn’t he the one who got mad at you when we were at the mall?” tanong ng anak ko. Muli akong napatingin kay Crandall. Pagkatapos ay umupo ako sa baitang para magpantay kaming dalawa. “Sweetheart, ’yong nangyari sa mall no’ng nakaraan... It was just a misunderstanding,” sabi ko. “But...” Tumingala ako ulit kay Crandall habang mataman lamang siyang nakatingin sa aming mag-ina. When I turned to look at Link again, I smiled and gently squeezed his chin. “He’s your Papa. A
MATAMAN kong pinapakatitigan ang airplane ticket na iniwan ni Crandall sa akin kanina nang umalis siya. Hindi ko pa rin alam kung ano ang gagawin at iisipin ko ngayon. Naguguluhan ako. After our conversation earlier; after he explained and apologized to me because of what happened, he left when I told him I needed time to think because I was completely shocked by what I found out. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nalaman ko. All these years, I thought he was to blame for hurting me so much, so I left him. And if he is telling me the truth, that he really has a twin... Randall is the one who is guilty and should be blamed. Nagkahiwalay kami ni Crandall nang matagal na panahon nang dahil sa kapatid niya. Pareho kaming nasaktan at naghirap ang mga damdamin nang dahil sa kapatid niya. I took a deep breath to loosen my tight chest.It is true he went to Cebu before. I now have the proof in my hands. His name is written on this airplane ticket. Mula sa pagkakaupo k