Chapter 036 Pagkatapos naming kumain, nagmadali na akong magbihis para pumasok sa trabaho. Bilang isang accountant sa kompanya ni Cris, hindi ko maiiwasang isipin na may mga mata palaging nakatingin sa akin, naghahanap ng dahilan upang husgahan ang pagiging asawa ko ng CEO. Habang naghahanda ako sa kwarto, pumasok si Cris na nakasuot na ng itim na suit at mukhang handa na rin para sa opisina. Tumingin siya sa akin mula ulo hanggang paa at ngumiti. “Perfect,” sabi niya habang inaabot ang coat ko. “Siguraduhin mong hindi ka mapapagod, Merlyn. Ako na ang bahala sa mga malalaking problema sa opisina.” Napatawa ako nang bahagya. “Cris, hindi mo kailangang alalahanin ang trabaho ko. Kaya ko naman ang ginagawa ko.” “Alam ko,” sagot niya habang inaayos ang kuwelyo ng suot ko. “Pero hindi ibig sabihin ay hahayaan kitang mag-overwork. Tandaan mo, asawa kita. Responsibilidad kong alagaan ka.” Bago pa ako makasagot, may katok mula sa pinto. Sumilip ang isa sa mga kasambahay at magalang
Chapter 037 Pagkalipas ng ilang oras, abala pa rin ako sa mga financial reports nang biglang pumasok si Cris sa accounting department. Agad na tumahimik ang buong silid—halos lahat ng empleyado ay nagulat sa kanyang presensya. Hindi siya madalas pumunta rito, kaya ang pagdating niya ay tila isang malaking balita. "Good afternoon, everyone," bati niya, pormal ang tono ngunit may bahagyang ngiti. "Good afternoon, Sir," sabay-sabay na sagot ng mga empleyado. Lumapit siya sa desk ko, at kahit pa sinusubukan kong magmukhang kalmado, ramdam ko ang biglang pagtigil ng lahat ng trabaho sa paligid. Nakatingin silang lahat, nag-aabang ng anumang mangyayari. "Mrs. Montereal," tawag niya sa akin, pormal ang tono ngunit may kilig akong naramdaman sa pagbigkas niya ng apelyido ko. "I just came to check if you’re doing okay. Have you had lunch yet?" Napatingin ako sa mga kasamahan ko, na ngayon ay nag-aabang ng sagot ko. Napangiti ako, pilit na itinatago ang nerbiyos. "Yes, Mr. Montereal.
Chapter 038 Tumigil ang mundo ko sa sandaling iyon. Hindi ko magawang magsalita. Ang dami kong gustong itanong, pero parang may bara sa lalamunan ko. Ang mga mata ko ay nakatuon kay Cris, naghihintay ng paliwanag, pero nanatili siyang nakatulala kay Cassandra at sa batang hawak nito. Ang lahat ng tapang na naipon ko para sabihin sa kanya na mahal ko na siya ay biglang naglaho. Parang lahat ng plano ko para sa amin ay biglang gumuho dahil sa hindi inaasahang pagdating ng ex niya—kasama pa ang isang batang sinasabing anak nila. "Cris, ano to?" tanong ko, sa wakas ay nakahanap ng lakas para magsalita, pero halos pabulong lang. Tumingin siya sa akin, bakas ang pagkabalisa sa kanyang mukha. "Merlyn, I swear, hindi ko alam ang tungkol dito," sagot niya, halatang desperado na maipaliwanag ang sarili. "Aba, syempre hindi mo alam," sabat ni Cassandra, halatang galit pa rin. "Oo, inamin ko na iniwan kita sa araw mg kasal natin, pero noong panahon na pinakamahirap para sa akin at nagsis
Chapter 039Habang naglalakbay kami, pakiramdam ko’y unti-unti nang nawawala ang bigat ng aking puso. Hindi ko pa kayang magkuwento ng lahat ng nangyari, pero sa tuwing tumitingin ako kay Alexa, parang may kabuntot na pag-asa. Hindi siya nagmamadali, hindi rin siya nagtatanong—nagbibigay lang siya ng espasyo para sa akin, at para sa unang pagkakataon mula nang umalis ako sa mansyon, naramdaman ko na hindi ako nag-iisa."Salamat," sabi ko nang mahina, hindi ko kayang ipaliwanag kung gaano kabigat ang mga salitang iyon, pero kailangan ko siyang pasalamatan.Tiningnan ako ni Alexa, at ang mata niyang may kalaliman ay hindi ko rin maipaliwanag. "Wala 'yan," sagot niya, habang nagmamaneho nang maayos. "Laging may mga panahon ng pagsubok. Ang mahalaga, alam mong makakaya mong magpatuloy."Tumingin ako sa labas ng bintana at nakita ang madilim na kalangitan. Hindi ko alam kung saan kami papunta, ngunit sa oras na iyon, hindi ko na rin inaalintana. Ang bawat paghinga ko, isang hakbang palayo
Chapter 040Sa loob ng tatlong taon mula nang umalis ako sa puder ni Alexa, ang buhay ko ay naging isang matinding pagsubok. Andito ako ngayon sa Dubai, nagtatrabaho bilang isang OFW. Sa una, inisip kong magiging madali ang lahat—na kaya kong magsimula muli, malayo sa sakit at alaala ng nakaraan. Pero hindi pala ganoon kadali.Mula sa pagiging isang taong walang tiyak na direksyon, napunta ako sa pagiging kasambahay ng isang mayamang mag-asawa na taga-Dubai. Sa umpisa, akala ko swerte ako—maganda ang bahay, maluwag ang kwarto ko, at hindi ganoon kabigat ang trabaho. Pero sa paglipas ng mga araw, unti-unti kong naramdaman ang bigat ng buhay bilang isang domestic worker sa ibang bansa.Ang amo kong lalaki ay halos hindi nagsasalita, palaging abala sa trabaho. Ang babae naman, si Madam Layla, ay tila may laging hindi nagugustuhan sa akin. Kahit anong gawin ko, may mali pa rin sa kanyang paningin. Masyadong mahigpit sa mga gawain, at minsan, pakiramdam ko’y hindi lang kasambahay ang turin
Chapter 041Pagpasok ko sa kwarto, agad kong kinuha ang maliit kong maleta at siniguradong nasa loob ang lahat ng mahahalagang gamit ko—passport, ID, at kaunting ipon na naitatabi ko sa loob ng tatlong taon. Buti na lang at hindi ko kailanman iniwan ang passport ko sa kanila, kundi baka lalo akong hindi makaalis.Mabilis akong nag-impake, nanginginig pa ang kamay ko dahil sa kaba. Alam kong maaaring pigilan ako ni Madam Layla anumang oras.Habang isinusuot ko ang aking abaya upang hindi maging kapansin-pansin sa labas, biglang bumukas nang malakas ang pinto. "''Ila 'ayn Taetaqid 'anak Dhahiba?!" galit nitong sabi sa akin. (saan mo akala pupunta ka?!)Si Madam Layla. Nakatayo siya sa may pintuan, nakapamewang, at nagliliyab ang kanyang mga mata sa galit.Huminga ako nang malalim bago siya hinarap. "I told you, Madam. I am going home. My family needs me."Lalo siyang nagalit at mabilis na lumapit sa akin. "lan 'asmah lak bialmughadara! taihtaj 'iilaa 'idhni!" madiin nitong bigkas. (
Chapter 042Habang nasa opisina ako ng agency, unti-unting lumakas ang kabog ng dibdib ko. Nakaupo lang ako, pero may narinig akong pabulong na usapan sa kabilang kwarto—ang manager at si Madam Layla."hsnan, sa'uetik almali. faqat ta'akad min 'anah la yastatie aliabtiead," dinig na dinig ko. (Sige, bibigyan kita ng pera. Siguraduhin mo lang na hindi siya makakaalis nang basta-basta.)Nanlamig ako. Binayaran nila ang manager para hindi ako makauwi! Akala ko, kakampi ko ang agency, pero hindi pala.Napagtaksilan ako.Dahan-dahan akong umatras, pilit pinipigilan ang kaba. Kailangan kong makaisip ng paraan bago pa nila ako balikan dito. Kailangan kong tumakas.Napahawak ako sa bag ko. Buti na lang, nasa akin ang passport ko.Nagkunwari akong kalmado at bumalik sa receptionist. “Ate, may bibilhin lang ako saglit. Babalik din ako.”Pinagmasdan niya ako pero hindi nagduda. “Sige, ingat ka.”Paglabas ko ng opisina, hindi na ako lumingon pa. Naglakad ako nang mabilis, palayo sa agency, palay
Chapter 043Matapos kong sabihin iyon, nakita ko ang pag-angat ng kilay ng Filipino officer, tanda ng pagkakaintindi niya sa sitwasyon.“Tama ang desisyon mo, Merlyn. Hindi pwedeng manatili ka pa sa isang lugar na ganito.”Habang nagsasalita siya, napansin ko ang mga pulis na dumating upang mag-imbestiga sa kaso. Tinulungan nila akong magbigay ng pahayag at nagsimula silang magtala ng mga detalye. Lahat ng sinabi ko tungkol sa nangyari sa akin kay Madam Layla at sa asawa nitong may masamang layunin, ipinaabot sa mga awtoridad.Pinakita ko sa kanila ang video na kuha ko kanina, pati na ang mga text messages mula kay Madam Layla na nag-uutos na hindi ako makaalis. Inalam ng mga pulis kung may iba pang detalye tungkol sa pang-aabuso na nangyari, at sinabi ko sa kanila ang lahat.Naramdaman ko ang bigat ng puso ko, ngunit sa mga sandaling iyon, may konting ginhawa. At least, hindi ako nag-iisa.Matapos ang ilang oras, nilapitan ako ng isang opisyal mula sa embahada.“Merlyn, makakapag-uwi
Chapter 078Merlyn POVMaaliwalas ang umaga. Maaga kaming nagising ni Mila para magtinda ng suman sa palengke, pero ngayong tapos na ang gawain, nakaupo na kami sa balkonahe ng maliit naming bahay, may tasa ng mainit na tsokolate sa kamay.Tahimik lang si Mila habang sinusuyop ang mainit na inumin. Napatingin ako sa kanya—parang may iniisip.“Anak Mila,” mahina kong tawag.Napalingon siya sa akin, ngumiti. “Opo, Nanay?”Hinawakan ko ang kanyang kamay. “Sa susunod na pasukan, mag-aaral ka na sa private school.”Napakunot ang noo niya. “Ha? Bakit po, Nay? Eh, okay naman po ako sa public school. Mabait naman po si Teacher Agnes. At may mga kaibigan na rin po ako dun.”Hinaplos ko ang buhok niya. “Alam ko, anak. At hindi kita pipilitin kung ayaw mo talaga. Pero gusto ko lang sanang mabigyan ka ng mas maraming oportunidad. Mas maganda ang pasilidad doon, at may scholarship program na inalok sa'yo. Ibig sabihin, halos wala tayong babayaran.”Nanlaki ang mga mata niya. “May scholarship po ak
Chapter 077Kinagabihan, habang natutulog si Mila sa maliit naming papag na may kulambo, tahimik akong nakaupo sa tabi ng lamparang nakapatong sa lamesita. May hawak akong lumang diary—ang tanging alaala ng lumipas na buhay na pilit kong kinalimutan.Sa bawat pahina ay mga salitang isinulat ko noon—panahong hindi ko pa alam ang kahulugan ng katahimikan. Mga gabing umiiyak ako sa takot, sa sakit, at sa kawalang-kasiguraduhan kung makakabangon pa ba ako. Ngunit ngayon, habang binabasa ko ito, dama ko ang layo ko na sa dating ako. Parang ibang tao na ang nagsulat ng mga iyon.Kumatok ang alaala ni Cris. Hindi ko alam kung dahil ba sa diary o sa katahimikan ng gabi, pero bigla ko siyang naalala. Ang mga mata niyang mapangusap, ang tinig niyang minsang naging musika sa tenga ko—bago ito naging dahilan ng bawat luha.Napahawak ako sa dibdib ko. May kirot pa rin. Hindi na kasing tindi ng dati, pero andoon pa rin. Siguro dahil hindi ganun kadaling kalimutan ang taong minsang minahal mo ng buo
Chapter 076Merlyn POVAnim na taon na ang lumipas mula noong tuluyan akong lumayo sa puder ni Cris. Ni balita tungkol sa kanya ay wala akong natanggap. Parang nawala na lang siya sa mundo ko. Tahimik ang naging buhay namin—ako at ang anak kong si Mila—dito sa isang liblib na probinsya. Malayo sa gulo, malayo sa ingay ng siyudad, at higit sa lahat... malayo sa alaala niya.Ngayon, limang taong gulang na si Mila. Siya ang nagsilbing liwanag ko sa lahat ng madilim na pinagdaanan ko. Sa bawat ngiti niya, nakakalimutan kong minsang nasaktan ako. Sa bawat yakap niya, para bang buo na ulit ako.Simple lang ang pamumuhay namin dito. Nagtitinda ako ng kakanin sa palengke tuwing umaga habang si Mila naman ay nagsisimula nang pumasok sa daycare center malapit sa amin. Kapag hapon, sabay kaming nagdidilig ng mga halaman sa likod-bahay, o kaya’y nagbibilad ng mga tuyo at gulay para ibenta kinabukasan. Minsan, tinutulungan ko rin ang kapitbahay sa pagtatahi kapalit ng ilang kilong bigas o gulay.W
Chapter 075Naramdaman ko ang mga mata ko na tila nagiging mabigat, pero pinilit kong maging matatag."Hindi ko pa alam... Siguro, ang unang hakbang ay tanggapin ang nangyari at magpatuloy sa buhay. Hindi ko pa alam kung paano, pero sigurado akong gagawin ko ang lahat ng makakaya ko."Patuloy lang ang mga tanong nila—sunod-sunod, walang humpay—at pakiramdam ko'y unti-unti akong nauubusan ng sagot. Ngunit sa kabila ng lahat, ang mga salita ni Mommy ang nagsilbing gabay ko, parang liwanag sa gitna ng dilim."Mr. Montereal," muling tanong ng isang reporter,"Narinig namin na balak mong pumunta sa ibang bansa. Paano na ang negosyo ng pamilya mo rito kapag lumipad ka patungong USA? Ano ang susunod na hakbang mo sa pagpapalago ng kumpanya?"Nag-isip ako sandali, pilit na inuuna ang mga bagay na makakatulong sa akin na magpatuloy."Oo, balak kong magtungo sa ibang bansa para makapag-move on at mas mag-focus sa negosyo. Sa Amerika, magtutulungan kami ng pamilya ko. Iiwan ko muna ang negosyo k
Chapter 074Napatigil ako sa narinig na suhestiyon ni Mommy. "Stage?" Tanong ko, tanging gulat at kalituhan ang nararamdaman ko. Ano ang ibig niyang sabihin? Paano makakatulong ang stage sa akin ngayon, na ang lahat ng nararamdaman ko ay sakit at pagkatalo?"Oo," sagot ni Mommy, ang boses ay may kalmado at matinding determinasyon. "Doon mo kayang makita ang iyong sarili muli. Hindi mo kailangang mag-isa sa lahat ng ito. Hindi mo kailangang magtago pa."Walang nagbago sa aking pakiramdam, ngunit sa mga salitang iyon ni Mommy, parang may isang munting posibilidad na nagbigay-liwanag sa aking isipan. Isang maliit na bahagi ng aking puso ang nag-sabi na baka may dahilan pa, baka may pagkakataon pang makabangon."Pero... paano?" tanong ko, ang tono ko ay puno pa rin ng pag-aalinlangan. "Hindi ko kayang magharap ng mga tao, lalo na kung sila ay may alam tungkol sa lahat ng nangyari.""Simula sa ngayon," sagot ni Mommy, "Hindi mo kailangang patagilid na tumakbo. Hindi ka na mag-isa. Hindi mo
Chapter 073Lumipas ang anim na buwan, hindi ako umuwi sa mansyon kung saan ang alaala ng aking asawa andoon. Laging tumatawag si Mommy pero lagi ko itong pinatayan ng phone.Walang ibang ginawa ko sa loob ng mga buwan kundi mag mukmok sa mansyon binili ko para sana sa kay Merlyn at sa anak namin.Tanging kasama ko lamang ay alak wala ng iba. Ni paglinis sa aking katawan ay hindi ko ginawa. Humahaba na ang balbas at buhok ko.Ang mga buwan na iyon ay para bang isang mahabang dilim na walang katapusan. Hindi ko na kayang tingnan ang sarili ko sa salamin, hindi ko na kayang makita ang mukha ko na puno ng sakit at pagkatalo. Sa mansyon na binili ko para sana kay Merlyn at sa anak namin, tila ang mga dingding mismo ay nagsasalita ng mga alaala—mga alaala ng kaligayahan na unti-unting nawala.Hindi ko na pinansin ang tawag ni Mommy, wala na akong lakas para makipag-usap. Sa bawat tunog ng telepono, iniwasan ko ito, binaba ang bawat tawag. Siguro, takot na rin akong marinig ang mga salitang
Chapter 072Pagkatapos ng libing, hindi ko magawang umuwi sa mansion na punong-puno ng alaala nina Merlyn at ng anak namin. Sa halip, dumiretso ako sa bagong bili kong bahay—malayo sa lahat, malayo sa sakit.Tahimik akong bumaba ng sasakyan. Ang malawak na bakuran at ang malamig na simoy ng hangin ay dapat sana'y nagpapagaan ng pakiramdam ko, pero walang kahit anong lugar ang makakabawas sa bigat na dinadala ko.Pagpasok ko sa loob, sumalubong sa akin ang katahimikan. Walang ibang tunog kundi ang mahihinang yapak ng mga paa ko sa marmol na sahig. Isinandal ko ang likod ko sa pinto at dahan-dahang bumagsak sa sahig. Doon, sa gitna ng kadiliman, tuluyan kong binitiwan ang lahat ng emosyon na matagal ko nang pinipigil."Hindi ko na alam paano mabuhay nang wala kayo..." bulong ko, habang paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang ngiti ni Merlyn, ang maliliit na kamay ng anak namin na minsang mahigpit na humawak sa daliri ko.Wala na sila. At kahit ilang beses kong ulitin sa isip ko ang kato
Chapter 071 Napahinto ako sa tapat ng isang maliit na parke. May mga batang naglalaro, masayang nagtatawanan. Isang eksena na hindi ko na kailanman mararanasan kasama ang anak ko. Napaupo ako sa isang bench, pinagmamasdan ang kawalan. Tumulo na naman ang mga luha ko. "Kung pwede lang bumalik sa nakaraan..." bulong ko sa hangin. "Kung pwede lang burahin ang lahat ng kasalanan ko..." Pero huli na ang lahat. Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip nang biglang tumunog ang cellphone ko. Kinuha ko ito mula sa bulsa at tiningnan ang screen. Isang unknown number. Nag-alinlangan akong sagutin, pero sa huli ay pinindot ko ang green button. "Hello?" mahina kong bati. Isang sandaling katahimikan ang sumunod bago narinig ko ang isang pamilyar na tinig. "Cris..." Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ako maaaring magkamali. "M-Merlyn?" Pero agad din akong natauhan nang mapagtantong si Mommy pala ang tumawag. "Cris, anak..." mahina at garalgal ang boses ni Mommy. Ramdam ko ang lungkot sa bawat sali
Chapter 070"Ang tanga-tanga ko. Ahhhh.....!" ulit kong sabi habang sinusuntok ko ang sahig ng aming mansion hanggang dumugo ang aking kamay."Cris, anak! Tama na!" Sigaw ni Mommy habang pilit na pinipigilan ang kamay ko. Pero wala akong naririnig. Hindi ko na alintana ang sakit sa mga kamao ko. Mas matindi ang sakit na nararamdaman ko sa puso ko."Bakit ko sila pinabayaan?!" Paulit-ulit kong isigaw. "Bakit ko sinaktan si Merlyn? Bakit ako naging duwag?!"Nanginginig ang katawan ko habang nakaluhod pa rin sa malamig na sahig. Ramdam ko ang pagdaloy ng dugo mula sa mga sugat ko, pero wala pa rin 'yon sa nararamdaman kong kirot sa loob."Cris, anak..." Hinawakan ni Mommy ang mukha ko, pilit akong pinapakalma. Pero kahit ang yakap niya ay hindi mapawi ang bigat na bumalot sa pagkatao ko. "Hindi mo na mababago ang nangyari.""Pero kasalanan ko 'to, Mommy!" Napapikit ako nang mariin. "Kung hindi ko lang pinabayaan si Merlyn... Kung hindi ko siya pinagpalit... Kung ako lang sana ang pinili