AZRAEL NIKOLAI MORDECAI
I brought her to my hotel and called a doctor. Mukhang may pinagtataguan siya, kaya hindi ko siya pwedeng dalhin sa ospital. It’s too risky.
My secretary, John, bought new clothes for her. And I let the nurse do her thing to change Red’s blood-coated clothes.
The doctor scrutinized her, his expression grim. “She’s lost a lot of blood. She needs an immediate transfusion.”
Good thing my blood type is O—the universal donor. And luckily, so is she.
“I’m clean,” I assured him, rolling up my sleeve as I settled into the chair beside the bed. The doctor nodded, preparing the transfusion.
Habang dahan-dahang dumadaloy ang dugo ko papunta sa kanya, hindi ko maiwasang pagmasdan siya. Even in her weakened state, she looked fierce, untamed, and dangerous.
Who the hell are you, Miss Red?
I don’t know her. I just called her red because of the color of her hair and I bet she loves red. Not just a normal red. But a red that looks like blood.
“Who’s that woman? Another toy to play, Niko?” My brother Koen asked the moment he entered the room where the lady was lying.
Pinatong niya sa lamesa ang bitbit nitong mga paper bags because I asked him to bring me some of his cosmetics products for her.
“No. She’s off limits,” matigas kong tugon sa kanya.
Napahinto si Koen dahil sa sinabi ko at ilang minuto lang napabuhakhak siya ng tawa.
“The hell? You mean you haven’t touched that woman?” Taas kilay niyang tanong.
My throat tightened. Gumalaw ang panga ko para pigilan ang sariling magalit.
D*mn. I really wish I couh her right now. But she looks so divine. How could a devil touch an angel like her?
Kanina pa ako nagpipigil na hawakan siya, halikan o galawin siya. I am a womanizer, but I am not a rapist.
How could I touch her when she’s unconscious? And isa pa, I think that she’s not an easy person.
Her face looks like an angel, yet there’s something in her aura that speaks of anything more than just an angel. A danger?
She’s a walking danger that brings chaos in me. Ganitong kalaki ang epektong dinala niya sa’kin.
And I don’t know. I’m just seeing myself loving this kind of danger.
“Seryoso?” Gulat na tanong ni Koen nang hindi ako makasagot. “That’s the first time, Niko.”
“Back-off,” usal ko na lang sa iritableng boses.
Natawa siya at ilang beses na napailing. “You’re in danger, Niko. Baka siya na nga talaga ang taong magpapatino sa’yo.”
Nilingon ko ang kapatid kong busy na ngayon sa kanyang selpon.
Magpapatino? That’s impossible.
How about the cure for my apathy?
I never felt this way before. The urge to have her on my bed every single night as my desire for her grows. Kissing, touching, playing with her firm yet soft breasts—
Bigla akong napatingil sa pag-iisip nang naramdaman ko ang paninigas ng alaga ko. Dmn. Just thinking of us having sex makes me aroused.
Is she the only way to cure my apathy? Why the hell is this happening? damn.
Koen left as he still needs to be early for his business launch in Paris tomorrow in the afternoon. Balak ko sanang pumunta para maghanap ng mga babaeng pwedeng ikama.
Hindi ko naman inaasahan na ang lalaspag na ng mga babae dito sa Italy. They’re fucking hot, but not enough to satisfy me.
I found myself staring at the glass wall while drinking my Tennessee. It’s already four in the morning, yet I can’t sleep.
How can I sleep if someone is sleeping in my bed? Ano ‘yon? Matutulog ako sa couch? Sa sahig? No freaking way.
I may have been born illegitimate, but my parents didn’t let me suffer. I was born and raised as equal to Fabian. I have it all like him.
So I never thought of sleeping on the couch or the floor.
And this lady is the first one who did that to me. Dang.
Wala akong nagawa kun’di ang matulog sa couch na nasa tapat ng kama. I was too tired, especially since I donated blood to her.
Nagising na lang ako bandang magta-tanghali na at nakita kong mahimbing pa rin ang tulog niya.
Tinignan mo ang damit niya at sa banda kung nasaan ang sugat niya. So far, wala namang dugo na makikita sa kanya.
She’s so beautiful. Especially in her white long dress. Para talaga siyang anghel na bumaba sa langit.
Nagpa-home service ako para sa pagkain naming dalawa. At saktong pagkarating ng pagkain ay siyang paggising niya.
“Hey! You shouldn’t move!”
Pero huli na dahil nakaupo na ito habang napalakas ang hinaing hawak ang kanyang gilid ng tagiliran.
The doctor said it was a cut from a knife. Paano ba siya nasugatan ng gano’n?
Is she a thief? Right, kasi ninakaw niya ang atensyon ko.
“Bakit ako nandito?” Her angelic voice sounded so sweet, yet it was laced with venom and danger.
“I brought you here to cure you?”
WTF. Niko? You just answered her an uncertain question.
“I don’t need your help,” mahina ang boses niyang saad sa’kin habang namumutlang tinanggal ang karayum na nakadikit sa kanyang balat para sa IV fluid na kailangan niya because she’s too dehydrated.
I was stunned and stayed still in my place and watched her how she took it off effortlessly.
Napadaing pa siya ng kaunti nang sinubukan niyang bumaba ng kama kaya napatakbo ako papalapit sa kanya para alalayan siya nang bigla niyang iwakli ang kamay ko.
“I said I don’t need your help.”
I pursed my lips as I watched her being stubborn. I crossed my arms and watched her taking small steps, pero hindi pa siya nakakalayo ay bigla na siyang natumba sa sahig.
Gumalaw ang panga ko dahil sa inis saka ko siya nilapitan at binuhat para ibalik sa kama. Hindi naman siya nakipag-away pa at halatang hinang-hina pa dahil sa daming nawalang dugo sa kanya kagabi.
“You don’t need my help, yet you asked me last night to take you out of that place?” I mocked, my frustration slowly boiling over. I couldn't help it—this woman was too much. “You’re such a real deal, Missy.”
Her eyes narrowed dangerously. “Did you touch me?”
Napailing ako, amused at her audacity. Of all the things she could ask, ito talaga? Instead of being offended, I found myself smirking. Damn, she’s something else.
I leaned against the wall, crossing my arms. “Define ‘touch,’ sweetheart. If you mean carrying your half-conscious, bleeding body to safety, then yes, I did. If you’re asking if I did something else, sorry to disappoint, but I don’t take advantage of weak women.”
She clicked her tongue, obviously displeased with my answer. “Good. Because if you did, I’d make sure you regret it.”
That made me chuckle. Is she still acting tough when she can barely stand? This woman was seriously testing my patience—and my interest.
Her piercing gaze remained locked onto me, and I swear, if looks could kill, I’d be long dead by now. My body stiffened involuntarily, a rare reaction for me. What the hell? Am I… nervous?
I gulped, trying to regain my composure. “Mukha lang ako hindi mapapagkatiwalaan, Miss Red, but I’m not a r*pist. I won’t do anything to someone while they’re unconscious. Sinong mapapaligaya kung tulog ang babaeng—”
I stopped mid-sentence when her eyes burned through me like a blade pressed against my throat. Sh*t.
I quickly raised my hands in surrender. “Hindi nga!” I blurted out, my voice louder than intended—and a little too defensive for my liking.
Niko, what the hell is wrong with you?
She didn’t waver. Instead, she crossed her arms, her expression filled with skepticism. “Then who changed me?”
I felt a drop of sweat roll down my temple. Bakit parang ako ang may kasalanan?
“T-the nurse. A lady nurse,” I managed to say.
A dangerous silence filled the room, her gaze never leaving me. My hands balled into fists. Why the f*ck am I stuttering?!
She took a step closer, and for the first time, I realized—this woman was terrifying.
“Y-You lost a lot of blood last night, so the doctor did a blood transfusion.”
Tumaas ang kanyang kilay at tinignan ako mula ulo hanggang paa. “Don’t tell me, galing sa’yo?”
Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa na may judgement sa kanyang mga mata. Anong akala niya sa dugo ko?! Marumi?!
Hindi ako nakapagsalita. Bakit ba galit na galit siya sa’kin? Ni wala nga akong ginawang kasalanan sa kanya ah!
She’s the one who kissed me first! Bakit parang kasalanan ko?
Hindi ko siya sinagot saka tumalikod sa kanya para ipaghanda siya ng makakain.
Dinala ko iyon sa kama at nakatingin lang siya sa’kin na para bang may gustong itanong.
“Nasaan ang suot ko kagabi?” tanong niya.
“Pinatapon ko na.”
“What?!”
Muli siyang tumayo para siguro hanapin ang damit na suot niya.
Mabilis kong hinablot ang braso niya at buong lakas na hinila siya para mapaupo sa kama.
“I need my phone,” aniya. Natataranta.
“Phone? Wala kang phone na bitbit.”
“Anong wala? I have it. I always bring my phone! Give me back my phone!”
SInubukan niya muling tumayo mabilis kong nahawakan ang kanyang braso ang mahigpit siyang pinigilan. Napansin ko ang pagkalat ng dugo sa kanyang tagiliran kaya alam kong bumuka ang tahi sa kanyang gilid.
Nagtama ang aming mga mata na parehong malamig at may galit.
“Move once again and I’ll kiss you.”
Hi! If you like this book, please add this to your lib to keep updated! Also, don’t forget to leave a review! Thank you 🩷 *kisses and hugs*
SHIVANI IVELLE SINCLAIRPinagmasdan ko ang lalaking nasa harapan ko na hinihimay ang isda para lang makain ko. Seriously? He doesn’t have to do that. Pero nahihirapan din akong kumain dahil hindi ko inaasahan na may pilay pala ang kamay ko.Hindi ko na matandaan kung saan ko nakuha iyon, ang alam ko na lang ay noong hinawakan ko na ang kutsara para kumain.Bakit ba nakita ko na naman ang lalaking ito?Sa bar, sa art museum grand opening ko last month at ngayon dito sa Italy? Sinusundan ba ako ng lalaking ito?“Hindi ko alam na kaliwete ka pala,” aniya nang mapansin na hinawakan ko ang kutsara sa kaliwang kamay ko.“So?” Pagmamaldita ko.“Nothing,” he said, smirking as he carefully placed another piece of fish on my plate. “Just another thing I’ve learned about you.”Pinandilatan ko siya ng mga mata. “And why would you care?”He leaned back against his chair, arms crossed, his dark eyes locked onto mine. “Because you interest me.”Nasamid ako, picking up a spoonful of rice with my left
SHIVANI IVELLE SINCLAIR Nagising ako nang maramdaman umaalog ang kamang hinihigaan ko kung kaya’t napabalikwas ako kaagad at doon ko lang napagtantong nasa eroplano na ako. Mabilis akong tumayo pero muling kumirot ang sugat sa tagiliran ko. Hindi ko na pinansin iyon at lumabas ng silid para puntahan ang mga kasama ko at magtanong kung bakit nasa loob na kami ng eroplano gayong hindi pa tapos ang misyon namin. Paglabas ko ay nakita ko sina Dark, Lion, John at Lewis na naglalaro ng pusoy—or maybe nag-uunggoy-unggoyan dahil puno na ng lipstick ang mga mukha nila. Samantalang nasa table naman nakaupo si Mildred kasama si Lila na busy sa kanilang mga laptop. “You’re awake,” saad ni Miko mula sa likuran ko kaya nang linungin ko siya ay nakita kong naghahanda na siya ng makakain. Inirapan ko siya, pero umupo rin sa upuang malapit sa kanya. “Hindi. Tulog pa ako. Kita mo namang gising na hindi ba?” Natawa siya pero patuloy pa rin siya sa paghahanda ng makakain. I watched his
This chapter contains intimate scenes that may not be suitable for all readers. Please proceed with discretion.AZRAEL NIKOLAI MORDECAIMy secretary, Gabriel, rushed me to the hospital as soon as he entered my hotel room and saw me lying on the table, crying in pain.Fvck that woman!Ano ba siya? Beast? How could she lift and throw a man like me—at lalo na may sugat siya sa tagiliran niya? That should’ve slowed her down, weakened her even just a little. Pero hindi.Gusto kong magalit sa mga pinaggagawa niyang pananakit sa’kin—mula sa unang pagkikita namin hanggang ngayon, every time I try, I always catch myself smiling like a crazy jerk.Dmn. This is dangerous.“She did this to you, didn’t she?” Gabriel asked habang kinakaladkad ako papunta sa emergency room. “You just had to provoke her, didn’t you?”Napatawa ako kahit ramdam ko ang kirot sa katawan ko. “Of course, I did. Worth it naman, eh.”Gab groaned in frustration. “Boss, for the love of everything holy, this isn’t normal. You’re
SHIVANI IVELLE SINCLAIRMabilis kong tinapos ang misyon at hinayaan na silang gawin ang mga trabaho niya. Rinig ko pa ang pagsigaw ng lalaking iyon habang namimilit sa sakit, pero wala akong pakialam.Pero bago pa ako tuluyang makalabas ng club ay may humagit na ng braso ko at siyang mabilis akong kinaladkad papunta sa parking lot.“Bibitawan mo ako o tatadyakan ko ‘yang alaga mo?” iritableng tanong ko sa kanya at pilit na kumukawala sa pagkakahawak niya sa pulsuhan ko.Agad niya namang hinawakan ang pagkalal*ki niya, pero patuloy pa rin sa paglalakad.“Kung sisipain mo, hindi na talaga tayo magkakaanak!” Singhal niya sa’kin.Napabuga naman ako ng hangin sa inis at muling hinihila ang pagkakahawak niya sa kamay ko. D-mn! Bakit ang lakas niya?! Magkasing katawan lang naman sila ni Miko, but I can take Miko down—hindi nga lang natatalo sa laban, habang siya hindi ko magawang mahila ang kamay ko mula sa kanya?“Anong pinagsasabi mo?! Hinding-hindi naman ako papatol sa isang tulad mo!”Na
SHIVANI IVELLE SINCLAIRIt’s been three days since the last time I met that man. Asa naman siyang sasama ako sa kanya e hindi ko nga siya kilala. Mabuti na lang ay dumating si Miko, kahit na nag-aalinglangan akong sumama sa kanya dahil ang totoo e pupuntahan ko pa si Lessi dahil ilang araw ko nang hindi nakikita ang babae dahil sa misyon ko.Habang papasok sa Museum ko ay siyang tumunog ang phone ko at nakita ko sa screen ay tumatawag si Lana.“Sup,” bati ko saka nagpatuloy sa loob ng museum.“Sup ka d’yan? Wala man lang I love you? Hindi mo na talaga ako mahal, Shiv!”Inirapan ko ang babae kahit na alam kong hindi niya naman ako nakikita.“Oy, huwag mo akong irapan! Kilala kita! Tutusukin ko iyang mata mo,” dugtong niya pa kaya napabuga ako ng hangin.“What do you need, Lana? I’m working,” wika ko saka ko sinenyasan ang naglilinis ng museum. Sinulyapan ko ang antique vase na maingat niyang hinahawakan—a piece from a bidding event na pinuntahan namin ni Miko para sa misyon namin.Napa
AZRAEL NIKOLAI MORDECAI“I am Azrael Nikolai, your future husband, sweetheart.”Matapos kong sabahin iyon at iabot sa kanya ang palad ko ay tinitigan lang iyon. Malamig na titig.I never thought I could feel this kind of excitement more than embarrassment. Napakurba ang gilid ng labi ko habang pinagmamasdan ang babaeng nasa harapan ko. She had long, red wavy hair tied into a loose bun, with a few strands escaping and framing her flawless face. Her red satin sleeveless dress clung to her curves like a second skin, emphasizing every tempting detail.My gaze lingered on the delicate dip of her collarbone, trailing down to the generous swell of her chest barely contained by the thin fabric. The way the dim lighting reflected off her dress made it look like liquid fire was wrapped around her body.She’s so damn sexy. Hot as hell.Hindi ko aakalain na may makikilala pa akong kasing ganda—o baka nga mas maganda pa—sa mga babaeng naikama ko noon. There was something about her, something in th
SHIVANI IVELLE SINCLAIRNapabasa ako ng labi habang tinitigan ang lalaking nasa aking harapan.Our position remained like that—nasa likuran ko ang malaki niyang kamay habang hawak niya ang cellphone kong naihulog ko kanina pero nasalo niya iyon bago tuluyang dumapo sa sahig.Mabilis ko siyang tinulak lalo na nang mapansin kong bumaba ang kanyang tingin sa labi ko.Hindi ko na siyang hahayaan na mahalikan ako. Nakakarami na siya! Teka, ako itong humahalik sa kanya!What the hell, Shivani!Lumakad ako papasok sa elevator nang bumukas iyon. At siyang pagsunod naman ng lalaki.“Seryoso? Susundan mo ako?”“Everywhere you go.” “Kahit sa banyo?” “Yea—” Agad ko siyang sinipa sa t’yan na hindi niya inaasahan. Kasabay no’n ang pag-tapat ng heels na suot ko sa leeg niya.“Why do you keep following me?” Kalaban ba siya? I should take extra measures. Mahirap na at baka nga’y kalaban siya kaya lapit siya ng lapit sa’kin.“Easy, easy!” Aniya at hahawakan pa sana ang paa ko nang idiniin ko sa kany
AZRAEL NIKOLAI MORDECAI“Kuya please! Take me out for a date! Na-miss ko na ka-date ka!” “Kasi you’ve been busy dating every boy in this town, Lea,” pabalang na sagot ko sa kapatid ko nang makapasok ito sa loob ng opisina ko.Napahalumbaba naman siya sa kinauupuan niya. Saglit ko siyang tinapunan ng tingin bago muli ituon ang atensyon sa tambak na trabaho na nasa lamesa ko.“I heard you and Flav fight? What did you do to him, Kuya?” Saad niya sa mababang tono, nanginginig ang boses na para bang natatakot siya magiging sagot ko.Muli kong naalala ang lalaking iyon. I’m not in the mood to talk about him, not especially Shivani keeps distracting me—she’s been on my mind for fcking days and nights. Para akong masisiraan ng bait dahil kahit anong gawin kong tanggalin siya sa isip ko ay hindi ko magawa-gawa.Humigpit ang pagkakahawak ko sa ballpen ko, at siyang paggalaw naman ng panga ko sa inis.“Pasalamat siya at hindi ko binasag ang ulo niya,” tugon ko sa kapatid ko.“Kuya!” “Azalea!”
SHIVANI IVELLE SINCLAIRDinala ako ni Lana sa bar at inimbitahan ang mga babae. Ang naunang dumating ay sina Kamali at Eya dahil lagi naman silang magkasama. “Sup? Bakit ka nag-aya?” Tanong ni Mali sa babae. Malawak ang ngiti ni Lana na napatingin sa direksyon ko.“Guess what?” aniya na may pilyong ngiti. “Sandali! Hintayin natin sina Lex at Elle. Magtatampo na naman ang dalawang iyon kung hindi natin hihintayin,” natatawa niya pang dugtong.“‘Pag ‘yan hindi chismis ililigo ko ang alak sa’yo.” Naniningkit ang mga matang nakatitig si Mali kay Lana.At ang babae ay tawa ng tawa na para bang kinikilig. “Promise, matutuwa kayo sa sasabihin ko.”Nag-wink pa siya sa’kin at pinapalipad ang buhok sa ere bago kunin ang isang tequila glass.HIndi ko na lang din pinansin ang kabaliwan ni Lana dahil alam ko namang ako ang tinutukoy niya. Kung papansinin ko pa ay baka mas lalo pa akong pansinin.Bitbit niya ang glass niyang naglakad papalapit sa dance floor habang hila si Kamali. Naiwan naman ak
SHIVANI IVELLE SINCLAIR“Oh? Napatawag ka?” iritable kong tanong nang masagot ko ang tawag ni Iliana na ilang araw na akong iniiwasan.Napatawa siya ng mahina. Isang malungkot na tawa dahilan para matigilan ako sa pagliligpit ko ng gamit.“Spill, Lana. Hindi ko malalaman ‘yang bigat na dinadala mo kung hindi mo sasabihin sa’kin at pilit mong iniiwasan ako.”“Babalik na ako sa barko sa makalawa,” bulong niya, pero tama lang na makuha ko ang sinabi niya.“Tapos? Bakit ka malungkot? Parang hindi ka naman sanay na iwanan kami, aber?” Pagmamaldita ko. Nagtatrabaho si Lana sa isa sa mga sikat na cruise lines sa buong mundo. Pangarap niyang makapag-trabaho doon kaya nang makagraduate kami ay tinuloy ni Lana ang pangarap niya gaya ko at ni Lessi.Pero kahit na pilit kong tatagan ang sarili ko sa pagmamaldita ko sa kanya, ay nakaramdam ako ng lungkot at awa. Alam ko kapag ganito si Lana ay may mabigat siyang problemang dinadala.Pinuntahan ko si Lana sa AM Condominium dahil nandoon ang condo
AZRAEL NIKOLAI MORDECAIUmagang-umaga ay wala ako sa mood na pumasok sa opisina ko. Niluwagan ko pa ang suot kong necktie dahil sa inis ko.Hindi ko mapigilang galawin ang panga ko dahil sa balitang natanggap ko.“Gab, call Filo and tell him to be there asap,” utos ko agad sa secretary ko.Hindi na nagsalita si John at mabilis na tinawagan si Filo.Nakapameywang akong nakaharap sa mga matatayog na building na makikita mula sa pinakatuktok ng Mordecai Realty. Karamihan roon ay proyekto ng kompanya ko, at iilan roon ay desensyo ko mismo.Naagaw ng pansin ko ang pagtunog ng cellphone ko kaya napatingin ako sa lamesa kung saan ko iyon pinatong.
SHIVANI IVELLE SINCLAIRGumalaw ang panga ko sa tanong niya. I like red? It’s the otherwise. “I hate red.” Mabilis kong tugon sa kanya saka pinatong ang brush sa palette na nakapatong sa maliit na mesa.Wala na tuloy akong ganang magpinta.“Ano ba talagang ginagawa mo rito?” tanong ko sa kanya saka napatayo pero napaatras rin nang mapaharap ako sa kanya ay sobrang lapit na niya pala.Agad niyang hinuli ang likuran ko para hindi ako tuluyang makalayo sa kanya, saka niya ako hinagit papalapit kaya naipatong ko sa magkabilang balikat niya ang dalawang kamay ko.“But because of you, I fell in love with the art again—” bumaba ang tingin niya sa labi ko, “You are the masterpiece itself, Shivani Ivelle.”Halos hindi ko na naririnig ang mga pinagsasabi niya dahil sa lakas ng kabog na naririnig ko sa dibdib ko, and I bet, he could also hear it.Tila nawalan ako ng hininga
SHIVANI IVELLE SINCLAIRLumipas ang tatlong araw matapos ang nangyari sa hotel na iyon ay parang naging normal lang kaming lahat—na lagi naming ginagawa sa tuwing matatapos ang misyon namin, but this time, it’s a mission failed.Lagi nalang sumusunod na parang buntot si Miko sa’kin at walang humpay naman na pagpapadala ni Niko ng kung anu-ano sa opisina ko.“Hindi ka pa ba aalis?” Tanong ko kay Miko na perming nakaupo sa sofa sa loob ng opisina ko habang hawak ang iPad at busy sa pag-scroll at basa ng mga documents na sinend ni Mildred para sa misyon.He’s been here the whole day na para bang wala siyang trabahong kailangang unahin.Napaangat siya ng tingin sa’kin. “Pinapaalis mo na ako?” Taimtim kong tinitigan si Miko. Hindi siya galit. Hindi din siya malungkot. Hindi rin nasasaktan. Tama lang—I mean walang emosyon—unlike—no, bakit ba biglang sumagi sa isip ko ang lalaking iyon?“H-hindi naman,” nauutal kong saad sa kanya. Hindi ko alam kung bakit, maybe because I was thinking somebo
AZRAEL NIKOLAI MORDECAIPinunasan ko ang luhang dumaloy sa kanyang pisngi matapos siyang magsisigaw sa gitna ng bangungot. I don’t know what exactly she dreamt about, but the pain in her voice… It’s haunting. I want to ask, I want to know what really happened—but I also know I’m not in the position to force anything out of her. Not now. Maybe not ever, if she doesn’t want to.Instead, I quietly ordered room service. Dinner's almost ready, and kahit papaano, gusto kong may mainit na pagkain siyang gigisingan.I avoided all her allergies and the food she doesn’t like. Kahit papaano, unti-unti ko na siyang nakikilala—at sa paraang hindi ko inakalang posible. I used to never care about what others liked or hated, but with her, it’s different. I pay attention.She hates sweets—hindi siya mahilig sa kahit anong matamis. One time I offered her a piece of chocolate, agad niyang sinabi na hindi siya mahilig sa matatamis. She’s also allergic to nuts, coconut milk, and even flowers. I remember
AZRAEL NIKOLAI MORDECAII watched Shivani as she slept soundly on the bed, her breathing deep and steady—so different from how she was just hours ago, nag-aaway dahil mas gugustuhin niya pang umalis at tapusin ang mga bagay-bagay.She was stubborn, insisting she still had energy, that she needed to stay awake to get things done. Pero kita ko sa kanyang mga mata ang pagod, sa tuwing babagsak ang mga balikat sa bawat malalim na paghinga, and the way she pressed her fingers to her temple, trying to fight off the drowsiness that was slowly taking over her.She’s cute while doing things in front of me. As if she showed me her other half, raw at hindi sadyang mga kilos.For a moment, binaba niya ang matatayog na pader na nakaharang sa kanyang paligid at hinayaan ni
SHIVANI IVELLE SINCLAIRPinagmamasdan ko lang si Niko na mahimbing pa ring natutulog ngayon sa malaking kama. He looks like a king. Na para bang napapagalaw niya lahat ng bagay sa palad niya—well, not me.Nakaramdam ako ng antok pero hindi ko magawang makatulog at binabantayan ang lalaki. Baka kasi mamaya ay tumakas pa—pero naalala kong ako itong laging tumatakas mula sa kanya at hindi siya.Kinuha ko na lamang ang cellphone ko para mapanuod ang balita sa nangyari sa hotel. Kalat pa rin sa kahit saang social media ang nangyari sa kagabi.Mr. Black Forester is alive and so is his wife Annabeth Forester. Iyon nga lang ay hindi pa rin nahahanap si Dr. Dante Domingo, ngunit hindi na iyon ibinalita pa sa TV. Napatitig ako sa cellphone ko nang nahagilap ko ang picture sa page ng TV news center. Isang armadong lalaki. Pero ang agaw-pansin talaga ay ang logong naka-print sa t-shirt nito.It was a small blue dragon na nakapaikot sa isang mahabang espada.Mukhang pamilyar sa’kin ang iyon, per
SHIVANI IVELLE SINCLAIR“Do something, Miko!” I yelled at him as soon as we entered the mansion.Nasa loob pa rin ng van si Niko, walang malay. For now, naagapan ang pagtulo ng kanyang dugo, pero nasa loob pa rin ng kanyang katawan ang balang tumama sa kanya.Lewis was inside the operating room with Lira and Mildred, tinatanggal ang bala sa katawan ng lalaki.“Kailangan na nating dalhin sa ospital si Niko!” Sigaw ko.Tumatakbo ang oras at habang tumatagal, nasa panganib ang buhay ni Niko.“No, may nalalaman siya,” tugon ni Dark kaya napatingin kaming lahat sa kanya.“What do you mean?&rdq