3 - Distraction

SHIVANI IVELLE SINCLAIR

Inis kong binato ang hinubad kong damit sa basurahan saka ko binuhusan ng alak ang sugat sa balikat ko nang madaplisan iyon ng kutsilyo mula sa pakikipag-away ko sa lalaking humahabol sa’kin.

Tatanga-tanga mo, Shiv!

“Sh–t,” mura ko pa at napadaing sa sakit.

 A man’s voice from the earpiece I wore, spoke. “Are you okay, Red?”

“Tanga ka ba? Dadaing ba ako sa sakit kung okay lang ako?” 

F–ck. Bakit ba kasi puro mga bobo binigay sa’kin nakakaasar!

“Malay namin,” pilosopong tugon nito. “Baka naman kasi mamaya e umuungol ka na pala.” 

F–ck. 

“Enough, Lion, you’re not helping.”

Napaismid ako nang marinig ko ang boses ni Mildred sa kabilang linya.

Samantalang pinagpatuloy ko ang paglilinis sa sugat at tinalian iyon ng tela na maghigpit para mapatigil ang pagdurugo no’n hangga’t hindi pa ako nadadala sa Medical City.

T-nginang mga backup kasi ito ang bobobo! If I could take them all down, nagawa ko na sana! But they were twenty people, and I am fucking alone and exhausted. Parang lahat ng galaw e akin na. Binigyan pa ako ng team kung sa huli wala namang pakinabang!

“Is the package secured?” Iritableng tanong ko.

“The package is secured, Red. I want you here by eleven. Move.” 

Napaungol ako sa inis nang makitang ilang minuto na lang ay mag aalas-unse na ng gabi. 

“What do you want me to do, Mildred, lumipad?” 

“Much better.”

Mukhang hindi mawawala ang inis ko sa mga kasamahan ko! Kung hindi lang nabaril sina Miko at Lewis baka sila pa ang kasama ko ngayon. Nakakaasar!

“Akala ko ba mabilis ka? Com’on. Wala na bang igagaling ang nag-iisang Shivani Sinclair?” 

Fuck this woman. Kapag nakita ko ito gigilitan ko siya ng leeg, makikita niya.

“Natahimik ka? Iyon lang ba kaya mo, Sinclair?” 

“Red,” giit ko sa kanya. 

Mabilis akong nagpalit ng red leather fitted suit na siyang hapit na hapit sa katawan ko. Sinuot ko ang black boots na may three inches stilettos heel.

Natawa naman siya sa sinabi ko, pero inirapan ko lang siya at mabilis na kumilos.

Dahan-dahan akong lumabas sa tinataguan kong kwarto at maliksing kumilos para hindi maramdaman ang presensya ko.

“Ow, ayaw mong tinatawag kang Sinclair? Why so? Apelyido mo naman iyon.”

“If I get exposed, it’ll be your fault, Valdez, and I swear, I won’t be merciful.” 

Muling napatawa si Mildred. “Turn right, Red. Someone at ten o’clock.” 

Kahit naasar ako kay Mildred, magaling naman siya sa kanyang trabaho bilang intel or informant. 

Everything in place because of her—kung hindi lang talaga tanga ang mga kasama namin at hindi kami mabibilyaso.

Paano nagtatalo pa sina Lion at Dark nang makuha na nila ang painting at dahil sa katangahan nila na alerto ang tauhan na nagbabantay sa paligid.

“The van will be there in five. Be alert,” saad ni Mil. 

Nagpalinga-linga ako habang hawak ang baril na nakatago sa tagiliran ko bago ako tumakbo ng mabilis pero tahimik na papunta sa kabilang building.

Napadaing ako nang maramdaman ko ang sakit at kirot mula sa sugat ko. F–ck. I just want to lay down and take a rest.

At gaya ng sabi ni Mildred, ay nasa tapat ko na ang van. Tumakbo ako roon hanggang sa may nabungga ako dahilan para pareho kaming mapatumba sa sahig.

“Sh–t!” Mura ni Mildred mula sa earpiece.

“F–ck,” napamura rin ako nang naramdaman ko ang muling pag-agos ng dugo sa braso ko.

“Miss, are you okay?” Tanong ng lalaking nakabangga ko. 

Tinignan ko siya at labis na lang ang gulat ko nang makilala kung sino iyon. Siya lang naman ang dahilan kung bakit nasira ang mission ko noong nakaraang buwan. What is he doing here in Venice?

“It’s you!” Gulat niyang saad pero may galak sa kanyang boses at mga mata. Agad kong iniwas

ang tingin ko sa kanya. Sh–t. Bakit kasi hindi ako nag-suot ng mask?

“Red! Bilisan mo at wala tayong oras sa pakikipaglandian!” 

Mabilis kong itinukod ang kamay ko sa sahig at pinilit na tumayo.

“Hey, m-may dugo. Are you okay? Teka dadalhin kita sa—” 

Hahawakan na niya sana ako nang mabilis kong iniwas ang braso ko mula sa kanya saka tumakbo ng mabilis para makasakay na sa van or else they would leave me and suffer alone.

“Sandali!” Sigaw niya at nang linungin ko siya ay hinahabol niya ako.

F-ck! Bakit ba siya nandito?

Hindi ko aakalain na sobrang bilis niya ring tumakbo dahil naabutan niya ako at muling hinawakan ang braso ko. His grip on my arm was firm yet gentle. 

Nanginig ang buo kong katawan nang maramdaman ang init sa kanyang palad na tumatagos sa sa manipis kong manggas.

“Let me go!” Mahinang bulong ko. My voice is firm and desperate, yet my eyes stare at him with no emotion at all.

Then I met his piercing yet alluring stare. “I promised myself if I saw you again, I won’t make you escape again.” 

Sobrang lapit ng mukha niya sa’kin. Matangkad siya ng ilang dangkal kaya kinakailangan kong tumingala sa kanya. Ramdam na ramdam ko ang mainit na buga ng hangin mula sa kanyang bibig. Mabango rin.

I smirked. At handa na sanang tuhuran ang kanyang pagkalalaki nang mahuli niya ito na hindi ko inaasahan. His reflexes were too sharp!

“Your movements are easy to read, Miss Red. Nice try,” may pangungutya sa kanyang boses dahilan para kumulo ang dugo sa loob ko.

Ni hindi nga ako mahuli-huli nila John at Lewis, pero siya nahuli ako? Who is he?

Pero mas nabigla ako nang makilala niya ako. Red. Is he part of another organization too? Nasa underground world ba siya? Bakit hindi ko man lang siya napapansin roon?

Ang init ng dugo ko sa kanya. I don’t know who he is, but I sure as hell hate him already. Who is this man? How does he know me?

But my blood ran cold at what he said next.

“Alam mo bang ilang taon kitang hinanap-hanap?” His voice was low, deep, and dangerously serious.

My stomach twisted. I thrive in danger—I welcome it with open arms. Pero ito? This is a kind of danger I don’t want to meet.

He’s not just a threat. He’s a distraction. And distractions can get you killed. I can’t afford to lose everything I worked hard for. Not to some man whose intentions are clouded by desire.

His grip on my wrist tightened slightly, pulling me closer. His eyes burned with something dark, something possessive.

“And now that you’re here, you won’t escape anymore. Not until I make you mine.”

I clenched my jaw, ready to fight back, until—

“Red! Aalis na kami! The enemies are swarming! You have to move!”

Mildred’s urgent voice blasted through my earpiece, snapping me back to reality.

My head turned slightly, and in that split second, I made my decision. I have to escape.

But the man in front of me? He has no intention of letting me go.

Mag-isip ka, Shivani! Hindi ka pwedeng gawing ulam ng mga kalaban mo! Sh–t!

“In two hundred meters, Shiv! Move!” bakas ang iritable sa boses ni Mildred nang sumigaw siya muli sa earpiece na suot ko.

Napansin ko naman ang lalaking mahigpit na nakahawak sa braso ko—his sharp gaze locking onto mine, analyzing every reaction.

Napalunok ako. Shit. My body is giving up on me. I’m losing too much blood, at ngayon pa talaga ako nadali ng lalaking ‘to?

A sharp pain shot through my wound, at ramdam ko na ang malamig na pawis na dumadaloy sa balat ko.

“Red! Are you okay?” Liro’s worried voice echoed through my earpiece.

They could see me. The drone above was capturing everything, tracking my every move. Aside from that, may tracker ako. Alam nila kung nasaan ako kahit saan ako magtago.

Pero hindi ko na nagawang sagutin si Miko. I’m too weak. My vision blurred, at pakiramdam ko ay unti-unti nang nawawala ang lakas ko.

I closed my eyes for a moment, the dizziness overwhelming me.

“Hey!” His deep voice pulled me back, urgency laced in his tone.

Napayuko ako, forcing myself to stay upright, ngunit kusa na lang lumapat ang kamay ko sa damit niya, mahigpit akong kumapit.

“Take me out of here…” I whispered, my voice barely audible.

“Shivani!” Miko’s desperate voice came through the earpiece. “Lalabasan kita, hintayin mo ako! F-ck!”

I exhaled shakily, blinking against the weight of exhaustion.

“Stay, Coal. Get the f–ck out of here, now…” mahina kong utos.

The man in front of me narrowed his eyes. “What are you talking about?”

My throat was dry. Napalunok ako, pero bago pa ako makasagot, nagdilim na ang paningin ko.

Pilit kong nilalabanan ang pandidilim ng paningin ko ng bigla niya akong buhatin in a bridal way.

“Shiv, they’re near. In one. Kailangan mo nang umalis d’yan.”

“Let’s get out of here,” galit na saad ng lalaking binuhat ako saka siya humabang papalayo at siyang pagtigil ng isang mamahaling sasakyan sa gilid namin.

Nang ipasok niya ako sa loob ay siyang napadaan naman ng mga lalaking humahabol sa’kin.

Naipikit ko ang mga mata kong isinandal sa malambot na sandalan ng sasakyan, pero naramdaman ko ang paggalaw niya sa ulo ko para isandal iyon sa balikat niya, guiding it carefully as if he’s holding a fragile glass.

I inhaled—his scent, intoxicatingly rich yet dangerously seductive. But I was too drained to care.

“I don’t know you, but you’re safe now, Miss Red.”

Huling narinig ko bago ako tuluyang nawalan ng malay.