Kabanata 3

Zhakia's POV

Dalawang simbolo na nahahati sa ilang piraso ng singsing. Taglay ang kapangyarihang na hindi makukuha ng ninumang hindi nakasuot nito. Ang mga singsing ay hindi maipapasa hangga't hindi sumasakabilang buhay ang mga nagmamay ari o hindi bumababa sa pwesto ang kasalukuyang may suot nito.

Buwan at araw.

The moon is always higher than the sun. Only the magistrates could have the ring of the moon. Therefore, they are the highest. And the owner would not be replaced by a new one if the current holder was not yet perished. Whilst the rings of the sun were reserved for the higher positions: The Queen and the Knights. 

Ang mga taong hindi nakapasa o napabilang sa tatlong posisyon ay mananatili lamang na tauhan o isang kawal. Maging ang kawal ay may posisyon, mula baba hanggang sa pinakamataas...

Hindi ko alam kung bakit may posisyong kailangang maabot at paunlarin. Halos lahat yata ay gustong makuha ang kapangyarihan na nagmumula sa isang singsing. Hindi pa ba sapat sa kanila na marunong silang lumaban?

"Welcome to your new home!" 

I rolled my eyes when the man — who brought me to a house — said that. I could not help but to look around and everything about it was boring for me. Well, I could say that it is beautiful because I only lived inside of one storey house with two rooms and one small living room, screaming simplicity. But this one is different from what I am used to. 

Ang mga gamit na bago sa aking paningin ay nagsusumigaw ng karangyaan. Sementado ang lahat, na talagang nakakapanibago dahil mas sanay ako sa matitibay na kahoy lang. The hues were black and white, two storey with wide living room in the first floor. 

"Sa akin 'to?" I asked.

"Hindi. Sa atin ito," tugon niya at naunang pumasok.

Bumuntonghininga ako at nagkibit-balikat. Marahan kong inihakbang ang paa papasok habang lumiligid ang mga mata sa loob ng bahay. Hindi ako makapaniwalang sa simpleng pagsagot ko sa isang babaeng kawal ay mapupunta ako rito. Hindi ko alam kung magandang ideya ngunit kung mahahanap ko nga ang hustisya'y maiging pilitin ko na lang ang makisama.

"Sa... atin," pabulong na ulit ko, bahagyang nagtataka.

"Kasama ang ibang miyembro," he said.

My eyes darted at him when his mouth emitted that. My forehead creased. I could not still accept it. I would really live inside of this huge house with them? Were these things real? If this was just a dream, I want to wake up. Those thoughts bugged mind. However, some parts inside of me were saying it would actually help me to find the justice for my parents. But, how?

Hindi ko alam kung anong mahika ang ginamit sa akin ng punong mahistrado dahil nang sabihin niya ang pangakong iyon, tila ang pagkaayaw ko'y biglang naglaho't naging dahilan ng biglaang pagpayag...

"At anong gagawin ko rito?" Napangisi ako habang deretso pa rin ang tingin sa punong mahistrado.

He nodded arrogantly and cleared his throat. "Ika'y magsisilbi sa mga bayan, loob o labas man ng Halveria. Ika'y magsasanay, pagtitibayin, at  palalakasin upang maging karapat-dapat sa pagmamay ari ng yaring singsing."

Lumibot ang mga mata ko sa dagat ng mga taong nakapaligid sa akin. Karamihan sa kanila ay nakitaan ko ng pag-angal sa desisyon ng mga nakatataas. Nang magtamang muli ang paningin namin ng kausap ko'y agad na sumama ang timpla ng aking mukha.

"Sa dami ng inyong sinanay, imposibleng walang karapat-dapat sa mga iyan. Maaari ninyong kuhain ang pinakamataas na kawal. Bakit ako pang nanggaling lamang sa Ramayana at hamak na hampaslupa sa inyong mga mata?" mariing tanong ko.

Ngumisi siya. "Isa ka ngang mangmang kung ituturing. Sabagay, ang Kastello ay sagradong lugar. Lahat ng nasa labas ay walang kakayahang malaman ang takbo ng mga narito."

My forehead creased. What did he mean?

Umayos siya ng tayo, naging blangko ang mukha habang marahang kumurba ang ngisi sa labi. "Promise is a promise. We will not break it, Castell. Ngayon, handa ka na ba iyong tanggapin?"

Oras ang itinagal bago nila ako nagawang kumbinsihin. Inaamin ko, na kahit anong muhi ko sa mga taong ito, sila lang ang alam kong may kakayahang tumulong sa akin na makamit ang hustisya para sa aking mga magulang. Ang tulad kong taga-Ramayana lamang ay walang sapat na kaalaman sa aking paligid, mas lalo na ang nangyayari sa labas ng syudad na ito.

Hindi biro ang katarungan. Mapaglaro kung tatawagin. Minsan ay ito pa mismo ang kakalabanin, hahanapin, at hahabulin mo. Hindi makakamit hangga't hindi gumagalaw. At kapag wala kang ginawa, tuluyan kang papanawan ng hustisya...

Ang mga katanungang nabuo sa aking isipan ay kaisa sa nagtulak sa aking tanggapin iyon. The love for my beloved parents pushed me to accept and face it. Kasama pa ang mga bagay na nais kong patunayan at ipamukha sa mga nandito. Ever since, I was already dreaming of changing the unfairness of their laws and governance. To change their perspectives was my dream. Na hindi lahat ng taong walang kapangyarihan ay wala ring karapatan, laban, o marapat na husgahan...

"Kailan pala ako mag-eensayo?" tanong ko sa kaniya.

He smiled slowly. "Excited ka ba?"

Ngumiwi ako at nagkibit-balikat. "Hanggang ngayon, hindi ko maintindihan kung bakit kailangan pa iyon. Sino naman ang makakalaban ko, kung ganoon?"

Nag-isip si Miyuki. His hand placed under his chin, while both of his elbows were rested on his knees. Parehas kaming nakaupo sa sala ng bahay. 

He is Miyuki, I did not get his full name but his name is Miyuki. I could say that he is quite friendly. He was the first one who guided me here in this place. When I wake up inside of a room, right after what happened on the court, he was the first person I have seen. Kung hindi ko pa naalalang nasa Kastello ako, baka nabugbog ko na siya. Sino bang hindi maghihimagsik kung may hindi kilalang taong nakapasok sa tinutuluyan mo?

"Depende kung kami? But I will be glad to be your Trainor, Miss Castell." Ngumisi siya at maloko akong tiningnan.

Napatingin ako kung ano nasa palasingsingan ng kamay niyang nakapwesto sa ibaba ng kaniyang baba. It had a symbol of sun. And I could not imagine how powerful it is. Gayong sa simpleng tingin ay kahila-hilakbot na ito, bagaman mukhang isa lang itong alahas ng mga mayayamang tao.

"Kung ikaw nga, ano naman ang ituturo mo sa akin?" taas-kilay na tanong ko.

Tumuwid ako sa pagkakaupo at mataman siyang tiningnan, naghintay ng kaniyang isasagot. Umiling siya habang nakangisi.

"Sa tigas ng ulo mo, ako pa yata ang susunod sa iyo."

I smirked. "Buti alam mo."

We talked a lot and I discovered that he is very talkative. He's got many questions to ask and I had no other choice but to answer him. Hindi ko naman sinasagot lahat lalo na't kung masyadong pribado para sa akin. Ganoon din siya. 'Ika pa niya'y may mga bagay na mas mainam na malalaman ko mula sa mga mas mataas pa sa posisyon niya. Hindi ko mapigilang mapangiwi sa sinabi niyang iyon.

Ganoon ba talaga kahigpit sa lugar na ito? At ano naman kayang parusa kung ikaw ang magsasabi ng mga bagay na dapat ang mga mas nakatataas ang nagsasabi? 

Pinalaki  ako na mulat sa mga hangal na batas ng Kastello. Kung dati ay malugod ko iyong sinusunod, nag-iba naman ang pananaw ko habang ako ay papalaki nang papalaki. Nariyan ang laksa-laksang tanong na siyang dahilan kung bakit mas pinili kong sumuway sa ibang batas. Mas lumala pa nang mawala ang mga magulang ko, ang tanging bagay na hinihigit ako at pumipilit sa aking galangin ang mga taong nandito.

"Ito ang kwarto mo," malaki ang ngiting wika niya at naunang pumasok.

"Sa akin pala eh bakit ka pumasok?" bulong ko at sumunod na lamang.

He chuckled playfully and sat on the edge of the bed. As far as I could remember, the rooms were located on the second floor of this house. Hindi ako sanay sa ganitong kalaking pamamahay kaya hindi rin sanay ang isip kong kabisaduhin ang mga sulok nito. Hindi naman mapigilang lumigid ng mga mata ko sa silid na singlaki na yata ng bahay namin.

Isang malaking kama na puting puti ang sapin. Malaking  kabinet na gawa sa kahoy at pinakintab nang pinakintab. Ngayon ko lang napagtanto na halos lahat ng gamit dito ay gawa sa matitibay at malalapad na kahoy, pinakintab lamang nang pinakintab.

Ang mga kisame ay puti habang ang sahig ay may alpombrang nakalatag, ang kulay ay mas mapula sa isang dugo. Madilim, kung susuriin, ang kabuuan ng bahay. Idagdag pa ang mga tanglaw na may mahihina at malasutlang kulay.

"I will just check every corner of it. You know.." Nagkibit-balikat siya at nilibot ang mga mata sa kwarto ko raw.

The side of my lips rose. I stayed on where am I standing, I put my both hands inside the pockets of the trousers they gave me. Anong klaseng pagsiyasat iyan? Nakaupo lang?

"Kailangan kong bumalik sa Ramayana." 

Doon niya pa lang ako nilingon. Natigilan ako nang makita ang pagkunot ng kaniyang at biglaang pagseseryoso. Nakaramdam ako ng pagtataka sa naging reaksyon niya patungkol sa aking sinabi.

"Kailangan kong kuhain ang mga gamit ko,"  dagdag ko, nagtataka pa rin.

The corner of his lips curled up and looked away. "Bawal."

"Huh?"

Seryoso niya muli akong nilingon. "Mamaya ko malalaman kung sino ang magsasanay sa iyo. At bukas na iyon sisimulan. Tingin mo ba'y makakahanap ka ng oras na umuwi pa sa inyo?"

Nakaramdam ako ng pagkainis. "Pwede bang iurong 'yang ensayo na 'yan?! Nakakabanas na ah! Masyado akong pinepeste."

"Ang bibig mo, Miss Castell," mariing banta niya at tiningnan ang likuran ko, kung nasaan ang nakabukas pang pinto.

Inis akong tumingin sa kaniya. Masyado naman siyang seryoso at mukhang totoong totoo sa sinasabi. Ni hindi pa nga dumadaan ang isang linggo mula nang makalaban ko si Eevina, tapos malalaman kong bukas na bukas din ay magsisimula akong sumabak muli sa isang laban?

"Napanood ko ang laban ninyo ni Eevina. At masasabi kong marami ka pang dapat na malaman," matamang aniya at tuminging muli sa akin.

I did not answer. I just looked at him blankly. What does he mean? I did my best during that time. My very best and highest point of it. Was it not enough? And I did not expect him to be there! I thought it was only the two of us who were breathing on that place...

"Alam mo ba kung bakit ikaw ang nakatungtong sa posisyong ito?" 

Umangat ang isa kong kilay. "Dahil malakas ako, mas malakas pa sa pangunahing kawal ng mga babae ninyo rito."

Sumabog ang matunog na tawa mula sa kaniyang bunganga habang paulit-ulit na tumatango ang kaniyang ulo. "Wow, yabang."

"Honest," I said, smirking.

Tumayo siya at muling nagkibit ng mga balikat. Pigil niya ang ngiti ngunit sumablay ang parehas niyang mata sa pagtago niyon. Marahan siyang lumapit sa kinatatayuan ko habang ganoon pa rin ang reaksyon. Sa lahat ng mga nakakasalubong kong tagarito, si Miyuki lang talaga ang kakaiba.

He had a pair of eyes of almond and always shouting of amusement. His smile was always showing and it could define how deep his dimple on his right cheek, funny to be with and quite different from the others here. All of the people from this place, I had encountered, were look stormy, stoic, and sombre. The lips seem always on a very hard line that making it hard for them to curve a smile on it.

"Hindi ganoon kadaling makatungtong dito at mas lalong hindi ganoon kadaling mapahanga ang mga mahistrado, lalo na ang pinaka nasa itaas." Kahit nakangiti, bakas ang pagkaseryoso sa kaniyang mukha.

"Alam ko." 

Tumigil siya sa paghakbang nang makalapit sa aking harapan. At doon ko lamang napuna ang diperensya ng aming tangkad.

"Lumaki ka sa Ramayana kung saan ipinagbabawal ang paggamit ng mga armas. Hanggang ngayon, nagtataka ako kung saan mo nakuha ang mga kagamitang iyon..."

"Sa magulang ko."

Kumibot ang kaniyang labi. "Hindi ka kukuhain dito kung hindi nasubaybayan ng mga mahistrado ang laban nang araw na iyon."

Nangunot ang aking noo. "Kung hindi nasubaybayan? Huwag mo sabihing nandoon din sila?"

Mas lalong lumawak ng ngisi niya. "Isa iyan sa dapat mong malaman, Zhakia."

Nagtaka ako sa sinabi niya. Anong ibig niyang sabihin? Ngunit natigilan ako nang lumapit ang mukha niya sa akin pero lumihis sa direksyon ng aking kaliwang tainga. At naramdaman kong gusto ko na lang saktan ang lalaking ito dahil sa kaniyang itinuran, ngunit may kung anong meron sa simpleng galaw na iyon. Tila ba pinipigilan sa anumang paggalaw at salitang lalabas sa aking bibig.

"Kailangan mong matutunang makakita nang wala kang mga mata. At makipaglaban nang nangangapa sa dilim."

Bumaon ang mga salitang iyon sa akin at hindi ko namalayang wala na pala siya sa harapan ko. Nilagpasan niya ako at ilang sandali pa ang itinagal  bago ko siya muling tiningnan. Ngunit ganoon na lamang ang aking pagkagitla nang makita ang isang pamilyar na tao...

"Master," ani Miyuki, nakatalikod na sa akin at sinalubong ang lalaking nakasandal sa pader ng pasilyo.

If I am not mistaken, he was the one who brought me to this place! Siya 'yong lalaking nakita ko nang araw na nangyari ang sagutang iyon at siya rin ang nakausap ko noon. Hindi tulad ni Miyuki na may magaang presensya, siya naman ay may mabigat na hanging dala...

"Hinatid ko lang," Miyuki added and faced me again. He smiled and winked.

"Matulog ka nang maaga, Miss Castell. Kailangan mo iyon dahil hindi pa pumuputok ang araw, kailangan nag-eensayo ka na. Naiintindihan mo?" striktong aniya at tinimbang ang reaksyon ko.

"Wait nga lang, Sil. Sino ba ang magsasanay sa kaniya?" si Miyuki.

"Ako."

Tumunog nang paulit-ulit ang dila ni Miyuki matapos ng salitang iyon. Umangat ang gilid ng aking labi nang makita pa siyang umiiling-iling at bakas ang pananakot sa hitsura. Tinaasan ko sila ng kilay at inikutan ng mga mata.

"Maigi pa ngang matulog ka na, Zhakia. Dahil hindi magiging biro ang una mong pagsasanay rito." Miyuki laughed hysterically.

"Mapapatay niya ba ako?" natatawang tugon ko.

"Kung gusto mo, bakit hindi?" Tumagilid ang ulo ng Master ni Miyuki.

Tumango ako. "Sige lang. Patayin mo ako, mapapatay ka rin ng batas na tinitingala mo."

"And who told you that I am afraid of that?" he answered sarcastically. Klaro ang pagbigkas niya sa bawat letra ng litanya niya.

"Wala akong sinabing takot ka." Natawa akong muli.

Hindi naman siya sumagot. Mataman ko siyang tiningnan at pinagtaasan ng isang kilay. Hindi nagbago ang kaniyang reaksyon. At wala pa lang magbabago dahil mas blangko pa sa blangko ang kaniyang mukha. Gayunpaman, mas madilim pa sa gabi ang kaniyang mga mata. Dapat ngang katakutan dahil sa panganib na dala ng kaniyang simpleng paraan ng pagtingin.

Hindi naman dapat katakutan ang batas. Dahil walang puwang ang takot. Para saan pa't maglalagay ka ng ganoon sa iyong katawan gayong wala ka namang ibang matatakbuhan. Gawin ang gusto nang walang pag-aalinlangan, hindi batas o kung anuman ang makapipigil sa iyo...

"See you, then.." wika ko at marahan nang isinara ang pinto.

Bago iyon tuluyang takpan sila, narinig ko pa ang malakas na tawa ni Miyuki. Napailing ako at malakas na napabuntonghininga. Hindi ko man maisatinig, ramdam na ramdam ko ang pagkainis! Ang aga naman niyon! Seryoso ba siya?

Bakit pa ako ang nakuha kung kailangan ko pang magsanay, hindi ba? Mga ungas din, hinding hindi ko talaga mauunawaan ang mga punto nila. Posibleng isang malaking swerte lamang ang pagkapanalo ko noon at nagawang paslangin ang pangunahing kawal. Bakit hindi na lang nila kuhain ang pinakamataas na kawal nila? Napakawirdo nila kung mag-isip at manimbang. Kahit kailan, namimilit at hindi makatarungan.

I wonder what's on the mind of the person in the highest martial position. Surely, he was disappointed or maybe... angry. I knew he did his best to obtain this rank but look at me, only girl from the poorest place got that title. Without experiencing what they had walked through. The idea of accepting what that magistrate said to me was really unacceptable...