Kabanata 4

Zhakia's POV

Minsan na rin akong naging kuryoso sa kapangyarihan na taglay ng mga singsing. Ano nga ba ang meron doon at bakit ganoon na lang tingalain ang kung sinumang may hawak nito? Sabi nila, meron 'yong kakaibang tangi na kahit sino'y hindi magagawa o makukuha. Isang hiyas na nilalabasan ng enerhiya't malalakas na kakayahan. Iyon bang hindi pang-ordinaryong tao. Nagagawa nitong pumaslang sa iisang pagpilantik ng kamay.

Hindi ko alam kung bakit at kung sa paanong paraan iyon nangyayari. Ngunit kung ganoon nga ito kalakas, marapat lamang na katakutan ang mga taong may hawak nito...

Nang magmulat ang parehas kong mga mata ay agad na dumapo iyon sa taong nakaupo sa isang sofa, sa loob ng kwarto ko. My forehead creased when I saw the head magistrate sitting on that and watching me intently. Both of his arms were resting on the armrests and the darkness of my room still defined the precious ring around his finger on the left hand. 

"Magandang umaga," pormal na aniya, tanging bibig lang ang gumalaw.

Napapakurap akong tumango at marahang bumangon mula sa pagkakahiga. Ang paningin ko'y dumapo sa bintana kung saan naman makikita ang madilim pa ring kalangitan.

"Mainam na magbihis ka na at maghanda." Tumayo siya at marahang naglakad papunta sa pintuan.

"Ngunit.. wala akong damit na iba.." Itong suot ko ay iyong pinahiram niyo pa sa akin noong isang araw.

Hinarap niyang muli ako at bahagya akong natigilan nang tila mas madilim pa sa kadiliman ng kwarto ko ang kaniyang mga mata.

"Hindi ka ba tinuruan ng mga magulang mong gumalang, Castell?" madiing tanong niya, bakas ang higpit ng mga salita.

Hindi ako nakasagot at napatitig lang sa mahistradong kaharap ko ngayon. Sa mga nagdaang araw ko rito sa loob ng Kastello, unti-unti kong napag-aaralan ang mga ugali ng mga tao rito. They looked all the same with their hard stance and arrogant manners. Lahat ay iisa ang kilos, paraan ng pagtingin, at may diin lagi ang mga salita. Ngunit, ngayon, tila ba kakaiba ang isang ito sa lahat...

Bumuntonghininga siya at sinamaan ako ng tingin. "Halughugin mo ang kabuuan ng 'yong silid para malaman mo ang sagot sa iyong mga salita. Bente minuto, dapat nasa ibaba ka na. Nagkakaintindihan ba tayo rito?"

Lumunok ako at paulit-ulit na tumango. "Sige... p-po."

Nang makaalis siya ay doon ko napakawalan ang pasinghal kong buntonghininga. Nakamot ko ang aking ulo at patalong bumaba sa aking kama. Siyempre, dahil damit ang hahanapin ko, sa kabinet agad ang aking deretso. At tama nga ako dahil namataan ko roon ang sari-saring damit na halos pare-parehas lamang ng estilo at kulay. Kung hindi itim, abo naman. Walang puti at puros madidilim sa paningin.

Napapailing akong kumuha ng pares doon. I chose the black long sleeves with attached small breasts plate and elbow pads. For the lower part was the black pants already with knees and shin guards. Ipinusod ko na lang ang buhok dahil masyadong tatagal kung marami pa akong gagawin. Ayaw ko naman ng masiyadong pa-importante. Sanay na sanay naman na akong mahusgahan, kung may masasabi nga sila.

Bumaba na ako nang matapos at doon ay sumalubong sa akin ang isang katana'ng nasa kaha pa. Sinamaan ko ng tingin ang kung sinong tarantadong nagbato niyon matapos kong masambot. Napapailing  akong nagpatuloy sa paglakad at lumapit sa harapan ng nagbato.

"Master," ngising bungad ko sa lalaking ito, na nakaupo sa isang pang-isahang lukmuan.

Batid ko na hindi lang kaming dalawa ang nasa salas ng bahay. Sa katunayan ay nandito rin ng punong mahistrado, prenteng nakaupo sa mahabang luklukan. Umaga pa lang at hindi pa nga pumuputok ang araw, gaya ng nais ng palalong ito. His face has nothing but sarcasm that irritated the whole shit out of me. The playful but serious grin crept on his lips. Hindi ko alam na maaari pa lang maging mapagbiro sa kabila ng kaseryosohan.

"Morning. Ready?" His head tilted a bit, weighing me.

"More than ready." 

Hinarap ko ang mahistradong nanonood lang sa amin. Kahit may ilaw ang bahay, nanatili iyong madilim para sa akin. Hindi dahil sa malambot lang ang sindi nito ngunit dahil sa matataas na taong kaharap ko sa sandaling ito.

"Aalis na kami," paalam ko.

Natawa ang lalaking hindi ko malaman ang pangalan. "May modo ka rin pala, kahit papaano."

Tumayo siya sa gilid ko at gaya ko'y hinarap din ang mahistrado. Hindi ko naman maipaliwanag ang reaksyon ng kaharap namin. Kahit kailan, hindi ko talaga mauunawaan ng mga gawi nila. Iyon bang tahimik pero parang ang daming nais na iparating. Hinding hindi ko iyon matutuhang intindihin.

Isang tango mula sa kaniya ang naging hudyat ng aming pag-alis. Lumabas kami ng bahay at laking gulat ko nang may nakahilerang kawal sa harapan. Tatlong hilera ito: lalaki, babae, lalaki. At lahat ng mga ito ay nakayuko, nakalapat ang kanang mga tuhod sa sementadong sahig ng Kastello. Pare-parehas ang suot, makikintab na baluti sa katawan. Kumpletong mga sakbat na tila sasabak sa laban. Ngunit hindi, dahil heto sila't tiklop sa aming harapan. Anong meron?

"Handa na ba ang lugar?"

"Handa na, Sil." Napatingin ako sa nagsalita at isa iyong babae na may tinig na lalaki.

"Good. You all can go," the Sil man answered.

Sabay na nagsitayuan ang mga ito, ngunit nanatali sa pagkakayuko. Huh? Ano bang usapan iyon? Naghirap pa sa pagyuko ang mga taong ito para sabihin lang ang bagay na iyon. Nahihibang na ngang talaga sila. Humarap sa sakin iyong Sil na blangkong muli ang mga mukha. Nangibot ang aking labi kasabay ng pagkulubot ng aking noo. Ang mga tao rito, hindi puno ng katatakutan. Sa halip, mayabong sa purong kabaliwan. 

"Let's go," aniya at nilagpasan ako.

Nakamaang ko siyang sinundan at natigilan ako kung saan siya tumigil.

"Eh?" gulat na tanong ko habang nakaturo sa dalawang kabayong kumpleto rin sa kasuotang sandata.

"Marunong ka?"

Sinamaan ko siya ng tingin. "Hindi! Bakit naman iyan?"

Ngumisi siya. "Kung ganoon, habang papunta pa lang doon, maghirap ka na."

Gusto kong mapapikit sa inis. Hanggang kailan ko kaya masisikmura ang ganito? Hanggang kailan ako magmumulat nang ito ang sasalubong sa paningin ko? Wala akong nagawa kung hindi ang sumunod sa nais niya. Hindi talaga ako marunong magpaandar ng ganito at kahit kailan hindi ko ginustong subukan man lang. Sa kabutihang palad, kalmado naman ang abelyanang kabayo. Tulad sa mga nakikita'y umakyat ako sa kung anong paraan din nila.

Nang maharap ko uli si Sil ay titig na titig siya sa akin. 

"Ang bagal mo."

"Edi dapat mauna ka! Pwede mo naman akong hindi isama!" iritableng aniko.

Hindi niya ako pinansin at kaunting ebidensya pa'y iisipin kong baka hindi nito narinig ang isinambit ko. "Bilisan mo. Dahil sa oras na masikatan ka ng araw, hindi ka na sisikatan ng gabi."

He went first and he left me dumbfounded by his words. In the end, my face playfully wrinkled to tease him from his back. I shook my head as I started to maneuver the horse. I just copied his moves and followed him. Lumabas kami ng Kastello at doon ko lamang muli naramdaman ang kapayapaan, dahil nakalaya uli ako sa lugar na iyon. Kaya lang, sa tuwing pumapasok sa isipan kong babalik muli ako roon. Parang gusto ko na lang ang takasan itong lalaking ito.

Malaki ang Kastello. The word huge or big was not enough for it. It was heavily guarded by the tallest curtain walls I had ever seen. The whole place had a shape of square, a big quadratic district. Sa sobrang laki ay kahit sa malayo, kitang kita ito sa paningin. Mapalibutan man ng nagtataasang mga kakahuyan. Malayo ang Kastello sa Ramayana, parang tatahakin ko pa yata ang isang kabundukan bago ko marating ang aking pinanggalingan.

Kung itatabi man ako sa mga matatayog na pader ng Kastello, isa lamang akong langgam. Tunay na malayo ang Ramayana ngunit sa anyo ng Kastilyo na makikita mula roon, tila ang lapit pa rin. Sobrang lapit, kahit pa natakpan na ng hamog ang ibang parte at dagat muna ng kakahuyan ang banaag. Sagrado ito, na ang sinong pumasok ay hindi basta-bastang nakalalabas. Mayaman sa tao ang Kastello, nandito ang yaman ng Halveria. Dahil mangmang naman ako sa katayuan ng ibang syudad sa mundo namin, hindi ko alam kung ano ang mas maunlad at mas malakas.

Kumpleto ang lahat sa loob ng lugar na kinamumuhian ko. There was a castle inside the big quarter, where the wealthy people study before and after of their training years. Mag-aaral nang kaunti, sasabak sa laban, pagkatapos ay magpapatuloy uli sa paaralan. Hindi gaya naming mga dumi sa paningin nila. I only studied the basic education in Ramayana. The gap between the systems of Kastello and my origin, when it comes to education, was very far from each. Wala pa sa kalahati ng kakarampot na edukasyong ibinibigay ng Kastello ang pinag-aaralan namin. Kaya para sa nakararami, isang karangalan ang makapasok sa nasabing lugar. Sa kabila man ng kaalaman ukol sa pinagdadaanan ng mga taong nakikipaglaban kay kamatayan sa loob nito.

May mga batas na sapilitang sinusunod. At may mga taong dapat na yukuan, labag man sa iyong kalooban. Ang ganitong kaalaman ko patungkol sa Kastello ay maaaring hindi alam ng mga taga-Ramayana. Dahil hindi naman itinuro sa kanila ang parte ng Kastello at daloy ng proseso sa loob nito. My knowledge about the place was only came from my parents. And I remembered their words, that I should be careful about the name of the place. That I should not tell what I knew to anyone that easy.

Isang pamilyar na kapatagang may mga kulay pupas na damuhan ang sumalubong sa akin. Sa ibabaw ito ng kabundukan matatagpuan. At dito rin ginanap ang labanan namin ni Eevina. Malawak pa sa salitang malawak ang lugar. At kung tutuusin, maaari na ditong ganapin ang isang digmaan. Walang nagsalita sa pagitan namin ni Sil nang sandaling kami ay makababa at magkaharap muli. Nagtitigan lang kami at ang tanging maririnig ay mga gangis at kaluskos ng mga dahon. Ngunit hindi ko inaasahang magiging sabay pa ang aming buntonghininga. Sumama ang mukha naming pareho dahil doon.

Inirapan ko siya. "Simulan na at nagugutom na ako."

Ngumisi siya. "Nakita mo bang nagdala ako ng makakain dito, Miss Castell?

Natigilan ako. Anong ibig niyang  sabihin? Ngunit laking gulat ko nang mabilis pa sa isang kurap niya akong binato ng isang palaso na nanggaling pa sa kaniyang likuran. Sa alarma ko'y hindi agad nakaiwas dahilan para tamaan ang tungki ng aking ilong dahil patagilid akong umalis sa pwesto. Naiwang nakataas ang aking balikat habang nakatingin sa palasong nakatarak na sa lupa.

"Sa digmaan, na maaaring tumagal ng dalawa o higit pang araw, ay maaaring hindi mo na maharap ang sigaw ng iyong sikmura."

Sinamaan ko siya ng tingin. "At hindi ko inaasahang ganiyan pala ang klase ng training niyo rito? Mukhang hindi ang pahirap ng sandata niyo ang papaslang sa akin, kung hindi iyang letse niyong patakaran."

Dumilim ang  mata niya. I realized the whole place was lack of fresh air unlike what we had used to. Mabigat pati ang lugar at mas pinabigat pa ng mga matang iyon. Gayunpaman, nangibabaw ang pagkainis ko sa kaniya.

"Alam mo ba ang unang dapat ituro sa iyo?" 

"Wala. Lahat naman ay alam ko."

He laughed sarcastically and that laugh made the whole place heavier than what I felt. "Paggalang, Castell."

"Iyan nanaman 'yang pataka-

Halos mapamura ako sa biglaan niyang pagkilos. Na tila ba hangin pa ang dapat na makisabay sa kaniya. Mabilis pa sa isang iglap, nagpatama uli siya ng palaso. Ngunit hindi gaya kanina, sunod-sunod na iyong bumubulusok sa aking direksyon. Ni hindi ko pa naitatapak ang parehas kong paa sa lupa, mula sa patalong pag-iwas, ay may tumatama na agad sa akin! And I almost lost my control when the arrow hit my left cheek. I felt the sting walking through it along the blood. Sa tantya ko pa'y wala pang dalawa o tatlong minuto ngunit marami na siyang napakawalan at may gurlis na agad ang aking balat!

Nang sa wakas ay itigil niya ay doon ko siya hinarap at sinamaan ng tingin. Sa ikli ng panahong nakipagsapalaran ako sa mga palaso niya'y hapong hapo agad ako. Samantalang siya, tila kulang pa ang binigay na sa akin at parang hindi nauubusan ng bala. 

"Baliw ka na ba!" singhal ko. "Bakit hindi mo sinabi!"

"Stupid. Your opponent won't tell you his steps. You easily got carried away by the topic. And it that way, they can easily kill you just by making conversations. Masyado kang maraming dada!" Dumagundong ang sigaw niyang iyon sa kabuuan ng lugar.

Malayo ang agwat namin ngunit ramdam ko siya hanggang sa kinalalagyan ko. Hindi naman ako nakapagsalita sa tinuran niya dahil alam kong malaki ang punto niya. Mataman niya akong tiningnan, nag-iigting ang panga, madilim ang mga mata, at tila may pinipigilang kung ano.

"Ito ang tandaan mo, babae. Hindi lahat ng sinasabi ng kaharap mo, kailangan ng sagot. Masyado kang palalo, ngunit sa isang dagliang pag-atake, wala kang binatbat."

He stood properly but never leave my eyes. While I did not know what to feel by his statements. He had a point, alright. I could not oppose that. But he could deliver it deliberately, not that wild just because of one mistake. Masyadong mainitin ang ulo. Kung sa bagay, parehas lang kami. Nag-iinit din ang dugo ko sa kaniya dahil sa ganiyang akto niya. Alam niya namang hindi ako taga-rito, dapat naisip niyang hindi lahat ng pananaw niya ay pananaw ko rin. Hindi lahat ng alam niya, alam ko. At hindi lahat ng kayabangan niya, gagayahin ko.

"Naengganyo akong manood sa laban ninyo ni Eevina. Alam ko na agad kung anong kulang sayo," mahanging aniya, bakas ang sarkasmo.

Hindi ako nagsalita at pinanood lang siyang magpalamon sa salita niya.

"Alam mo ba kung bakit hindi nakarating dito sa posisyong ito ang mga kawal?" 

Pinagtaasan ko siya ng kilay. "Hindi ako taga-rito, baka makakalimutan mo?"

Paano ko malalaman? Hangal ba siya? Binalot ng tila kulog niyang tawa ang kalakhan ng kapatagan. Nang ibalik niya sa akin ang paningin ay seryoso na ang kaniyang mukha...

"Oh. Isa ka nga palang hampaslupa."

Nagtiim ang aking bagang kasabay ng isang beses kong pagtango. Ngumisi ako. "Hampaslupang nakarating sa posisyon mo nang ganoon kadali, huh?"

"Mayabang ka." He nodded and shrugged. "Magaling ka, kung tutuusin. Ngunit marami pang kulang sa iyo, Castell."

Hindi ako sumagot.

"Ang palaso, hindi iniilagan, kung hindi ay sinasalo. Pagkatapos ay ibato mo pabalik sa kalaban mo. Ang bilis, hindi dapat itulad at isabay lang sa hangin, dahil kailangang hangin ang gagaya at hahabol sayo."

Pinanood ko lang siyang humakbang ng tatlong beses at pumwesto, animong  handa na sa laban kahitt wala pa man. Tumagilid ang  ulo niya, na parang may isinesenyas na kung anong hindi ko maunawaan.

"Batuhin mo ako ng palaso," utos niya at itinuro ang nasa likod ko. "Gawin mong asintado. Ubusin mo 'yang nasa likod mo. Wala kang sasayangin, naiintindihan mo?"

Nangunot ang noo ko sa kaniya at kalaunan ay nauwi sa masamang tingin. Just like his words, I immediately threw him my arrows. But, unexpectedly, he threw it back on to my direction. Sa dalawang palasong binato ko ay agad akong tumigil. Mabilis kong ibinato sa kaniya ang iyong mga palasong nasambot niya agad at ibinato pabalik sa akin! At hindi ko inaakalang mas mabilis pa ang paraan niya ng pagbato kaysa sa paraan ko, dahil hindi pa man ako nakakabunot ng panibago o ni hindi pa man ako nakakahawak man lang sa susunod na ibabato'y agad na bumubulusok pabalik ang nauna. 

Kakatwang ako pa ang hiningal sa ginawa namin, habang siya, hindi man lang yata gumalaw sa kinalalagyan. Ngumisi siya at sinenyasan muli ako. Napuno ako ng pag-aalinlangang ulitin ang ginawa namin dahil sa posibilidad na baka ako pa ang madale. Ngunit sa huli, sinunod ko iyon. Bato. Ilag. Bato. ilag. Bato. Ilag. Hindi gaya niya kanina, mabagal ng pagbabato ko niyon dahil kailangan ko pang umilag nang umilag. Imbis na siya hahabulin ng palaso ko, nakakainsultong ako pa ang paalis-alis sa aking pwesto. Nang sunod-sunod kong ibinato ang mga palaso ay hindi ko inaasahang sabay-sabay rin iyong bumalik! Sabay-sabay at iisa ang direksyon! 

Imbis na bumunot muli sa aking likuran ay maliksi kong dinakot ang dalawa sa tatlong palaso't binato pabalik sa kaniya. Sa pagitan ng dalawang segundo'y nabato ko ang dalawa at nasambot ang isa pa, pagkatapos ay iginawad uli sa kaniyang direksyon. I prepared for its comeback and decided not to take more arrows to throw,  I just watched him took the three pieces. Hindi ko man masabi ay talagang humanga ako sa paraan at bilis niya.

Hindi ang segundo, o maliit na yunit ng oras ang bibilang sa kaniya, dahil mukhang iyon pa ang magmamadali para lamang matapatan ang kaniyang ginagawang kilos. Ni hindi pa ako nakapaglalabas ng hininga't nakakukurap ay nasambot niya na ang tatlo gamit ang iisang kamay. Ngunit sa halip na ibatong muli ay kataka-takang hinawakan niya na lang iyon at tiningnang muli ako.

"You used and followed your mind instead of my command. Ginagamit mo rin pala ang kukote mo." Gumuhit ang deretsong linya sa kaniyang labi. "Ngunit ang sabi ko, kumuha ka sa likuran at ubusin ang nariyan. Hindi saluhin ang ibinalik ko-

Napangisi ako. "Gamitin mo rin ang utak mo, Mister. Sa pagkakatanda ko'y lumandas din sa bunganga mo na wala akong sasayanging palaso."

"At sinong nagsabing masasayang iyan?" Tinimbang niya ang reaksyon ko.

Nangunot ang noo ko.

"Sa oras na maubos ang nasa likod mo, damputin mo isa-isa habang iniilagan ang mga patama ko sayo. Pulitin mo, umiwas, ibato, at pumulot muli." Umangat ang gilid ng kaniyang labi. 

Nakaramdam ako ng pagkainis. Seriously?! Inis ko siyang tiningnan ngunit nanatali siyang naninindigan sa kaniyang sinabi. Hindi pa tuluyang sumisikat ang araw pero heto ako, mukhang inabutan na ng takipsilim dahil sa kapaguran. Hapong hapo na at gustong gusto nang makatikim ng dila ko ng maiinom! Hindi ba siya nakakaramdam ng hingal at  pagod? Mananakit ang sikmura ko dahil sa paglipas mg gutom. Hindi pa naman ako sanay na magtiis, mukhang magsasanay rin ako sa bagay na iyon.

Isang beses siyang  umabante at nginisian ako, hawak niya pa rin ang tatlong palaso at bahagyang hinahampas-hampas iyon sa kabilang palad.

"By the way, I am Silver Ciaran Sullivan. Welcome to the group."

Sinabi niya iyon bago niya ibinato muli sa akin ang tatlong palasong hawak! Damn it!