Tumigil ako sa binabasa para pagtuonan ng pansin ang kausap sa phone. I took a deep breath before letting it out through a heavy sigh.
Alas diyes na ng umaga pero wala parin akong gaanong nagagawa rito sa opisina. Maliban sa pagbabasa ng ilang dokumento at pagpirma ng dalawang papeles ay wala na akong gagawin pagkatapos.
"So you are finally dating a guy, huh?" tunog nagtatampo si Zeri ngayon.
"Don't deny it, Chio! I don't know if I should feel happy because you are finally entertaining someone or just feel upset because you didn't tell me! Kung hindi pa ako tumawag ay hindi ko malalaman!"
Ngayon ay sigurado na ako sa tono ng boses niya. She is both happy and disappointed. Pero nangibabaw ang disappointment sa boses niya.
"I didn't say I am dating him, Zeri. Hindi mo ba iyon narinig o ayaw mo lang intindihin?" I asked.
Bumuntong hininga siya. I can hear a tearing sound of a cellophane from the background. Baka ngayon pa naisipan ni Zeri na kumain ng chips.
"Ayokong tanggapin na hindi ka pa rin dating, Chio. Mas gusto kong i-advance ang isip na magiging boyfriend mo rin iyan sa susunod. I am so desperate to know that you are inlove!"
I sighed. Paano ba ito?
"I don't know anymore..." halos naibulong ko na iyon.
"What do you mean?"
Nakagat ko ang pang-ibabang labi. Aksidenteng tumama ang tingin ko sa salamin sa harap at nakita na naman ang pulang marka malapit sa aking panga. It's there again.
"His concern is genuine. Lagi siyang nandiyaan sa tabi ko kahit saan ako magpunta. He would sacrifice his time to ditch his work that he would rather do it at night just to be with me. Everyone might think that he has the feeling...or something is going on in between us..." I intentionally cut my words.
Ilang sandali rin akong natahimik. Hindi alam ang susunod na sasabihin. At kung wala si Zeri sa kabilang linya ay baka naitikom ko na ang bibig ng tuluyan.
"Words without actions can give you doubts. But action without words is confusing. I don't know what to think or what to feel."
Zeri fell into silence. Iniisip at inaanalisa ang bawat salita ko. And when she finally relates it all, she sighs in despair.
"Okay, got your point there, lovely girl," may halong sarkasmo sa boses.
I snorted.
"You sure did?"
Lumukob ang nang-aasar niyang tawa. Bahagya ko pang inilayo ang phone at hininaan ang volume. This girl!
"I'm not being sarcastic, okay? Nagulat lang ako sa sinabi mo. Parang sampal ng katotohanan, suntok ng reyalidad."
Biglang humina ang kanyang boses. Hindi ko sigurado kung sa volume ba iyon o sadyang humina talaga dahil ginusto ni Zeri.
I'm not that insensitive not to hear her despair through those sighs. At ang pagtawag niya ngayon ang tumulong sa akin na mapagtanto ang lahat.
"How's your relationship with that man, Zeri? Any update?" tanong ko na nagbukas ng kanyang bibig para isiwalat sa akin ang tunay na nararamdaman.
Tuluyan ko nang iniwan ang binabasa ko para pakinggan si Zeri. Her voice is a little shaky. Minsan pa ay pumipiyok siya na halatang pinipigilan ang sarili na huwag maiyak.
She told me everything that I missed since the last time she called. Nahihiya pa nga siyang umiyak dahil boses kambing daw siya pag ganoon. Kung hindi ko lang pinayuhan na hayaan ang luha ay baka hanggang ngayon ay nagpipigil parin siya.
Zeri vented out. Sa ilang minuto naming pag-uusap ay tanging pakikinig lang ang ginawa ko sa kanya. I did not speak out for any advice. I just let her scream all the burdens and cry a river.
No words came out from me. Sa panahong ito ay tanging tenga lang ang kailangan ni Zeri, hindi mga salita.
Naipikit ko ang mga mata at naisandal ang likod sa aking swivel chair. Kumaway ang ilang ala-ala ko kagabi.
After that dinner in the office, Weino and I decided to go home. Ayaw ko pa sana dahil gusto kong marinig ang plano nila para sa renovation. Pero masyado ng madilim ang mga mata ni Weino. Kung mananatili pa ako roon ng ilang saglit ay baka tuluyan na siyang magalit.
"Galit ka ba?" I asked him when I slid in his car.
Akala ko ay bubuhayin na niya ang makina para makaalis na kami ngunit nanatili itong walang imik. His focus was in front of him. Ni balingan ako ay hindi niya ginawa.
"If you won't talk, I would think you are mad. And if that's what you feel, I rather go home alone than to draw you more in anger," dagdag ko.
Hinanda ko na ang sarili para sa gagawing pag-alis. Humigpit ang hawak ko sa bag. I waited for him to respond. Ngunit nang mapagtantong ganito nalang siya ay sigurado na ako na bababa.
Binuksan ko na ang pinto ng sasakyan niya. Just when I was about to step my feet out, he cleared his throat.
Sapat na iyon para sa akin na bawiin ang desisyong pag-alis at hayaan siyang sabihin ang nasa kanyang isip.
I pulled the door close. It made a loud thud. Saka lamang ako binalingan ni Weino. His eyes were weary.
Pagod niyang isinandal ang likod sa backrest at ipinikit ang mga mata. Tumingala siya, pasimpleng lumulunok.
"You're up for the renovation of this foundation?" he asked.
"Oo..."
"Bakit hindi mo sinabi?" giit niya.
"Akala ko hindi ka interesado," I tilted my head, trying to get some hints in his words.
"Bakit, Weino? What are you mad about?"
He went silent for a while. Ilang lunok pa ang ginawa niya na tinapos ng isang buntong hininga. He slowly opened his eyes.
"Bakit si Engr. Altezano? Bakit siya?"
Nangunot ang noo ko.
"Sino ba ang gusto mo?"
Hindi siya nakasagot. Bumuga ako ng hangin saka umayos ng upo. I am now facing front, with Weino's view on my peripheral vision.
"He has a good record and a long list of honored good works, Weino. Jaeous has the qualifications to be my engineer."
Nilingon ko siya. Kita ko kung paano nagtangis ang kanyang bagang. The coldness in his eyes pierced right through me. Ngunit imbes na matakot ay tila natuwa pa ako.
I unconsciously lifted my hand to caress his chiselled jaw. Hinaplos ko iyon at bahagyang ngumiti.
"What...are you smiling about?" he asked with control in his voice.
Umiling ako at kinagat ang pang-ibabang labi. The hard expression on his face softened as I moved my thumb against his prominent jaw.
"I haven't thought of your snobbish look for a while, Miscreant...Now I'm starting to think of it from time to time..." halos naibulong ko na iyon sa sobrang hina ng boses ko.
"Snobbish, huh?" He smirked.
Ibinaba ko ang kamay na nakahawak sa kanya. Inalis ko rin ang tingin sa kanya at sumandal sa likod ng inuupuan.
"Weren't you snobbing me earlier? Are we supposed to talk now? My bad, I don't want to," pang-iinis ko.
He groaned. Tila nawawalan na siya ng pasensya sa akin. Gusto kong makita ang naglalarong emosyon sa kanya kaya nagmulat ako.
The look on his face satisfied me. Pinaghalong galit, frustration, at pagtitimpi ang bumakas doon.
"You're learning, Miss Alcoreza," he tilted his head arrogantly. "You surely know how to turn tables."
Nagkibit balikat ako.
"No, Mr. Zaldego. I know that ripples will eventually turn into wild waves. It just happened that I know how to rule them before they rule me."
Humugot ako ng malalim na hininga. Nagpaalam na si Zeri na aalis na kaya hindi ko na ikinagulat ang pagkamatay ng tawag.
I remained with my position. Nahulog ang kamay ko sa aking kandungan at marahang iniikot ang swivel chair. Think, Chio! Time is running so fast.
Narinig ko ang pagbukas ng pinto kaya ipinirmi ko ang kinauupuan. Hinintay ko ang paglapit ng kung sino. 'Di kalaunan ay naramdaman ko ang isang presensya sa aking likod.
"I'm not sure if you're asleep," he whispered.
Aahon na sana ako. Ngunit nang nagtangka ay humaplos ang malaking kamay ni Weino sa aking magkabilang pisngi dahilan ng aking pagmulat.
He crouched a bit to reach my forehead. Walang pasabi niyang pinatakan ng maliit na halik ang aking noo na lubos kong ikinagulat.
"Did you eat?" tanong niya na parang walang nangyari.
He walked to my side and squat, just enough that our eyes could level.
"Breakfast oo pero lunch hindi pa..." tugon ko sa kabila ng matinding pagtataka.
He nodded at me as if he was expecting my response that way. Tumayo siya at naglahad ng kamay.
Ang naging galaw niya ang pumuno sa pagtataka ko ngayon. Hindi ko alam kung papatulan ko ba siya sa iniisip o tatanggi at lalagyan ng distansya ang pagitan namin.
"Let's go out and eat," he snapped when he noticed my doubt.
Umiling ako at nag-angat ng tingin.
"I need to finish this by now, Weino. Hindi ako pwedeng lumabas hangga't hindi ko ito natatapos."
He withdrew his hand and gave me a small nod. Weino licked his lower lip.
"Should I just order? Ano ba ang gusto mo?"
Hindi pa man ako nakakasagot ay bigla nalang may pumasok sa pinto. The harsh sound of the door made me jumped mid-air.
"No need, Weino! I already ordered something for Chio!"
My eyes widened in shock when Richard sauntered in with a wide smile on his lips. Sa magkabilang kamay ay may bitbit siyang tatlong paperbag.
Nagdire diretso siya hanggang sa harap ng mesa ko. Weino is now staring at him blankly. Ni hindi man lang siya nagulat sa biglang pagsulpot ng kaibigan.
Tumayo ako para yakapin si Richard. Sinundan iyon ng tingin ni Weino. His eyes were inquiring, but I ignored it. Nilagpasan ko siya at binuksan ang mga braso para kay Richard.
"I'm glad you're here, Richard!" sambit ko, hinihintay ang kanyang paglapit.
Lumagpas ang tingin niya sa aking likod. Ilang sandaling nanatili ang mga mata kay Weino habang unti unting sumisilay ang nang-aasar niyang ngiti.
"You missed me, Chio?" he asked without glancing at me.
Ako na ang kusang lumapit at ikinulong siya sa aking bisig. Richard wasn't stunned. Hinayaan niya lang ako na yakapin siya hanggang sa magsawa.
"I missed you slight," sagot ko saka siya pinakawalan.
Bumaba ang tingin niya sa akin.
"I miss you, too!" sinundan iyon ng mapang-asar na tawa. "Ako ang unang nakahanap sa'yo kaya dapat ako rin ang una mong ma-miss!"
Nangunot ang noo ko roon. Kaya lang bago pa man ako maka-angal ay sumingit na ang malalim at may diing boses ni Weino.
"Chio is not a first come first serve type of woman, Richard. She is more than what you think so treat her the way she deserves to be treated."
Napaawang ng labi ko. Nilingon ko si Weino. Kumislap ang dilim sa kanyang mga mata nang magtama ang aming tingin.
He neared to me. Hinapit niya ako sa beywang. Bumaba ang tingin ni Richard sa kamay niyang nakahawak sa akin at hindi na naiwasang mangiti ngayon.
Weino gently pulled me to his side, making us a bit more closer.
"Let's eat now," he whispered.
Pasimple kong kinakalas ng paisa-isa ang kanyang mga daliri sa aking beywang. Pero sa tuwing isang daliri nalang ang kailangan kong alisin ay bigla nalang na hahawak ulit ang iba.
I sighed my frustration. There is no way this man will let me get away from his hold.
Napilitan akong magpatianod sa kanya nang nilakad niya ang maliit na distansya ng mesa. He started distributing the food with his other hand not leaving my waist.
"This man is possessive and territorial!" biglang humagalpak ng tawa si Richard, hindi makapaniwala.
Pinamulahan ako sa sinabi niyang iyon. Ibinagsak ko ang tingin sa pagkain para iiwas ang namumulang mukha sa tingin ng dalawa.
Weino never uttered a word since then. Inabala niya ang sarili sa paglalatag ng pagkaing dala ng kaibigan. At habang tumatagal ay humihigpit ang hawak niya sa beywang ko.
"Eat..."
Napapitlag ako sa biglang pagbulong niya malapit sa aking panga. Iisipin ko na sana na masyado siyang yumuko at nakaligtaan ang posisyon ng aking tenga ngunit nang lingunin ko siya at nadatnan ang mga mata na nakatingin sa aking labi ay alam kong sinadya niya iyon.
"I'm here now, Weino. What's with the sudden call? Sabihin mo na dahil tinakasan ko ang photoshoot ko ngayon para sa sasabihin mo," untag ni Richard saka kumuha na ng kutsara't tinidor.
Binawi ni Weino ang tingin sa akin para balingan ang kaibigan. I got myself a spoon and started feeding my tummy. Hindi ko naman magawang hawakan ang tinidor dahil sa katawan ni Weino na halos nadadaganan na ang kabilang parte ng katawan ko.
It seems to be so important and personal that the two of them excused themselves for a while. Wala naman akong naging paglabag dahil ngayon lang din naisipan ni Weino na ialis ang pagkakahawak sa akin.
Nanatili ako rito sa kinauupuan habang ang dalawa ay nasa sulok malapit sa bintana. Nagnanakaw naman ako ng tingin pero bigo akong makasagap ng clue sa kung ano ang pinag-uusapan nila.
I shrugged the thought off my mind. Eavesdropping is not my thing. Sasabihin naman nila iyon kung kailangan kong malaman.
They both look so serious. Natapos na lang ako pero nandoon parin sila. Tinamaan ako ng pagkabagot. I decided to scroll on my phone and visit some of my social media accounts.
Wala gaanong balita tungkol sa mga kaibigan ko. Zeri's last update on her I*******m was our photo. Iyong huling kita namin sa San Hartin. Si Polona naman ay napakapribado sa social media. Her lowkey stalking life never surfaced.
Ilang sandali pa ay nahanap ko ang sarili na nagtitipa ng isang pamilyar na pangalan sa isang search engine.
Richard Camilon...
I wasn't surprised with the information that he is a model. Halata naman sa katawan niya. Sa tindig, kilos, at galaw ay mahahalata na iyon.
Ang malaman na isa siyang model sa ilalim ng Cervinero Modelling Agency ang bahagyang gumulat sa akin. That agency holds most of the famous models in the whole country. Balita ko pa nga ay kinakausap na nila ang isang international modelling agency for a partnership.
"Mababaliw ako sa mga naiisip mo, Weino! Ipinagpalit ko ang trabaho para lang sa kaonting problema mo!"
Napaangat ako ng tingin at bumaling sa kanila. Naiiling na si Richard habang si Weino naman ay medjo namumula na ang tenga dahil sa pagpipigil.
Lumapit sila sa akin. Richard then started throwing questions at me. Tungkol iyon sa nangyayari sa akin dito sa Priacosta. Just a casual friendly talk.
"Buti walang bodyguard na nakasunod sa'yo?" he asked. "I'm kinda wondering why you don't have anyone to be your guard. Anak ka ng gobernador, Chio. Maaari kang pagtangkaan ng mga kalaban ng Papa mo kung meron man."
I smiled and shook my head."I'm fine, Richard. Hindi rin naman siguro kailangan. People know me as his daughter but they don't give a care."
"Even if you came from de Alvero clan? That's weird..."
"Pero kapayapaan ko iyon. Ayokong may sumusunod sa akin sa kahit saan ako magpunta. I can take care of myself. I don't want to bother people."
Kaagad na lumipad ang tingin ng kausap ko sa kaibigan. May multo ng nang-aasar na ngiti si Richard na halatang nang-iinis na kay Weino.
"Rinig mo iyon? Keep your distance, Weino. Ayaw raw ni Chio sa palaging nakasunod sa kanya!"
Richard fell into laughter. Pero sa kabila ng tawa ay hindi man lang natinag si Weino.
"I'm a bother then," Weino said and glanced at me.
Nagkatinginan kami saglit. Kumislap ang inis sa kanyang mga mata. Nakagat ko ang pang-ibabang labi para pigilan na mangiti.
"Bother me, then."
Alas singko y media na nang nagpasya si Richard na magpaalam. Hinatid namin siya ni Weino sa labas. My eyes couldn't leave the view of men in black surrounding Rouseau. Bodyguards niya iyon na kung hindi ko man lang tinanong ay hindi ko pa malalaman.Bahagya pa ngang nagkagulo sa loob ng Rouseau dahil may isang nakakilala sa kanya. Buti nalang at nakasakay na siya ng van bago pa man kumalat na nandito siya. Baka dumagsa na ang mga dalaga sa Priacosta pag nagkataon."We only have thirty minutes to prepare for Vanity's birthday," si Weino nang nakabalik kami sa opisina ko."Alam mo ba kung nasaan ang bahay nila?" I asked.Ang sabi ay malapit lang iyon sa hotel kaya nagbabakasali akong alam ni Weino iyon. Maagang nagsara ang shop dahil sa espesyal na araw ni Vanity. Kaya naman ay wala kaming makakasabay na pumunta roon."I think so..."Ngumiti ako sa kanya. Tinungo ko ang mesa saka mabilis na hinagip ang bag at muling pumihit pabali
Marahas na ang atake ng araw nang nagising ako kinabukasan. Inilipad ng pang-umagang hangin ang dalawang makakapal na kurtinang nakatabing sa bintana ng aking kwarto.I sighed and got up. Mag-aalas diyes na ata nung nakauwi kami kagabi. Pagkatapos ng nakakailang na usapang iyon, hindi dahil bago sa akin ang topic nila kundi dahil nasa tabi ko si Weino at nakikinig, ay inaya kami ni Vanity sa loob para kumain.It was just a simple celebration but I enjoyed the people's company and warm approach. Kaya lang ay nag-aya na akong umuwi ng mas maaga dahil iniisip ko na may trabaho pa kinabukasan.But today is Sunday. Walang pasok kaya naman buong araw akong tambay rito sa mansyon. Or maybe I can go and visit the foundation. Balita ko ay sinimulan na nila ang renovation doon.I have my own desires sa kung ano ang dapat na baguhin sa foundation. The rooms, the facilities, the kitchen, and even the receiving area for the visitors, I do have all the plans.&nbs
Hinanap ng kanyang kamay ang aking palapulsuhan. Maluwag na yumakap ang kamay niya roon saka bumaba para sakupin ang aking kamay.Weino's large hand filled the spaces in between my fingers.Marahan niya akong hinila papunta sa yate. A man in black suit met us halfway. May binigay siyang dalawang shades kay Weino."We insist to ready fresh and clean clothes, Sir. Some men were sent to Isla Ardor to ready everything you might need."Tumango si Weino. We stopped for a moment. Isinuot niya sa akin ang isang wayfarer saka ako pinatakan ng halik sa noo."I'm supposed to be jealous now but I'm still babying you, huh."He licked his lip out of frustration. Muli niyang kinulong ang kamay ko sa kamay niya at nagpatuloy sa paglalakad.The man was about to help me climb on the yacht when Weino didn't let him. Inalalayan niya akong makasampa sa yate. Bahagyang umuga nang sumampa narin si Weino."Bakit biglaan? Baka h
Halos takbuhin ko na ang mansion sa sandaling dumaong ang yate. Tinahak ko ang sementadong hagdanan patungo sa loob at muntik pang magsugat ang mga paa ko.Marahas ang naging yakap ng buhangin sa aking paa. Hinahabol ko na ang oras. Kabado na baka mapagalitan ako ni Papa. Ang paalam ko ay maliligo lang ako sa dagat pero inabot na ako ng gabi!And the idea that someone was waiting for me earlier made me worry so much.Sa kabila ng nangyari sa amin ni Weino habang nasa yate pauwi ng Priacosta ay pinapangunahan parin ako ng takot at kaba.Una kong nakasalubong si Aling Debbie sa may tanggapan. Mukhang kapapasok niya lang din mula sa labas.Nang namataan ako ay huminto siya sa paglalakad saka ako hinarap. Her eyes scanned my body, seemingly confused of my shirt.Right! I am still wearing Weino's shirt!Bigla tuloy akong nahiya. Ganunpaman ay isinantabi ko muna iyon para magtanong."Nandyan na po ba si Papa?" kinakabahan
Sa buong araw ng Lunes ay naubos ang oras ko sa pagsusukat ng susuotin ko sa reunion. It will be a three day reunion.Sa unang araw ay sa mansyon idadaos ang reunion. It is a formal party. Ipapakilala lang ang sarili at makikihalubilo sa iba pang Alcoreza. Sa pangalawang araw ay maglilibot sa Priacosta. We will visit the famous tourist spots. And the last day will be the announcement of some special events. Ang sabi ni Tita sa akin dati ay iaanunsyo ang tungkol sa mga susunod na ikakasal sa pamilya. List of brides is what they call it.Lunes ng hapon ay sinamahan ako ni Aling Debbie na bisitahin ang isang jewelry shop na sinabi ni Papa. He has no idea of what jewelry should I wear kaya hinayaan na niya ako na mamili sa bagay na iyon. Sunod naming pinuntahan ay ang shoe house na kilala rito sa Priacosta.Before the night came to offer us some sleep and rest, I made sure that everything's fine and good. Kaya naman kinagabihan ay maayos na a
Pasimple akong pumuslit sa loob ng kusina para makausap si Ludrick. It is Tuesday noon. Ang dalawang kasama pa namin ay nasa counter at inaasikaso ang mga customer.Nadatnan ko si Ludrick na nakaupo sa isang tabi, nagpupunas ng pawis. When he noticed my presence, he got up and stood firmly.Ngumiti ako. I went to his side and got my eyes fixated at the dirty kitchen. Nagkalat ang mga gamit sa mesa."Good morning, Ma'am..." he greeted.Nilingon ko siya saka iminuwestra ang upuan. He glanced at it. Nang mapagtanto ay naupo siya roon at muling nagpunas ng pawis."Kamusta naman ang trabaho, Ludrick? Is everything fine?" I asked.Mapait siyang ngumiti."Hindi ko inakalang ganito kahirap ang trabahong 'to. Pero nakakayanan ko namang gampanan," he met my eyes. "Pinag-aaralan ko pa ang ibang pwedeng gawin, Ma'am."I nodded."Baking is not as easy as what people think. Ang daming proseso pero ayos lang."
Wala akong ginawa buong gabi kundi ang tumunganga sa harap ng laptop, hinihintay ang mensaheng isesend sa akin.Inabot pa ako ng ilang oras bago natanggap ang email. I clicked it without any hesitation.According to his sent report, Weino went to a house near the boundary of Priacosta and Puerto Alegre around 8 AM this morning. The next slide was a picture of the house. It looked familiar to me. Parang nahanap ko na ito sa internet dati nung may hinahanap akong tao.My eyes widened in surprise when I realized that it was Jaeous' house. Kaagad kong binasa ang pinakadulong parte ng report.Para akong nanigas sa kinauupuan at napaawang ang labi. The two of them fought!Mabilis kong hinagip ang phone sa aking kama saka nagtipa ng mensahe.Ako :You need to tell me something, Miscreant. Let's meet.Hindi nagtagal ay tumunog ang phone ko. I answered his call, a bit nervous."Aren't you going to sleep, darling?"
"Just go straight and you'll reach the seashore behind the mansion."Inalala ko ang sinabi ni Weino tungkol sa sekretong daan na ginagamit niya sa tuwing pumupunta ng mansyon.Makitid ang daan na napapagitnaan ng mga talahib. Buti nalang at pinahiram niya ako ng long sleeve at sweat pants. Kung hindi ay baka nagkasugat sugat na ako dahil sa mga damo. My skin couldn't take those bushes.Masyadong sensitibo ang balat ko na sa kahit marahang haplos ng talahib ay mag-iiwan na ng kaonting gasgas.I continued walking. Ala singko pa lang ng umaga ay hinatid na niya ako sa mismong labasan. Sa tingin ko ay hindi siya natulog dahil sa inatupag niya buong magdamag. Now I am guilty for nagging him last night.Tuluyan kong napasok ang dalamasigan sa likod ng mansyon. There's no guards roaming around. Nasa may tarangkahan sila halos lahat. Ang kumpol ng mga lalaking Alcoreza ang nakita ko nang mapasok ang bulwagan.I walked myself in
Napatayo ako at nahilot ang sentido. I got my phone from my desk and dialled Chio's number. It rang for a moment before I heard her sleepy voice."Weino..."Tumikhim ako, sinusubukang maigi na maitago ang galit sa boses."Did I wake you up?""Yup...But it's okay."Matagal pa bago ako nakasagot."Sorry for waking you up. I know it's late. Go back to sleep and continue your rest. I'll see you tomorrow.""Can we just talk now? Hindi na ako makakatulog," she said in a low voice.Biglang kumalma ang galit sa loob ko. Sa isang mahinang boses ay tila ba tinangay na ng alon ang lahat ng galit na nararamdaman ko ngayon.Chio's voice got my knees weak. Muli akong umupo sa swivel chair at isinandal ang ulo sa likod nito."What do you want us to talk, darling?""How's your day?" tanong niya."It was fine. How about you? You went to the foundation?""It was tiring. I s
I will find her, or I'll die trying.The girl came to visit me through my dreams again. I already lost count how many times did this happened but all I could remember is the great feeling she never failed to make me feel.Is it even possible to fall in love with someone you just met in your dreams? In times when your defense is weak, heart is slowly beating, and unconscious soul that won't even remember the scenes tomorrow morning.It is strange to wake up with eyes looking for someone not there. Strange as how my heart beats for someone I haven't met yet. Homesick for a girl that feels like home.To the girl in my dreams, whoever you are, I will always wait for you."Damn, Weino! You are getting crazier every passing day! How can you find that girl in your dream?!" Richard hissed.I turned to him with no emotion marked on my face. Ilang sandaling nanatili ang tingin ko sa kanya bago tinungga ang alak sa isang bagsakan.His eyes
It was almost an airy whisper. Marahan niya akong dinala paupo sa kanyang hita. I tried to get up but he halted me. Umusog siya saka pinagparte ang mga hita. Nahulog ako sa espasyo sa pagitan nito at kaagad na ikinulong ni Weino. His legs were locking me in between them!Nanindig ang balahibo ko nang tumama ang kanyang daliri sa aking leeg nang sikupin niya ang mga hibla ng aking buhok."Are you hungry?" he asked."No...""Does your head hurt?""No..."He went silent for a moment."What do you want to do?""I want to eat," agap ko."I thought you are not hungry?"I frowned. Umayos ka, Chio!"What exactly do you want to do, darling?" naniniguradong tanong ni Weino.Bumuntong hininga ako."I want to sleep again," tugon ko, hindi sigurado.I can imagine him raising his brow at my remark. Kulang nalang ay tampalin ko ang noo dahil sa sobrang kalutangan ko.
Wala na akong oras para mag-reply pa. Nagsimula na akong mataranta kaya paulit ulit kong kinalabit si Calin.He turned to me. Magpapaalam na sana ako nang bigla niya akong abutan ng bote ng alak."Calm down. Para kang naiihi riyan!" he said as a chuckled came to follow his words.Nagkatinginan kami ni Jaeous. Bumakas sa mukha niya ang pagtataka nang makitang hindi na ako mapakali. Nahulog ang tingin niya sa phone ko nang makitang umilaw ito."Hinahanap ka na?" he asked."O-oo..."Tipid siyang tumango. Binalingan niya si Calin at sinubukan itong kausapin. But Calin looks like he is a bit tipsy. Tawa lang siya nang tawa at mukhang hindi naiintindihan ang sinasabi ni Jaeous."Sino?" tanong ni Calin saka ako binalingan."Uuwi na---" natigil ako nang mag-ring ang phone.Sasagutin ko na sana ito nang bigla itong hablutin ni Calin."Galit ka sa kanya, diba? Then enjoy the night! Party!" sigaw
Iniliko ko ang sasakyan sa pinakadulo ng parking lot. Handa na akong iparada ito nang biglang mag-vibrate ang phone. Itinuloy ko ang pagmamaneho hanggang sa naiparada ko ito ng maayos.I unclasped my seatbelt and bent to reach my bag. Tamad kong kinuha ang phone at nangunot ang noo nang lumabas ang pangalan ni Weino sa screen.I received six messages from him. Ang iba ay kagabi lang natanggap pero hindi ko pa nababasa.Weino:Rest if you're not able to handle the anger anymore. Magpapahinga rin ako pero bukas aayusin na natin 'to. I don't want to leave you so we will talk when our mind is calm.Weino:I love you, in case you forgot because we're in this mess. Rest assured, I love you.Weino:Eat your meal.Weino:Let's talk, Chio. I'll be home to see you in my house tonight. Wait me there.Weino:Don't leave my house. Do you want something? I'll buy it for you.Weino:Something importan
I'm back at it again. After a long fight, everything eventually fell into its place. From Isla Ardor to Priacosta, peace is here with me.Pagkauwi ko ng Priacosta ay unang nakipagkita si Tita. I agreed immediately since it's been a while since the last time I saw her. Makikibalita na rin ako tungkol sa nangyari kay Auntie Lurie.Medjo matao ang lugar na pinagkitaan namin. I was actually expecting for her to meet me in Rouseau. Kaya ganun nalang ang pagtataka ko nang inaya niya ako sa isang coffee shop malapit sa DAFC."How are you, Tita?" ako na ang nagkusang basagin ang katahimikan sa pagitan namin.Maybe it is time to give myself a closure. Sa lahat ng bagay na iniwan kong walang kasiguraduhan at para na rin sa mga tanong na hindi pa rin nasasagot hanggang ngayon."I'm fine, Chio. Ikaw? Kumusta ka?"I smiled."I'm doing great..."Ngumiti siya sa bago sumimsim sa kanyang kape. Uminom na rin ako para kahit papaano ay maib
I flinched when I heard his deep voice. Natanaw ko siya sa repleksyon sa salamin. Nakasandal si Weino hamba ng pinto, nakakrus ang mga braso sa kanyang dibdib at nakangiting nakatitig sa akin.I turned to face him. Kumurba ang nahihiyang ngiti sa aking labi, takot na salubungin ang kanyang mga mata.I heard footsteps nearing me. Sunod ko nalang naramdaman ang mainit niya palad sa aking braso, ang isang kamay ay bahagyang inaayos ang buhok ko na malayang nakakurtina sa aking balikat."Why are you so shy?" he asked."Kailan ka pa nakauwi?" bato kong tanong sa kanya, binalewala ang kanyang tanong.Nahulog ang tingin ko sa kanyang katawan. His white bohemian polo hugged his upper extremities. Abot hanggang siko ang manggas nito at ang mahabang hiwa sa gitna nito ang nagpapakita ng kanyang dibdib.His cream colored khaki shorts hugged his thighs perfectly. Parang hinulma ng perpekto ang kanyang katawan na kahit siguro anong suotin ay babaga
I am loved, for sure I am.The idea of falling in love terrified me for a long time. Then suddenly, someone came to knock on the door of my life, bringing this kind of love that will take me to forever to get over.He made me realize that a long time ago, I was already loved, and will always be loved.That in between dream and reality, space and time, life and death, and happiness and sadness, I exist.Pakiramdam ko ay nakasakay ako sa ulap na marahan ang galaw sa himpapawid. Dinadala ako sa init ng aking tahanan para bigyang lunas ang nalulumbay na puso.Na sa nanlalamig na mga ala-ala, patuloy akong hihilahin ng oras pabalik sa kung saan ako nagsimula. Ang bawat rason na naging dahilan ng lakas ko para magpatuloy at magmahal, laging bibisita sa aking isipan.Minemorya ko ang bawat detalye ng Isla Ardor. Mula sa mga puno, pino at maputing buhangin, ang paggalaw ng ulap, ang lamig ng hangin, paghiyaw ng mga kabayo, an
Suminghap ako. Kulang nalang ay magpagulong gulong na ako sa higaan para lang maging komportable.I want us to talk. Pilit mang hinihila ng antok ay sinubukan ko na manatiling gising para lang maabutan ang pag-uwi niya.Bumaba ang tingin ko sa maliit na siwang sa ilalim ng pinto ng kwarto. Madilim pa rin sa labas dahil nakapatay na ang mga ilaw. Weino is probably still not here yet.Pinanghinaan ako ng loob. I don't think I can still keep my consciousness a little longer. Masyado nang mabigat ang talukap ng aking mga mata. Nahihirapan na akong gisingin ang diwa kong kanina pa naiidlip.There is a total silence. Nasa kabilang kwarto sila Mang Adre at tulog na. Ako na lang itong gising pa hanggang ngayon.Malalim na ang gabi. Mag-aalas otso na nung pumasok ako rito sa kwarto. Sa tingin ko'y dalawang oras na akong nakikipagtitigan sa butiki, umaasa na sana ay umuwi na siya.And I got disappointed all over again.M