Kabanata 13

Pasimple akong pumuslit sa loob ng kusina para makausap si Ludrick. It is Tuesday noon. Ang dalawang kasama pa namin ay nasa counter at inaasikaso ang mga customer.

Nadatnan ko si Ludrick na nakaupo sa isang tabi, nagpupunas ng pawis. When he noticed my presence, he got up and stood firmly. 

Ngumiti ako. I went to his side and got my eyes fixated at the dirty kitchen. Nagkalat ang mga gamit sa mesa. 

"Good morning, Ma'am..." he greeted.

Nilingon ko siya saka iminuwestra ang upuan. He glanced at it. Nang mapagtanto ay naupo siya roon at muling nagpunas ng pawis.

"Kamusta naman ang trabaho, Ludrick? Is everything fine?" I asked.

Mapait siyang ngumiti. 

"Hindi ko inakalang ganito kahirap ang trabahong 'to. Pero nakakayanan ko namang gampanan," he met my eyes. "Pinag-aaralan ko pa ang ibang pwedeng gawin, Ma'am."

I nodded.

"Baking is not as easy as what people think. Ang daming proseso pero ayos lang."

"Sang-ayon ako..."

Binawi ko ang tingin para balingan ang harapan kung nasaan ang iilang gamit pang-bake.

"I am restricted to go here. Kung pwede lang sana ay kaya naman kitang tulungan dito..." sambit ko.

"Iyon nga ang ipinagtataka ko. Kung ikaw ang piniling ipadala rito para pamahalaan ang Rouseau, bakit hindi ka pinayagang tumulong sa kusina? Hindi ba't iyon naman ang habol ng Tita mo?"

Sandali akong napaisip. His questions got me in thoughts for a moment. Tama siya. Among all of my cousins, I am the one who inherits her passion in baking. Hindi iyon lingid sa kaalaman ng lahat. Kaya naman ay walang umangal nung pinaalam ni Tita na ako ang mamamahala ng Rouseau.

But look at me now, restrained to partake in any of the on-going operations inside Rouseau.

 

"I'll find possible answers in no time, Ludrick. I am working on that..."

I can really say that Priacosta is not my home. Hindi dahil dito nanggaling ang mga magulang ko ay pwedeng ito narin ang tahanan ko. A home should give you peace and assurance. Pero sa nangyayari ay tanging mga katanungan ang natanggap ko. Minsan pa ay binabagabag pa ng mga bagay bagay.

"You should get yourself a boyfriend, Marchioness!" tili ni Calin na ikinailing ko.

"Bakit naman hindi? May dalawang lalaki na umaaligid sa'yo! If I were you, jojowain ko silang dalawa! Morning and night shift!" 

Sinundan niya iyon ng mapanlokong tawa. I glanced at Jaeous. Nasa gilid siya ng malaking puno, nagpapaypay ng sarili gamit ang hawak na hard hat. 

The construction is still on going. Naipakita na sa akin ni Calin ang approved design ng nirerenovate na foundation. It is actually nice. Malapit na sa ideyang gusto ko.

"I'm still working on things right now, Cal. Hindi ako pwedeng malihis ng daan," mahinang tugon ko. 

Bumaling siya sa akin. I resisted his eyes. Tumunog ang phone na nasa loob lang ng aking bulsa. I took it out to check someone's message.

Unknown :

You're in Priacosta. Good to know that, Chio. Let's meet so soon.

Napabuntong hininga ako saka inalis ang tingin sa phone. I turned it off and put it back inside my pocket.

"Sino iyon? Bagong boylet?" pang-uusyuso pa ni Calin na nasa akin parin pala ang tingin.

I faced him and wore a small smile. Kung hindi niya lang napigilan ang sarili ay baka kanina pa siya tumili. No, Calin. You're thinking a wrong conclusion.

Aksidenteng tumama ang tingin ko kay Jaeous. His eyes were on me. Halata ang pag-aalinlangan niyang lapitan ako.

"Kanina pa iyan nakatitig dito, Marchioness. Konti nalang ay iisipin kong ako ang tinitingnan niyan," Calin said and chuckled.

Hindi ako kumibo. 'Di kalaunan ay nahanap na ni Jaeous ang lakas ng loob para umabante sa gawi namin. Naramdaman ko ang pag-ayos ng tayo ni Calin, palihim na tumatawa dahil sa hindi malamang rason.

"Hi," Jaeous greeted when he stopped in front of me.

"Ang haba ng hair, Marchioness! Teka, naaapakan ko!" Calin whispered, ngunit naririnig parin ni Jaeous.

Nilingon ko siya at pinandilatan. He showed me his peace sign and started humming a song.

Ibinalik ko ang tingin kay Jaeous.

"Hi..."

He flashed his sweet smile. Medjo nagulat ako roon.  Jaeous is used to have this bored facial expression. Nang basagin ito ng kanyang ngiti ay kinurot na ako ni Calin sa tagiliran.

"I finally got the chance to talk to you, Chio," si Jaeous na hindi parin naglalaho ang ngiti.

Bahagyang nagsalubong ang kilay ko.

"Why? Is there anything you want to say?"

He immediately shook his head. Napapahiyang napakamot siya sa kanyang batok.

"Uh...I want to ask kung kailan ka free? A friendly date if you consider that?"

"Friendly date, huh?" muling pag-iingay ni Calin.

Nangapa ako ng mga salita. When I found the right things to say, the view of the man with dark eyes waved at me. He advanced to join our group. 

"Chio?" untag pa ng kausap ko.

"OMG! Galit ang isa..." si Calin.

"Lunes...free ako sa Lunes..." naisambit ko.

"No, she has no free time for you..."

Napasinghap si Calin sa tabi ko nang marinig ang boses ni Weino sa medjo naiinis na tono. Jaeous' smile vanished as he turned to face the man behind him.

Nagpalipat lipat ang tingin ko sa kanila. They are now exchanging death glares at each other. Sa tinginan nila ay hindi mo susubukang umawat dahil baka ikaw pa ang mapagbuntunan ng halatang galit.

"Exit na muna ako!" 

Calin then vanished from my sight. Ngayon ay mas naramdaman ko ang tensyon sa pagitan nilang dalawa.

"Who told you? Your instinct and proud ego, Weino?" bumakas sa boses ni Jaeous ang inis.

"No...Chio told me herself..."

I gasped for air when Weino's eyes were darted at me. 

"We do have plans, right, Chio?" he asked, teasing me a little.

I did not answer. Ano ba naman ang isasagot? Ni hindi ko nga alam na may plano kami!

"She didn't answer," si Jaeous.

"Yes, we have..." agap ko na ikinangisi ni Weino.

He walked to my side and held my hand. Bumaba ang tingin ni Jaeous sa kamay naming magkahawak.

Tumango siya na halatang hindi parin kumbinsido sa sagot ko.

"Let's talk some other time..."

Tinalikuran niya kami at iniwan nang hindi man lang hinintay ang sagot ko. When he was completely gone, Weino pinched my hand a little, trying to get my attention.

Tamad ko siyang nilingon. 

"What plans are you talking about?" 

"We will figure that out soon. But now, don't free your schedule for him..."

Nagtaas ako ng kilay.

"You sound like a boyfriend being cheated on, Weino."

He smirked. "Just a boyfriend, Chio. I know you won't cheat."

Nang mag-Miyerkules ay isang tipikal na araw ang bumungad sa akin. Buong araw akong tambay sa Rouseau para tapusin ang ilang dokumento. Hindi na muna ako bumisita sa foundation para iwasan si Jaeous.

It is not that I want to avoid him. It is Weino's order. 

Pero kaya ko namang labagin ang sinabi niya kung gusto ko. The thing here is that I have found peace when Weino is not mad or frustrated. Kaya hindi na ako sumubok na makipagkita pa kay Jaeous.

Huwebes nang pumunta ako sa isang conference sa Priacosta. Tanging ang pakikinig at patango tango ang ginawa ko buong oras. Pagkatapos ay bumalik na agad ako ng Rouseau para ipagpatuloy ang trabaho. 

Sa sumunod na araw ay dumating na ang pinagawang damit ni Papa para sa akin. Natanggap ko na rin ang biniling stiletto at alahas noong nakaraan. 

The whole day was tiring. Sinamahan ako ni Aling Debbie na maligo sa dagat sa likod ng mansyon para kahit papaano ay makapag-relax. 

Ngunit nang makarating doon ay nagpaalam siya na babalik muna sa loob para hintayin ang paparating na order ni Papa. 

I nodded at her. Umalis siya kasabay ng pagdating ni Weino galing sa hotel. I craned my neck to trail his way to check if there's a way in from the back. Palaisipan parin kasi sa akin kung saan siya dumadaan papasok dahil bantay sarado ang buong mansyon. 

He is wearing his v-neck white shirt paired with khaki shorts. Nakapamulsa siyang nakatayo sa harap ko, hinaharangan ang tanawin ng dagat.

"Hi..." I greeted.

He advanced to me. Nilahad niya ang dalawang kamay para tulungan akong tumayo. 

"Hi..." he responded.

Siya ang pumalit sa inuupuan ko kanina. Gumapang ang kanyang isang braso paikot sa aking beywang saka ako marahang hinila paupo sa kanyang kandungan.

"You smell so good..."

Inamoy niya ang aking leeg. The tip of his nose touched my skin, making me flinch a little.

"Maliligo ka pa ba?" tanong niya saka ipinulupot ang isa pang braso paikot sa akin.

"Nope..."

"Anong gagawin mo pagkatapos?"

Napaisip ako. I am done with my paper works. Mamasyal? Hindi rin siguro. 

"I have nothing in mind. Kung ganun ay baka matulog nalang ako sa kwarto," tugon ko.

He rested his forehead against my back. Pinapakawalan niya ang maliliit na hininga na tumatama sa aking likod.

"How about you? Baka may lakad ka pa," dagdag ko.

"I'll just stay here with you...Uuwi lang ako pag matutulog ka na," mahinang sambit niya.

My brows furrowed at his voice. Tila ba pagod na pagod siya. Hinaplos ko ang kanyang mga kamay. Mas lalo lang akong nagtaka nang mapansin ang magaspang na bahagi ng kanyang palad.

"You worked so much today?" nagtatakang naitanong ko.

Weino did not answer. Nanatili itong nakasandal ang noo sa likod ko. He shifted to his seat a little.

"Weino..." 

"Hmm?"

"Are you okay? You seem so tired."

Naramdaman ko ang kanyang pag-ahon. I spat a chance to face him kaya pumihit ako paharap sa kanya. 

Ang unang sumalubong sa akin ay ang  kanyang mapupungay na mga mata. They are telling me that he is so tired from something. 

"Do you want to take some rest?" I asked and caressed his face.

Hinuli niya ang isang kamay ko saka dinala sa kanyang labi. He gently kissed my palm and brought it to his cheek again.

"Are you ready for tomorrow?" iniba niya ang usapan.

"I'll prepare later, Chio," he added, sounded so tired.

Nag-iba ang ekspresyon sa aking mukha. Ang mga mata ay nagtatanong. 

"What exactly you do to make you that exhausted?" I asked out of desperation to know something.

Nag-iwas siya ng tingin. His gaze went to my forehead. Dinala niya ang labi roon para madampian ng halik.

"Miscreant..." my voice became stern.

"I can't tell you as of the moment..."

Iyon ang naging hangganan ng kuryusidad ko. Kinagabihan, bago maghapunan, ay kinontak ko ang taong makakatulong sa akin sa ganitong bagay. 

Ilang ring pa ay sinagot na niya ito.

"Chio!" bungad niya mula sa kabilang linya.

"Hi!" pinilit kong magtunog masaya.

"Kumusta ka na? Napatawag ka bigla, ah? May trabaho ba ako ngayon?"

I smiled. He really knows me well. 

"I'm fine, I guess. Anyway, if you are not busy, can you please take a look on the information you have for Weino Miscreant Zaldego."

I heard him chuckle.

"Oh, this sounds like a genuine concern from you and not just like a simple individual. 'Tsaka ngayon lang ako nakarinig ng pangalan ng lalaki, Chio. Sino itong Weino?"

Biglang nanuyo ang lalamunan ko. I immediately looked for an escape from his curiosity. 

"Just do what I have said. I want the details of his whereabouts for this day. Send it to me as soon as possible."

"Sure, Chio! I'll send it to you through email."

I felt relieved with the call I made. Kahit papaano ay nabawasan naman ang pagtataka ko dahil may matatanggap akong sagot sa natatanging tanong ko. 

Sa hapag ay naroon si Papa sa kabisera nakaupo, hawak ang kanyang phone at may kung anong kinakalikot.

"Kailan daw po ang dating ng mga Alcoreza, Pa?" tanong ko pagkatapos uminom ng tubig.

"May mga darating ngayon at mayroon ding bukas pa ang lapag ng eroplano. They will stay here for tonight," he uttered without glancing at me.

Tumango ko. Inubos ko na ang kinakain para makaakyat na sana sa kwarto kung hindi lang muling nagsalita si Papa.

"Are you ready for tomorrow's event? Make sure that everything's fine before it starts."

"I can say that I am, Pa. Titingnan ko nalang kung ano ang pwedeng hairstyle para bukas."

Doon lang siya nag angat ng tingin. His brows furrowed while evaluating my words.

"Did I forgot to tell you that I hired someone to do that?" 

Umiling ako. 

"You told me about it but I refused. Kaya ko na ang bagay na iyon. Besides, I am not comfortable when someone is touching me."

He nodded understandingly. Binawi niya ang tingin sa akin para muling balingan ang phone.

Ang kanina'y medjo tahimik na hapag ay umingay nang biglang pumasok ang mga bisitang Alcoreza. I was expecting to see unfamiliar faces but I sighed my dismay.

Nakangiting pumasok si Auntie Lurie at naupo sa upuang nakapaharap sa akin. Sa kanan iyon ni Papa. She is in her usual royal blue body fitted dress. 

Ako lang ata ang nabibigatan sa suot niyang malaking sumbrero na napapalibutan ng mga plastik na bulaklak. Her mittens hugged her hands up to her arms perfectly. Kuminang ang suot na pearl necklace na malayang nakasabit sa kanyang leeg.

Lumapit ang isa sa mga kasambahay para tulungan siya nang sinubukan niyang tanggalin ang malaking summer hat. Sa tabi niya naupo si Tito Ricardo kasunod ang anak na si Melisa. Iilan pang lalaking Alcoreza ang pumuno sa mga bakanteng upuan sa hapag.

None of them greeted me. Hindi iyon ikinasama ng loob ko dahil hindi naman ako malapit sa kanila. I am only close to Vanesa, na hanggang ngayon ay hindi ko pa nakikita.

"Where's Vanesa?" binato kong tanong na hindi alam kung para kanino.

"She won't be here, ija. May importanteng gagawin sa San Hartin kaya nagpaiwan," si Tito Ricardo na ang sumagot.

Auntie Lurie never gave me a glance. Na kay Papa ang buong atensyon niya. The two of them are talking over something pero hindi ko gaanong marinig. 

As soon as I finished my dinner, I excused myself to at least get some rest.