Kabanata 14

Wala akong ginawa buong gabi kundi ang tumunganga sa harap ng laptop, hinihintay ang mensaheng isesend sa akin.

Inabot pa ako ng ilang oras bago natanggap ang email. I clicked it without any hesitation. 

According to his sent report, Weino went to a house near the boundary of Priacosta and Puerto Alegre around 8 AM this morning. The next slide was a picture of the house. It looked familiar to me. Parang nahanap ko na ito sa internet dati nung may hinahanap akong tao.

My eyes widened in surprise when I realized that it was Jaeous' house. Kaagad kong binasa ang pinakadulong parte ng report.

Para akong nanigas sa kinauupuan at napaawang ang labi. The two of them fought! 

Mabilis kong hinagip ang phone sa aking kama saka nagtipa ng mensahe.

Ako :

You need to tell me something, Miscreant. Let's meet.

Hindi nagtagal ay tumunog ang phone ko. I answered his call, a bit nervous.

"Aren't you going to sleep, darling?" he said, trying to sound okay.

"Let's meet, Miscreant. Don't go to the mansion, few Alcorezas are already here."

Tumayo ako at nagmadaling lumabas ng kwarto. 

"It's late night, Chio. Wait for me in front of your mansion, I'll pick you up."

Nawala na ang kausap ko sa kabilang linya. I sighed. 

Humigpit ang hawak ko sa phone nang marating ang engrandeng hagdanan. Papa won't allow me to go out. Kung wala ang mga Alcoreza ay madali lang para sa akin na lusutan ang lahat ng bantay. 

But as what I can hear, they are laughing from the receiving area. Marahil ay nagkekwentuhan pa ang mga ito at mamaya pa balak na matulog. 

Tinapunan ko ng tingin ang hardin. Young male Alcorezas were there, drinking some hard liquor while talking to each other. 

Naroon ang grupo nila. Ngunit ang mga bantay na naglalakad sa paligid ng mansyon ang nagpahirap sa akin sa tangkang gagawin. 

Humupa ang tawanan. Nang makatiyempo ay tumakbo ako patungo sa bulwagan. Medjo kaonti lang ang bantay rito kumpara sa ibang bahagi ng mansyon. 

I waited for another chance. Sinundan ko ng tingin ang apat na bantay at nang paliko na sila patungong harap ay tumakbo ulit ako papunta sa malaking tarangkahan.

I am lucky that the guard is talking to a housemaid. Inabala sila ng naging usapan para pa mapansin ang presensya ko. My feet moved towards the dark alley. 

Nagdire diretso ako hanggang sa tuluyan nang nakalabas ng bahay. Bahagya kong nahabol ang hininga dahil sa pinaghalong kaba at nerbyos na naramdaman ko kanina.

I was about to text Weino when a black car parked in front of me. Nag-angat ako ng tingin. Bumaba ang bintana saka ibinalandra ang mukha ni Weino.

Itinago ko na ang phone at nagmadaling sumakay sa sasakyan niya. 

"Where do you want to go, Chio?" he asked when I slid in his car.

Nagkibit balikat ako.

"Anywhere as long as we are safe?" 

Nagsalubong ang kanyang kilay. Sandali niya akong tinitigan na tila ba may makukuhang sagot sa aking mukha. He dodged my eyes when he have thought of a place where we can talk.

Mabilis ang pagmamaneho niya. We passed by some coconut trees along the dark road leading to somewhere I don't know. Pansin kong medjo malayo na ito sa mansyon.

 

Paano ako uuwi nito mamaya na hindi nahahalatang galing ako sa labas?

Weino parked the car in front of a wooden house. Maliit lang ito, sa tingin ko ay kasya ang dalawang tao. 

He went out and turned to my direction. Pinagbuksan niya ako ng pinto.

"Thank you..." sambit ko at lumabas na ng sasakyan.

He intertwined our hands. Magkahawak kamay naming tinungo ang bahay na parang wala namang tao.

Nilingon ko ang paligid. Tinatakpan ng dilim ang ganda ng lugar. Maririnig mula rito ang tunog ng alon na minsan ay hinahaluan ng tunog ng mga dahon sumasayaw sa ritmo ng hangin.

"Kaninong bahay 'to?" hindi ko na naiwasang magtanong.

Pinihit ni Weino ang siradora ng pinto. Kasabay ng pagbukas nito ay ang pagbukas ng mga ilaw sa loob. The cozy interior of the house greeted me when we sauntered in. Si Weino na ang nagsara ng pinto habang ako ay nanatiling namamangha sa ganda ng bahay.

"My rest house..."

Napabaling ako kay Weino. Marahan niya akong hinila para dalhin sa couch sa may tanggapan. Siya ang unang naupo. When I was about to sit beside him, he turned me to face him and guided me to sit on his lap.

Kung alam ko lang ay baka namumula na ang pisngi ko dahil sa hiya!

I composed myself, trying to act normal in front of him. Inilingkis niya ang mga braso sa aking beywang. His hands were touching the upper part of my buttocks. 

"What do you want us to talk about?" he asked as he leaned on the backrest of the couch.

Tumikhim ako.

"You went to Jaeous' house..."

Kusa kong pinutol ang sasabihin. Hinintay ko ang kanyang reaksyon. Disappointment marked on my face when he seemed aware about the informations I knew.

"Yeah, I did..."

"And you two fought! Why?" medjo iritadong sinabi ko.

It took him a while to answer. Hinila niya ako palapit sa kanya.

"Do you really want to know?"

Weino gently sniffed the side of my neck. 

"U-uhuh..." 

Namilog ang mga mata ko nang marinig ang sariling boses. The sensual tone I accidentally used was very evident in my voice. His lips parted in shock.

"That man is still expecting you to meet him somewhere even if you told him you have plans..." 

"And?"

He took a deep breath before continuing his words.

"He asked me to come over so we could talk...but I knew he was just desperate so I gave him some beating..."

Namilog ang mga mata ko at napaawang ang labi. I hit his arm when he failed to hide his cuts on the side of his face.

"Why did you do that?" gulat kong tanong. "Violence is not the answer to that, Miscreant!"

His eyes went dark. Humigpit ang hawak niya sa akin na bahagya kong ikinagulat.

"Was it my fault? Were you mad because I punched your Engineer, huh?" his voice was cold.

"Hindi naman ganun---"

He halted me by drawing circles on my lower back. Ibinaba niya ang tingin at doon ipinirmi ang mga mata.

"You don't know who he is, Chio..."

"And what do you expect me to react? Clap and cheer for you?"

His jaw clenched.

"I expect you to believe in me when I say he is not the man you thought him to be!" his voice thundered.

Ang galit niyang boses ang lumukob sa buong lugar ng ilang segundo. Kuminang ang galit sa kanyang mga mata ngunit di kalauna'y umamo at naging mahinahon.

"Are you saying that you are not also the man I believed you to be, Miscreant?"

Natahimik siya sa sinabi ko. Humugot ako ng kaonting lakas para magpatuloy.

"Danger is hiding behind your eyes. You are so deep that I can't just dive right into your soul. Your eyes...they are the reflection of wild waves in the sea. And the ocean is the reflection of you...secretive and mysterious..."

We are exchanging gazes. Sa ilang sandaling pamamayani ng katahimikan ay binasag ito ng malakas na kulog na sinundan ng kidlat. The harsh light coming from the sky sent shivers down to my spine. 

For the first in my stay here, the sky got mad for an unknown reason.

Sa nanginginig na kamay ay hinaplos ko ang ilang sugat at maliit na gasgas sa kanyang mukha.

"If you think that I am concerned of Jaeous, you are wrong...I am more concerned about you, Weino. I can't bear your view with so much wounds."

Malakas ang naging pagbuhos ng ulan mula sa labas. Pero sa kabila ng ingay na ginagawa ng ulan mula sa bubong ay pilit itong sinasapawan ng malakas na pagtibok ng puso.

"I am mad because you used violence...Paano kung nasaktan ka? Paano kung hindi lang ito ang inabot mo? Hindi ka magpapakita sa akin, ganoon ba?"

His lips parted even more. Bumigat at naging malalim ang kanyang paghinga. 

Gigil kong pinisil ang kanyang sugat malapit sa kanyang panga dahil sa inis at awa. Nanggigigil ako dahil may sugat akong nakikita sa mukha niya.

"I can handle myself..." tipid niyang sinabit saka iniwas ang tingin sa akin.

Hinawakan ko ang kanyang mukha, marahang dinadala paharap sa akin. Hinuli ko ang mga matang ayaw niyang ipakita sa akin.

"I can't handle myself if something bad happened to you! You won't consider what would I feel, huh?" 

Suminghap ako.

"Kung ganun ang iniisip mo..." umamba akong tatayo. "It's better if we don't see each other again. Uuwi na ako---"

Sa maingat na galaw ay mabilis na hinila ni Weino ang beywang ko pabalik sa kanyang kandungan. I tried to stand up again but his arms were alert. Daig ko pa ang nilingkisan ng ahas sa sobrang higpit ng hawak niya.

"Don't you know this is torture, darling?" he asked in full control. 

"I've never seen you this angry. Hindi ako makasagot dahil galit ka..."

He leaned closer to me. Isiniksik niya ang mukha sa aking leeg na parang batang naghahanap ng kalinga ng ina. 

"You won't understand things right now, darling..."

Huminga ako ng malalim.

"And how can I let this pass, Miscreant? Andami mong gasgas sa mukha! You should've told me na gusto mo 'to sana ako na ang sumuntok sa'yo!" 

Imbes na matakot at magalit ay tinawanan lang ako ng kausap ko. He buried his face more and sometimes would peck on my neck.

"The way you call me Miscreant is something that can terrify me. You are so fierce but that's lovely..."

Hindi ko alam kung binobola niya lang ba ako o totoo siya sa mga sinabi pero wala akong makapang kilig. I am really irritated by his cuts. Ang sarap panggigilan para maramdaman niya ang sakit!

Nilingon ko ang paligid.

"Do you have first aid kit? Gagamutin ko ang sugat mo..."

"Yes, I have...but I forgot where did I put it..." he mumbled.

He lifted his face so our eyes could met.

"Hindi masakit, Chio. Mawawala rin iyan..."

I sighed. Sige, bahala siya.

"Fine...I better not care the next time," may bahid ng pagtatampo sa aking boses.

Marahan kong tinapik tapik ang kanyang mukha saka pasimpleng kinalas ang kanyang mga braso na nakayakap sa akin.

"I'll go home..."

Tinalikuran ko siya. Nakakailang hakbang na ako. Kampante na ako sa ginagawa. Tila ba wala na siyang balak na pigilan pa ako.

And it's fine. I want him to rest. At kung mananatili ako rito hanggang mamaya ay tiyak akong hindi siya makakapagpahinga dahil mag-uusap lang kami, magbabangayan.

I never care this much to anyone. Of course I care for people. Pero ibang pag-aalala ang ipinapakita ko sa kanila. 

I am never used to meddle in someone's life. Kahit sa mga kaibigan, kay Polona, ay hindi ko ugaling makisawsaw sa desisyon at buhay niya. The manifestation of my support is visible enough for them to continue their deeds. At kung masaktan, andyan ako para damayan at pakinggan sila. That's how I care.

But Weino is trying to make me used to this. Hindi ko man lang naisip na baka ayaw niyang pinapakealam siya sa buhay niya. Ngunit walang pagtutol na pumagitna sa amin. He just let me nag at him and care for his personal life!

Why? 

Para bang tuwang tuwa pa siya na pinapakealam ko siya. Na pinipigilan ko mula sa pakikipag-away. Maybe he is true to his words...

That he is under my command.

Nasa harap na ako ng pinto nang biglang dumagundong ang malakas na kulog. Mula sa maliit na salamin sa gilid ng pinto ay nakita ko ang malakas na buhos ng ulan. 

I thought that this situation won't let me go home.

Nasa kalagitnaan na ako ng pagpihit ng siradora nung naramdaman ko ang paggapang ng pamilyar na bisig paikot sa akin.

One of his arm encircled around my chest while the other was on my underboob. His face went down to  my shoulder, nipping it a little.

"It will leave a mark..." I said in a low voice.

Siguro ay napagod narin ako sa naging usapan namin kanina. 

Lumayo siya ng kaunti para hayaan ang sarili na tumugon.

"Dito ka na matulog...masyadong malakas ang ulan..." bulong niya dahilan ng paninindig ng mga balahibo.

"Kailangan kong umuwi. Hahanapin ako ni Papa..."

"I'll take care of that. Just stay here for tonight. Delikado na sa daan."

We are now both tired from that conversation. Maging ang lakas ko para umalma ay tuluyan na akong iniwan. Hinayaan ko ang sarili na sa sang-ayunan ang kanyang desisyon. 

"How many rooms do you have?" I asked out of concern. 

Ayoko namang magkatabi kaming matulog. Privacy still matters. And that includes my sleeping time along in a room.

Mahina siyang bumuntong hininga.

"I have only one room. Doon ka sa kwarto, dito ako sa sala."

"No, you sleep in your room. Dito ako sa couch..."

Umayos siya ng tayo sa aking likuran kasabay ng bahagyang pagluwag ng kanyang yakap.

"Just sleep there, Chio. I still have things to do so I'll stay here."

Handa na ako para sa susunod na protesta ngunit hindi pa man nakakapagsalita ay pinigilan na niya ako.

"Don't be hard headed, darling. There's no way I will let you win this argument. Go on, sleep tight."

Pinihit niya ako paharap sa kanya. Hinagip niya ang aking kamay.

"Wear this tomorrow during the event. This will help me track you along the crowd."

Niyakap ng rose gold bracelet ang palapulsuhan ko na binagayan ang kulay ng aking balat. 

Sunset hiding behind the waves is its design. Sa gitna ng papalubog na araw ay may kung anong pula na umiilaw mula roon. Maliit ito na kung hindi pagmamasdang mabuti ay hindi mapapansin.

I met his eyes.

"Para saan ito?"

He offered me a sweet forehead kiss.

"I'm gonna hunt the beast that roams around you, darling. Tiniis kitang makita na may pulang marka sa leeg kahit nakakagalit pero hindi ko na matitiis pa na makita kang nilalapa sa mismong harap ko."