เจอกันจนได้

....... 

@ห้องพยาบาล 

       ตุ้บบ!

"เฮ้อ เกือบตายแล้วไหมล่ะ"

กระเป๋าสะพายข้างถูกโยนทิ้งลงบนเตียงพยาบาล ตามไปด้วยร่างอวบซึ่งกำลังขยับตัวขึ้นไปนอนเกยหน้าผาก เริ่มคิดวิธีการพูดแก้ตัวให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ในคืนนี้ แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไรเธอก็ไม่อาจจะหาข้อสรุปเป็นคำพูดที่สวยหรูได้เสียที กระทั่งเธอต้องเด้งตัวลุกขึ้นอีกครั้ง

"แล้วจะให้บอกไปยังไงวะ บอกว่าการมาเรียนก็คืองานของเรางั้นเหรอ มันก็ไม่ได้อีกโอ๊ย! จะบ้าตายรายวัน"

"และนี้ก็คือห้องพยาบาลของโรงเรียนเราค่ะ"

"!!!"

ทำเอาร่างอวบต้องล้มตัวลงอีกครั้งด้วยความเร็ว ทั้งยังคว้าผ้าห่มขึ้นมาคุมตัวเอาไว้เมื่อได้ยินเสียงครูพยาบาลประจำห้องนี้ดังขึ้น 

"อ๋อ ครับดูสะอาดสะอ้านและใหญ่ดีนะครับ"

"ใช่ค่ะ ท่านผู้อำนวยการใส่ใจในเรื่องนี้มาก"

เสียงชายอีกคนโต้ตอบการสนทนา ต่อให้ไม่เห็นหน้าก็รู้ว่าเขาคือใคร ชูการ์แด๊ดดี๊ของเธออย่างไงล่ะ  

มาทัวร์โรงเรียนกันทำไมตอนนี้ละเนี่ย!

"อย่างตรงนี้จะเป็นโต๊ะทำงานของแคทเองค่ะ ส่วนทางนี้จะเป็นตู้ยาและส่วนนี้จะเป็นเตียงนอนพักผู้ป่วย"

เสียงครูทั้งสองดังขึ้นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ทำเอาสาวร่างอวบซึ่งนอนขลุกในผ้าห่มเหงื่อท่วมตัวลุ้นระทึกเกรงว่าเธอเป็นปรากฏตัวต่อพี่ชายที่รัก 

"เดี๋ยวแคทเปิดให้ดูไหมคะ"

"ครับ" 

    ผลึ่บ

"!!!"

เหมือนเวลาหยุดหมุนไปชั่วขณะ ร่างอวบเซร่านอนหลับตาปี๋ 

"หื้ม สะอาดดีนะครับ"

ได้ยินเช่นนั้นเซร่าค่อยๆ เปิดผ้าห่มเพื่อสำรวจรอบข้าง เธอเห็นขาชายหญิงอยู่ที่ห้องซึ่งถูกกั้นไว้ด้วยผ้าม่านข้างๆ ดีที่ยัยครูแคทนั้นไม่เปิดห้องที่ฉันนอนอยู่ 

"เกือบหัวใจวายแล้วไหมล่ะ"

"จริงๆ แล้วครูสิงโตนี้รูปหล่อใช่เล่นเลยนะคะ ทั้งหน้าตาที่คมเข้ม ทั้งรูปร่างกำยำสเปคแคทจริงๆ"

"หื้ม! ก็แน่สิยะหุ่นดีซิกแพ็กแน่นๆ นั้นน่ะฉันเห็นทุกวันยะหล่อนไม่มีทางได้เห็นอย่างแน่นอน"

เซร่ากำหมัดกัดฟันพูดกระซิบกระซาบ ภายในใจเธอเดือดดาลไม่น้อยได้แต่กดข่มไว้ในอก

"อา ขอบคุณนะครับ"

"ว่าแต่ครูสิงโตมีแฟนหรือยังน๊า พอจะมีที่ว่างในหัวใจให้แคทเข้าไปได้หรือเปล่าคะ"

เท้าเล็กสวมรองเท้าคัตชูเดินตรงรุกครูหนุ่มหล่อเต็มสปีด ดวงตาแป๋วแหววมองดูการเคลื่อนไหวด้วยใจที่สั่นระรัวด้วยความเดือดดาล

"เออ ยังไม่มีครับ"

"หืม งั้นก็ดีเลยค่ะที่ว่างคงจะมีมากมายให้แคทได้เข้าไปนั่ง"

"แต่ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วครับ"

"ค...คะ"

ครูพยาบาลต้องหยุดชะงักทันที ฝ่ามือเล็กกำลังจะลูบวางบนหน้าท้องแกร่งหยุดเคลื่อนไหวกลางอากาศ ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความตกใจ 

"ครับ ขอโทษด้วยนะครับครูแคท ^^"

สิงโตยิ้มหวานหวังจะย้อมใจให้ครูพยาบาลสาวได้บ้าง แต่เธอกลับก้มหน้าใบหน้าชาไปหมดราวกับถูกใครสาดน้ำเย็นจัดใส่หน้า

"ขะ...ขอโทษด้วยนะคะ ครูสิงโตเดินดูห้องต่างๆ ไปก่อนได้เลยนะคะ พอดีแคทมีธุระที่ตึกใหญ่น่ะค่ะ"

"ครับ"

ครูแคทเดินปรี่ตรงออกจากห้องทำงานของเธอทันที ทั้งที่ธุระที่เธอกล่าวอ้างนั้นก็ไม่มีอยู่จริงแม้แต่น้อย เธอแค่ไม่อยากอยู่ในบรรยากาศที่อึดอัดก็เท่านั้น 

"สะใจนังเซร่ายิ่งนัก คิคิ"

"อะไรของเขาวะ"

    ตุ้บ!

"!!!"

"หื้ม?"

เจ้ากรรมจู่ๆ กระเป๋าสะพายใบสวยของสาวร่างอวบก็ตกสู่พื้นซะงั้น เป็นนาทีชีวิตอย่างแท้จริง 

"เสียงอะไรนะ"

พ่อแก้วแม่แก้วช่วยเซร่าด้วย!!!

     ผลึ่บ!

"อ้าว มีเด็กนอนป่วยอยู่ตรงนี้ด้วยแฮะ"

สิงโตเปิดม่านกั้นระหว่างกลางห้องออก ร่างสวยในผ้าห่มถูกจับได้ในที่สุด 

"นักเรียน เธอเป็นอะไรหรือเปล่าให้ครูช่วยไหม"

ฝ่ามือหนาแตะที่แขนเขย่าเช็คอาการเด็กนักเรียน นอกจากเธอจะไม่ตอบแต่ยังพยายามเก็บปลายผ้าห่มไว้เป็นอย่างดี กลัวว่าพี่เอที่เธอคุยอยู่ทุกวันนั้นจะเห็นเข้า 

"นักเรียน เธอเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย"

เห็นการตอบรับที่เงียบสงบเข้า สิงโตเริ่มกังวลใจคราวนี้เขาใช้มือหนาทั้งสองข้างจับเขย่าตัวนักเรียนอย่างแรง ทำเอาเซร่าหัวคลอนไปมา

"อะ...เออ แค่กๆ! ครูหนูจะตายอย่าเขย่า"

เสียงแหบแห้งโรยราดั่งคนไม่สบายเอ่ยยั้งการกระทำของเขาก่อนที่ตับไตเธอจะเคลื่อนที่

"อะ...อ้าวโทษทีนะพอดีครูคิดว่าเธอเป็นอะไรน่ะ"

สายตาคมเหลือบไปเห็นกระเป๋าสะพายซึ่งตกหล่นอยู่ที่พื้นห้องข้างเตียง ทำเอาสิงโตพลันคิดถึงสาวสวยลูกครึ่งขึ้นมา 

"เหมือนกันเลยแฮะ"

เขาก้มลงไปหยิบกระเป๋าใบนั้นขึ้นมาวางบนเตียงข้างหมอนเด็กสาวคนดังกล่าว

"นี่กระเป๋าของเธอสินะ ครูเอาวางไว้ที่ตรงนี้นะ"

"ค่ะ! แค่กๆ!!!"

ใช่ต้องไอดังๆ เพื่อไล่พี่สิงโตออกไปให้ไกลเสียก่อน ไม่งั้นคงวนเวียนถามอยู่แถวนี้ไม่ไปไหนแน่ๆ 

"เฮ้ย! เป็นหนักนะเนี่ย"

แต่กลับสวนกันกับความคิดของเซร่า สิงโตกลับเป็นห่วงนักเรียนคนดั่งกล่าวมากกว่าเดิม ทั้งยังพยายามจะดึงผ้าห่มบนตัวเธอออกอีกด้วย

"ยะ...อย่าทำนะครู!"

"ไม่ได้ เธอเป็นหนักนะเดี๋ยวครูพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลดีกว่า"

"ไม่ไป! เดี๋ยวหนูไปเอง"

"ไม่ได้ ตอนนี้เธออยู่ที่โรงเรียนจะให้ไปเองได้อย่างไง มาเดี๋ยวครูพาไป"

"ไม่!"

ยื้อยุดฉุดกระชากผ้าห่มกันไปมาไม่นาน ในที่สุดแรงสาวคนน้องก็ไม่อาจจะสู้แรงครูพละหนุ่มกำลังดีไม่ได้ 

     ผลึ่บบ!!!

"ซะ...เซร่า!!!"

"เออ สวัสดีค่ะพี่เอในที่สุดเราก็เจอกันจนได้นะคะ แฮร่ ^^"

นอกจากจะไม่มีคำแก้ตัวแล้ว ใบหน้าลูกครึ่งยังส่งยิ้มหวานเหมือนอย่างเคยให้ชายคนดั่งกล่าวเหมือนอย่างทุกคืนที่เจอกันในจอ

"เซร่ามาทำอะไรที่นี่"

เสียงเข้มทุ้มต่ำเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าราวกับเธอเป็นผู้ต้องหาคดีหัวใจของเขา

"คือ...เรื่องนั้นเซร่าอธิบายได้ค่ะ"

"งั้นเย็นนี้ไปเจอกันที่ห้าง L คาเฟ่ H พี่จะรอฟังเธออยู่ที่นั่น หวังว่าเธอจะมีข้อแก้ตัวที่ดีนะ"

เขาวางผ้าห่มลงบนเตียงข้างสาวร่างอวบ ก่อนจะเดินออกไปด้วยใบหน้าซึ่งไร้อารมณ์ สร้างความหวาดหวั่นให้เซร่าไม่น้อย

"จบกันคุณชูการ์ของฉัน เฮ้อ"

ถ้าจะผิดก็ผิดที่ฉัน ไม่มีใครเขาจับปลาสองมือกันหรอกรู้ไว้ยัยเซร่า....?

........