Chapter Two

 "This is Ms. Veronica Kim, she's going to be your secretary Sir. Felix." 

 Kanina lang ay hinihiling ko na sana hindi na tayo magkita pang muli. Pero ano ito at nasa  harapan kitang muli? 

 "We've crossed paths again huh." 

So he is Felix Cortezano, the new CEO of YJ Corporation. Nabasa ako sa internet na he's too young for the CEO position but his intelligence and his unique business antics makes him the most popular in the industry. 

Pero sinong mag-aakala na ang lalaking kasama ko kagabi ay ang magiging Boss ko simula ngayong araw?

 Kanina lang ay hinihiling kong hindi na kami magkrus ang mga landas namin. Handa na akong kalimutan ang pagkakamaling nangyari sa pagitan naming dalawa... pero mukhang imposible na yun 'gayong araw-araw na kaming magkikita at magkakasama. 

"We've crossed paths again huh." tumayo ako ng tuwid at naiilang na ngumiti habang nakatingin sakaniya. 

"Yes sir, it's nice to finally meet you. You can rest assured that I will do my best as your secretary." pormal at magalang kong sabi. 

Kahit na may nangyari na sa amin, labas yon sa trabaho. Parang may kakaibang emosyong dumaan sa sistema ko ngayong nag-sink in na sa utak ko na ang lalaking nakasama ko kagabi ay isang boss ng napakalaking kumpanya. 

"All right, let's get to work; bring my coffee in five minutes," he said as he shut his office door. 

Lumapit ako sa desk sa gilid  katabi ng office niya. So ito ang magiging working place ko, nakakamangha ang disenyo ng buong kumpaniya. 

Malaki at makinang ang buong paligid dahil sa purong puti at gold nitong disenyo. 

Inilapag ko ang bag ko at dahan-dahang inupuan ang swivel chair. Talaga namang kinilig ako nang makaupo na ako, totoo na to… totoong may trabaho na ako, kaya ko ng mabuhay ng komportable nang walang hinihinging tulong mula sa mga magulang ko. 

Pumikit ako at huminga ng malalim upang piliting maiwaksi ang imahe nilang paulit-ulit na pumapasok sa isipan ko. 

"Stop your drama Veronica! Baka nakakalimutan mong ako pa rin ang nagpapakain at nagpapaaral sayo! Yang damit na suot mo ay galing ring sa pera ko so don't you dare disrespect me!" 

"She's disrespecting you because you deserve it, dumbass; if you want your daughter to respect you, you have to break up with that social climber first." 

"And look who's talking, as if I didn't already know you pay for three disgusting people every night; you're worse than me, Soora, so quit pretending like a decent mother or a woman." 

"You're the one who turned me into this!" 

"You made yourself that way! Don't blame me; you caused it!" 

"My life would be so much easier and happier if you hadn't made me pregnant before, but you ruined everything!" 

"Don't hold it against me; I gave you a choice, but you chose to have that child." 

"Because I despise you, and that child is going to be your worst karma." 

"Here's your coffee sir." maingat kong inilapag sa lamesa niya ang tasa ng kape. 

His cologne is flowing through his office, and I can smell it. He has a nice fragrance that relaxes me. 

"Excuse me Sir." yumuko ako saglit bago tumalikod para lumabas na. 

I'm still adjusting to my new job, so I need to give it everything I've got, and my English is still a work in progress, so I need to study more to do my job properly. 

If those documents are written in Korean this work is nothing, but hello? nasa Pilipinas ako, paano naman mangyayari yon. 

"Did you cry?" hindi ko naituloy ang pag pihit ko sa door knob. 

Nagtataka kong nilingon si Sir Felix, napatuwid ako ng tayo nang makitang maglakad ito papalapit saakin. 

"S-sir?" My heart is racing so fast that I can't breathe. 

"You did right?" he asks, grabbing my chin gently. 

I was speechless the minute our eyes met. I silently nod, remembering the anguish I felt earlier when thinking of my mother and father's hurtful words. 

"Did I really harm you last night? Is that why you cried? Is it still hurting down there?" 

sunod-sunod niyang tanong habang nakaturo ang daliri sa skirt na suot ko. 

Mabilis na umakyat ang dugo ko sa mukha dahil sa sobrang kahihiyan. Mahina ko siyang itinulak dahil sobrang lapit na ng katawan naming dalawa sa isa't-isa. 

"I'm sorry, sir, I need to return to my desk," I excused myself. 

"No, let's talk," he said firmly. 

"What shall we discuss, Sir?" I ask politely, smiling, and telling myself to calm down, be professional, he's your boss, you can't be angry. 

"About... ahm, your tutut?" walang hiya niyang sabi. 

Mariin akong napapikit. Okay, let's talk to him in a nice and calm way. 

"Pwede ba? Stop asking about my tutut? I'm okay, I'm fine, my tutut is fine! I didn't cry because of this tutut okay? so stop asking about it.'' Okay, I lost my temper. Goodbye job.

 

"Pfft. What is that Secretary Kim? Hahaha your tutut? Hahaha." his face turned bright red as a result of his laughter. 

Hinintay ko lang siyang matapos tumawa. 

I want to be happy, work quietly, and live a normal life. To make that possible, I need to resolve our relationship as secretary and him as my boss. 

"Sir–Ah no, Felix..." his eyes turn stern as I utter his name. 

Walang kasing bilis ang tibok ng puso ko, hindi ko alam kung paano sasabihin ng malinaw para maintindihan niya. Tumingala ako para salubungin ang nakakalunod niyang mga titig. 

"You don't have to act nice in front of me; please forget what happened to us last night; it was just an accident; as your secretary, I don't want to cause any trouble, so please forget what happened last night." lakas loob kong sabi, nagulat ako ng makita ang dumaang sakit at galit sa mga mata niya. 

Naiwan akong tigagang nang umatras ito papalayo saakin, nasa magkabilang bulsa ang mga kamay at bakas ang galit sa nakangisi niyang labi. 

"You want me to forget what happened because it was just an accident," he says. 

I felt a sting in my chest when his eyes turned cold as he stared at me blankly. 

"Y-yes..." nag baba ako ng tingin nang di ko na kayanin ang tensyong hinahatid ng mga mata niya.  

Tumagal ang katahimikan sa loob ng opisina, hindi ko malaman kung anong reaksyon niya ngayon' dahil sa pagkakayuko ko. Galit ba siya? pero bakit? imposibleng magalit siya dahil lang sinabi kong kalimutan niya ang nangyari kagabi. 

Siya' narin ang nasabi, palagi siyang may kasamang iba't-ibang babae tuwing gabi. Hindi naman ako naiiba sa mga yon dahil katulad nila, nagpadala rin ako. 

"Fine, now get out," he said sternly. 

I walk out the door, taken aback by his abrupt change in tone toward me. 

Is that really his voice? 

Pero bakit pumayag siya kaagad nang sabihin kong kalimutan niya ang nangyari sa amin kagabi? Huh. Siguro ay yun din ang gusto niya' mangyari kaya mabilis siyang pumayag. 

Why am I feeling so bad if this is what I want? 

Pabagsak akong umupo sa upuan ko, naidukduk ko pa sa mesa ang noo ko dahil sa sobrang sakit ng ulo. Hangover, pamilya ko tapos ngayon dumagdag pa si Sir. Felix... parang sasabog na ang utak ko.  

Mabilis lumipas ang mga araw at linggo. Hindi na ako kailanman kinausap ng personal ni Sir Felix. Sa trabaho ay pormal na pormal ito kung magsalita, halos bilang sa isang daliri ko ang beses na tiningnan niya ako sa mga mata habang kinakausap. 

Simula nung huling araw na pag uusap namin ay naging ganito na siya. 

Ayos lang naman' sa akin dahil ito rin ang gusto ko. Pero minsan may mga pagkakataon o sitwasyon na nagpapainit ng ulo ko, katulad ngayon. 

"I ask for pure black coffee, Secretary Kim," he said, looking at the cup of brown coffee I'd made. 

"Sir, brown coffee is far better to black coffee," I insisted. 

He squints his brow and stares at me as if I've committed some heinous crime. Gusto ko siyang irapan, naiinis ako sa mukha niya. 

He's been too snobbish lately. 

Hindi niya ako pinapansin kung hindi siya magpapatimpla ng kape o may ipapagawang trabaho. 

"Are you disobeying my orders, Secretary Kim?" he calmly asked. 

"No, sir." 

"No? But you brought me this coffee I didn't ask for? And you're ignoring my word?" napapikit ako ng mapalakas ang boses niya. 

Nanatili akong nakayuko nang maramdman ko ang pamamasa ng mga mata ko. Nakagat ko ang Ibabang bahagi ng labi ko nang maramdamang gusto kong umiyak. 

What is going on with me? 

I've become overly emotional in the past few weeks. Is this still the result of his unexpectedly harsh treatment of me? I grew more sensitive. 

"Secretary Kim!" 

"S-sir?" I ask, tears already streaming down my cheeks as I face him. 

I noticed how surprised he was when he spotted me crying. He jumps from his seat and approaches me. 

"I'm sorry, I didn't mean to yell at you; okay, stop crying; I'll drink the coffee now," he gently caresses my cheeks, wiping away my tears. 

I don't know why I'm sobbing like a baby! This is so embarrassing! 

"Come here..." marahan niya akong hinila papalapit sa upuan niya. "Sit down. " 

"But—okay." hindi na ako nagreklamo at agad umupo sa office chair niya. 

Siya' naman ay nanatiling nakatayo sa gilid  mesa, sumandal siya don at sinimulang inumin ang kapeng tinimpla ko. Kumalma narin ako at inenjoy ang upuan ng CEO. 

Napatingala ako sakaniya nang maamoy ko ang aroma ng kapeng iniinom niya. Yumuko naman ito para tingnan ako. 

"Are you calm now?" he softly asks, and I nod. 

He smiles at me and lightly touches the tip of my nose. 

"I don't want to see you cry like that again." 

"Gusto ko ng Donut–ah, I'm sorry ano yung sinabi mo?" tanong ko nang di ko masyado marinig ang huling sinabi niya dahil bigla akong sumingit. 

Napailing lang ito at di na ako sinagot. Nag-type ito sa phone niya. 

"What kind of donut?" kuminang ang mata ko at mabilis na nag isip ng flavor. 

"Ahm, strawberry?" 

"Bakit ako tinatanong mo?" napanguso ako bago tumingala. 

"Kimchi Donut." I said. Napalunok ako ng maalala ang itsura ng kimchi Donut. Ugh! I want it so bad. 

"Kimchi? Donut has that flavor?" he asks, surprised. 

"Yes, but it's not really a donut... more like a curry bread? basta ganon!" 

"All right, let me see if that strange food is available on earth." kunot noo niyang bulong habang nagtitipa sa phone. 

Natawa ako at pinanood lang siyang maghanap ng donut. Actually sa Korea ko lang natikman yon and I'm not a fan of that flavor, pero ewan ko parang gusto ko na ngayon matikman. 

"Secretary Kim, that food is only available in Korea," he exclaimed, confused. 

"I know, but I really want to eat a Kimchi donut right now," my eyes welled up again. 

I overheard him quietly cursing while dialing on his phone. 

"Yeah, Kimchi Donut. Make it now, we'll be there in an hour—shut up, I'll pay you." 

Nakangiti na ako nang Ibaba niya ang tawag. Ibig sabihin may pwedeng magluto ng Kimchi donut dito? 

"Haa–you look so happy now." he said while looking at me, I smiled more widely and nodded like a happy child. 

"Thank you!" He smiled and ruffled my hair. 

"Okay let's go and get your donut." dinampot niya ang susi ng sasakyan ang coat niya. 

"Pero may trabaho pa tayo, hindi pa oras ng lunch." tiningnan ko ang oras, nine am palang maaga pa kakapasok pa lang namin. 

Tumayo ako at pumwesto sa harap niya. Iiwan namin ang trabaho para sa donut? pwede namang ako nalang ang kumuha. Nakakahiya naman at naaabala ko pa siya. 

"We'll be back after lunch," he said as he pushed me through the door. 

— 

"Kaninong bahay to?" tanong ko. 

Malaki ang puting bahay sa harap. Pagpasok namin ay ang malaking green garden agad ang bumungad sa amin. Ang ganda naman dito. 

"My friend and his wife." sagot niya. 

So may kaibigan pala siyang may asawa na ngayon. Bakit siya wala pa? Sabagay babaero si Felix, diba nga nakita ko siya sa bar na may tatlong babaeng kalong. Tsk. 

"W-why?" nagtaka ako nang makita ang kabado niyang mukha. 

"Bakit?" tanong ko. 

"Para mo na akong kakalbuhin sa masama mong tingin. May ginawa nanaman ba ako? bibigyan na nga kita ng donut." nangunot lalo ang noo ko. 

"Ang pangit mo wag ka ngang magpa-cute!" naiirita kong sigaw sa kanya. 

I saw how surprised he is, kaya natawa ako sa mukha niya. 

"Hahaha mukha kang unggoy." tumatawa kong turo sa mukha niya. 

Nagulat ako ng may makitawa saakin. 

Paglingon ko agad akong namangha sa mukha nilang dalawa. 

"Anong skin care niyo?" wala sa sariling tanong ko. 

Nagulat ako nang malakas na tumawa yung magandang babae bago lumapit sa akin at pisilin ang pisngi ko. 

"Hoy ka cute sa imong uyab Felix uy! Hawig niya si Jennie Kim ng black pink!" punong-puno ng energy niyang nilamutak ang pisngi ko. 

Mabilis na namasa ang mata ko at nanghihingi ng tulong na tiningnan si Felix. Natataranta niya akong hinablot para itago sa likod niya. 

"Stop it Jengjeng. Puro ka na kasi Korean eh" 

"Oh kaysa naman sayo puro pamba-babae." napasimangot ako at itinulak ng mahina si Felix. 

"Oo nga." sagot ko bago lumapit don sa Jeng jeng na tumatawa nanaman.

 "Hello I'm Veronica Kim." pakilala ko sa kanila.

 

"Koreana ka?" tumango ako kay Jengjeng, nang makita kong kuminang ang mukha niya ay alerto kong tinakpan ang pisngi ko. 

"Ayan na trauma na yung jowa ni Felix. Hon stop na, baka malamog mo yan– hello Miss. Veronica, I'm Lucas and this is my wife Athyna." kumaway sa akin yung Athyna. 

"You can call me Jengjeng." tumango ako at nakipagdaldalan sakaniya habang papasok sa bahay nila. 

Nalaman kong si Lucas pala ang isa sa malapit na kaibigan ni Felix. Baker ito kaya sakaniya lumapit si Felix para nagpagawa ng donut. 

"Dito muna tayo sa sala, hayaan mo na yung dalawa don sa kusina." hinila niya ako paupo sa sofa. 

"Thank you, sorry sa abala." nahihiya kong sabi. 

Syempre baka busy rin sila tapos itong si Felix pala desisyon. Ngumiti si Jengjeng at mas lalo pa kumapit sa braso ko. 

"Ano ka ba wala naman kami ginagawa ngayon kasi naka-leave kaming pareha sa work." 

"Thank you" she's too nice and clingy. 

Usually hindi ko gusto na may masyadong close saakin, in Korea most of my school friends cling on me and it's not a nice feeling so I told them to stop doing those. But now, jengjeng's arm is light and comforting. 

"Matagal ka ng Kasal Jengjeng?" tanong ko nang makita ang malaking portrait nila ni Lucas sa Sala. 

Nakakamangha ang ganda-gandang tao nilang dalawa. Para silang hindi tunay na tao kung titingnan mo. Hay, anong skin care nila? I want to know. 

"Last month lang, kaya naka-leave pa rin kami ngayon. Pero next week balik narin kami sa trabaho." sagot niya. 

"Congratulations on your wedding." ngumiti ako at nilingon siya para batiin kahit late na. 

"Aww, you're so cute." mabilis akong tumayo. 

"Why? Hey—haha don't run!" hinabol niya ako nang tumakbo ako papasok sa kusina. 

"Sir!" tawag ko kay Felix at agad na nagtago sa likod niya. 

Pumasok si Jengjeng sa kusina ng tumatawa. 

"Hon, stop teasing her haha." natatawang suway nito sa asawa. 

"Okay, I'll stop na." napanguso ako ng kindatan niya ako. Maganda nga malakas naman topak. 

"Here, luto na." ibinaba ni Lucas ang tray na puno ng donut sa mesa. "Lucas's Kimchi Donut everyone" he proudly introduce the donut to us. 

"Nice Bro, thanks." nag fist bomb pa silang dalawa. 

"Payment bro." nakangsing bulong ni Lucas na ikinatawa ni Jengjeng. 

"Veronica? Here, try the donuts." Inabot sa akin ni Lucas ang isa. 

Tinitigan ko yun. Kanina gusto ko yun kainin pero ngayon... ayaw ko na. 

"Why? Akala ko gusto mo non?" mahinang tanong ni Felix saakin. 

Yes, gusto ko non. Pero ngayon ayaw ko na.

Kumuha ako ng dalawa at nilagay yon sa plato. 

"Anong lasa niyan?" dinig kong tanong ni Jeng. 

"Tikman mo- here." sinubuan siya ni Lucas ng maliit na piraso. 

Sumunod naming narinig ay ang paulit-ulit at malutong nitong mura. Halos mapuno ng halakhak ni Lucas ang buong kusina. 

"Ano yan?!" sigaw ni Jengjeng, natawa naman ako at nilingon si Felix na tinatawanan din si Jengjeng. 

"It has a unique taste but it's not bad. Pero gosh, you have a weird taste Veronica." Lucas said, ngumiti lang ako at hinila si Felix. 

"Bakit?" nagtatakang tanong ni Felix sa akin.

 

"Upo ka dito kainin mo to." utos ko sakaniya at itinuro ang dalawang donut sa mesa. 

Natahimik silang tatlo, nakita ko kung paano mamutla ang mamawis si Felix dahil sa sinabi ko. 

"N-no ayoko." tanggi niya. Natawa ng malakas yung dalawa sa gilid. 

"A-ayaw mo?" nautal ako nang biglang manginig ang labi ko. 

"Why are you crying again?!" nahihirapang sigaw na niya. 

"Sabi mo ayaw mo eh!" sigaw ko rin sa kanya. Kung inis siya inis na rin ako. 

"Pero ikaw ang may gusto niyan diba?" tumango ako. "Oh, eh bakit sa akin mo pinapakain?" 

"Gusto ko eh. Kainin mo na kasi! Gusto kita panoorin kumain!" nagbagsakan na ang luha ko kasabay ng paghikbi ko. 

"B-but... " tatanggi pa sana siya pero inabot ko na ang kamay niya at inilagay yon sa pisngi ko.

 

"Sige na Felix....please." pakiusap ko. 

Nanlaki ang mga mata niya hanggang sa walang buhay na umupo sa upuan para damputin ang donut. Ibang klase akala ko di gagana hehe. 

Umupo ako sa tabi niya at inabangang tikman niya ang donut. Nakita ko ring abang na abang si Jeng at si Lucas.

 

"Shi–" nalukot ang mukha niya isang kagat palang. 

"Ang cute mo haha." tawa ko habang pinapanuod ang mukha niyang ngumiwi bawat pag nguya.

 

"Ahh isa pa ibusin mo yan." itinulak ko ang kamay niyang may hawak na donut. 

Natawa ako lalo nang kada subo niya ay malutong na mura ang inaabot ng mga donut, ang cute ni Sir.Felix ngumuya.