Chapter Four

"Pwede mo ba akong iwan muna mag-isa? Kailangan ko lang ipasok sa buong sistema ko ang lahat ng mga nangyayari." tanging sagot ko matapos marinig ang dahilan niya para alukin ako ng kasal. 

Kita ko ang pagbagsak ng balikat niya nang bawiin ko ang kamay ko mula sa pagkakawak niya. 

"All right, I'll give you some time to think about my offer."

Pero dalawang araw na ang nakalipas, hanggang ngayon ay iniiwasan ko paring sagutin ang tanong niya. Ilang beses siyang nagtangkang kausapin ako pero ako ang kusang lumalayo. 

Dahil hanggang ngayon hindi ko parin matanggap na kagaya ko, may isang buhay na namang nabuo bunga ng isang pagkakamali. 

Nanghihina akong napaupo sa canteen matapos kong makabili ng tubig. Kanina bago ako pumasok ay ilang minuto rin akong nagsuka pagkagising na pagkagising ko. At hanggang ngayon na lunch hour na ay wala pa akong kahit anong kinakain, halos lahat ng mailapit na pagkain sa harap ko ay agad na inaayawan ng sikmura ko. 

Muli na namang bumaliktad ang sikmura ko ng may maamoy na maasim, dali-dali akong napatayo na nag resulta ng pagkawalan ko ng balanse. 

"Secretary Kim, are you all right?" hingal ang boses nito nang saluhin ang katawan ko. 

"Sir. Felix..." tawag ko sa pangalan niya.

"Nahihilo ka ba? It's too crowded here, so let's find some open space" Ibinaon niya ang mukha ko sa dibdib niya.

 Maingat niyang hawak ang bewang ko upang maalalayan ang bawat pag- hakbang ko. 

Nahagip pa ng mga mata ko ang napakaraming matang nakatingin sa amin, halos hindi ko na maintindihan ang halo-halong bulungan sa paligid na mas lalong nagpapahilo sa akin. 

"Let's sit here for a moment"  iniupo niya ako sa bench nang makarating kami sa rooftop ng kumpanya. 

"Thank you." pagpapasalamat ko, naramdaman ko ang pag tabi niya sa akin.

 Hinawi niya ang buhok kong tumakip na sa buong mukha ko ng malakas na umihip ang hangin.  

"Kumain ka na ba? Should I send someone to get you some food? " His gentle and caring voice softens me.

Unti-unting nagtutubig ang mga mata ko at parang batang humarap sakaniya. 

"Shh, what's wrong? Tell me," he gently patted my hair.

"I'm hungry," my lips trembled kasabay ng pagbagsak ng mga luha ko.

 "Pero wala akong pagkain na magustuhan, lahat nalang amoy mabaho, kaninang umaga nagsuka ako ang sakit sakit" tuluyan na akong naiyak habang parang batang nagsusumbong. 

I'm aware that it's all due to hormones kaya masyado akong sensitive pero hindi ko rin maitatangging dahil rin kay Felix kaya ganito ako. 

He's so dependable, nasanay akong itinuturing niya akong bata. Lahat ng gusto ko ay binigay niya at lahat ng sabihin ko ay sinusunod niya. 

"Then let's search for a food that you might like." 

"Paano naman yun?" tanong ko, napapikit ako nang tuyuin niya gamit ang kamay niya ang luha sa pisngi ko. 

"Iisa-isahin natin ang lahat ng resto or food vendor sa labas, hanggang sa mahanap natin kung anong pagkain ang gusto mo... ang gusto ng baby." When he talked about the baby, his voice became softer.

Huminto ang tibok ng puso ko nang maalala ang alok niyang kasal saakin. 

"Paano kung hindi mag work?" wala sa sariling tanong ko. 

"There's so many resto around here so I'm sure may mahahanap—"

"No, the marriage. Paano kung pagkatapos ng Kasal makahanap ka o ako ng Iba? Paano kung maapektuhan ang baby sa mga desisyon natin? Paano kung maramdaman niyang isa lang siyang kasalanang nabuo sa pagitan nating dalawa? What if sisihin mo sya dahil siya ang dahilan kaya ka makakasal saakin? Paano kung paglaki niya, magkaroon ka ng ibang pamilya... " bumigat ang paghinga ko at malakas na napahagulhul.

Nagulat ako ng hilahin niya ako at ikulong sa mga yakap niya. Mahinahon niyang tinatapik-tapik ang likod ko para pakalmahin. 

"Veronica, that is not going to happen, Nabuo man ang baby dahil sa pareho nating pagkakamali, hindi siya lalaki ng malungkot o nasasaktan dahil nandito tayo para sa kanya." 

Mahina ko siyang itinulak para kumawala sa yakap niya.

"Don't make promises you can't keep, Sir. Felix. Nau-obliga ka lang dahil magagalit ang pamilya  mo kung sakaling hindi mo ako papakasalan. Kung sakaling magkaroon ng bastardong anak ang isang Cortezano, diba?" iiling-iling kong tanong ng maalala ang mga salitang binitawan ng Lola niya sa hospital. 

"Secretary Kim, that's one of the reasons but that's not the main reason why I'm suggesting that we should get married." seryoso at diretsong sagot niya sa mga tanong ko. 

"Kaya mo bang magpakasal sa babaeng hindi mo Mahal? Hindi mo ba naiisip, paano kung bigla mong mahanap yung babaeng gusto mo talagang pakasalan?" 

Nanikip ang dibdib ko ng maramdaman ang malamig na hanging dumaan sa pagitan namin. Isipin ko palang na mararanasan rin ng anak ko ang sitwasyong nararanasan ko ngayon, ang malaman na magkakaroon na ng ibang pamilya ang mga magulang mo, ay isa sa pinakamasakit. 

"I have a duty and responsibility to you and my child, Secretary Kim, and those assumptions of yours are impossible to happen, so don't worry." naniniguradong sabi niya. 

Napailing ako at tahimik na tumayo, Hindi niya maintindihan ang gusto kong iparating dahil hindi naman niya naranasang maging bunga ng pagkakamali. Hindi niya naranasang mabuhay araw-araw na parang isa kang malaking kasalanan sa mundo ng mga magulang mo. 

"Fine, let's get married." walang buhay kong sagot sa kanya. "Let's see if your words is just an empty shell" 

Nagkamali na ako, kailangan ko nalang piliting mapadali ang lahat. Alam kong mahihirapan ako sa mga susunod na mga araw dahil sa maselang pagdadalang tao ko. Soon enough kailangan kong huminto sa pagtatrabaho, wala pa akong ipon kaya alam kong pareho lang kaming mahihirapan ng batang dinadala ko. 

"Are you sure?" he asked, holding my arm. 

"Yes. Let's do it." I answered boldly. 

"But, you need your parents' approval first right?" I smiled and shook my head. 

"I don't need their consent, let's just get married so your grandma will let us live quietly and this will all be settled." I don't know what I want anymore. 

"Are you on bad terms with them? At least let them know that—"

"Please, I choose not to tell them. I'm in a legal age already, I don't need their permission if I want to get married. I have my papers with me. At isa pa, malamang wala rin naman silang pakialam kung anumang gawin ko sa buhay ko." punong-puno ng pait kong sagot kay Felix. 

Nakita ko kung paano siya magbaba ng tingin at marahang tumango, mas na appreciate ko ang pagtigil niya sa pagtatanong tungkol sa parents ko.

But, if I had known that going to this country would lead to this situation, I would have stayed in Korea.

"Do you not want the child?" I was taken aback by his question.

"Anong sinasabi mo?" mabilis na uminit ang ulo ko dahil sa naging tanong niya. 

"I'm sorry, pero napansin kong parang hanggang ngayon' hindi mo pa rin matanggap na may nabuo sa pagitan nating dalawa. Ayaw mo ba sa bata?" his worried expression is written all over his face. 

Napapikit ako, ayon ba ang nakikita niya saakin? Dahil sa negatibo kong reaksyon tungkol sa pagbubuntis at pagpapakasal ay naisip niyang ayoko sa bata. 

"Alam ko ang pakiramdam ng ayawan at hindi mabigyan ng pagmamahal ng magulang Sir Felix, kaya hinding-hindi ko yun ipaparanas sa magiging anak ko. Kahit katulad ko ay bunga rin siya ng isang gabing pagkakamali, hindi-hindi niya mararanasang pagpasa-pasahan o ituring na karma o kasalanan." 

 

——————

"You have declared your consent before the Church. May the Lord in his goodness strengthen your consent and fill you both with his blessings. Veronica Kim at Felix Cortezano, ngayon kayo ay ganap ng mag-asawa." 

Napuno ng masigabong palakpakan ang buong simbahan, kasabay ng walang humpay na pagtunog ng iba't-ibang flash ng camera. 

And just like that, in the blink of an eye, I married my boss.

"Congratulations on your Wedding Felix." bati ng matandang lalaki. 

Nakipag Kamay ito kay Felix. Nanatili lang akong nakatayo sa tabi at pinapanood ang mga taong bumabati kay Felix, walang kahit sino ang bumati sa akin, akala mo mag-isa lang si Felix na ikinasal. 

Pero okay na ring walang lumalapit sa akin dahil sobrang zelan ko ngayong dalawang buwan na ang dinadala ko. 

Napatalon ako sa gulat nang maramdaman ang mainit na kamay na hunawak sa braso ko. Paglingon ko ay nakita ko ang nakangiting mukha ng mama ni Felix. 

"Congratulations on your wedding Veronica." maaliwalas itong ngumiti bago ako yakapin ng mahigpit. . "I know it's difficult to watch everyone here,  please bear with it for another minute." mahinang bulong niya nang makalapit sa tainga ko. 

Nang maghiwalay kami ng yakap ay tipid akong ngumiti sakaniya. Napansin niya siguro ang di pagpansin sa akin ng mga tao, wala naman sa akin yun pero iba parin ang feeling na mayroong taong nag aalala para sayo. 

"Thank you Ma'am. Felicia" magalang kong tugon, hindi ko rin akalaing kakausapin niya ako. 

Isang buwan bago ang Kasal na ito ay walang kahit sino sa pamilya ni Felix ang nakausap ko. Ito ang unang pagkakataon na nakausap ko ang isa sakanila.  

"Just call me Mom or Mama." napako sa mukha niya ang paningin ko nang sabihin niya yon. 

"C-can I really call you Mama?" napatakip ako ng bibig nang maging emosyonal nanaman. 

"This little bean right here is making you more sensitive huh," hinaplos niya gamit ang napakagaan niyang kamay ang tiyan ko bago ako hinila para muling mayakap.

 "Of course hija you can call me Mama, asawa ka na ng anak ko kaya anak narin kita... magkapamilya na tayo simula ng dalhin mo sa sinapupunan mo ang apo ko." napapikit ako at kusang humigpit ang yakap sa kanya. 

"Thank you Mama..." pumatak ang luha ko ng tawagin ko siyang Mama. 

"Huwag ka ng umiyak, naiiyak narin ako eh." tumatawa niyang suway saakin habang tinutuyo ang mukha ko. 

"Masaya lang po ako." inabot ko ang kamay ni Mama Felicia.

Masaya akong magkaroon ng Inang tanggap ako bilang anak niya. Masaya akong magkaroon muli ng pamilya. 

Nakaramdam ako nang matang nakatingin saakin, pag angat ko ng mga mata ay nahuli ko ang masamang tingin saakin ng Lola ni Felix, bago pa ako makapag-bigay galang ay tinalikuran na ako nito at dire-diretsong lumabas ng simbahan.